ตอนที่246 การทะเลาะกันระหว่างพ่อกับลูก
“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ผมมีเด็กสาวตัวน้อยเรื่องนี้มีอะไรน่าตลก หรือไง”
หยางหยางเชิดจมูกขึ้นหน้า (เหยียบจมูกขึ้นหน้า เป็นการเปรียบเปรยว่า ฝ่ายหนึ่งให้เกียรติอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่คิด เล็กคิดน้อยต่อการกระทำล้ำเส้นบางอย่างของอีกฝ่าย) กล่าวย้ำเข้าไป ดิ้นรนสองสามครั้งลงมาจากอ้อมแขนของคน รับใช้ ลากเฉิงเฉิงมาด้านหลังเพื่อปกป้อง ส่วนตัวเองยืนอยู่ ด้านหน้ายี่เฟิง สองมือเท้าสะเอว ร่างเล็กเตี้ยที่ยืนอยู่หน้ายี่ เฟิงในตอนนี้มองแล้วน่าตลกจริงๆ
อย่างไรก็ตาม เจ้าหนูน้อยแพ้คนแต่อำนาจไม่อาจแพ้ได้ เงยศีรษะขึ้นเอ่ยเสียงดังก้อง-
“คุณคิดว่าตัวเองมีหน้าตาเป็นหนุ่มใบหน้าขาว (เป็นคำ ด่าคือ ไก่อ่อน อ่อนต่อโลก) แล้วสามารถมีผู้หญิงได้ ส่วน ผมนั้นมีไม่ได้หรืออย่างไร ผมจะบอกคุณนะ ใบหน้าของผม นะขาวมากกว่าคุณอีก ผมต่างหากที่เป็นหนุ่มใบหน้าขาวไร้คู่ ต่อสู้ที่สุด!” ตอนที่246 การทะเลาะกันระหว่างพ่อกับลูก
“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ผมมีเด็กสาวตัวน้อยเรื่องนี้มีอะไรน่าตลก หรือไง”
หยางหยางเชิดจมูกขึ้นหน้า (เหยียบจมูกขึ้นหน้า เป็นการเปรียบเปรยว่า ฝ่ายหนึ่งให้เกียรติอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่คิด เล็กคิดน้อยต่อการกระทำล้ำเส้นบางอย่างของอีกฝ่าย) กล่าวย้ำเข้าไป ดิ้นรนสองสามครั้งลงมาจากอ้อมแขนของคน รับใช้ ลากเฉิงเฉิงมาด้านหลังเพื่อปกป้อง ส่วนตัวเองยืนอยู่ ด้านหน้ายี่เฟิง สองมือเท้าสะเอว ร่างเล็กเตี้ยที่ยืนอยู่หน้ายี่ เฟิงในตอนนี้มองแล้วน่าตลกจริงๆ
อย่างไรก็ตาม เจ้าหนูน้อยแพ้คนแต่อำนาจไม่อาจแพ้ได้ เงยศีรษะขึ้นเอ่ยเสียงดังก้อง-
“คุณคิดว่าตัวเองมีหน้าตาเป็นหนุ่มใบหน้าขาว (เป็นคำ ด่าคือ ไก่อ่อน อ่อนต่อโลก) แล้วสามารถมีผู้หญิงได้ ส่วน ผมนั้นมีไม่ได้หรืออย่างไร ผมจะบอกคุณนะ ใบหน้าของผม นะขาวมากกว่าคุณอีก ผมต่างหากที่เป็นหนุ่มใบหน้าขาวไร้คู่ ต่อสู้ที่สุด!” เสียงหัวเราะพรืด ดังขึ้น
ไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะดังออกมาจากปากคนรับใช้คนใหน
กู้ฮอนกระตุก พยายามที่จะส่งสายตาเป็นนัยกับหยาง หยาง แต่เจ้าเด็กนี่คล้ายกับว่ากำลังงัดข้อกับยี่เฟิง!
เฉิงเฉิงรู้สึกเพียงแค่ว่าเบื้องหน้าคือผืนเมฆดำ อยากจะ ขาอ่อนแรงแล้วเป็นลมสลบไปจริงๆ พระเจ้า หยางหยาง นั้น…ช่างน่าขายหน้าจริงๆ
ปัญหาคือ หน้าที่เจ้าหมอนี่ทำให้ขายหน้าในตอนนี้คือ หน้าของเขา เป่ยหมิงซิเฉิง น่ะสิ!
ยี่เฟิงมองไปที่เด็กชายตัวน้อยที่เย่อหยิ่งก้าวร้าวที่อยู่ตรง หน้าเขาอย่างตกตะลึง อยากจะหัวเราะแต่ทว่าก็ต้องอดกลั้น ไว้สุดชีวิต ยากที่เขาจะยิ้มยิงฟัน “เหอๆ น้องชายเฉิง เฉิง..เธอช่าง….อืม น่ารักมากจริงๆ!”
“น่ารักอะไรล่ะ! คุณน่ะสิน่ารัก! ทั้งบ้านคุณล้วนน่ารัก!” หยางหยางมองบน เพิ่มเติมอีกประโยค “น่าสงสารที่ไม่มี ใครรัก!”
เฉิงเฉิงยืนที่อยู่ด้านหลังของหยางหยาง ทน เสียงหัวเราะพรืด ดังขึ้น
ไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะดังออกมาจากปากคนรับใช้คนใหน
กู้ฮอนกระตุก พยายามที่จะส่งสายตาเป็นนัยกับหยาง หยาง แต่เจ้าเด็กนี่คล้ายกับว่ากำลังงัดข้อกับยี่เฟิง!
