ตอนที่ 243 คุณรักฉันไหม
“อืม.” เธอเห็นความสัพยอกในแววตาของเขา ยิ้มทั้ง น้ำตา “ถ้าอย่างนั้นฉันทำอาหารให้คุณมื้อหนึ่ง ซักเสื้อผ้าให้ คุณครั้งหนึ่ง ถูพื้นครั้งหนึ่ง แล้วก็ช่วยอาบน้ำให้ลูกชายคุณ รอบหนึ่งก็แล้วกัน!”
“ไม่ได้! นั่นเป็นเรื่องที่คนรับใช้ทำ ไม่จำเป็นต้องให้คุณมา ท่า!” คิ้วกดลึก ไม่พอใจอย่างมาก “ยังมีอีก ทำไมต้องช่วย ลูกชายผมอาบน้ำ ไม่ใช่อาบให้ผมล่ะ”
“คุณอายุเท่าไรแล้ว ยังต้องให้คนอาบน้ำให้อีก” เธอโกรธ
หน้าแดง
เห็นว่าในที่สุดเธอก็มีรอยยิ้ม เขาเลิกคิ้ว จากนั้นก็ดึงเธอ ออกจากอ้อมแขนของตัวเอง พินิจพิเคราะห์รูปร่างเธอใน ตอนนั้นอย่างละเอียด –
ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนใหญ่ผืนเดียวคลุมถึง ต้นขา เผยขายาวขาวเนียนไว้ด้านนอก และภายในผ้าขนหนู ยังคงเปิดเผยชุดบิกินี่เซ็กซี่ร้อนแรง “คุณทำอะไรมากันแน่ ถึงอยู่ในสภาพยากลำบากแบบนี้”
เธอกัดริมฝีปากอย่างขาดความมั่นใจ สวมบิกินี่แล้วถูกจับ ขังในเรือนจำ น่ากลัวว่าจะมีแค่เธอเท่านั้น ตลอดทั้ง กระบวนการค่อนข้างที่จะพูดยาก เธอไม่อยากให้เขาคิดมาก สำคัญที่สุดคืออย่าให้เขารู้ว่าหลิวเจ๋อเฉิงคือคู่ดูตัวที่หลิวชุ่ย จัดให้..
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ฮอนก็ปวดหัวอีกแล้ว
“คือว่าฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย…ทั้งวันทั้งคืนยังไม่ได้
อาบน้ำ คุณให้ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนได้ไหม..” เธอรีบ เปลี่ยนหัวข้อสนทนา ทุกครั้งที่พูดคุยถึงเรื่องอ่อนไหวของ เป่ยหมิงโม่นั้น มันใช้ได้ผลเสมอ
ตรงตามที่คิดไว้
“กลับไปค่อยจัดการกับคุณ” มุมปากเขากระตุกนิดๆ ทันใดนั้นก็คว้าหัวไหล่เธอเดินไปทางรถที่อยู่ตรงข้าม
ถนน…
ขอถามหน่อย ผู้ป่วยที่รักความสะอาดเป็นอย่างมากคน หนึ่ง สามารถอดทนกอดหญิงสาวสกปรกที่เพิ่งออกมาจาก เรือนจำด้วยตัวเองได้ จะต้อง มีความกล้าหาญมากขนาดไหน หรือว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้
เขาให้ความสำคัญมาก.
