ตอนที่ 257 นักสู้ยอดฝีมือ
เฉิงเฉิงร้องไห้ในอ้อมกอดของกู้ฮอน และไม่ยอมสนใจเจียง ฮุยซินเลย
เจียงฮุ่ยซินก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน เธอจ้องไปที่กู้ฮอน หลายรอบ “ช่างเถอะ…ฉันก็ไม่อยากรู้ว่าพวกเธอไปรู้จัก กันได้ยังไงแล้ว กู้ฮอน ต่อให้เฉิงเฉิงโกรธ ฉันก็จะยืนยันค่า เดิม อย่าทำให้คนในตระกูลเป่ยหมิงต้องมาลำบากเพราะเธอ อีก”
กู้ฮอนน้ำตาคลอ เธอฝืนแสดงรอยยิ้มที่ดูแย่กว่าร้องไห้ ออกมา แล้วพยักหน้าตอบ “ถ้างั้น ฉันก็อยากขออะไรจาก ตระกูลเปหมิงเหมือนกัน ช่วยรับปากฉันที ว่าจะดูแลเฉิงเฉิง ให้ดี เด็กไม่ต้องการสิ่งของมากมายหรอก เขาเพียงแค่ ต้องการความรักและความเอาใจใส่จากพ่อของเขา เขาแค่ ต้องการความอบอุ่นจริง ๆ …”
เจียงฮุ่ยซินมองเฉิงเฉิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก สุดท้ายเขาได้รับปากเธอ “ฉันรับปาก และฉันจะพยายาม เกลี้ยกล่อมให้โม่ดูแลเอาใจใส่เฉิงเฉิง”
“แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว” กู้ฮอนค่อย ๆ ปล่อยเฉิงเฉิงออก จากอ้อมกอดของเธอ แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างนุ้ มนวล “เฉิงเฉิงไม่ร้องแล้วนะ เฉิงเฉิงต้องจำไว้ไม่ว่าแม่จะอยู่ ไหน แม่จะคิดถึงเฉิงเฉิงตลอดนะ…”
“ชื้อ ๆ -. คุณแม่ครับ อย่าไปเลยนะครับ”
จากเด็กที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ์ที่แท้จริงของเขา ตั้งแต่เด็ก ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ระบายออกมาในอ้อม แขนของเธอ..
บางทีนี่แหละ คือความจริงบนโลกนี้
คุณอาจคิดว่าความสุขมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความจริง แล้ว แค่ลมพัดเบา ๆ มันอาจจะทำให้ความสุขนั้นหายไป อย่างไม่มีวันหวนคืน
สองเดือนผ่านไป
ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีบรรยากาศธรรมชาติอันสดชื่นแห่ง หนึ่งในออสเตรเลีย ได้ยินเด็กส่งเสียงออกมาจากลานหน้า บ้านในกระท่อมหลังหนึ่ง
“ฮู้ ฮ้า…สู้ฮ้.”
หลังจากกู้ฮอนตากผ้าเสร็จ เธอหันหลังแล้วมองไปหา หยางหยางที่กำลังซ้อมมวยกับกระสอบทรายอย่างเอาจริง เอาจัง เธอส่ายหัวแล้วยิ้มพูด “หยุดชกมันได้แล้วหยางหยาง
รีบเอากับข้าวไปให้คุณปู่อ้วนข้างบ้านเร็วเข้า” “เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยังซ้อมไม่เสร็จเลย คุณปู่อ้วนพูดถูก จริง ๆ ลูกผู้ชายต้องมีกำปั้นที่แข็งแรงถึงจะปกป้องผู้หญิงที่ เราต้องการปกป้องได้ หยางหยางจะปกป้องคุณแม่ จะไม่ให้ บ้านของเป่ยหมิงมารังแกคุณแม่อีก” เขาพูดไปชกไปอย่าง ตั้งใจ “ฮู้ ฮ้า… ชู้ฮ้า..”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอเนี่ย….” เมื่อเธอมองดูลูกชายที่ตั้งใจ ฝึกฝนอย่างจริงจัง มันทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจไม่น้อย “ระวังด้วย นะลูก”
“คุณแม่ไว้ใจได้เลยครับ หยางหยางจะเป็นยอดฝีมือให้ได้
สู้ ฮ้า…ฮู ฮา..
