ตอนที่ 232 ตรวจสอบ1
“ฮาฮาฮา พวกนายนี่น่ารักจริงๆ” หยินปู้ฝันเหมือนเพิ่งเคยได้ เจอฝาแฝดที่น่าสนใจเป็นครั้งแรกในชีวิต เหมือนได้เจอสัตว์ ที่หายาก เขามองสองพี่น้องกลับไปกลับมา “เดี๋ยวนะ พวก นาย ทำไมอีกคนชื่อกู้หยางหยาง อีกคนชื่อเป่หมิงซิเฉิง ล่ะ.
ทันใดนั้นหยินปู่ฝันก็คิดถึงเรื่องที่มันไม่ชอบมาพากล “หยางหยาง นายบอกว่าพ่อของนายบังคับให้แม่ทำแท้ง แล้วแม่นายก็แอบคลอดนายออกมา แต่ทำไมเขาถึงแซ่เห มิงล่ะ”
ร่างเล็กของหยางหยางหดเล็กลง มืออีกข้างกำลังจับกุ้ง ออสเตรเลียมาแทะ เขาส่งยิ้มน่ารักแล้วพูดไม่ชัด “อื้อ…. อิอิ….เรื่องนี้คุณอาไปถามเขาเถอะ….”
เขาโยนปัญหาไปให้เฉิงเฉิงอย่างสบายๆ
เฉิงเฉิงกลอกตาใส่อย่างจำใจ มองหยินปู้ฝันแล้วอธิบาย แทนหยางหยาง ที่จริงแล้วหยางหยางเป็นคนที่แม่แอบ คลอดออกมา ถ้านายเป็นเพื่อนสนิทของหยางหยาง ก็อย่า ขายเพื่อน และฉันแซ่เป่หมิง เป็นลูกชายของเป่หมิงโม่”
“หา….” หยินปู้ฝันสูดลมหายใจเข้าลึก “นายหมายถึงแม่ของพวกนายคลอดพวกนายสองพี่น้องออกมา อีกคนอยู่ กับเป้หมิงโม่ ส่วนอีกคนแม่นายเก็บไว้เองงั้นหรือ”
เฉิงเฉิงยักไหล่ ไม่พูดปฏิเสธอะไร
หยินปู้ฝันอยากถามให้ละเอียดกว่านี้ ทันใดนั้นเสียง โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขัดขึ้นมา
เขาขมวดคิ้ว เขากดรับสาย “ฮัลโหล แม่….”
หยินปู้ฝันคุยโทรศัพท์สักพัก จากนั้นก็วางสายไป แล้วหัน กลับมามองสองพี่น้องอีกครั้งแล้วรีบร้อนพูดขึ้น “โทษทีนะ สหายน้อยทั้งสอง พ่อของอาปู่ฝันจู่ๆก็ล้มป่วย ฉันต้องรีบ กลับไปดูเขา”
“อิมอิม” หยางหยางพยักหน้าแบบขอไปที่ แล้ว เพลิดเพลินกับอาหารต่อ
เฉิงเฉิงเงียบ
“พวกนายสองคนดูแลตัวเองดีๆนะ เป็นเด็กดีรอแม่กลับ บ้านนะ”
หยินปู้ฝันยิ้มและโบกมือลาสองพี่น้องที่น่ารัก เขาถอน หายใจเงียบๆ ทันใดก็รู้สึกอิจฉา เปา หมิงโม่ขึ้นมา ได้ลูกแฝด แบบนี้ คงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..
หลังจากที่หยินปู่ฝันออกไป ภายในห้องก็กลับมาเงียบ สงบอีกครั้ง
หยางหยางท่ำแก้มป่อง กินจนปากเลอะเทอะไปหมด เหมือนลูกแมวน้อย น่ารักเป็นที่สุด
เฉิงเฉิงวางถ้วยและตะเกียบลงอย่างเงียบๆ เหลือบมอง หยางหยางที่เลอะเทอะ เขาเริ่มรู้สึกหนักใจอีกครั้ง
ผ่านไปสักพักใหญ่ เฉิงเฉิงถึงพูดขึ้น “พ่อจะให้ฉันไปต่าง ประเทศ”
“หา” หยางหยางตกใจ เขาที่สมองไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง เพราะตอนนี้เลือดถูกส่งไปย่อยอาหาร ที่อยู่ในกระเพาะหมดแล้ว
“อืม หยางหยาง หลังจากฉันไปต่างประเทศแล้ว นายต้อง ดูแลแม่ให้ดีนะ…” เฉิงเฉิงพูดเองเออเอง หลายวันมานี้ เพราะเรื่องที่พ่อจะให้เขาไปต่างประเทศ เขาจึงรู้สึกหดหู
“เดี๋ยวนะ” หยางหยางกลืนอาหารลงไป กลอกตาแล้วถาม ขึ้น “ไปต่างประเทศ นายจะไปที่ไหน”
เฉิงเฉิงสายหน้า “ตอนนี้พ่อยังไม่ได้ตัดสินใจ อาจจะไป
ออสเตรเลีย หรืออาจจะเป็นที่อื่น….”