เฉิงเฉิงรู้สึกเพียงแค่ว่าเบื้องหน้าคือผืนเมฆดำ อยากจะ ขาอ่อนแรงแล้วเป็นลมสลบไปจริงๆ พระเจ้า หยางหยาง นั้น…ช่างน่าขายหน้าจริงๆ
ปัญหาคือ หน้าที่เจ้าหมอนี่ทำให้ขายหน้าในตอนนี้คือ หน้าของเขา เป่ยหมิงซิเฉิง น่ะสิ!
ยี่เฟิงมองไปที่เด็กชายตัวน้อยที่เย่อหยิ่งก้าวร้าวที่อยู่ตรง หน้าเขาอย่างตกตะลึง อยากจะหัวเราะแต่ทว่าก็ต้องอดกลั้น ไว้สุดชีวิต ยากที่เขาจะยิ้มยิงฟัน “เหอๆ น้องชายเฉิง เฉิง..เธอช่าง….อืม น่ารักมากจริงๆ!”
“น่ารักอะไรล่ะ! คุณน่ะสิน่ารัก! ทั้งบ้านคุณล้วนน่ารัก!” หยางหยางมองบน เพิ่มเติมอีกประโยค “น่าสงสารที่ไม่มี ใครรัก!”
เฉิงเฉิงยืนที่อยู่ด้านหลังของหยางหยาง ทน ฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้แต่ดึงปกคอเสื้อของหยางหยาง เงียบๆ บอกใบ้เจ้าหมอนี่ว่าควรจะจากไปได้แล้ว
กู้ฮอนแอบปาดเหงื่อ แทบจะทนไม่ไหวก้าวขึ้นไปจับเจ้า เด็กหยางหยางนี่มาฟาดสักรอบ!
นี่มันเวลาไหนแล้ว ลูกชายที่น่าเป็นห่วงคนนี้ยังมีเวลามา วางก้ามอีก!
ตอนที่หยางหยางนึกว่าตัวกำลังอยู่ในสถานการณ์ ซึ่งเครียดเตรียมชักดาบเข้าห้ำหั่นกับยี่เฟิง ตอนที่เฉิงเฉิงที่ ยืนอยู่ด้านหลังก็มองบน รู้สึกวิตกกังวล และตอนที่กู้ฮอนที่ อยู่ด้านข้างปิดปากลูกชายไม่ได้นั้น
จู่ๆก็มีน้ำเสียงทุ้มเย็นมีพลัง เจือร่องรอยความโกรธดังมา จากประตูทางเข้าของบ้านตระกูลเป่ยหมิง
“เป่า หมิง เฉิง ลูกกำลังทำอะไร”
แววตากู้ฮอนตกใจ!
เฉิงเฉิงประสาทตึงเครียด!
ยี่เฟิงตะลึงเล็กน้อย
มีเพียงแค่หยางหยาง ราวกับเด็กโง่ตัวน้อย ฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้แต่ดึงปกคอเสื้อของหยางหยาง เงียบๆ บอกใบ้เจ้าหมอนี่ว่าควรจะจากไปได้แล้ว
กู้ฮอนแอบปาดเหงื่อ แทบจะทนไม่ไหวก้าวขึ้นไปจับเจ้า เด็กหยางหยางนี่มาฟาดสักรอบ!
นี่มันเวลาไหนแล้ว ลูกชายที่น่าเป็นห่วงคนนี้ยังมีเวลามา วางก้ามอีก!
ตอนที่หยางหยางนึกว่าตัวกำลังอยู่ในสถานการณ์ ซึ่งเครียดเตรียมชักดาบเข้าห้ำหั่นกับยี่เฟิง ตอนที่เฉิงเฉิงที่ ยืนอยู่ด้านหลังก็มองบน รู้สึกวิตกกังวล และตอนที่กู้ฮอนที่ อยู่ด้านข้างปิดปากลูกชายไม่ได้นั้น
จู่ๆก็มีน้ำเสียงทุ้มเย็นมีพลัง เจือร่องรอยความโกรธดังมา จากประตูทางเข้าของบ้านตระกูลเป่ยหมิง
“เป่า หมิง เฉิง ลูกกำลังทำอะไร”
แววตากู้ฮอนตกใจ!
เฉิงเฉิงประสาทตึงเครียด!
ยี่เฟิงตะลึงเล็กน้อย
มีเพียงแค่หยางหยาง ราวกับเด็กโง่ตัวน้อย แม้ว่ามองก็ไม่มองไปที่คนสักครั้ง เชิดศีรษะขึ้นจ้องมองไปที่ ยี่เฟิงไม่ไปไหน ยังเท้าสะเอวอ้าปากเอ่ยตอบเสียงนั้นอย่าง หงุดหงิดมากไปหนึ่งประโยค “ผมกำลังปกป้องผู้หญิงของ ผม คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ช่างดุดันไร้เทียมทาน ไม่มีใครจะ กล้าต่อสู้ด้วย!
แม้กระทั่งคนรับใช้ที่ฟังอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะวิตก
กังวลแทน
อาอาอาอา คุณชายน้อยเฉิงเฉิงรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูด
อยู่กับใคร
คุณชายรองเลยนะ! คุณชายรองตระกูลเป่ยหมิง เป่หมิง โม่ ผู้ที่ไม่เพียงแต่เย็นชาเคร่งขรึม ทั้งยังโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึก
ด้วย!