กู้ฮอนรู้ว่าไม่สามารถหยุดความตั้งใจของลูกได้ เธอได้แต่ ปล่อยให้ลูกฝึกฝนต่อไป..
ตั้งแต่เธอถูกเจียงฮุ่ยชินบังคับให้ออกจากซิดนีย์ เธอและ หยางหยางก็พากันมาอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นเวลา สองเดือนกว่าแล้ว
หยางหยางเป็นคนกลัวความเบื่อ ดังนั้นคุณปู่อ้วนข้างบ้าน จึงกลายเป็นเพื่อนสนิทเขาไปแล้ว คุณปู่อ้วนเป็นชาวใต้หวัน ที่ย้ายมาบำนาญในออสเตรเลีย ยามว่างชอบฝึกซ้อมมวย แกเป็นคนชอบศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นจึงทำให้หยางหยางมี ความสนใจเหมือนคุณปู่อ้วนคนนี้ไปด้วย เขาจึงเริ่มฝึกซ้อม อย่างจริงจัง
กู้ฮอนนั่งอยู่บนม้านั่งในลานหน้าบ้าน ดูลูกชายอย่างเงียบ ๆ นิ้วมือของเธอสัมผัสหน้าท้องเบา ๆ เธอตั้งท้องได้สาม เดือนแล้ว ซึ่งการสัมผัสถึงลูกในท้องนั้นยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนร่างผอมบาง แต่ความจริงนั้น เธอสามารถรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนจังหวะการเต้นหัวใจของ เด็กในท้องได้.
ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้าน.
เสียง ติด ๆ ๆ
รถคันนั้นจอดที่หน้าประตูบ้าน
ในหมู่บ้านชนบทห่างไกลแห่งนี้ ปกติแล้วน้อยคนจะมา ถึงที่นี่ แต่แล้ว เมื่อเห็นชายร่างสูงลงจากรถ กู้ฮอนถึงกับต้อง อึ้งจนอ้าปากค้างไว้อย่างไม่รู้ตัว….
ที่แปลกใจกว่านั้น หยางหยางก้าวไปเร็วกว่าเธอจะมอง เห็นอีก ได้ยินเสียงตะโกนออกมาดัง ๆ “ว้าว ลุงปู่ฝันมาแล้ว”
หยินปู้ฝันถือของถุงใหญ่เต็มมือ สวมใส่รองเท้าคอมแบท กำลังเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกด้วยความหล่อเหลาและรอย ยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่อดีต..
“โหย มันเยี่ยมมาเลย หยางหยาง เรียกชื่อคุณลุงอีกทีสิ”
นั่นใครเนี่ย กู้ฮอนกลอกตาแล้วพูดด้วยความประชด ประชันกันเล็กน้อย “หยินฝันคุณคือขันทีหรืออะไรเนี่ย ถึง ต้องให้เรียกชื่อซ้ำ ๆ ต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” หยินปู้ฝันเอามือแตะหน้าอก แกล้งทำเป็นตกใจ แล้วเดิน เซไปมา ทำท่าทางที่เหมือนจะบาดเจ็บ “โหย ฮอน ผมมาไกล เป็นพัน ๆ ไมล์ มาถึงที่ที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้ เพื่ออยาก เจอคุณกับลูกสักหน่อย คุณยังหาว่าผมเป็นขันที
อีก…หมดกันความเป็นลูกผู้ชายของผม..”
