ตอนที่ 290 คุณยังคงรักเขา
สองปีแล้ว ยังคงตัดใจลืมความรักไปไม่ได้
ยังคงเจ็บปวดหัวใจเพราะผู้ชายคนนั้นไม่เลิก!
ฮอน เป้หมิงไม่ถูกกำหนดให้เป็นตัวช่วยของเธอหรือ
“อยู่………เดียว ฉันยังอยู่……. ลับลั่วเฉียวโป ” เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อย ตอบก
สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของตัวเองลงบนร่างกายของตัวเอง ทีละชิ้น ทีละ
ชิ้นอย่างรวดเร็ว
รีบเร่งเดินออกจากห้องลองเสื้อผ้า
ถั่วเขียวก้าวมาข้างหน้า “เอ๋ ฮอน เสื้อผ้าชุดนั้นของเธอล่ะ ทำไมเปลี่ยน กลับแล้วล่ะ เมื่อตะกี้ฉันออกไปรับโทรศัพท์มา บริษัทมีงานจะให้ฉันทำ ฉัน ไม่อยากรับ ดังนั้นเลยมาช้าไป เร็วเข้า ใส่ให้ฉันดูเร็วเข้า ฉันรู้สึกได้เลยว่า เสื้อผ้าชุดนั้น เธอใส่แล้วจะต้องสมบูรณ์แบบอย่างแน่นอน…….
พนักงานในร้านที่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ
ฮอนหัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ พยายามไม่ให้ตัวเองเผยพิรุธ เสื้อผ้าชุดนั้นเพิ่งจะถูกคนซื้อไป ยิ่งกว่านั้น ฉันลองไปแล้ว ไม่เหมาะสม ลั่วเฉียว พวกเราไปกันเถอะนะ………
เธอพูดไป ก็หยิบถุงชอปปิ้งที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ขึ้นมา เร่งลั่วเฉียวให้รีบ ไปจากที่นี่……..
ตอนที่จะไป กู้สอนไม่กล้าแม้กระทั่งแบตากับพนักงานในร้าน
ก่อนหน้านี้บอกอย่างจริงใจน่าเชื่อถือว่าจะซื้อชุดเดรสราคาแพงชุดนั้น ทว่าเมื่อหันกลับมา ก็พบว่าถูกคนซื้อไปอย่างรวดเร็วเงียบๆแล้ว
แถมยังใช้วิธีการที่น่าไม่อายอย่างที่สุดอีกด้วย!
เธอกลัวว่าตัวเองที่กระทำเรื่องน่าขบขันนั้นจะถูกคนเปิดเผยออกมา ทำให้รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน………
ลั่วเฉียวยังคงไม่อินังขังขอบเช่นเดิม ไม่พบอาการผิดปกติของฮอน
ดังนั้น จึงกลับเข้าไปสู่ห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่ตื่นเต้นกับการชอปปิ
กู้อนกลับรู้สึกหดหู่
ภายในสมองปรากฏแม้กระทั่งภาพใบหน้าของเฟยเอ๋อ โดยที่ไม่รู้ตัว มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เป็นมิงโม่รักใคร่ผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างลึก
ซึ้ง
อย่างไรก็ถาม คําตอบนี้ ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ก็คิดค่าตอบไม่ออก พวกเธอเดินออกมาจากประตูใหญ่ของห้างสรรพสินค้า สองมือเต็มไป
ด้วยของที่ได้จากการช้อปปิ้ง
ลมหนาวเย็นพัดมาปะทะกับใบหน้า
“ออน เดี๋ยวเธอจะไปที่ไหน ให้ฉันไปส่งเธอใหม่ ถั่วเฉียวยาลัยอาวรณ์
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันกลับเอง
“ไม่เอาแบบนี้สิ เธอก็เห็นว่าฟ้ามืดแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราไปกินข้าวกัน เถอะ” ลั่วเฉียวถึงมือขอนไม่ยอมให้จากไป
ฮอนใส่เสื้อที่นวมหนาๆตัวหนึ่ง สวมที่ปิดหูมีขนปุกปุยให้ความอบอุ่น อันหนึ่ง ผูกผมทรงหางม้า ท่าทางสดใสบริสุทธิ์ มองไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ว่าเธอมีเป็นแม่ที่มีลูกสามคนแล้ว
แม้ว่าเธอยังคงเยาว์วัย น่ารัก สวยหยาดเยิ้ม ทว่ากลับแฝงไปด้วยความ รู้สึกโศกเศร้าที่ไม่จางหาย นี่คือความรู้สึกลึกๆ ที่หยินฝันสัมผัสได้ ขณะที่พบกับฮอนอีกครั้งหลัง
จากผ่านไปสองปี
“ฮอนฮอน……. ” หยินฝันที่ตื่นเต้นอยู่นานก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มือที่ ถูกลมหนาวนั้นแข็งทื่อจนแดงเลือกแล้ว
ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับหยินพื้นที่หน้าประตูห้างสรรพสินค้า
“หยินฝัน…..” วเฉียวก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ก้าวเข้าไปอย่าง กระตือรือร้น พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของหยินฝัน “น่าเกลียดจริงๆ เห็น อยู่ชัดๆว่าฉันกับฮอนฮอนอยู่ด้วยกัน รุ่นพี่ก็เห็นเพียงแค่เธอ
หยินฝันหัวเราะอิอิ ดึงแก้มของลั่วเฉียว ” เสี่ยวเดียวยังคงชื่นชอบที่จะดื่มไหนส้ม (อาการหึง) เช่นเคยเลยนะ!
