ตอนที่ 286 ไม่ขี้เมามาหาถึงที่บ้าน
เสียงหักเปาะดังขึ้น
ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่เอนฟังกำแพงอยู่ที่หน้าประตู ดวงตาปิดครึ่งลืมครึ่ง มุมปากบางยกรอยยิ้มชั่วร้าย แสดง ให้เห็นถึงอาการเมาของปีศาจตัวร้าย ขานรับด้วยน้ำเสียง ยานคาง
“โผมมมมม! ”
เธอตกตะลึงไปสามวินาทีก่อนจะดึงสติกลับมา!
ใบหน้าทิ้งตึงอย่างรวดเร็ว “คุณคุณบ้านคุณ!
“บ้านอะไรนะ……. เจ้าหมอนี่เมาแล้วแน่ๆ แล้วก็เมาไม่
น้อยเลยด้วย!
เธอขมวดคิ้ว กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยนิ่งออกจากปากเขา ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี “พูดมาส ดึกดื่นค่ำคืนมาบ้านฉันทำ อะไร”
แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจต่อการมาของเขา แต่ไม่ได้รู้สึก แปลกใจอะไรที่กับการที่เขาสามารถหาที่อยู่ของเธอเจอ
อาจจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่เธอตัดสินใจจะกลับเมือง A เธอไม่ คิดที่จะหลบหลีกเขา
“บ้านคุณ?” เขาขมวดคิ้ว มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่าง เย็นชา ทั้งยังมองไปที่มือของตัวเองอย่างตกตะลึง “ผมเคาะ ประตูบ้านคุณหรือ
ตาเธอฉายแววตะลึง จ้องมองดวงตาที่ยังมึนเมาคู่นั้น ใจ อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ยังไม่ทันที่จะตั้งตัวได้ ใครจะไปคิด ว่าเจ้าหมอนี่จะยื่นมือมาข้างหน้าเธอ
“ตัดทิ้ง!”
“ตอะไรทิ้งนะ”
เขาขมวดคิ้ว ฉายร่องรอยหงุดหงิดรำคาญ เดินโอนเอน เข้ามาประชิดเธอก้าวหนึ่ง “ตัดมือสารเลวคู่นี้ทิ้งเห็นได้ชัด ว่าผมกําชับพวกเขาแล้วว่าไม่อนุญาตให้เคาะประตูคุณ…….
กลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นที่ลอยออกมาจากปาก ทำให้เธอ ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง โดยไม่รู้ตัว!
“คุณมันคนโง่ อย่ามาเมาอาละวาดใส่ฉันนะ!”
“คนโง่ คุณค่าใครนะ!” เขาขมวดคิ้ว ก้าวเข้ามาใกล้อีก ก้าวอย่างไม่สบอารมณ์ ยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูของเธอ!
เขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ร่างกายร้อนผ่าว เนคไทถูกคลายออกห้อยอยู่บริเวณหน้าอก เสื้อสูทสีขาว ค่าพาดอยู่บนร่างสูงกาย เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่มี รอยยับจากการกระชากของเขา…….
กระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดไม่รู้กระเด็นหลุดไปเมื่อไร เผย กล้ามหน้าอกแข็งแรงสีน้ำผึ้งให้เห็นไร……..
เธอสูดหายใจลึกเงียบๆ เวลานี้จะไม่เอ่ยถึงรูปร่างราวเทพ บุตรของชายหนุ่มที่เปล่งประกายจนทำดวงตาของหญิงสาว มืดบอด
แต่ว่า
นี่มันฤดูหนาว เจ้าหมอนี่แต่งกายน้อยชิ้นไปหน่อยนะ…….
ใครจะไปคิดว่า ที่แท้เขาก็จะคว้าตัวเธออย่างได้คืบจะเอา
ศอก
นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกเขาปฏิบัติกับเธออย่างไร เธอยังคง แค้นใจอยู่นะ!