แน่นอนว่า หนวดของเสือถูกกระตุกตึง ถุงน้ำดีอวบอ้วน เกินไปแล้ว มีความกล้ามาก มักใช้กับเด็กที่ไม่เชื่อฟังการ สั่งสอน)
มองเห็นเพียงแค่นัยน์ตาลีกราวกับเหวของเป้หมิงโม่หรี่ลง กวาดมองคนทั้งหมดที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุอย่างเย็นชา แล้วก้าวทีละก้าว ทีละก้าวเข้าไปไกล้หยางหยาง. แม้ว่ามองก็ไม่มองไปที่คนสักครั้ง เชิดศีรษะขึ้นจ้องมองไปที่ ยี่เฟิงไม่ไปไหน ยังเท้าสะเอวอ้าปากเอ่ยตอบเสียงนั้นอย่าง หงุดหงิดมากไปหนึ่งประโยค “ผมกำลังปกป้องผู้หญิงของ ผม คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ช่างดุดันไร้เทียมทาน ไม่มีใครจะ กล้าต่อสู้ด้วย!
แม้กระทั่งคนรับใช้ที่ฟังอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะวิตก
กังวลแทน
อาอาอาอา คุณชายน้อยเฉิงเฉิงรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูด
อยู่กับใคร
คุณชายรองเลยนะ! คุณชายรองตระกูลเป่ยหมิง เป่หมิง โม่ ผู้ที่ไม่เพียงแต่เย็นชาเคร่งขรึม ทั้งยังโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึก
ด้วย!
แน่นอนว่า หนวดของเสือถูกกระตุกตึง ถุงน้ำดีอวบอ้วน เกินไปแล้ว มีความกล้ามาก มักใช้กับเด็กที่ไม่เชื่อฟังการ สั่งสอน)
มองเห็นเพียงแค่นัยน์ตาลีกราวกับเหวของเป้หมิงโม่หรี่ลง กวาดมองคนทั้งหมดที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุอย่างเย็นชา แล้วก้าวทีละก้าว ทีละก้าวเข้าไปไกล้หยางหยาง. “ลูกพูดว่าอะไรนะ ถ้ามีความกล้าก็พูดมันอีกครั้งหนึ่งสิ!” น้ำเสียงเหมิงไม่ทรงพลังราวกับเชลโล เอ่ยเบาๆนุ่มๆ ฟัง แล้วราวกับเมฆลอยเอื่อยเฉื่อย ลมพัดเบาบาง.
กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน
เฉิงเฉิงกล้าเกินไปแล้ว
คนที่เข้าใจเหมิงโม่สักเล็กน้อย ล้วนรู้ดีว่าคุณชายรองที่ ดูเย็นเยือกคนนี้ ประโยคที่ฟังแล้วอ่อนโยนสุภาพนั้น คือช่วง ก่อนเกิดเหตุการณ์พายุฝนแน่ๆ
แต่ว่าหยางหยางเป็นใครที่ไหน คนโง่นะคนโง่! ยังชี้นิ้วไป ที่จมูกยี่เฟิงอย่างพึ่งพาไม่ได้ “ทำไมจะไม่กล้า ผมก็พูดว่า ผม ไม่อนุญาตให้คนเลวทรามต่ำช้านี่แตะต้องผู้หญิงของผม!”
ใบหน้าเย็นชาของเป่ยหมิงโม่กระตุก “ประโยคข้างหลัง!”
“คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”
คุณชายรองเปหมิงผู้ที่ยืนอยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด ไม่มีใคร กล้าท้าทายในอ่านาจของคุณชายรองเป่ยหมิง และก็คาดไม่ ถึงเช่นกันว่าลูกชายของ “ลูกพูดว่าอะไรนะ ถ้ามีความกล้าก็พูดมันอีกครั้งหนึ่งสิ!” น้ำเสียงเหมิงไม่ทรงพลังราวกับเชลโล เอ่ยเบาๆนุ่มๆ ฟัง แล้วราวกับเมฆลอยเอื่อยเฉื่อย ลมพัดเบาบาง.
กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน
เฉิงเฉิงกล้าเกินไปแล้ว
คนที่เข้าใจเหมิงโม่สักเล็กน้อย ล้วนรู้ดีว่าคุณชายรองที่ ดูเย็นเยือกคนนี้ ประโยคที่ฟังแล้วอ่อนโยนสุภาพนั้น คือช่วง ก่อนเกิดเหตุการณ์พายุฝนแน่ๆ
แต่ว่าหยางหยางเป็นใครที่ไหน คนโง่นะคนโง่! ยังชี้นิ้วไป ที่จมูกยี่เฟิงอย่างพึ่งพาไม่ได้ “ทำไมจะไม่กล้า ผมก็พูดว่า ผม ไม่อนุญาตให้คนเลวทรามต่ำช้านี่แตะต้องผู้หญิงของผม!”
ใบหน้าเย็นชาของเป่ยหมิงโม่กระตุก “ประโยคข้างหลัง!”
“คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”
คุณชายรองเปหมิงผู้ที่ยืนอยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด ไม่มีใคร กล้าท้าทายในอ่านาจของคุณชายรองเป่ยหมิง และก็คาดไม่ ถึงเช่นกันว่าลูกชายของ ตัวเองจะท้าทายอำนาจของเขาต่อหน้าผู้คนมากมายครั้ง แล้วครั้งเล่า
เป็นอย่างที่คิดไว้ ประโยคที่ว่า คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะทำให้ สีหน้าของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา!
“ดีมาก!” แววตาเป่หมิงโม่ส่องประกายดุร้าย “เป่หมิงซิ เฉิง ตัวก็ยังไม่ทันเริ่มจะสูง ปีกก็แข็งกล้าแล้ว!”