ทั้งสองคนขึ้นรถ
ฉึงชั่วตะโกนทักกู้ฮอนอย่างนอบน้อม “คุณกู้”
กู้ฮอนพยักหน้า ชั่วขณะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กระชับผ้า ขนหนูที่สกปรกเล็กน้อยเข้ากับร่าง
รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างปลอดภัย
ระหว่างทาง เป้หมิงโม่รับโทรศัพท์ทางไกลหนึ่งสาย กู้
ฮอนคาดเตาว่าน่าจะเจรจาธุรกิจ
ดังนั้น เธอถึงจะกล้าเปิดถุงกระดาษหนังวัว หยิบเอา โทรศัพท์ที่ถูกทางตำรวจอายัดไว้ก่อนหน้านี้ออกมา เปิด
เครื่อง –
เห็นหน้าจอแสดงผล ไม่ได้รับโทรศัพท์จากหยางหยาง 26
สาย เธอรู้สึกร้อนใจแล้ว
ส่วนเฉิงเฉิงทิ้งข้อความไว้ให้เธอข้อความหนึ่ง เขียนว่า : (คุณแม่ แท้จริงแล้วคุณไปที่ไหนกันแน่ พวกเราเป็นห่วง คุณ ยังมีอีก คุณแม่ผมมีเรื่องจะบอกคุณ คุณพ่อจะส่งผมไป ต่างประเทศในเร็วๆนี้แล้ว..ดังนั้น ผมไม่ได้รับการเห็น ด้วยจากคุณแม่ พาหยางหยางกลับบ้านตระกูลเป่หมิงโดย ไม่ได้รับอนุญาตแล้ว ผมเพียงแค่อยากให้หยางหยาง สามารถอยู่เป็นเพื่อนในช่วงนี้ก่อนที่จะเดินทางไปต่าง ประเทศ..คุณแม่ คุณก็จะมาใช่ไหมครับ ผมจะรอคุณแม่ ตลอดไป รอให้คุณแม่กอดผมอีกครั้ง เฉิงเฉิง)
ถ้อยคำสำนวนการเขียนของเฉิงเฉิง กู้ฮอนที่ได้อ่านก็ปวด ใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ที่แท้ช่วงระยะเวลาที่เธอไม่ได้พบเจอ เฉิงเฉิงนั้น เป่ยหมิงโม่ต้องการส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ!
“.อืม โครงการนี้ยังต้องติดต่อสื่อสารกับทางฝ่ายภาค รัฐ พวกคุณส่งคนไปจัดการให้เรียบร้อย อย่างไรก็ตามเดือน หน้าต้องดำเนินการตามกำหนดเวลา” เปหมิงโม่วางหู โทรศัพท์ เจรจาธุรกิจเรียบร้อย
เบนสายตาไป เห็นกู้ฮอนกำลังดูโทรศัพท์ เขาเข้าไปดู “ดู
อะไรอยู่”
กู้ฮอนสะดุ้งปลายนิ้วสั่น นิ้วมือลื่น โทรศัพท์จึงร่วงไปใต้เบาะรถ
“ถูกจับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน แน่นอนว่าต้องดูว่ามีโทรศัพท์ที่ ไม่ได้รับสายกสายสิ” เธอไม่สะทกสะท้าน ก้มลงไปเก็บ โทรศัพท์ขึ้นมา โชคดีที่โทรศัพท์หล่นลงไปแล้ว เป่หมิงโม่จึง ไม่ทันมองเห็นข้อความของเฉิงเฉิงในหน้าจอได้ชัดเจน
“ถ้าอย่างนั้นมีไหม” เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้วเย็นชา ดวงตาหรี่ลง เล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“ไม่มี” กู้ฮอนส่ายหน้า มองเขาอย่างคับแค้นใจครั้งหนึ่ง “ตอนนี้ฉันเป็นเด็กกำพร้าแล้ว คุณคิดว่ายังจะมีคนสนใจเด็ก กำพร้าอย่างฉันหรือ”
เขาเม้มริมฝีปาก ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองทันที นี่ เป็นวิธีการปลอบใจเดียวของเขา ไม่ใช้คำพูดใดๆ
กู้ฮอนพิงเขาอยู่เงียบๆ ครุ่นคิดไปมาหลายพันรอบ ทำอย่างไรดี ที่แท้เขาจะส่งเฉิงเฉิงไปต่างประเทศ! สมองเธอคิดถึงคำพูดที่เจียงฮุ่ยชินพูดไว้ในตอนแรก ไม่ก็ เดินทางไปต่างประเทศ ไม่กลับไปเมือง A อีก ไม่ก็แต่งงาน