“เป๊หญิงโม่!” เธอปัดมือเขาออกไป จ้องไปที่เขาเขม็ง “ฉัน ไม่สนใจว่าคุณจะเมาจริงหรือว่าเมาดิบ! อย่างไรก็แล้วแต่ไป ให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้
เอ่ยเสร็จ เธอกำลังจะปิดประตู แต่กลับถูกร่างสูงใหญ่ของ เขาเบียดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“กลิ้ง?” เขาเขมวดคิ้ว โอบร่างกายผอมบางด้วยความ มึนเมา “ให้ผมกลิ้งไข่ไหม ดีเลย อย่างนั้นก็ไปกลิ้งผ้าปูเตียง (มีเพศสัมพันธ์) กับคุณก็แล้วกัน!
เจ้าหมอนพูดไป ร่างกายที่หนาและหนักก็ทับตามลง
ทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้วล่ะก็ เธอถูกร่างกายป่าเถื่อน ของเขาฝืนบังคับให้ล้มลงไปบนพื้นต่างหาก!
กระแทกจนเธอมึนหัวตาลายแล้ว!
เป้าหญิงโม่……..นคนเลว…….กออกไป……. เธอ ออกแรงดิ้นรน อ้าปากกัดไปที่แขนของเขา
….. “คุณต่างหากที่ร้ายกาจ………มันตัวชั่วร้ายตัว น้อย ขโมยลูกชายผมไปคนหนึ่ง โดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร แถมยังหนีไปอีกสองปี โดยที่ไม่บอกอะไรอีก แล้วก็กลับมา โดยที่ไม่บอกกล่าวเช่นเคย ทั้งยังวางแผนกลั่นแกล้งผม ซึ่ง ผมไว้ข้างถนนสวนสาธารณะสนุกมากไหม ผู้หญิงคนนี้ มักจะทำให้ผมโมโหไม่หยุดหย่อน ต๊ะ?” ทำไม
ตอนที่เขาเอ่ยพูดประโยคสุดท้าย ภายในแววตาที่ เมามายนั้นสาดประกายไฟเล็กน้อย
ฮอนตะลึง!
เธอปล่อยปากที่กัดเขา นวดฟันกรามที่ปวดเบาๆ ตะโกน ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณคิดว่าฉันอยากหรือ ฉัน คลอดเด็กทั้งสองคนแทนคุณอย่างยากลำบาก อย่างไร ก็ตามคุณล้วนไม่ชื่นชอบ เหลือไว้ให้ฉันคนหนึ่งไม่ได้หรือไง ทำไมจะต้องแย่งกับฉันด้วย เป็นเพราะว่าฉันหลอกลวงคุณ หรือ ไม่ใช่ว่าคุณก็หลอกลวงฉันเหมือนกันหรือไง”
“มารดามันเถอะ บิดา หลอกลวงอะไรคุณ” เขาคำราม อย่างโมโห ซกกำปั้นไปที่พื้นดังลึกๆ
เธอกัดริมฝีปาก เอ๋ยเสียงสูง “คุณเคยพูดว่าคุณชอบฉัน แต่ว่าคุณไม่ได้ชอบ! คนที่คุณชอบคือเฟยเอ๋อของคุณต่าง หาก คือแสงจันทร์สีขาว (หมายถึง คนที่หลงรักแต่ไม่ สามารถอยู่ด้วยกัน และไม่มีวันลืมเลือน) ของคุณ!
คิดถึงอดีตที่เขาเคยรักเธอ ทว่าเมื่อหันกลับมาหลังจากพบ ว่าเธอเป็นแม่ของลูกเขา ก็ทําร้ายเธออย่างรุนแรง
นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าชอบเธอหรือ สิ่งที่เขาบอกว่ารักเธอ
หรือ
วันนั้นที่กองถ่ายละคร ซูยิ่งหวั่นเอ่ยถึงชื่อเฟยเอ๋อกับเธอ เธอเพิ่งจะ รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงที่เป็นมิงโม่ไม่ยินยอมแต่งงาน
ไม่รักและไม่แต่งภรรยา
มิน่าซูยิ่งหวั่นคบกับเขามาหลายปี เขาบอกว่าเลิกกันก็คือ เลิกกัน
ถึงแม้ว่าเธอฮอนคลอดลูกให้กับเขาสามคน แต่สิ่งที่ได้ กลับมาคืออะไรล่ะ
เกลียดชังกัน ในชั่วพริบตา ทะเลาะกันจนต้องขึ้นศาลแข่ง
ซึ่งลูกกัน!
