ตอนที่326ของขวัญสองชั้นที่เหมือน กัน2
“แต่คุณเฟยเอ๋อยืนยันว่าจะทำด้วยตัว เองครับ……” ฉิงฮัวถอนหายใจ เรื่องการหมั้น เจ้านายไม่ได้ให้ความสําคัญเลย แต่กับคุณ เฟยเอ๋อ ม เธอตั้งตารอมาหลายปี แล้วจะไม่ ให้ใส่ใจได้อย่างไร
“บวกกับช่วงนี้อากาศหนาวด้วย คุณเฟย เอ๋อเลยล้มป่วยครับ…….
เป้หมิง โม่ขมวดคิ้วแน่น “ป่วยแล้วยังไม่ ยอมฉีดยา กินยาอีก เธอก็ชอบดื้อเสียแบบ นี้
เพราะเขามัวแต่คิดเรื่องของฮอนว่า จะ ห้ามไม่ให้เธอไปนัดเดทกับผู้ชายคนอื่นมั่วๆได้ อย่างไร คิดว่าจะปลอบเธออย่างไรดี จะ หาความสมดุลระหว่างเธอกับเฟยเอ๋อได้ อย่างไร……..
แล้วจะมีแก่ใจไปดูแลเฟยเอ๋อได้ยังไง
” ฉง วมองเป่หมิงโม่จากกระจก หลัง แล้วได้แค่ถอนหายใจโดยไร้คำพูด..……
*
สถานพักฟื้นผู้ป่วย เมืองA
ในตอนกลางคืน หิมะยังไม่หยุดตก
เฟยเอ๋อนอนอยู่บนเตียง ไข้ขึ้นสูงจน เวียนหัว
“เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อ ฉันอยู่นี่….” นิ้วมือทั้ง สิบที่เคลือบด้วยน้ำยาทาเล็บสีแดง จับมือของ เฟยเอ๋อไว้แน่น ซูยิ่งหวั่นขานรับ
เฟยเอ๋อลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ น้ำตายังเอ่อคลออยู่ที่ดวงตา…….
ถ้าไม่มองรอยแผลเป็นที่อยู่บนผิวหนัง แล้วมองเฟยเอ๋ออย่างละเอียด ด้วยใบหน้าที่ สวยงามแบบเบญจกัลยาณี คิ้วที่เรียงตัว สวยงาม…….เป็นผู้หญิงที่สวยอีกคนหนึ่ง ตอน นี้ต้องมากลายเป็นแบบนี้ น่าเสียดายจริงๆ….
“ยิ่งหวั่น….เธอยังอยู่อีกหรือ” น้ำเสียง ของเฟยเอ๋อดูอ่อนแรงเล็กน้อย
ซูยิ่งหวั่นพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “เฟยเอ๋ อ ฉันเป็นห่วงเธอ….”
“โม่ ……โม่มาหรือยัง….
เขา…..เขาคงยังอยู่กับฮอนคนนั้นอยู่ มั้ง…..อย่างไรเสียโมก็ย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้ว…….. เฟยเอ๋อ ฉันทํากับเธอไม่เหมาะสมจริงๆ เห็นๆ อยู่ว่าพวกเธอกำลังจะหมั้น แต่ไม่กลับยัง ทำตัวไร้สาระอยู่ข้างนอก…… ซูยิ่งหวั่นจับมือ ของเฟยเอ๋อ ถึงน้ำเสียงจะหนักแน่น แต่คําพูด กลับแฝงไปด้วยเลย
นิ้วมือของเฟยเอ๋อสั่นเทา น้ำตาไหลอาบ มองซูยิ่งหวั่น เธอสะอื่น……..
