“ฮอนฮอน ฉันรู้ว่าเป้หมิงโม่ทำร้ายเธอ ไม่เป็นไร นะ ไหล่ของฉันพร้อมให้เธอซบ แผ่นอกของฉันพร้อมให้ เธอกอด……กระทั่งร่างกายของฉัน เธอก็สามารถเอาไป ใช้ได้อย่างเต็มที่เลย…..
พูดจบ มือของเขาก็วางบนเอวผอมเพรียวของเธอ
…..หยุนเฟิง…..นายถอยไปหน่อยเถอะ…ฉัน ไม่ได้ต้องการร่างกายของนาย….” กู้ฮอนขมวดคิ้ว มือเธอ ดันแผ่นอกของซูหยุนเฟิงเอาไว้ ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้
ไอ้เจ้านี่จู่ๆโดนผีเข้าสิงหรือไงกัน สายตาชั่วร้าย จ้องมาที่เธอ น่าหวาดกลัวมาก
“เหอะๆ ฮอนฮอนน้อยของฉัน ไม่ต้องอายหรอก นะ….ในเมื่อพวกเรามาที่นี่แล้ว เรามาแสดงความรักกัน ไม่ดีกว่าหรือ ให้เธอได้รู้ว่า ฉันชูหยุนเฟิงไม่ได้แย่ไปกว่า เป้หมิงโม่เลย….. ๆ ผิวของเธอลื่นมากเลย……..ว่าเป มิงโม่ถึงรักถึงหลงเธอขนาดนี้……..
“เฮ้ ชูหยุนเฟิง เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ” กู้ฮอนเพิ่งจะพูดจบ ทันใดนั้น——
มีเสียงดังขึ้น
มันสะเทือนจนประตูห้องเกือบจะพัง
“อ๊าย….” หญิงขายบริการ ‘ ที่นอนอยู่บนเตียง ตกใจจนรีบไปหลบตรงมุมเตียง แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุม ร่างกาย
ตอนที่ชูหยุนเฟิงได้ยินเสียงกระแทกประตู ในที่สุด เขาก็รู้สึกโล่งอก
กู้ฮอนยังไม่ได้สติกลับมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ แล้วสายลมเย็นพัดผ่าน
หัวใจเธอเต้นแรง
วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงซูหยุนเฟิงร้องขึ้น”โอ้——” แต่เธอ ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแรงอย่าง
รวดเร็ว
ในพริบตาเดียว กลิ่นที่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามาในจมูก หัวใจเธอสั่น——
เป้หมิงโม่
เธอผลักเขาออกอัตโนมัติ จ้องชายเย็นชาผู้มี ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า
“นายมาที่นี่ได้ยังไง”
เป้หมิงโม่กําหมัดแน่น ดวงตาที่ลึกราวกับทะเลสาบ ที่เงียบสงัด มันถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ
เข้าจ้องเธอเขม็ง แล้วพูดขึ้น: “ฉันต้องถามเธอถึง จะถูก ทำไมเธอถึงมาที่แบบนี้กับชูเอ้อ”
ชูหยุนเฟิงที่โดนผลักออก ลูบแผ่นอกที่เจ็บ แล้วพูด ขึ้นด้วยสีหน้าน้อยใจ: “เห้ เป่หมิงโม่ นายฟังให้ดีนะ ฮอนฮอนบังคับให้ฉันมาที่นี่ ไม่ได้มากับฉัน……
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเป็นคนที่ไม่ได้รับความเป็น ธรรมที่สุด……
“นายหุบปาก” เป้หมิงโม่หรี่ดวงตาเย็นชา แล้ว เหลือบมองชูหยุนเฟิง “นายเพิ่งแตะตัวเธอตรงไหนไป มือ ข้างไหน ชูเฮ้อ นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม”
“เป้หมิงเอ่อ จะโทษฉันไม่ได้นะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายจะยอมเข้ามาไหม” ชูหยุนเฟิงทำหน้าเข้ม สีหน้าไม่รู้ สึกผิด “คืนนี้ ฉันทนพวกนายมามากพอแล้ว……อีกคนพยายามใช้ฉัน อีกคนก็จะลงโทษฉัน ฉันเข้าใจซึ้งแล้ว พวกนายสองคนอยากทารุณฉันให้ตาย..…….