“เป้หมิงไม่ ในตอนแรกนั้นคุณบีบบังคับให้ฉันปล่อยเพิ่ง ไป แต่ว่าคุณล่ะ เฟยเอ๋อของคุณกลับซ่อนอยู่ภายในใจของ คุณมาตลอด ลึกซึ้งมากใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทอด แสงจันทร์สีขาว ของคุณผ่านคืนวันไปสิ ทำไมต้องมาหาเรื่อง ฉันด้วย คุณลูกออกไปจากตัวฉันนะ!
เอ่ยจบ ร่างกายของเธอก็ขยับไปมา คว้าเสื้อของเขา อยากจะผลักเขาออกไปแรงๆ
แต่จนปัญญาที่เจ้าหมอนราวกับภูเขาลูกหนึ่งอย่างไรอย่าง นั้น ทับซะจนเธอกระดุกกระดิกไม่ได้เป็นเวลานาน……..
เมื่อเอ่ยถึงเฟยเอ๋อ นัยน์ตา ลีกของเป้หมิง ไม่ก็หดตัวลง อย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำยิ่งขึ้นเพราะแอลกอฮอล์ใน สมอง!
เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ จิตสำนึกค่อยๆจางหายไป กลิ่น แอลกอฮอล์รดบนใบหน้าเธอ นัยน์ตาสีดำมืดลึกขยับเข้ามา ใกล้ใบหน้าของเธอเรื่อยๆ “เฟยเอ๋อ…….
เอ่ยจบ ริมฝีปากของเขาก็ฝังลงบนแก้มของ” เธอที่เพิ่งจะอ้าปากก็ถูกริมฝีปากบาง เย็นของเขาครอบครอง ออกแรงบดเบียด ออกแรงดูดดึง……
ริมฝีปากบางทีเป็นราวกับน้ำแข็งนั้นให้ความรู้สึกเหมือน กันกับปีนั้นไม่มีผิด
แต่กู้ฮอนนั้นโกรธจนตัวสั่น (ในภาษาจีนคือ โกรธจนผม
เจ้าหมอนี่คิดว่าเธอคือเฟยเอ๋ออย่างนั้นหรือ
ไม่เคยรู้สึกถึงความอัปยศอดสูและเจ็บปวดที่ใจแบบนี้มา
ก่อน
เธอถือโอกาสคว้าของแข็งขึ้นมาอย่างหนึ่ง ฟาดลงไปที่ ท้ายทอยของเขาอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน เป้หมิงโม่ที่วุ่นอยู่กับการบดคลึงริมฝีปาก ของเธอ ก็พิมพ์ออกมาเบาๆ ……เฟยเอ๋อ ไม่เหมือนกับ
ปีก!
เขายังไม่ทันจะเอ่ยจบ มือของเธอก็หยุดไม่ทันทุบลงไป
แล้ว!
“เจ็บ…… เป็นมิ่งโม่พิมพ์ ปล่อยริมฝีปากเธอที่ถูกกัดอยู่ อย่างทันที…….
“สมน้ำหน้า เจ็บจนตายไปเลย! เฟยเอ๋อไม่เหมือนฉัน อย่างไร ไม่เหมือนฉันที่ทุบคุณแบบนี้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณ ใสหัวกลับไปหาเธอชะ !
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดว่าเธอเป็นเฟยเอ๋อ แต่เขามีสิทธิ์ อะไรเอาเธอไปเปรียบเทียบกับเฟยเอ๋อ
เธอผลักเขาออกไปให้พ้นร่างตัวเองอย่างโมโห หัวใจถูก ฉีกเป็นรูโหว่
เขาสติเลือนรางลงไปนอนบนพื้น ขณะที่อยู่ในภวังค์ ก็ส่ง เสียงมง่าออกมาอย่างมึนเมา “ฮอนฮอน……ฮอนฮอน…..
สุดท้ายแล้ว เขาก็สลบไป……
ฮอนรีบลุกขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว นวดบริเวณไหล่ที่เจ็บ ปวด จ้องเขม็งไปยังร่างที่ไม่ขยับเขยื้อนของเขา
เธอโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม
มองไปยังของแข็งในมือที่เมื่อสักครู่ใช้ทุบเขาอย่างตกตะลึง
ข้อมใส่รองเท้า!!!
เธอกัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บปวดในใจ ทำใจให้
สงบ!
ยกขาทั้งสองข้างของเขาขึ้นมา พยายามออกแรงลากไป
ทางด้านนอกประตูสุดชีวิต……
เจ้าหมอ ตัวหนักมาก!
ร่างกายที่ทั้งสูงทั้งกำยำล่ำสัน ทำให้เธอที่ต้องออกแรง
ลากนั้นเหงื่อท่วมไปทั้งตัว
เมื่อโยนเขาออกไปนอกประตูเรียบร้อยแล้ว
หลังจากนั้น
ปัง!
เธอกระแทกประตูปิดอย่างแรง
ราวกับปิดล็อกประตูหัวใจ ลบเขาออกไปจากโลกของเธอ โดยสิ้นเชิงอย่างไรอย่างนั้น………
วุ่นวายมาทั้งคืน ฮอนเพิ่งจะผล็อยหลับไปในตอนเช้าตรู่
จนกระทั่งตอนกลางวัน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่เป็นเสียง ของเด็ก “คุณแม่รีบรับโทรศัพท์เร็วเข้า…… ปลุกเธอให้น ขึ้นมา
เธอลืมตาขึ้นในทันที ร่างกายสะดุ้งเล็กน้อย รีบลงจาก เตียง ดิ้นรนลุกขึ้นยืน แล้วรับโทรศัพท์อย่างเร็วที่สุด
“สวัสดี แอนนิ เจ้าตัวเล็กสร้างเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม
“เฮ้อ……” เสียงถอนหายใจของหญิงสาวตังมาจากอีก ฟากหนึ่งของโทรศัพท์ “ฮอนชอน ลูกสาวของคุณไม่รู้ว่าเป็น อะไร เมื่อคืนกว่าจะกล่อมให้เธอกินอาหารเล็กๆน้อยๆได้นั้น ไม่ง่ายเลย วันนี้ก็ไม่ยอมกินข้าวอย่างเชื่อฟังอีกแล้ว…….
แอนนี่พูดไปก็มีเสียงอ้อแอ้อ้อแอ้ของเจ้าหนูน้อยแทรกเข้า มาในโทรศัพท์ “มามา………………..
ฮอนใจอ่อนยวบในทันที ยิ้มโค้งไปทั้งคิ้วและตา ถือ โทรศัพท์มือถือ “แอนนี้ คุณให้เธอรับโทรศัพท์หน่อย ฉันจะ พูดคุยกับเธอ”
ผ่านไปสักพัก เสียงอ่อนนุ่มของเจ้าหนูน้อยก็ลอยเข้ามา
“มามา…..”
เจ้าตัวเล็กที่รัก ทำไมถึงไม่เชื่อฟังคำพูดของแอนนิ ไม่กิน ข้าวอย่างว่าง่ายคะ หือ?” เสียงของฮอนนุ่มนวลแทบจะมี นาซึมออกมา
“อืม………………………. เจ้าหนูน้อยอิ่มยิ้มอยู่เป็นเวลา
บาน
กู้สอนสามารถนึกภาพของอีกฟากหนึ่งทางโทรศัพท์ออก ท่าทางขมวดคิ้วจนปัญญาของเจ้าหนูน้อย ทำให้อดไม่ได้ที่ จะหัวเราะออกมา
“ถ่ายไม่ออกอีกแล้วใช่ไหม มามาบอกไปกี่รอบแล้วว่า เด็กๆต้องกินผักเยอะๆ แบบนี้ถึงจะถ่ายออก ไม่อนุญาตให้ เลือกกินนะคะ! ” สำหรับเจ้าหนูน้อยคนนี้ เธอจะต้องกล่อม อย่างมีความอดทน เพราะว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้ปรนนิบัติได้ ยากยิ่งกว่าพี่ชายทั้งสองคนของเธอมาก
“มามา……หนูกินแล้ว…… เจ้าหนูน้อยเบ้ปาก
“กินแล้วก็ยังถ่ายไม่ออกหรือคะ” ฮอนขมวดคิ้ว “ถ้า อย่างนั้นจำได้ไหมว่าต้องเอารูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขา วางไว้บนโถส้วม ท่องคาถาครั้งสองครั้งว่า ขี้เหม็นๆ จงถ่าย ออกมานะ! อ”
ตอนที่เจ้าหนูน้อยถ่ายไม่ออก ฮอนจะใช้รูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขาวางไว้บนโถส้วม ให้เจ้าหนูน้อย ร่ายคาถากับรูปภาพ ราวกับมีปาฏิหาริย์อยู่จริง ที่ทำให้เจ้า หนูน้อยก็ถ่ายออกมา……..