“ออสเตรเลีย” หยางหยางมองเปลือกกุ้งออสเตรเลียใน มือ “ว้าว ถ้าไปแล้วนายคงได้กินกุ้งออสเตรเลียทุกวันนะสิ”
“กู้หยางหยาง” เฉิงเฉิงกลอกตาใส่ “ถ้าฉันไปต่างประเทศ แล้ว ก็จะไม่ได้มาเล่นกับนาย หรือนายจะไม่อาลัยอาวรณ์ หน่อยหรือ”
“ไม่อะ แต่ไหนแต่ไรนายไม่เคยมาเล่นกับฉันอยู่แล้ว มาก ที่สุดคือดูฉันเล่น” หยางหยางพูดด้วยสีหน้าบริสุทธิ์
เฉิงเฉิงแทบกระอักเลือด เขามองหยางหยาง “แต่ต่อไปจะ ไม่มีคนไปสอบแทนนายแล้วนะ นายไม่กังวลหรือ”
“กังวล….” ปัญหานี้เป็นเรื่องยากสำหรับหยางหยาง เขาเคาะหัวตัวเองแล้วพูดสิ่งที่น่าตกใจออกมา “หรือว่าให้ ฉันไปต่างประเทศแทนนาย นายไปสอบแทนฉัน ไอ้หยา ถ้า แบบนั้นฉันก็จะได้กินกุ้งออสเตรเลียทุกวันล่ะสิ…
“.”>_! เฉิงเฉิงหมดคำจะพูด
ทำไมเรื่องทุกข์ใจที่มาอยู่ตรงหน้าหยางหยาง ถึงกลาย เป็นเรื่องตลกไปได้นะ
สุดท้ายเฉิงเฉิงก็ได้ข้อสรุปหนึ่งออกมา หยางหยางคนนี้มี ความตลกในตัวเอง
ตึกใหญ่บริษัทเป่ยหมิง ห้องประธาน
เปหมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสง่า นิ้วมือเปิดรายงาน ตรวจสอบทีละหน้าๆที่ฉิงฮัวเพิ่งส่งมา
รายงานนี้เกี่ยวข้องกับกู้ฮอน
ตั้งแต่แปดขวบกู้ฮอนก็ตามหยูฟันเข้าไปอยู่ในตระกูล พอถึงเรื่องประวัติการศึกษา เธอเคยเรียนอยู่ที่โรงเรียนไหน เคยได้รับรางวัลอะไรบ้าง มีรายละเอียดอยู่ทั้งหมด
จากนั้น “บันทึกก่อนอายุแปดขวบของเธอล่ะ ทำไมไม่มี” เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วและถามขึ้น
จึงฮั่วที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างนอบน้อม พูดตอบ “เจ้านาย ตอน อายุแปดขวบคุณกู้ฮอนถึงมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านของ ตระกูลกู้ครับ ข้อมูลทุกอย่างก่อนอายุแปดขวบผมหาไม่เจอ เลย เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ก็คงหมายความว่า ก่อนแปดขวบ ถ้าคุณกู้ไม่ได้อยู่ในทะเบียนบ้านปลอม ก็คงหมายความว่า เติมที่คุณกู้ฮอนไม่ได้มีแซ่กู้”
“ไม่ได้แซ่กู้หรือ”
ทันใดนั้นเป็หมิงโม่ก็นึกถึงคือนั้นที่เธออยู่ใน (โรงแรม รัก) เธอพูดออกมาทั้งน้ำตา : (ฉันนึกว่าเธอเป็นแม่ของ ฉัน…..แต่ความจริงแล้วไม่ใช่….ไม่ใช่..)
หรือว่า เธอไม่ได้แซ่กู้ และไม่ได้เป็นลูกสาวของหยูฟื้น เพราะฉะนั้นคืนนั้นเธอถึงให้เขาตัดสิทธิ์บริษัทกู้ใน โครงการ”หยิง ด้วยท่าทางเศร้า
เป้หมิง โม่ขมวดคิ้วแน่นขึ้น นิ้วมือพลิกหน้ากระดาษแผ่น
ต่อไป
ตอนที่เห็นว่าอายุสิบห้าปีเธอรู้จักเป่หมิงยี่เฟิง ปลายนิ้วมือ ของเหมิงโม่ก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
“อายุสิบห้าปี.. เขาพึมพำกับตัวเอง คิ้วพันกันแล้วเปิด ปากขึ้น “เป็นช่วงวัยรุ่นที่สวยงามของผู้หญิงนี่นา ควรจะ ตั้งใจเรียน หาก้าวหน้า ริบมีความรักตั้งแต่ยังเด็ก จริงๆ เลย….
เสียงอ่านของเจ้านาย ดังเข้ามาในหูของฉิงฮัว น่าตกใจ ไม่น้อย ท่าทางแบบนี้ของเจ้านายเหมือนพ่อที่คอยเข้มงวด กับลูกสาวไม่มีผิด
จากนั้น เป้หมิงโม่ก็เห็นบนรายงานเขียนต่อว่า ความรัก ครั้งนี้สุดท้ายก็ถูกกู้อันซีแย่งไป –
คิ้วที่พันกันของเขาคลายลง ปรากฏความตลกในแววตา หัวหัวเราะเสียงต่ำ “แย่งได้ดีมาก”
โชคดีที่ตอนนั้นกู้อันซีแย่งเป็หมิงยี่เฟิงไป ไม่อย่างนั้น แต่ เป้หมิงโม่นึกถึงภาพเธอกับเป่ยหมิงยี่เฟิงอยู่ด้วยกัน และ สีหน้าเธอที่เรียกเขาว่าอาสองเขาก็รู้สึกขนลุกทันที