ผ่านประสบการณ์การดูตัว 12 ครั้ง โดยเฉพาะหลิวเจ๋อเฉิง ในครั้งนี้ เธอรู้สึกท้อแท้ใจแล้วจริงๆ นึกถึงวันนั้นที่ซูยิ่งหวั่น ถอดชุดชั้นในของเธอทิ้ง ช่างอันตรายจริงๆ จนวันนี้ใจกู้ฮอ นก็ยังหวาดผวาอยู่
แต่ว่า….ถ้าหากว่าพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศ นับจากวันนี้ไปไม่กลับเมือง A อีก เธอในตอนแรกไม่ยินยอม หนึ่งคือไม่วางใจหนู ฟื้น แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ยิ่งปล่อยวางไม่ ได้ก็ยิ่งได้รับความเจ็บปวด สองคือไม่วางใจเฉิงเฉิง…
เดี๋ยวก่อน เฉิงเฉิงจะเดินทางไปต่างประเทศ…เธอ ราวกับคว้าฟางข้าวได้กำหนึ่ง จิตใจล่องลอย
แอบพาหยางหยางเดินทางไปต่างประเทศกับเฉิงเฉิง เงียบๆไหม แบบนี้ เจียงฮุ่ยซินก็จะไม่เห็นเธอเป็นหนามยอก อกแล้ว
วิธีการนี้ผุดขึ้นมาในสมองเธอ
ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองก่อนหน้านี้ จะต้อง ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะอยู่ด้วยกันกับเด็กสองคนนั้นโดยที่ พระเจ้าไม่รับรู้ ผีก็ไม่เห็น (กระทำการอย่างเป็นความลับ โดยที่ไม่มีใครรับรู้) อย่างแน่นอน
แต่ในตอนนี้ เป็นเพราะอ้อมกอดกว้างของคนข้างๆทำให้ เธอสั่นคลอนเล็กน้อย
ถ้าหากว่า เฉิงเฉิงและหยางหยางอยู่ด้วยกัน เธอและเขา อยู่ด้วยกัน หนึ่งครอบครัวสี่คนอยู่ด้วยกัน จะต้องดีมาก แน่ๆ…
กู้ฮอนแอบอิงบนไหล่ของเป้หมิงโม่ เวลาผ่านไปนาน จน สุดท้ายทนไม่ไหวเอ่ยเสียงเบา –
“เป่หมิงโม่ ที่แท้ความรู้สึกของการเป็นเด็กกำพร้าก็เป็น เช่นนี้เอง..” ภายในใจว่างเปล่า ไม่มีที่พึ่งที่พักพิง หาความรู้สึกเดิมไม่พบ
เขาโอบเธอแน่น เม้มริมฝีปาก ราวกับว่าสามารถรับรู้ถึง ความรู้สึกเปราะบางในตอนนี้ของเธอได้
“คืนนั้นที่โรงแรมรัก สิ่งที่คุณพูดกับฉันเป็นเรื่องจริงหรือ” เธอสูดจมูก น้ำเสียงค่อนข้างแหบ
“ประโยคไหน” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายสบายๆ “. ความรู้สึกในจิตใจตึงเครียด ชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกอาย ขึ้นมา “ก็คือ….ก็คือประโยคนั้นที่พูดว่าฉันเป็นอะไรของ คุณ…..
เธอจำได้ว่าเขาคำตอบ : ผู้หญิง คุณเป็นผู้หญิงของผม เปลหมิงมู่ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง โอบไหล่เธอแน่น มุมปากยก
ขึ้นราวกับว่าไม่ได้ยิ้ม “หรือว่าคุณหวังว่าจะเป็นเรื่องโกหก”
“แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว!” เธอเงยศีรษะขึ้นจากไหล่เขา มอง ใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา “แต่ว่า คุณก็รู้ว่าเมื่อ ผู้ชายคนหนึ่งพูดประโยคนั้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง มีความหมาย ว่าอย่างไรใช่ไหม”
เขามองลึกเขาไปในตาเธอ “หมายความว่าผู้หญิงคนนี้จะ ไม่สามารถมีสัมพันธ์กับผู้ชายอื่นได้อีก เธอเป็นของเขา!”
เธอตะลึง..