“หยินปู่ฝัน เสียดายจริง ๆ เลยนะที่คุณไม่ได้ไปเป็นนัก แสดง” แม้กู้ฮอนจะตั้งใจทำหน้าเครียด แต่ก็ถูกคารมของ เขาทำให้ยิ้มจนได้ “พูดจริงนะ ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่ดูแลเรา จนถึงทุกวันนี้…”
“พอเลย ๆ” หยินปู้ฝันสายหัว “ฮอน หยุดพูดคำพูดนี้ได้
แล้ว”
กู้ฮอนยักไหล่ตอบ “ก็ได้ แล้วทำไมจู่ ๆ วันนี้คุณถึงมาล่ะ” หยินปู้ฝันมองตากู้ฮอนแล้วยิ้มอย่างลึกลับ “เรื่องนี้เดี๋ยว ค่อยคุยกัน”
จากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาหยางหยาง “ฮัลโหล หยาง หยางสุดหล่อของลุง ได้ข่าวว่าช่วงนี้ซ้อมมวยเหรอ ซ้อมถึง ไหนแล้ว ไหน ๆ โชว์หน่อย….”
ไม่นึกเลยว่า หยินปู้ฝันพูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกหยางหยาง ชกไปที่จุดสำคัญของเขา จนทำให้ล้มทั้งยืน.. หยินปู้ฝันกรีดร้องเสียงดังก้องจนเกือบจะได้ยินทั่วฟ้าของ ออสเตรเลีย
กู้ฮอนก็อดใจทนดูไม่ได้
“กู้หยางหยางไอ่ตัวแสบ รู้ไหมนี่คือจุดอ่อนของผู้ชายเฉียว นะ” หยินปู้ฝันตะโกนพูด
หยางหยางดึงกำปั้นกลับแล้วยืนมองความเจ็บปวดของ หยินปู้ฝันด้วยความเฉยเมย แล้ว จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างภาค ภูมิใจ “โอ้โห ผมเข้าใจแล้วครับสิ่งที่คุณปู่อ้วนสอน ถ้าจะฆ่า งูต้องตีที่หัว ถ้าจะล้มชายเกร่งต้องต่อยที่ “เป้า!…ฮ้า ๆ ๆ คุณแม่ครับ ผมสำเร็จแล้ว ผมทำได้แล้วครับ ผมคือยอดฝีมือ ของจริงครับ”
หยินปู่ฝันได้แต่นั่งมองความภาคภูมิใจของหยางหยาง แมร่งเอ้ย ยอดฝีมืออะไรของมันวะ เล่นกูเกือบตาย…
หยินปู้ฝันเกือบสูญพันธุ์หลังจากที่ถูกศิลปะการต่อสู้ของ หยางหยางโจมตีเข้าเป้า
จนทานข้าวเย็นด้วยกันเสร็จเขายังไม่เลิกบ่น “กู้หยาง หยางเจ้าตัวแสบ ถ้าเธอเป็นยอดฝีมือจริงก็ไปล้มไอพ่อคนนั้น ของเธอสิ อย่ามาทำร้ายลุง ลุงยังโสดยังไม่มีทายาท เลย..อุตส่าห์วางแผนจะให้แม่เธอคลอดลูกคน4คน ที่5ให้.. “หยินปู้ฝัน” กู้ฮอนรีบตักกับข้าวใส่ถ้วยของหยินปู้ฝัน “รีบ กินข้าวของคุณไปซะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเด็ก”
หยางหยางดึงกางเกงของหยินปู้ฝัน แล้วพูดด้วยข้าวที่ เต็มปาก “ลุงปู่ฝันก็อยากมีลูกกับคุณแม่เหรอครับ ผมไม่เห็น ด้วยนะ ถ้าลูกเกิดมาไม่มีไอ้จู๋เหมือนลงจะทำยังล่ะครับ”
“ไอ้เด็กแสบ อย่าคิดว่าเป็นมวยแล้วจะเก่งไปทุกเรื่องนะ เธอดูเฉิงเฉิงสิ เขามีชื่อเสียงโด่งดังในออสเตรเลียมากแค่ ไหน ตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขาแล้ว….” หยินปู้ฝันพูดเสียง
เบา ๆ
เมื่อกู้ฮอนได้ยินแล้วรู้สึกเอะใจอย่างไม่รู้ตัว “เฉิงเฉิงทำไม
เหรอ”
หยินปู่ฝันยิ้มแล้วตอบกลับ “เฉิงเฉิงได้รางวัลชนะเลิศ จิตรกรรมเยาวชนนานาชาติ และจะเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลที่ ซิดนีย์ในวันพรุ่งนี้ นั่นคือรางวัลสูงสุดในอุตสาหกรรมการ วาดภาพของเด็กและเยาวชนระดับนานาชาติเชียวนะ มัน เป็นอะไรที่สุดยอดมาก ๆ เลย….”