หยางหยางเพิ่งจะเหลือบมองเป่หมิงโม่ที่เดินเข้ามา จู่ๆก็ คิดถึงพ่อนกขี้งกสมควรควรตายในคืนนั้น ต่าเขาที่แกล้ง ปลอมตัวเป็นผู้หญิง น้องสาวดำ คำนี้ก็เป็นพ่อนกขึ้งกสมควร ตายให้ตั้งให้เขา!
ประจวบเหมาะพอดี แค้นใหม่แค้นเก่า หยางหยางไม่ สนใจว่าผิดหรือถูก สถานการณ์วิกฤตอะไร อ้าปากตอบกลับ “ปีกกล้าขาแข็งแล้วจะทำไม! ยังไม่กล้าแกร่งเท่านกของ คุณ.”
เสียงหัวเราะพรีด
ไม่รู้ว่าคนรับใช้คนไหนที่ไม่มีตาอดกลั้นไม่ไหวหัวเราะ ออกมาอย่างเงียบๆอีก ตัวเองจะท้าทายอำนาจของเขาต่อหน้าผู้คนมากมายครั้ง แล้วครั้งเล่า
เป็นอย่างที่คิดไว้ ประโยคที่ว่า คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะทำให้ สีหน้าของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา!
“ดีมาก!” แววตาเป่หมิงโม่ส่องประกายดุร้าย “เป่หมิงซิ เฉิง ตัวก็ยังไม่ทันเริ่มจะสูง ปีกก็แข็งกล้าแล้ว!”
หยางหยางเพิ่งจะเหลือบมองเป่หมิงโม่ที่เดินเข้ามา จู่ๆก็ คิดถึงพ่อนกขี้งกสมควรควรตายในคืนนั้น ต่าเขาที่แกล้ง ปลอมตัวเป็นผู้หญิง น้องสาวดำ คำนี้ก็เป็นพ่อนกขึ้งกสมควร ตายให้ตั้งให้เขา!
ประจวบเหมาะพอดี แค้นใหม่แค้นเก่า หยางหยางไม่ สนใจว่าผิดหรือถูก สถานการณ์วิกฤตอะไร อ้าปากตอบกลับ “ปีกกล้าขาแข็งแล้วจะทำไม! ยังไม่กล้าแกร่งเท่านกของ คุณ.”
เสียงหัวเราะพรีด
ไม่รู้ว่าคนรับใช้คนไหนที่ไม่มีตาอดกลั้นไม่ไหวหัวเราะ ออกมาอย่างเงียบๆอีก ใบหน้าเป้หมิงโม่เย็นยะเยือกในทันที “เป่ยหมิง ซิ เฉิง! ลูก กำลังพูดอะไร!”
กู้ฮอนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ถูกหยางหยาง ลูกชายไม่มีสมองคนนี้ ถูกเป่หมิง โม่ ผู้ชายที่ใช้สมองมาก เกินไปคนนี้กดดันให้บ้า….
“คุณหูหนวกหรือ ผมพูดอะไรคุณล้วนไม่ได้ยินหรือ ผู้อาวุ โส!” หยางหยางยังคงแกว่งเท้าหาเสี้ยนตอบกลับไปอีกหนึ่ง ประโยค!
หน้าผากเฉิงเฉิงปรากฏรอยเส้นสีดำสามเส้น.เอาเถอะ อย่างไรตอนนี้หน้าผากของเขาก็ด่ามืดอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึง รอยย่นสีดำสามเส้น รอยย่นสีดำ 30 เส้น หยางหยาง เจ้า หมอนี่ก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น!
กู้ฮอนสูดลมหายใจเย็น ตาเห็นเป่ยหมิงโม่กำลังจะเกิด โทสะ จึงรีบเดินอ้อมยี่เฟิงด้วยความเร็วราวกับสิงโตตัวน้อย ไปอยู่ข้างกายเหมิง โม่ คล้องแขนเขาแน่น เค้นรอยยิ้มบน ใบหน้า แล้วเอ่ยโพล่งออกมา :
“เฮ้ๆ ฉันว่านะเอ๋อโม่ ลูกของคุณตลกจริงๆ คุณก็อย่า ทะนงตัวกับเด็กไปเลย..เด็กนะ ใบหน้าเป้หมิงโม่เย็นยะเยือกในทันที “เป่ยหมิง ซิ เฉิง! ลูก กำลังพูดอะไร!”
กู้ฮอนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ถูกหยางหยาง ลูกชายไม่มีสมองคนนี้ ถูกเป่หมิง โม่ ผู้ชายที่ใช้สมองมาก เกินไปคนนี้กดดันให้บ้า….
“คุณหูหนวกหรือ ผมพูดอะไรคุณล้วนไม่ได้ยินหรือ ผู้อาวุ โส!” หยางหยางยังคงแกว่งเท้าหาเสี้ยนตอบกลับไปอีกหนึ่ง ประโยค!
หน้าผากเฉิงเฉิงปรากฏรอยเส้นสีดำสามเส้น.เอาเถอะ อย่างไรตอนนี้หน้าผากของเขาก็ด่ามืดอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึง รอยย่นสีดำสามเส้น รอยย่นสีดำ 30 เส้น หยางหยาง เจ้า หมอนี่ก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น!
กู้ฮอนสูดลมหายใจเย็น ตาเห็นเป่ยหมิงโม่กำลังจะเกิด โทสะ จึงรีบเดินอ้อมยี่เฟิงด้วยความเร็วราวกับสิงโตตัวน้อย ไปอยู่ข้างกายเหมิง โม่ คล้องแขนเขาแน่น เค้นรอยยิ้มบน ใบหน้า แล้วเอ่ยโพล่งออกมา :
“เฮ้ๆ ฉันว่านะเอ๋อโม่ ลูกของคุณตลกจริงๆ คุณก็อย่า ทะนงตัวกับเด็กไปเลย..เด็กนะ พูดจาก็เหมือนกับปล่อยตดนั่นแหละ..”