ท้อแท้ใจ
อาจจะเป็นไปได้ว่า เขาพูดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา ก็ เพียงแค่ต้องการอธิบายถึงความปรารถนา ในการครอบครองและมีอำนาจความเป็นเจ้าของประเภท
หนึ่ง
“หรือว่า…” ริมฝีปากเธอแข็งที่อ “ไม่ใช่เป็นเพราะรัก
หรอกหรือ”
เธอนึกว่า ผู้ชายคนหนึ่งจะถือว่าผู้หญิงคนหนึ่งเป็นทุกสิ่ง
อย่างน้อยที่สุดก็เป็นเพราะว่าชอบเธอ
แล้วเขาชอบเธอไหม เขารักเธอไหม
เขาสีหน้าแข็งที่อ คิ้วขมวดเป็นปมแน่น
“เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือ”
“ใช่” เธอพยักหน้าอย่างมั่นใจ อยากจะถามคำตอบของ
เขาให้ชัดเจน
เพราะว่าคำตอบของเขา ตัดสินว่าเธอจะไปหรือว่าอยู่
“เป็นผู้หญิงของผม ต้องการอะไร ผมล้วนให้คุณได้เพียง แค่คุณเชื่อฟัง ผมสามารถโอคุณราวกับอยู่บนสวรรค์ได้! หรือว่าสิ่งเหล่านี้ยังไม่พออีกหรือ” เขาขมวดคิ้ว
“.” เธอส่ายศีรษะ “เป้หมิงโม่ การเอาใจทุกอย่างของ คุณนั้น มันก็เพียงแค่การเอาใจแมว เอาใจสุนัข เอาใจสัตว์ตัวเล็กๆ เป็นการโอ่แบบนั้น สิ่งเหล่า นั้นล้วนไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ!”
“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไรกันแน่!” แววตาเขาแสดง อารมณ์โกรธ
ลูกตาดำเธอหดลง มองเห็นถึงความรำคาญในแววตาเขา ได้อย่างชัดเจน กัดริมฝีปาก “.คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิง ของคุณ ฉันก็อยากจะรู้ว่า คุณรักฉันไหม”
เขาจ้องมองเธอชั่วครู่ แววตาปรากฏร่องรอยความ รำคาญ “ทำไมคุณถึงเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ชอบที่จะถาม คำถามประเภทนี้ ผมคิดว่าคุณจะแตกต่างซะอีก ฮอนฮอน!”
“. แววตาเธอสว่างวาบ ความขมปร่าวาดผ่านมุมปาก เงียบๆ “คุณหวังว่าฉันจะแตกต่าง นั่นเป็นเพราะว่าคุณคาด หวังว่าฉันจะเหมือนคุณ ไม่ต้องการแต่งงานกับอีกฝ่าย ไม่ ถามหาคำสัญญากับอีกฝ่าย มีความสุขก็กลิ้งกันบนเตียง ไม่มีความสุขก็โบกมือลา เหมิง โม่ ถ้าหากว่าที่แท้การ เป็นผู้หญิงของคุณเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็ ฉันยอมที่จะไม่ ต้องการความสัมพันธ์แบบนี้ ….” “สมควรตาย! ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการให้ผมทำอย่างไร”
เขาตะโกนเสียงต่ำทันที บรรยากาศภายในตู้โดยสารรถ ลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง!
“ฉันก็แค่อยากจะถามคุณว่า คุณรักฉันไหม!”
“.” ภายในแววตาเขาส่องประกายเย็นชา เม้มริมฝีปาก ใบหน้าแฝงแววเย็นชา ไม่ส่งเสียงใดๆ
“เป้ หมิงมู่ ฉันเพียงแค่ต้องการถามคุณ รักฉันไหม ฉัน ต้องการรู้คำตอบ!” เธอเอ่ยอีกครั้ง แววตาใสสะอาดราวกับ กวาง กำลังรอคอยด้วยความหวัง
ฉิงฮัวนั่งขับรถเงียบๆ ดวงตาเหลือบมองกระจกเป็นครั้ง คราว เมื่อสักครู่สองคนที่ยังหวานซึ้งกันอยู่ ทำไมถึงได้เกิด สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นมาแล้วล่ะ
ฉิงฮัวเข้าใจสาเหตุที่คุณกู้ถามแบบนี้ เพราะว่าในปีนั้นซู ยิ่งหวั่นก็เคยถามคำถามนี้
ฉิงฮัวจำได้ว่าปีนี้เจ้านายตอบคุณซูไปอย่างเย็นชาว่า : (ถ้าครั้งหน้ายังถามคำถามไร้สาระนี้อีก ความสัมพันธ์ ระหว่างเราก็จะสิ้น สุตลง!]