ฮอนมองไปที่หยืนฝัน สองปีมานี้เขา มีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาไม่น้อย
เลย
เธอจําได้ว่าเขาไม่ค่อยสวมชุดสูทที่เป็นทางการสักเท่าไร แต่วันนี้ เขา แต่งตัวราวกับเป็นทนายความคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ดูมีระเบียบวินัย เป็นแบบแผน
เธอคิดถึงเมื่อสองปีก่อนที่ หวีหรูชิน มารดาของหยินฝันที่เพิ่งจะรู้ว่า หยินฝันกับเป้หมิงไม่นั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
ดูเหมือนว่า ในวันนี้ ทั้งสองคนก็มีส่วนที่คล้ายคลึงกันอยู่นิดหน่อย ล้วน เป็นชายหนุ่มที่มีความโดดเด่นเหมือนกัน
เพียงแต่ว่า บุคลิกต่างกันราวฟ้ากับเหว
“เหอเหอ ฝัน ไม่เจอกันนานเลยนะ ช่วงนี้สบายดีไหม
“ก็ดี…… หยินฝันพยักศีรษะโดยไม่รู้ตัว อารมณ์ความรู้สึกสับสน วุ่นวายต่างๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วก็รีบสายศีรษะ
“หยืนฝัน! ทนายความมาดดีคนหนึ่ง ทำไมพอเผชิญหน้ากับฮอนแล้ว ถึงได้พูดจาอีกๆอักๆขัดแย้งกันแบบนี้ล่ะ” ลั่วเฉียวทุบไปที่ไหล่ของหยิน
ฝัน
หยินฝันหัวเราะทอดถอนใจ ขยี้ไปที่ผมของถั่วเฉียว แต่ดวงตากลับ มองไปที่ฮอน “ดี ก็เพราะว่าสองปีมานี้ ฉันใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ ไม่ ……..เพราะว่า…..ไตรบางคนใจร้ายทอดทิ้งฉัน……
ฮอนหลบสายตา
นิ้วมือสั่นระริก อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เป้หมิงไม่เลวแสนเลว หยืน ฝันกลับแสน …….
แต่เธอกลับ คลอดลูกสองครั้ง มีลูกทั้งหมดสามคน เพื่อคนเลวคนนั้น
ส่วนคน คน……….กลับทำให้เขาเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า
แล้วเธอจะตอบรับความรู้สึกนั้นได้อย่างไร
“ไอหยา! โรแมนติกเสียจริง! พอเถอะนะ รู้แล้วว่ารุ่นพี่คิดถึงฮอนเสมอ ตอนนี้ฮอนก็กลับมาแล้ว ทนายความหยิน ชีวิตของคุณมีแรงขับเคลื่อนแล้ว ใช่หรือไม่” ลั่วเฉียวเอ๋ยเข้า ทางหนึ่งก็ควงแขนของฮอน ทางหนึ่งก็ลาก ข้อพับแขนของหยินฝัน แล้วยิ้มกริ่ม “ไป เพื่อนเก่ากลับมาพบหน้ากัน ก็ ควรจะไปร้องเพลงสังสรรค์กันสักนิด ดื่มฉลองกันสักหน่อย!