ชูหยุนเฟิงพูดพร้อมทำหน้ามุ่ย แล้วก็หมุนตัวหยิบ
เสื้อผ้าใส่กลับคืนทีละชิ้นๆ
ถ้าเขาไม่บังคับให้เป่หมิงโม่ออกมา กู้ฮอนต้องมอง เขาเที่ยวผู้หญิงจริงๆแน่
ล้อเล่น เขาชูหยุนเฟิงก็เลือกอยู่เหมือนกันนะ หญิงขายตัวแบบนั้น เขาทําไม่ลงจริงๆ
กู้ฮอนตกใจ ชี้ไปที่จมูกของเป่หมิงเอ๋อตวาดอย่าง โมโห——
“เป่หมิงโม่ ที่แท้นายก็สะกดรอยตามพวกเรามา ตลอดนี่เอง”
“.…….…..” เป้หมิงโม่พูดไม่ออก จ้องซูหยุนเฟิงอย่างโหด
เหี้ยม
ตอนนั้นเอง ชูหยุนเฟิงก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว หมุน ตัวแล้วตบไหล่ของเป่หมิงโม่ ด้วยสีหน้า’เพื่อนรัก นาย ทำได้ดีมาก’ จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับกู้ฮอน
“ฮอนฮอน ที่จริงแล้วเป่หมิงโม่ก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่ง
ในชายโฉดชั้นเยี่ยมเลยนะ เธออยากหาแรงบันดาลใจก็ มาเอาข้อมูลจากเขาก็ได้ ต้องขายดีอย่างแน่นอน…..พวก นายสองคนคุยกันดีๆล่ะ ฉันไม่อยู่รับใช้พวกนายแล้ว..
ชูหยุนเฟิงพูดจบ เขาก็รีบเผ่นไปอย่างรวดเร็ว ก่อ นที่เป่หมิงโม่จะโมโห เขารีบออกจากประตู แล้วหนีไป..
“ชูเอ้อ เจ้าโง่นี่ …” เหมิงโม่คำรามเสียงดัง ไอ้เจ้า นี่บังอาจมาว่าเขา ว่าเป็นหนึ่งในชายโฉดชั้นเยี่ยม “ชูหยุนเฟิง…… ” กู้ฮอนตะโกนตามหลัง
แต่ก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าโง่ซูเอ้อแล้ว ในที่สุดก็หนีออกจากทะเลเพลิงไปแล้ว ในคืนนี้ เขาได้เข้าใจ สัจธรรมที่แท้จริงของชีวิต
นั่นก็คือ ไปจะยุ่งกับภรรยาเพื่อนไม่ได้
กู้ฮอนโกรธจนเตะเบ็หมิงโม่อย่างแรง: “ออกไป
เธอเบื่อที่จะพูดกับคนประเภทนี้แล้ว เธอหยิบ กระเป๋าขึ้นทันที แล้วเดินออกไปข้างนอก
เป้หมิงโม่หายใจเข้า แล้วจับเธอไว้ “เธอโกรธอะไร
“โกรธอะไรนายน่ะหรือ” เธอยิ้มเย็นชา “จู่ๆ นายก พรวดพราดเข้ามา แล้วยังมีหน้าจะมาถามฉันอีกหรือ
“แล้วเธอล่ะ รู้ดีว่าซูเอ้อเป็นเพื่อนสนิทของฉัน แล้ว ยังจะไปเดทกับเขาอีก จับมือถือแขนกันไปดูหนัง ไปเดิน ตลาดกลางคืน แล้วตอนนี้ยังมาเที่ยวช่องด้วยกันอีก”
คืนนี้ เป่หมิงโม่โกรธมากจนเจ็บใจจริงๆ
เขาหมั้นกับเฟยเอ๋อนั้น มันเป็นการตัดสินใจที่ควร จะทำมาตั้งนานแล้ว
แต่ทำไม ผลลัพธ์มันกลับเป็นแบบนี้ ชีวิตของเขา มันยุ่งเหยิงไปหมด
เพราะกู้ฮอนคนนี้ จิตใจเขาถึงสับสนวุ่นวายแบบนี้
“นายยังหมั้นกับเฟยเอ๋อได้เลย แล้วทำไมฉันจะมา เดทกับซูหยุนเฟิงไม่ได้ เป้หมิงโม่ ตรรกะของนายนี่มันน่า ขำจริงๆ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันจะไปเดท ไปดูหนัง เดิน ตลาด หรือจะไปนอนกับใคร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย สักนิด
เธอสะบัดมือของเขาออกทันที รีบก้าวออก จาก ร้านตัดผมเมจิ…….
เป่หมิงโม่เดินตามออกมา แล้วขวางตัวเธอไว้แล้ว อุ้มเธอขึ้น
“นี่….นายจะทำอะไร วางฉันลงนะ ไอ้คนชั่ว…
ใบหน้าเย็นชาของเขา เขาคำรามเสียงต่ำ: “ไม่ ปล่อย แถวนี้มันไม่ปลอดภัย อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอ ไปในเวลานี้”
จากนั้น เขาอุ้มเธอแล้วรีบเดินไปทางรถที่จอดอยู่ ข้างถนน บอดี้การ์ดในชุดทหารเปิดประตูให้เขา
เขาจับเธอยัดเข้าไปในรถ จากนั้นร่างสูงก็ตามเข้า
มานั่ง
ปีง
ประตูรถถูกล็อก
“ออกรถ” เป้หมิงโม่ออกคำสั่งอย่างเย็นชา
กู้ฮอนรู้ตัวดีว่าสู้แรงมหาศาลของเขาไม่ไหว และ ยิ่งกว่ารอบตัวเขายังมีบอดี้การ์ดอีกหลายคน