“อืออืม…….” เด็กสาวตัวน้อยมงนิดหน่อย ถึงจะส่งเสียง ที่กลั้นอยู่ในลำคอออกมา จนเกือบจะร้องไห้ “มามา……เอา ไปแล้ว”
“เหอเหอ ที่แท้ก็ไม่ระวังเอารูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขา ไป” “ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวอีกครู่หนึ่งมามาจะส่งรูปไปให้คุณ ป้าแอนนใบหนึ่ง จากนั้นหนูก็เอารูปใบนี้ไปจัดการถ่าย อุจจาระให้เรียบร้อย จากนั้นก็เป็นเด็กดีทานข้าวนะคะ คือ
“อืมอิ่ม มามาแล้ว…….
“หนูควรจะพูดว่า รู้แล้วค่ะมามา!” เธอหัวเราะพลางแก้ ประโยคของเจ้าหนูน้อย
“รู้แล้วค่ะมามา”
เสียงของเจ้าหนูน้อยเพิ่งจะเอ่ยจบ ทันใดนั้น
ปังปังปัง!
ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนดังนั้น
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย มือถือ โทรศัพท์มือถือ“มามาวางโทรศัพท์ก่อนนะคะ หนูจะต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำ พูดของคุณป้าแอนนิ รู้ไหมคะ”
“รู้แล้วค่ะมามา เจ้าหนูน้อยเอ่ยตอบ จากนั้นก็เอ่ยใหม่ อีกครั้งราวกับเครื่องวิทยุ
เสียงหัวเราะพริดของฮอนดังออกมา
วางสายโทรศัพท์ เสียงเคาะประตูดังไม่ขาดสาย
เธอสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่หนึ่งตัว คิ้วขมวดอย่างไม่สบ อารมณ์เปิดประตู
“ใครอีกล่ะเนี่ย!
กลับคาดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มที่ยืนตรงแต่งกายเรียบร้อยที่ ยืนอยู่นอกประตูคนนี้ ที่แท้ก็คือฉิงตัว!
“คุณกู้” ฉิงฮัวพยักศีรษะอย่างมีมารยาทให้กับฮอน “ขออภัยที่รบกวนคุณ อยากจะขอสอบถามสักหน่อย
……..ไมเจ้านายของผมถึงได้นอนอยู่หน้าประตูบ้านคุณ ครับ”
ฉิงตัวพูดไป นิ้วก็ชี้ไปบนพื้นหน้าประตู
ฮอนไล่สายตามองตามไป เพิ่งจะพบว่าเป็นมิงโม่ที่ถูก เธอโยนทิ้งไว้หน้าประตูเมื่อคืนวาน ยังคงนอนอยู่บนพื้นท่า เดิมไม่เปลี่ยนแปลงราวกับศพคนตาย ทำให้ผู้คนตกใจไม่เบาเลยทีเดียว!
“เอ่อ…….ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอม เปิดปากเอ่ยถึงเรื่องราวที่เมื่อคืนเหมิงไม่เมาอาละวาดใส่ เธออย่างเด็ดขาด “ฉันก็อยากจะถามว่า ทำไมเจ้านายของ คุณเป็นบ้าอะไร ถึงได้มานอนอยู่หน้าประตูบ้านของฉัน
ถ้าจะพูดให้ถูกแล้วล่ะก็ เป้หมิง โม่ เจ้าหมอนี่เป็นบ้าอะไร ขึ้นมา ถึงได้นอนอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
เธอก้าวสองก้าวขึ้นไปข้างหน้า เตะไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่ เกรงใจ “เฮ้ แสงตะวันส่องกันแล้ว อย่ามาเฝ้าอาศัยอยู่หน้า ประตูบ้านคนอื่นนะ!”
ฉิงฮัวเหงื่อตก