หยางหยางตาเบิกโต กะพริบตาสองที มองไปที่คุณแม่ ของตัวเองอย่างไม่เชื่อ เธอไม่ช่วยลูกตัวเองก็ช่างมันเถอะ แต่นี่กลับยืนอยู่ข้างพ่อนกซึ้งกสวมควรตายนั่น ยังบอกอีกว่า เขาพูดจาเหมือนกับปล่อยตด!
หยางหยางบ้าแล้ว กำลังจะโต้กลับ กลับถูกกู้ฮอนจ้อง ด้วยดวงตาที่โหดร้ายดุจมีดบินจนตกใจ!
” เอ่อ ก็ได้ เขายอมรับ แววตาของคุณแม่โหดร้ายนิด หน่อย ส่วนเขากู้หยางหยางไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่กลัวคุณ แม่โมโหที่สุด….
ครั้นแล้วหยางคนโง่ที่เมื่อครู่ยังสง่าผ่าเผยก็ซึมไป
เส้นเลือดดำบนหน้าผากเป้หมิงโม่ปรากฏไม่ชัดเจน หลุบ ตามองผู้หญิงที่คล้องแขนตัวเอง จิตใต้สำนึกกวาดตาไปทาง เป้ หมิว ยี่เฟิง เป็นอย่างที่คิด ยี่เฟิงที่มองเห็นการกระทำขอ กู้ฮอน สีหน้าขาวซีดทันที
ไม่รู้ทำไม เมื่อสักครู่อารมณ์ที่ถูกลูกชายทำให้แย่ กลับดี ขึ้นมาภายในครู่หนึ่ง พูดจาก็เหมือนกับปล่อยตดนั่นแหละ..”
หยางหยางตาเบิกโต กะพริบตาสองที มองไปที่คุณแม่ ของตัวเองอย่างไม่เชื่อ เธอไม่ช่วยลูกตัวเองก็ช่างมันเถอะ แต่นี่กลับยืนอยู่ข้างพ่อนกซึ้งกสวมควรตายนั่น ยังบอกอีกว่า เขาพูดจาเหมือนกับปล่อยตด!
หยางหยางบ้าแล้ว กำลังจะโต้กลับ กลับถูกกู้ฮอนจ้อง ด้วยดวงตาที่โหดร้ายดุจมีดบินจนตกใจ!
” เอ่อ ก็ได้ เขายอมรับ แววตาของคุณแม่โหดร้ายนิด หน่อย ส่วนเขากู้หยางหยางไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่กลัวคุณ แม่โมโหที่สุด….
ครั้นแล้วหยางคนโง่ที่เมื่อครู่ยังสง่าผ่าเผยก็ซึมไป
เส้นเลือดดำบนหน้าผากเป้หมิงโม่ปรากฏไม่ชัดเจน หลุบ ตามองผู้หญิงที่คล้องแขนตัวเอง จิตใต้สำนึกกวาดตาไปทาง เป้ หมิว ยี่เฟิง เป็นอย่างที่คิด ยี่เฟิงที่มองเห็นการกระทำขอ กู้ฮอน สีหน้าขาวซีดทันที
ไม่รู้ทำไม เมื่อสักครู่อารมณ์ที่ถูกลูกชายทำให้แย่ กลับดี ขึ้นมาภายในครู่หนึ่ง เป่ยหมิงโม่มุมปากยก ขมวดคิ้ว มองผ่านลูกชายไป แล้วเหล่ ตามองข้อพับแขนของหญิงสาว “คุณเรียกผมว่าอะไร”
กู้ขอนยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาด กะพริบตาสองครั้ง ใบหน้า แสร้งทำเป็นหัวเราะ “เอ๋อโม่ไง”
เป่ยหมิงโม่ใบหน้ากระตุก โอบเอวกู้ฮอนด้วยตัวเองทันที แสดงอำนาจอย่างที่เคยทำ ชายตามองยี่เฟิงด้วยท่าทางหยิ่ง ยโส “ผมชอบ คำเรียกนี้เป็นของคุณแล้ว”
เสียง ปัง ดังขึ้น
ลูกตากู้ฮอนแทบกระเด็นหลุดออกมา ร่างกายราวกับถูก ลมหนาวพัดผ่าน ขายหน้าเล็กน้อย หัวเราะออกมาแห้งๆ เป้ หมิงโม่ หมอนี่ทิ้งไพ่ตามหลักการเล่นหรือไม่กันแน่!
สีหน้ายี่เฟิงขาวซีดยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาปรากฏความรู้สึก
เจ็บปวด
เฉิงเฉิงแอบเบิกตาโตเงียบๆ มองไปที่คุณพ่อ แล้วก็มอง ไปที่คุณแม่ นี….นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน เป่ยหมิงโม่มุมปากยก ขมวดคิ้ว มองผ่านลูกชายไป แล้วเหล่ ตามองข้อพับแขนของหญิงสาว “คุณเรียกผมว่าอะไร”
กู้ขอนยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาด กะพริบตาสองครั้ง ใบหน้า แสร้งทำเป็นหัวเราะ “เอ๋อโม่ไง”
เป่ยหมิงโม่ใบหน้ากระตุก โอบเอวกู้ฮอนด้วยตัวเองทันที แสดงอำนาจอย่างที่เคยทำ ชายตามองยี่เฟิงด้วยท่าทางหยิ่ง ยโส “ผมชอบ คำเรียกนี้เป็นของคุณแล้ว”
เสียง ปัง ดังขึ้น
ลูกตากู้ฮอนแทบกระเด็นหลุดออกมา ร่างกายราวกับถูก ลมหนาวพัดผ่าน ขายหน้าเล็กน้อย หัวเราะออกมาแห้งๆ เป้ หมิงโม่ หมอนี่ทิ้งไพ่ตามหลักการเล่นหรือไม่กันแน่!