ตามวัฒนธรรมของคนจีนแล้ว เมื่อเพื่อนเก่ากลับมาพบหน้ากัน สถานที่ รวมตัวกันมักไม่ใช่ร้านอาหาร แต่เป็นร้านเหล้า ไม่ก็เป็น KTV
ฮอนกับหยินฝันถูกลั่วเฉียวลากมา ทั้งสามคนไป KTVที่หรูหราที่สุด
ในเมือง A!
แต่คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะเข้าไปใน KTVก็บังเอิญพบกับเพื่อนนักแสดง บริษัทเดียวกันกับถั่วเฉียวที่อยู่ที่นั่นด้วย
*สวัสดี ลั่วเฉียว ไปเล่นด้วยกันกับพวกเราไหม คนเยอะหน่อยก็ครึกครื้น นะ!” คนเหล่านั้นยุยงลั่วเฉียว
โดยพื้นฐานแล้วลั่วเฉียวเป็นคนที่ชื่นชอบความครึกครื้น จึงไม่ได้สนใจ หยืนฝันกับฮอนที่ไม่เห็นด้วย ลากมือพวกเขาไป “สตีล! ขอชี้แจงก่อน นะ เพื่อนทั้งสองคนนี้ของฉันเป็นคนนอกวงการ พวกเธอห้ามรังแกพวกเขา
“ฮ่าๆๆ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน พวกเขาอย่าถ่ายรูปส่วนตัวของพวกเรา โดยไม่ได้รับอนุญาตก็พอ……”
หยอกล้อกับดารากลุ่มนั้น หัวเราะเอิ๊กอ๊าก แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ขนาดใหญ่พิเศษที่หรูหราห้องหนึ่ง
ไม่นานลั่วเฉียว รวมกลุ่มเล่นกันกับพวกเขา
หยินฝันกับฮอนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ทานอาหารที่สั่งมาอย่างเงียบๆ ราวกับเป็นคนนอกอย่างไรอย่างนั้น
“ฮอนชอน สองปีมานี้ เธอใช้ชีวิตได้ดีหรือไม่” หยินฝันถามเสียงเบา ดวงตาจ้องมองไปที่เธอ
สายตาของฮอนกลับมองไปที่ลั่วเฉียวกับกลุ่มเพื่อนดาราของเธอกลุ่ม
“อืม……………..” เธอตอบอย่างพอเป็นพิธี
สาเหตุที่พอเป็นพิธีนั้น ก็เป็นเพราะว่าเธอคิดว่าดาราชายที่อยู่ข้างกา
แล้วเฉียวนั้น หล่อเหลามากจริงๆ
หยืนฝนถอนหายใจรอบหนึ่ง “หยางหยางกับเฉิงเฉิง เธอเคยได้เจอบ้างไหม จากที่ฉันรู้มา ตระกูลเปหนึ่ง ดีต่อพวกเขาไม่เลว
………………….. แต่น่าเสียดายที่ไม่พอ
เธอเห็นลั่วเฉียวที่รวมอยู่ในกลุ่มชายหนุ่มรูปหล่อ ยิ้มได้อย่างงดงาม
เป็นอย่างมาก
“ถ้าอย่างนั้น….. ” หยินฝันขมวดคิ้ว ท่าทางเปลี่ยนเป็นระมัดระวัง “ลูก คนนั้นของเธอหลังจากนั้นล่ะ……
ฮอนถึงจะหันกลับมาสบตา มองหยืนฝัน “เหอะเหอะ เป็นเด็กหญิงตัว
น้อย”
จากนั้นก็เบนสายตากลับไปที่ร่างกลุ่มชายหนุ่มรูปหล่อกลุ่มนั้น
“ว้าว! เยี่ยมไปเลย!” หยินฝันที่ได้ยิน นัยน์ตา ราวกับเปล่งประกาย แสงได้ เด็กหญิงตัวน้อยราวกับเป็นลูกของเขาอย่างไรอย่างนั้น “วันไหน ว่างจะต้องไปเยี่ยมเด็กหญิงตัวน้อยด้วยตัวเองอย่างแน่นอนถึงจะดี!”