หยางหยางทำเมินไม่สนใจ “เหอะ ต่อให้เหมิงซิเฉิงเก่ง แค่ไหนก็ได้เท่านั้นแหละ ผมต่างหากที่เป็นคนเก่งที่สุด”
“เหรอ ๆ ๆ” หยินปู้ฝันเหลือบมองไปที่หยาหยาง แล้ว หัวเราะเยาะเย้ย ความรู้สึกของกู้ฮอนในตอนนี้เธอมีความสุขอย่างไม่มีคำ อธิบาย “ให้ตายสิ..คุณทำไมไม่บอกฉันแต่แรกเนี่ย…
หยินปู้ฝันทำหน้าน้อยใจ “ก็ถึงบอกไงว่ามีเรื่องจะมา เซอร์ไพรส์ ใครจะไปรู้ว่าเธอสองแม่ลูกจะมารังแกผมแบบนี้ แถมยังต่อยผมเหมือนกระสอบทรายเลย เชอะ เสียใจ..”
“ขอโทษ..เฉิงเฉิงได้รางวัลชนะเลิศได้ยังไง บอกฉันที แล้วพิธีมอบรางวัลพรุ่งนี้ ….จะมีการถ่ายทอดสดผ่านทีวี ไหม ฉันอยากดูมากเลย…ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกฉันจะมี ความสามารถขนาดนี้ …. กู้ฮอนพูดไปซาบซึ้งไปจนน้ำตา คลอ
“หยุด ๆ ๆ” หยินปู้ฝันส่ายหัวแล้วยิ้ม “เธอมีลูกในท้องนะ ฮอน ควบคุมอารมณ์หน่อยได้ไหม”
“ยิ้ม..” เธอสูตหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์
สองเดือนกว่าแล้วที่เธอไม่ได้เจอเฉิงเฉิง ทุกวันก็ได้แต่ คิดถึงเด็กน้อยคนนั้น เขาจะคิดมากจนกินข้าวไม่ลงไหม เขา จะแอบร้องไห้เสียใจทุกคืนไหม ชีวิตต่อจากนี้ของเขาจะ กลายเป็นแบบไหน เขาจะเป็นคนเฉยชามากกว่าเดิมหรือ เปล่า
โอ้ เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้น มาทันที หยินปู่ฝันพูดต่อว่า “ความจริงที่มาวันนี้ เฉิงเฉิงใด้แอบ ติดต่อกับผม เขาอยากให้ผมมารับพวกคุณสองแม่ลูกด้วย ตนเอง แล้วเขาก็หวังว่าคุณกับหยางหยางจะได้ไปร่วมพิธี มอบรางวัลของเขาที่ซิดนีย์มาก ๆ”
“หา.”