สีหน้ายี่เฟิงขาวซีดยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาปรากฏความรู้สึก
เจ็บปวด
เฉิงเฉิงแอบเบิกตาโตเงียบๆ มองไปที่คุณพ่อ แล้วก็มอง ไปที่คุณแม่ นี….นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน ร่างเล็กของหยางหยางหนาวสั่นสะท้าน เบิกตาโตเช่นกัน มือชี้ไปใต้เท้าของเป่หมิง โม่ “น้องสาว ต่า เธอดูสิ ความหยิ่ง ทะนงของผู้อื่น..ตกลงมาบนพื้นแล้ว!”
ใบหน้าของเป้หมิง โม่เย็นเยียบอีกครั้งหนึ่ง!
กู้ฮอนมือไวคว้าไหล่เป่หมิงโม่ ออกแรงลากเดินเข้าไปใน บ้าน “ฟ้าก็ไม่เข้าแล้ว ทุกคนล้วนยังไม่ได้ทานข้าว คุณไม่ได้ บอกหรือว่าคืนนี้จะให้การต้อนรับแขกหรือ”
สีหน้าเป่หมิงโม่ค่อยๆอ่อนลงมา ถลึงตาใส่ลูกชายไปรอบ หนึ่งทันที “เป่หมิงซิเฉิง ลงโทษไม่อนุญาตให้ลูกลงมาทาน ข้าวที่ข้างล่าง กลับไปที่ห้องแล้วคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำผิด พลาดไป!”
เอ่ยจบ เป้หมิงโม่หน้าเย็นชา ถูกกู้ฮอนบังคับดึงเข้าไปใน
ห้อง..
เบื้องหลัง หยางหยางไม่ยินยอมตะโกนว่า “มีเหตุผลอะไร ที่ผมจะไม่สามารถลงไปทานข้าวที่ด้านล่างได้ มีเหตุผลอะไร ที่ผมต้องคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำผิดพลาดด้วย ผมผิดตรง
ไหน เฮ้. ร่างเล็กของหยางหยางหนาวสั่นสะท้าน เบิกตาโตเช่นกัน มือชี้ไปใต้เท้าของเป่หมิง โม่ “น้องสาว ต่า เธอดูสิ ความหยิ่ง ทะนงของผู้อื่น..ตกลงมาบนพื้นแล้ว!”
ใบหน้าของเป้หมิง โม่เย็นเยียบอีกครั้งหนึ่ง!
กู้ฮอนมือไวคว้าไหล่เป่หมิงโม่ ออกแรงลากเดินเข้าไปใน บ้าน “ฟ้าก็ไม่เข้าแล้ว ทุกคนล้วนยังไม่ได้ทานข้าว คุณไม่ได้ บอกหรือว่าคืนนี้จะให้การต้อนรับแขกหรือ”
สีหน้าเป่หมิงโม่ค่อยๆอ่อนลงมา ถลึงตาใส่ลูกชายไปรอบ หนึ่งทันที “เป่หมิงซิเฉิง ลงโทษไม่อนุญาตให้ลูกลงมาทาน ข้าวที่ข้างล่าง กลับไปที่ห้องแล้วคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำผิด พลาดไป!”
เอ่ยจบ เป้หมิงโม่หน้าเย็นชา ถูกกู้ฮอนบังคับดึงเข้าไปใน
ห้อง..
เบื้องหลัง หยางหยางไม่ยินยอมตะโกนว่า “มีเหตุผลอะไร ที่ผมจะไม่สามารถลงไปทานข้าวที่ด้านล่างได้ มีเหตุผลอะไร ที่ผมต้องคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกระทำผิดพลาดด้วย ผมผิดตรง
ไหน เฮ้. เฉิงเฉิงรู้สึกหัวโตขึ้นมาชั่วขณะ หยางหยางเต็กดื้อนี่จะ หยุดได้หรือยัง! เขารีบคว้าปกคอเสื้อของหยางหยาง แน่น..
“เฮ้ น้องสาวดำ เธอดึงฉันทำไม ฉันยังพูดไม่จบเลย
ue…..”
กู้ฮอนใบหน้าตึงเครียด ลากเป่ยหมิงโม่ พลางเดินพลาง แสร้งยิ้ม “เป้หมิงโม่ เด็กมีโทสะขึ้นมาไม่ค่อยคุยด้วยเหตุผล หรอก คุณเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งไปแข่งกับเด็ก ไม่ใช่ว่าจะทำให้ คนรับใช้เห็นเป็นตัวตลกหรือ”
จากนั้น เธอแอบหันศีรษะกลับไปชายตามองเด็กที่อยู่ด้าน หลังปราดหนึ่งไปพลาง ส่งสายตาไปพลาง กลับบ้านแล้วลูก รอดูเถอะ! จะต้องถอดกางเกงดีเราหนักๆสักรอบอย่าง แน่นอน!