“อืม……จะต้องมีโอกาสอยู่แล้ว” เธอยิ้มตอบ
หยินฝันมองไปตามสายตาของเธอ เห็นเธอจ้องมองไปยังกลุ่มชาย หนุ่มรูปหล่อตาไม่กระพริบ อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ฮอนฮอนถูกลั่วเฉียว ทําให้หลงผิดแล้วใช่ไหม
ชอนฮอน เธอหิวหรือเปล่า ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม ไม่อย่างนั้นพวก เราออกไปหาอะไรกินกันสักหน่อยดีกว่า”
“อา?” ฮอนชะงัก แล้วก็ส่ายศีรษะโดยไม่รู้ตัว “ไม่ล่ะ อาหารที่สั่งมาที่นี่ สามารถกินได้จนอิ่มมาก
ดังนั้น เธอจึงมองเห็นถั่วเฉียวที่ถูกชายหนุ่มรูปงามพวกนั้นหยอกล้อจน หัวเราะฮ่าๆ ก
น่าอิจฉาจริงๆ ถั่วเฉียวที่อยู่ท่ามกลางชายหนุ่มรูปหล่อที่มีแรงดึงดูด มากมาย กลับยังคงหัวเราะได้อย่างไม่คิดอะไร…….
ถ้าหากว่าเธอไม่ได้เป็นคนหัวรั้นก็ดีนะ
“ซอนซอน เธอเหมือนกับว่า…….มีเรื่องราวในใจ” หยินฝันรู้สึกว่า หลัง จากที่ฮอนรู้ว่าเขากับเป้หมิงไม่มีความสัมพันธ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เธอก็ ค่อยๆถอยห่างจากเขาไป
“เห? เหอะเหอะ ไม่มี นายอย่าเดามั่ว” เธอตอบโดยที่ใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว มองไปยังลั่วเฉียวที่เล่นเกมส์กับกลุ่มชายหนุ่มรูปหล่อเหล่านั้น
หยินฝันเงียบไปชั่วขณะ แล้วจู่ๆก็ยื่นมือมาจับเข้าที่มือคู่นั้นของฮอน
เธอตกตะลึงไปชั่วครู่
“ฮอนฮอน มองมาที่ฉัน!” หยินฝันเอ่ยอย่างตั้งใจและจริงจังเป็นอย่าง มาก “ฉันขอโทษเป็นอย่างมากสําหรับเรื่องราวเมื่อสองปีก่อน ที่ไม่ สามารถช่วยให้เธอชนะคดีความได้ ทำให้กลายเป็นความเสียใจของฉัน ชั่วชีวิตนี้ ดังนั้นสองปีมานี้ ฉันบอกตัวเองไม่หยุดว่า จะต้องกลายเป็น ทนายความที่ยิ่งใหญ่ที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง ฉันจะช่วยเธอเอาสิทธิ ในการดูแลหยางหยางกลับมา ฮอนชอน เธอเชื่อฉันนะ ครั้งนี้ฉัน
“ฝัน!” กู้ซ่อนสายศีรษะเบาๆ ขัดจังหวะการพูดของฝัน “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเอาสิทธิในการดูแลลูกๆกลับคืนมา แต่ถ้าฉันและ เหมิงไม่ยังคงแย่งชิงกันต่อไป เขาก็จะไม่ยอมรามือ นายก็รู้เมื่อเขา ใจร้ายขึ้นมา ไม่ว่าอะไรก็สามารถทำได้หมด ฉันกลัวว่าสุดท้ายแล้วคนที่ได้ รับบาดเจ็บจะกลายเป็นลูกๆ…..
“แต่ว่า ในปีนั้นเขาทำร้ายเธอตั้งขนาดนั้น!” หยินฝันยังคงจดจำเรื่อง ราวในปีนั้นที่ศาลได้
นัยน์ตา ฮอนหดลง ไม่ใช่เพียงแค่ในปีนั้น แต่วันนี้ภายในห้องลอง เสื้อผ้าของห้างสรรพสินค้า ก็ไม่ใช่ว่าเขาทำร้ายจิตใจเธออย่างถึงที่สุด หรอกหรือ
“แล้วฉันจะทําอะไรได้ จับแขวนแล้วก็ตีเขาสักรอบหรือว่าถือมีดไปฆ่า เขาล่ะ”
แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถช่วยเธอเอาลูกกลับคืนมาได้ ให้บทเรียนกับ
“จากนั้นล่ะ เขาก็คิดที่จะใช้กฎหมายมาโต้กลับ หลังจากนั้นทุกคนก็โต้ กลับไปโต้กลับมา ไม่รามือจากเรื่องนี้ไปตลอดกาล” เธอหัวเราะขมขืน “ ฝัน เด็กไม่ใช่ลูกบอล ฉันไม่หวังว่าในอนาคตหลังจากที่พวกเขาเติบโตขึ้น มองย้อนกลับมาที่พ่อแม่ของพวกเขา อยู่ที่ศาลต่อสู้กันไม่หยุด หย่อน………ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ฉันอยากจะได้…….
หยินฝันขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงสูงโดยไม่รู้ตัว “แต่ว่าก็ไม่อาจปล่อยให้เขา ทําตามอำาเภอใจได้นะ!!
“แน่นอนว่าไม่ได้!” ตอนที่เธอพูดประโยคนี้นั้น หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมา
แม้กระทั่งเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ตัวเองชื่นชอบ เธอก็รักษาเอาไว้ไม่ได้ เธอมีคุณสมบัติอะไรที่จะพูดประโยคนี้
หยิบฝันมองเธอ ราวกับว่าอยากจะมองทะลุอะไรบางอย่าง สุดท้าย แล้วก็ถอนหายใจ “ตอนอ่อน เธอยังรักเขาอยู่ใช่หรือไม่
*นิ้วเธอสั่นระริก
เขาจับมือเธอแน่น รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงอาการสั่นของเธอ
“เหอเหอ……เป็นเพราะว่าเธอยังรักเขา และก็เป็นเพราะว่าเธอรักลูก มาก……. หยินฝันหัวเราะอย่างโดดเดี่ยว ตอบคำถามแทนเธอ
.……….” ภายในใจเธอราวกับไม่มีอากาศ ใบหน้าขาวซีดลงเรื่อยๆ แต่ กลับไม่สายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว………..ในตอนนี้อยากจะ ให้ลูกๆสามารถมีความสุข เรื่องอื่นๆ ฉันไม่มีแรงจะไปคิดมันแล้ว……..
หยินฝนตกตะลึง เอยอย่างตื่นเต้นในทันที “ไม่รักเขาแล้ว ถ้าอย่างนั้น เธอจะพิจารณาฉันไหม”
“……” เธอมองหยินฝันอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ฉัน…….
“!” หยินฝันกลับห้ามเธอให้หยุด “ฉันยังคงยืนยันประโยคนั้น ฉันจะ รอ รอจนถึงวันที่เธอพยักหน้าตกลงวันนั้น………..
ฝัน…..” เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เธอไม่อยากจะให้เขาเสียเวลา ไปเปล่าๆ……
จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของหยินฝันก็ดังขึ้น เขาปล่อยมือเธอ “ขอโทษด้วย ฉันออกไปรับโทรศัพท์สักหน่อย
ภายใน KTVนั้นมีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ หยิบฝันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไป……
ลั่วเฉียวที่หันศีรษะกลับมาพอดี เห็นชอนนั่งอยู่คนเดียวก็รีบก้าวเข้าไป หา “เฮฮอน หยินฝันล่ะ….…..
จากนั้นชายหนุ่มรูปหล่อที่ล้อมรอบอยู่ข้างกายลั่วเฉียว ฮอน ยิ้มให้อย่างกระตือรือร้น ก็กรูเข้ามาหา
เขาออกไปรับโทรศัพท์น่ะ”
เพิ่งจะสิ้นเสียงของฮอน หนุ่มหล่อไม่กี่คนก็เบียดกันเข้ามานั่งข้างๆ ฮอนบนโซฟาตัวเดียวกัน หัวเราะอย่างมีความสุข “ลั่วเฉียว เธอเป็นใคร กัน สวยไม่เบาเลยนะ!”
“ฮ่าๆ ใช่ไหม แอบบอกพวกนายเงียบๆ เธอยังไม่มีแฟนนะ……… เฉียวส่งสายตาให้อย่างมีนัยยะ
นัยน์ตาของชายหนุ่มรูปหล่อเหล่านั้นราวกับเปล่งประกายแสงออกมา ในทันที “ว้าว จริงหรือ”
ฮอนมองไปที่ลั่วเฉียวรอบหนึ่ง ยายที่จะทำอะไรเนี่ย