“ว้าว…”
สองแม่ลูกตกใจแล้วออกเสียงพร้อม ๆ กัน
กู้ฮอนนั้นรู้สึกเซอร์ไพรส์มากแต่อีกใจก็มีความกังวลอยู่
เล็กน้อย
ส่วนหยางหยางก็ได้แต่ดีอกดีใจที่จะได้ออกจากบ้าน
“ว้าว ๆ ถ้าแบบนี้เราจะได้ไปซิดนีย์กันแล้ว เยี่ยมจังเลย ได้ออกจากรังนกนี้สักที….” หยางหยางพูดไปเต้นไปอย่างมี
ความสุข
กู้ฮอนรู้สึกหนักใจ “ฉันกับหยางหยางไปแบบนี้มันจะดีเห รอ นี่มันเป็นงานพิเศษและเป็นงานสำคัญงานหนึ่งนะ ถ้าหาก คนในบ้านเขาเห็นเราจะทำยังไง”
“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” หยินปู้ฝันรับประกัน ด้วยตัวเอง “เฉิงเฉิงก็ได้บอกเหมือนกัน เรื่องที่ได้รับรางวัลนี้ เขาไม่ได้บอกให้ครอบครัวเขาฟังเลย เขาแค่อยากให้พวก คุณเท่านั้นที่ได้ไปร่วมความยินดีกับเขา” “เฉิงเฉิงเขา… ไม่รู้ว่าเป็นอาการของการแพ้ท้องขอ งกู้ฮอนหรือยังไง เมื่อนึกถึงใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสงสารของเฉิง เฉิงแล้ว ในใจลึก ๆ เธอจะรู้สึกเจ็บปวดแทนลูกชายและต่อม น้ำตาของเธอผลิตน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย
หยินปู้ฝันถอนหายใจ แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้กู้ฮอนอย่าง นิ่มนวล “ดูเธอสิ เฉิงเฉิงเขาได้รับรางวัลใหญ่นะ ดูคนเป็นแม่ สิ แทนที่จะยิ้มแย้มมีความสุข แต่กลับร้องไห้ฟูมฟาย จริง ๆ เลย..ไม่ต้องกังวลแล้ว ผมจะขับรถไปส่ง และคุณกับ หยางหยางก็ไปร่วมแสดงความยินดีกับเฉิงเฉิงอย่าง สบายใจได้เลย ”
“ชื่อ ๆ เหยินปู่ฝัน… กู้ฮอนสะอื้นอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณนะ.
หยินปู้ฝันกลอกตาขึ้นฟ้า “พูดคำนี้อีกแล้วนะ ขอร้องล่ะ ถ้า อยากขอบคุณผมจริง ๆ คุณเป็นของผมเลยสิ…”
ใครจะคาดคิด กู้ฮอนยกกำปั้นขึ้นมาแล้วชกไปกลางอก ของหยินปู้ฝันอย่างจัง
“หยินปู้ฝัน คนท้องคุณยังไม่เว้นเลยนะ คุณใช่ลูกผู้ชาย หรือเปล่านั่น”
“โอ้ย.. หยินปู้ฝันส่งเสียงครวญคราง หยางหยางยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ อย่างไร้เยื่อใย “สมน้ำ หน้า ลุงปู่ฝัน.”
ณ เมือง A ที่เจริญรุ่งเรืองในอีกด้านหนึ่งของโอเชียเนีย ภายใต้ค่ำคืนอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาว
มีเงาผู้ชายสูงล่ำคนหนึ่งเดินซวนเซออกมาจากบาร์ของป่า
ยมู่ซี..
ข้างหลังมีสาวสวยคนหนึ่งเดินตามเขาอย่างเร่งรีบ
“โม่..”
ซูยิ่งหวั่นตะโกนเรียกไปด้วยวิ่งตามเขาไปด้วย…. ป่ายมู่ซีก็ได้เดินตามหลังของซูยิ่งหวั่น
จังหวะก้าวเดินของเหมิง โม่เดินซวนเซไปมา เกือบจะเดิน เข้าไปกลางถนน…
“โม่ ระวังหน่อย..ทางนี้” ซูยิ่งหวั่นก็ยังอ่อนโยนเช่นเคย เขารีบคว้าแขนของเป้หมิงโม่ไว้ แล้วดึงเขากลับมาบน ฟุตบาท
แต่นึกไม่ถึงว่าเปหมิงโม่จะสะบัดมือเขาทิ้งอย่างรุนแรง
“ไปให้พ้น..
ซูยิ่งหวั่นถูกเหวี่ยงแล้วเดินถอยหลังจนเกือบล้มลง