วันนี้ คุณกู้ก็ถามแบบนี้อีก ฉึ่งช่ารู้สึกวิตกกังวลแทนเธอ
จริงๆ
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เงียบกันไปสักพัก จะได้ยิน
เจ้านายเอ่ย –
“ถ้าหากคุณคิดว่า การชื่นชอบที่จะมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิง คนหนึ่ง ก็คือรักแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ถือว่ารักแล้วกัน! คำตอบนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง”
ภายในน้ำเสียงเย็นเยียบของเป่หมิง โม่ ราวกับแฝงร่อง รอยแห่งความอิดหนาระอาใจ
เสียง เพลง
กู้ฮอนราวกับได้ยินเสียงหัวใจแตกสลาย
ที่แท้.
สิ่งที่เขาเรียกว่ารัก ก็หยุดอยู่ที่เตียง
สิ่งที่เรียกว่าผู้หญิงของเขา ก็เป็นเพียงแค่คู่นอนของเขา
โดยเฉพาะ…
คำตอบของเขาทำร้ายคนยิ่งกว่าการไม่ตอบคำถาม “. เธอมองเขาอย่างจริงจัง เมื่อครู่นี้ยังใจเต้น ชั่ววินาที
กลับรู้สึกท้อแท้ใจ
ใจของเธอ เจ็บปวดแล้ว เป่า หมิงมู่ ที่แท้คุณก็ไม่ได้รักฉัน แล้วทำไมถึงได้ช่วยฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ฉันพึ่งพาคุณ โดยไม่รู้ตัว เริ่มที่จะเพ้อฝันถึงคุณ จนกระทั่งยังคาดหวังว่าจะ ได้อยู่กับคุณและลูกๆด้วยกัน สร้างครอบครัวที่เต็มไปด้วย ความสุขครอบครัวหนึ่ง…
แต่ว่า ครอบครัวที่ไม่มีความรัก จะแตกสลายเป็นชิ้นเล็ก
ชิ้นน้อย
เมื่อกลับมาอยู่กับความจริงอันหนาวเหน็บ เพิ่งจะพบว่า ชีวิตของเธอนั้นยังคงยุ่งเหยิง พังไม่มีชิ้นดี เช่นเคย..
ฉิงฮัวตกตะลึง คำพูดนี้ของเจ้านาย….ที่แท้แล้วทำร้าย หรือไม่ทำร้ายผู้อื่นกันแน่นะ
ฉิงฮัวรู้สึกว่า อย่างน้อยคำตอบที่ฟังแล้วค่อนข้างพอเป็น พิธีของเจ้านายนี้ เมื่อเทียบกับคำตอบที่ให้กับคุณซู ยังคง อ่อนโยนกว่ามาก นี่แสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยในตอนนี้เจ้านายไม่ยินยอมที่ จะตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณกู้
อย่างไรก็ตาม เรื่องราวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว หรือว่าเจ้า นายยังไม่สามารถปล่อยวางเรื่องราวเมื่อ 10 ก่อนที่เกิดขึ้นที่
สเปน
ฉิงฮัวถอนหายใจเงียบๆ
ใบหน้าขาวซีดของกู้ฮอน เค้นรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่า การร้องไห้ออกมา เวลาผ่านไปนานแสนนาน เธอยิ้มเศร้า แสร้งทำท่าทางไม่เป็นไร –
“อืม ฉันรู้คำตอบแล้ว….” เธอพยักหน้า “เป่หมิงโม่ ไม่ว่า จะพูดอย่างไร ขอบคุณคุณที่ช่วยฉัน….”
จากนั้น เธอหันศีรษะไปทางหน้าต่าง พยายามกะพริบตา บังคับให้น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยตาย้อนกลับเข้าไป
สีหน้าเขาแข็งที่อเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มถึงนิดๆ “ผมเคย พูดว่า คำขอบคุณของคุณคือสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุด!”
หัวใจเธอสั่นระรัว คิดกลับไปถึงคืนนั้นที่โรงแรมรัก เขา เคยพูดว่า เขาไม่ยอมคำขอบคุณของ เธอ! คืนนั้น เธอยังถามเขาอย่างโง่งม : ถ้าอย่างนั้นคุณชอบ
อะไรล่ะ เขาเอ่ย : คุณ
