ตอนที่ 238 สาวน้อยผิวดำปรากฏตัวอย่างยิ่งใหญ่ๆ
จากนั้น ร่างเล็กก็ลุกขึ้นจากเตียง ดวงตายังสะลึมสะลือ เขาสวมรองเท้า เปิดประตู ร่างเล็กเดินโซเซออกจากห้อง l..
เดินออกมาจากห้องเก็บของ ตอนที่หยางหยางกำลัง สะลึมสะลืออยู่ เขาเดินผ่านทางเดินที่มีแสงสลัว เหมือนเขา เห็นห้องที่มีลักษณะเหมือนห้องน้ำ จึงผลักประตูโดยเข้าไป ข้างในตามจิตใต้สำนึก
ในห้องนี้มีแสงน้อยมาก
ตาง่วงนอนของเขามองดูหลายครั้ง เอ๊ะทำไมหาที่ปัสสาวะ
ไม่เจอเลยล่ะ
แต่เขายังไม่ได้สติ แถมปวดปัสสาวะมากด้วย ดังนั้นไม่ว่า จะยังไงก็ตาม ร่างเล็กเดินไปตรงสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายโถ ปัสสาวะ เขายืนแล้วถอดกางเกงออกตามความเคยชิน
เอ๊ะ ทำไมกางเกงถึงมีรอยเย็บล่ะ
สมองเลอะเลือนของหยางหยางยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เขายัง สวมกระโปรงที่ทั้งเล็กและยาวอยู่ เขาดึงกระโปรงอย่างแรง ดึงอยู่นาน ในที่สุดกระโปรงก็ร่วงไปอยู่ที่เอว จากนั้นเขาถอดกางเกงออก และควักช้างน้อยออกมา
ช่ๆ…
เสียงปัสสาวะดังขึ้นเบาๆ
– หยางหยางหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย โล่งสักที.
ใครจะคิดว่า เด็กเพิ่งจะปัสสาวะได้ครึ่งเดียว จู่ๆก็มีเสียง ตะโกนดังขึ้น
“อา..ใคร…เฮ้ยๆ..”
คนรับใช้ที่เพิ่งพาหยางหยางไปห้องเก็บของเมื่อครู่ตื่นขึ้น
จากการนอนหลับทันที
เหมือนมีน้ำอุ่นๆไหลลงมาจากท้องฟ้า แล้วหกอยู่บน ใบหน้าของคนรับใช้ เธอสำลัก “เห้ๆๆ….ใคร ใครมาเทน้ำ
ใส่หน้าฉัน…
คนรับใช้คิดว่ามีคนเล่นพิเรนทร์ เธอต่อว่าพลางรีบเอื้อม
มือไปเปิดไฟ
แป็ก- ทั้งห้องสว่างทันที
หยางหยางตกใจมาก เขาลืมตาแล้วมอง –
ที่แท้เขาก็ไม่ได้เดินมาเข้าห้องน้ำ แต่เดินเข้ามาในห้องคน รับใช้คนนั้น แต่ปัสสาวะยังไม่สุดนี้รู้สึกไม่สบายตัวเอา
มากๆ
คนรับใช้จ้องเขม็ง ในที่สุดก็มองเห็นร่างคนผิวดำสนิทที่ อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน
แต่ทว่า คนรับใช้เห็นหยางหยางที่ไม่ได้ใส่ผมปลอม แต่ หน้ายังคงดำสนิทเหมือนเดิม ไม่เพียงแค่นั้น กระโปรงท่อน ล่างยังถูกถลกขึ้น เผยให้เห็นขาเล็กขาว แล้วก็ยังมี..ช้าง น้อย
คนรับใช้เหมือนถูกฝ้าฝ่า ช็อกจนพูดไม่ออก ทำไมสาว น้อยผิวดำคนนี้ ถะถึงมีช้างน้อย
“อ๊า ผีหลอก”
คนรับใช้เพิ่งกรีดร้องออกมา คิ้วหยางหยางขมวดแน่น ปัสสาวะที่อั้นเอาไว้ถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง
“อ้า…เฮ้ยๆๆ…” คนรับใช้เกือบจะสติแตกแล้ว หยางหยางปัสสาวะเสร็จแล้ว ก็รู้สึกสบายตัว เขาค่อยๆดึง กางเกงขึ้นมา วางกระโปรงลง ใส่กางเกงด้วยความแมน
ถึงตอนนี้เขาเพิ่งจึงได้สติกลับมา
หยางหยางลูผมสั้นบนหัวโดยอัตโนมัติ โอะโอ ความ แตก แล้ว
มีน้ำปัสสาวะเต็มหน้าคนรับใช้ เธอเช็ดหน้าและโกรธจน ตัวสั่น เธอพูดออกมาด้วยปากที่สั่นเทา “อ้าๆๆๆ….ฉันจะไป บอกคุณชายรอง.นายเป็นตัวปลอม.ตัวปลอม..นายไม่ใช่เด็กผู้หญิง.นายน้อยเฉิงเฉิงไม่ได้พาสาวน้อยผิวดำ กลับมา..อา..แต่เป็นเด็กโรคจิตที่มีช้างน้อย..