“ทำไมต้องจงใจใกล้ชิดกับฉันต่อหน้าเป่ยหมิงยี่เฟิง”
“ใช่หรือ” กู้ฮอนมองกลับมา ไม่คิดว่าจู่ๆเป่หมิงโม่จะส่ง ประโยคนี้มาให้
ทันใดนั้น ไม่ทันระวังสบเข้ากับสายตาที่ลึกราวกับ มหาสมุทรของเขา ภายในใจสั่น. เฉิงเฉิงรู้สึกหัวโตขึ้นมาชั่วขณะ หยางหยางเต็กดื้อนี่จะ หยุดได้หรือยัง! เขารีบคว้าปกคอเสื้อของหยางหยาง แน่น..
“เฮ้ น้องสาวดำ เธอดึงฉันทำไม ฉันยังพูดไม่จบเลย
ue…..”
กู้ฮอนใบหน้าตึงเครียด ลากเป่ยหมิงโม่ พลางเดินพลาง แสร้งยิ้ม “เป้หมิงโม่ เด็กมีโทสะขึ้นมาไม่ค่อยคุยด้วยเหตุผล หรอก คุณเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งไปแข่งกับเด็ก ไม่ใช่ว่าจะทำให้ คนรับใช้เห็นเป็นตัวตลกหรือ”
จากนั้น เธอแอบหันศีรษะกลับไปชายตามองเด็กที่อยู่ด้าน หลังปราดหนึ่งไปพลาง ส่งสายตาไปพลาง กลับบ้านแล้วลูก รอดูเถอะ! จะต้องถอดกางเกงดีเราหนักๆสักรอบอย่าง แน่นอน!
“ทำไมต้องจงใจใกล้ชิดกับฉันต่อหน้าเป่ยหมิงยี่เฟิง”
“ใช่หรือ” กู้ฮอนมองกลับมา ไม่คิดว่าจู่ๆเป่หมิงโม่จะส่ง ประโยคนี้มาให้
ทันใดนั้น ไม่ทันระวังสบเข้ากับสายตาที่ลึกราวกับ มหาสมุทรของเขา ภายในใจสั่น. พวกเขาทั้งสองคนเข้าไปในห้องโถง
“เป่าหมิงยี่เฟิงไม่ใช่แสงจันทร์สีขาวของคุณหรือ” เป่หมิง โม่คิ้วขมวดเล็กน้อย จ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสุกสกาว ราวกับกวางของเธอ
รอยยิ้มมุมปากของกู้ฮอนแข็งที่อ รีบอำพรางความตื่น ตระหนกภายในใจที่ถูกเขากระตุ้น โดยไม่ได้ตั้งใจ
กู้ฮอน เธอโง่หรือไง ก่อนหน้านี้บนรถ เป่หมิงโม่เพิ่งจะ อธิบายความรักทั้งหมดที่เขามีต่อเธอไป เธอยังจะร่วงลงไป ในวังวนของเขาอีกหรือไง
แอบถ่มคำพูดใส่ตัวเองไปหนึ่งประโยค เม้มปากยิ้ม “ให้ยี่ เฟิงตัดใจอย่างเด็ดขาด นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการจะเห็นหรอก หรือ”
เขาพินิจพิเคราะห์แววตาของเธออย่างตั้งใจ ราวกับ ต้องการยืนยันความจริงในคำพูดของเธอ
“แสงจันทร์สีขาวเลยนะ ฮอนฮอน เคยร้องเพลง (แสงจันทร์สีขาว) ที่ KTV จนทำให้คุณน้ำตานองหน้าเพลง นั้น คุณทิ้งได้ลงจริงๆ หรือ”
เป่ยหมิง โม่ยังจำคืนนั้นได้ เธอถือไมโครโฟนร้องเพลง (แสงจันทร์สีขาว ) ร้องจนร้องไป พวกเขาทั้งสองคนเข้าไปในห้องโถง
“เป่าหมิงยี่เฟิงไม่ใช่แสงจันทร์สีขาวของคุณหรือ” เป่หมิง โม่คิ้วขมวดเล็กน้อย จ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสุกสกาว ราวกับกวางของเธอ
รอยยิ้มมุมปากของกู้ฮอนแข็งที่อ รีบอำพรางความตื่น ตระหนกภายในใจที่ถูกเขากระตุ้น โดยไม่ได้ตั้งใจ
กู้ฮอน เธอโง่หรือไง ก่อนหน้านี้บนรถ เป่หมิงโม่เพิ่งจะ อธิบายความรักทั้งหมดที่เขามีต่อเธอไป เธอยังจะร่วงลงไป ในวังวนของเขาอีกหรือไง
แอบถ่มคำพูดใส่ตัวเองไปหนึ่งประโยค เม้มปากยิ้ม “ให้ยี่ เฟิงตัดใจอย่างเด็ดขาด นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการจะเห็นหรอก หรือ”
เขาพินิจพิเคราะห์แววตาของเธออย่างตั้งใจ ราวกับ ต้องการยืนยันความจริงในคำพูดของเธอ
“แสงจันทร์สีขาวเลยนะ ฮอนฮอน เคยร้องเพลง (แสงจันทร์สีขาว) ที่ KTV จนทำให้คุณน้ำตานองหน้าเพลง นั้น คุณทิ้งได้ลงจริงๆ หรือ”
เป่ยหมิง โม่ยังจำคืนนั้นได้ เธอถือไมโครโฟนร้องเพลง (แสงจันทร์สีขาว ) ร้องจนร้องไป น้ำตาไหลพรากไป ทั้งยังดื่มเหล้าไปอีกไม่น้อย ดื่มจนตับไต ไส้พุงขาดเป็นชิ้นๆ ( เปรียบว่าเจ็บปวดจนเจียนจะ ขาดใจ) ใครจะไปเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะ Say Goodbye ทิ้งแสงจันทร์สีขาวที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเวลาได้
ลงคอ
เธอตกใจ
“เหอะๆ….ถ้าอย่างนั้นคุณล่ะ ไม่ใช่ว่าคุณก็มีแสงจันทร์สี ขาวของคุณหรือ คุณจะทิ้งได้ลงคอไหม” เธอหัวเราะเสียงต่ำ ถามกลับไปประโยคหนึ่ง
ซูยิ่งหวั่นน่าจะเป็นแสงจันทร์สีขาวของเขาสินะ ถึงอย่างไร ก็เดินมาด้วยกัน 10 ปี…..แต่ว่าทำไมบอกว่าแยกทางกันก็ แยกทางกันเลยล่ะ
ประกายในนัยน์ตาเขาเย็นยะเยือก ไม่อาจคาดเดาได้ถึง อารมณ์ที่อยู่ในดวงตาลึกซึ้ง “ผมกำลังถามคุณ ลากผม เข้าไปด้วยทำไม”
“ภายในใจของทุกคนล้วนมีช่วงเวลาแห่งแสงจันทร์สีขาว เป้ หมิงมู่ ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” เธอกัดริมฝีปาก ภายในรอยยิ้มแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “คุณสามารถจับแสงจันทร์สีขาวของฉันไม่ปล่อย น้ำตาไหลพรากไป ทั้งยังดื่มเหล้าไปอีกไม่น้อย ดื่มจนตับไต ไส้พุงขาดเป็นชิ้นๆ ( เปรียบว่าเจ็บปวดจนเจียนจะ ขาดใจ) ใครจะไปเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะ Say Goodbye ทิ้งแสงจันทร์สีขาวที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเวลาได้
ลงคอ
เธอตกใจ
“เหอะๆ….ถ้าอย่างนั้นคุณล่ะ ไม่ใช่ว่าคุณก็มีแสงจันทร์สี ขาวของคุณหรือ คุณจะทิ้งได้ลงคอไหม” เธอหัวเราะเสียงต่ำ ถามกลับไปประโยคหนึ่ง
ซูยิ่งหวั่นน่าจะเป็นแสงจันทร์สีขาวของเขาสินะ ถึงอย่างไร ก็เดินมาด้วยกัน 10 ปี…..แต่ว่าทำไมบอกว่าแยกทางกันก็ แยกทางกันเลยล่ะ
ประกายในนัยน์ตาเขาเย็นยะเยือก ไม่อาจคาดเดาได้ถึง อารมณ์ที่อยู่ในดวงตาลึกซึ้ง “ผมกำลังถามคุณ ลากผม เข้าไปด้วยทำไม”
“ภายในใจของทุกคนล้วนมีช่วงเวลาแห่งแสงจันทร์สีขาว เป้ หมิงมู่ ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” เธอกัดริมฝีปาก ภายในรอยยิ้มแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “คุณสามารถจับแสงจันทร์สีขาวของฉันไม่ปล่อย แต่ว่าคุณล่ะ ภายในใจของคุณนั้นแสงจันทร์สีขาวคือใคร คือซูยิ่งหวั่นสินะ ฉันไม่ไล่ถามคุณพวกนี้แล้ว แล้วทำไมคุณ ต้องบีบคั้นฉันด้วย”
เขาคงจะไม่รู้เรื่องที่ซูยิ่งหวั่นเคยคิดวางแผนจะทำร้ายเธอ
ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะซูยิ่งหวั่น เธอจะสวมบิกินี่เข้าไปใน เรือนจำได้อย่างไร
“ใครบอกคุณว่าเธอเป็นแสงจันทร์สีขาวของผม” เขาเอ่ย เสียงเย็น แววตาลีกมืดแฝงร่องรอยที่น่าหวาดกลัว
เธอตกใจ และรู้สึกได้ในทันทีว่า แสงจันทร์สีขาวในเบื้อง ลึกของหัวใจเขา แม้กระทั่งซูยิ่งหวั่นก็ไม่ใช่ ถ้าอย่าง นั้น.. .เขาซ่อนมันไว้ลึกมากเลย..
ลึกซะจนเธอเกือบจะคิดว่า เขา เป้หมิงโม่ไม่มีอารมณ์ ความรู้สึกความปรารถนาแบบปุถุชนทั่วไป
แล้วแต่เดิมไม่ใช่หรอกหรือ แต่ว่าคุณล่ะ ภายในใจของคุณนั้นแสงจันทร์สีขาวคือใคร คือซูยิ่งหวั่นสินะ ฉันไม่ไล่ถามคุณพวกนี้แล้ว แล้วทำไมคุณ ต้องบีบคั้นฉันด้วย”
เขาคงจะไม่รู้เรื่องที่ซูยิ่งหวั่นเคยคิดวางแผนจะทำร้ายเธอ
ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะซูยิ่งหวั่น เธอจะสวมบิกินี่เข้าไปใน เรือนจำได้อย่างไร
“ใครบอกคุณว่าเธอเป็นแสงจันทร์สีขาวของผม” เขาเอ่ย เสียงเย็น แววตาลีกมืดแฝงร่องรอยที่น่าหวาดกลัว
เธอตกใจ และรู้สึกได้ในทันทีว่า แสงจันทร์สีขาวในเบื้อง ลึกของหัวใจเขา แม้กระทั่งซูยิ่งหวั่นก็ไม่ใช่ ถ้าอย่าง นั้น.. .เขาซ่อนมันไว้ลึกมากเลย..
ลึกซะจนเธอเกือบจะคิดว่า เขา เป้หมิงโม่ไม่มีอารมณ์ ความรู้สึกความปรารถนาแบบปุถุชนทั่วไป
แล้วแต่เดิมไม่ใช่หรอกหรือ