คนรับใช้ร้องไห้ พลางรีบลุกขึ้น ช่วงเวลาตกใจเธอคงไม่ ได้มองใบหน้าดำปิดปีของเฉิงเฉิงอย่างละเอียด เพิ่งจะคลาย
ไปข้างเตียง
ปัง-
เสียงดังขึ้น
คนรับใช้รู้สึกว่ามีเสียงวิ่งๆอยู่ในหัว ร่างของเธอแน่นิ่ง
ทันที
หยางหยางนับหนึ่ง สอง สามอย่างเงียบๆ
ปีง- คนรับใช้นอนอยู่ข้างเตียง และไม่ส่งเสียงอะไรขึ้นมา
อีก
หยางหยางถือกระบองไฟฟ้าที่เอามาจากไหนก็ไม่รู้ ตีคน รับใช้สลบด้วยความตกใจ ไม่สิ พูดให้ถูกก็คือ ช็อตคนรับ ใช้จนสลบไป
“ซิ ที่แท้ก็อ่อนปวกเปียก…” แต่ว่า ทำยังไงดี ถูกจับได้แล้ว
หยางหยางรีบร้อน แอบวิ่งเหยาะๆตลอดทาง เพื่อกลับไปที่ห้องของเฉิงเฉิง
เฉิงเฉิงไม่ได้ล็อกประตู หยางหยางแอบเข้าไป เขารีบขึ้น ไปบนเตียงและจับเฉิงเฉิงเขย่า พร้อมกับตะโกนอย่างรีบร้อน
“เป่หมิงซีเฉิงตื่นได้แล้ว สาวใช้คนนั้นเห็นฉันปัสสาวะ แล้ว…
เฉิงเฉิงขยี้ตา หลังจากเห็นหน้าดำเหมือนถ่านของหยาง หยาง เขาเองก็ยังรู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย
เขาดึงสติกลับมา ลุกขึ้นจากเตียงแล้วพูดอย่างใจเย็น “แล้วยังไงล่ะ เห็นนายปัสสาวะก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นายยัง เด็กขนาดนี้ เธอไม่ต้องรับผิดชอบต่อนายหรอก.หาเดี๋ยว ก่อน..
เฉิงเฉิงเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว “นายบอกว่า คนรับใช้เห็น นาย-ยื่นปัสสาวะหรือ”
“อืมๆๆ” หยางหยางรีบพยักหน้า เกาหัวของเขา เขาหัว เราะแหะๆด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ฉัน ฉันกำลังสะลืมสะลือ อยู่ใช่ไหม..เลยคิดว่าใบหน้าใหญ่ของสาวใช้คือที่ ปัสสาวะ..ก็เลย ก็เลยปัสสาวะใส่หน้าเธอไปแล้ว….”
เฉิงเฉิงสูดลมหายใจเข้า มองน้องชายตัวเองอย่างตั้งใจ “กู้หยางหยาง นายมันพิลึกคนจริงๆ”
เฉิงเฉิงรู้ดีอยู่แล้วว่าหยางหยางอยู่ไม่สุขและชอบก่อเรื่อง วุ่น แต่นึกไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะก่อเรื่องใหญ่ให้เขาเร็วขนาด นี้.
“โถ นายเลิกถอนหายใจได้แล้ว รีบคิดหาทางเร็ว”
“แล้วคนรับใช้คนนั้นล่ะ”
“ถูกฉันตีสลบไปแล้ว”
“นาย พลังจากการดื่มนมของนายตีผู้ใหญ่ให้สอบได้ด้วย หรือ” เฉิงเฉิงทำหน้าไม่เชื่อ
“อึม เป่ยหมิงซิเฉิง นายอย่าดูถูกฉันนะ ถึงฉันจะยังเด็ก แต่ จากฝีมือของฉันแล้ว พอฉันโตฉันต้องเป็นตำรวจที่ยอดเยี่ยม แน่นอน..” หยางหยางมีความฝันมากมายในอนาคต แต่ การเป็นตำรวจเท่านั้นที่เป็นปณิธานอันแรงกล้าของเขา เพียง แต่ …ใครจะเดาได้ว่า หยางหยางที่มุ่งมั่นจะเป็นตำรวจ ตั้งแต่ยังเด็ก พอโตแล้วประโยคนี้จะกลายเป็นแค่เรื่องตลก หรือเปล่า…
“พอๆๆ .นายหยุด โม้ให้ฉันฟังได้แล้ว รีบกลับไปแล้วใส่ วิกผมปลอมซะ ในกระเป๋ามีอุปกรณ์แต่งตัวอยู่ นายดูสภาพ ที่เหมือนผีของตัวเองตอนนี้สิ เหงื่อที่ไหลออกมาทำให้สีดำ บนหน้าหลุดออก..
“อืมๆ แล้วคนรับคนนั้นจะทำยังไงดี”