“ ยิ่งหวั่น เรื่องที่พูดวันนี้ทั้งหมด…..เป็น เรื่องจริงหรือ”
ความจริงแล้ว วันนี้เฟยเอ๋อไปห้องVIPที่ โม่พักอยู่ แต่นึกไม่ถึงว่าไมจะไม่อยู่
พยาบาลที่กำลังทำความสะอาดอยู่ เก็บ ของขวัญหนึ่งกล่องได้ที่ใต้เตียง จึงถามเธอว่า จะทําอย่างไรดี
เฟยเอ๋อเปิดกล่องดู ถึงรู้ว่าในกล่องนั้น เป็นชุดกระโปรง เหมือนกับชุดแสงจันทร์ที่โม่ ส่งให้เธอไม่มีผิด แค่มีรอยเท้าเปื้อนอยู่บน
เฟยเอ๋อมองดูทั้งน้ำตา ชุดกระโปรงที่ แขวนอยู่บนผนัง ที่เธอมองมันเป็นเหมือนของ ล้ำค่า นึกไม่ถึงเลยว่า กระโปรงที่เป็นรุ่นลิมิ เต็ด จะมีถึงสองตัว
ต่อมา ยิ่งหวั่นก็มาเยี่ยมเฟยเอ๋อ ตอนที่ ยื่นรูปที่ถ่ายได้ในมือให้เฟยเอ๋อดูนั้น——
เฟยเอ๋อเบิกตากว้าง ผู้หญิงที่อยู่ในรูป คือคนที่อยู่ในห้างวันนั้น ผู้หญิงที่สวม กระโปรงตัวนั้นอยู่……
เฟยเอ๋อแทบไม่อยากเชื่อ ซูยิ่งหวั่นพูด ว่าผู้หญิงคนนั้น ก็คือแม่ของลูกโม่
“ยิ่งหวั่น….. ที่แท้วันนั้น…..พวกเขาก็รู้จัก กัน……” เฟยเอ๋อสะอีก
นักถึงวันนั้นในห้างสรรพสินค้า ใน สายตาของผู้หญิงคนนั้นมีความโกรธปรากฏ ออกมา……
ที่แท้ มันไม่ได้เป็นเรื่องง่ายเหมือนการ แย่งกระโปรงตัวหนึ่ง…….
“เฟยเอ๋อ อย่าร้องเลย……สุดท้ายไม่ แย่งกระโปรงจากมือของผู้หญิงคนนั้น แล้ว เอามาให้เธอไม่ใช่หรือ” ซูยิ่งหวั่นรู้เรื่องที่พวก เธอแย่งชุดราตรีแสงจันทร์ จากปากของเฟย เอ่อ
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ชูยิ่งหวั่นโกรธก็คือ หลังจากนั้นไม่ยัง ออีกชุดที่เหมือนกันให้กับ กู้ฮอน “อือ……..งหวั่น………จริงแล้วฉันไม่เคย คิดจะแย่งคุณกู้ฮอนเลย……กระโปรงตัวนั้น สวยมาก ที่จริงแล้วตอนที่อยู่บนตัวของคุณกู้ มันสวยมากจริงๆ…นแค่เอ่ยปากชม ฮอน…. ไม่กี่คำ ฉันนึกไม่ถึงว่าไม่จะคิดเป็นเป็นจริงเป็น จัง…….งหวั่น ตอนนี้ฉันแยกไม่ออกแล้วว่า กระโปรงตัวไหนคือตัวเคมกันแน่…….
“เฟยเอ๋อ……คําพูดบางคำ ฉันก็ไม่รู้ว่า ควรจะพูดกับเธอไหม เธออยู่ในสถานพักฟื้น มาโดยตลอด ใช้ชีวิตอย่างอึดอัด ไม่แปลกใจ เลยที่เธอจะที่รู้บางเรื่อง ที่จริงแล้วโม่กับผู้ หญิงแซ่กู้คนนั้น เริ่มไปมาหาสู่กันตั้งแต่สองปี ก่อนแล้ว พูดตามจริงเลยก็คือ ฉันเลิกกับโม เธอเองก็มีส่วนด้วย ฉันไม่นึกเลยว่า หลังจาก เธอกลับประเทศเมื่อสองวันก่อน เธอจะยังไม่ ปล่อยโมไปอีก แม้เธอจะเป็นแม่ของลูกโม่ แต่ ตอนนั้นเพราะเงิน เธอถึงมีลูกให้ไม่……
ระหว่างพวกเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรแต่แรก กันเลย มีแต่ผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาพัวพันกับโม่ ตลอด…… เฟยเอ๋อร้องไห้เงียบๆ เธอเจ็บที่หัวใจ
“ยิ่งหวั่น ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรเห็นแก่ตัวแบบ …..งยังไงหลายปีมานี้ฉันก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ โม่เลย…..เขามีผู้หญิงคนอื่น มันก็เป็นเรื่อง ธรรมดา ….ยิ่งกว่านั้น เธอคอยอยู่ดูแลเขามา ตั้งหลายปีแบบนั้น ฉันควรขอบคุณเธอถึงจะ
“ยัยบ้า เธอเป็นพี่น้องของฉัน โม่ก็เป็น ลูกศิษย์ของพ่อฉัน…..อนนั้นพวกเราต่างก็ คิดว่าเธอ….ไม่อยู่แล้ว……นถึงมาอยู่กับ
ซูยิ่งหวั่นทำหน้านิ่ง แล้วพูดต่อ: “เฟยเอ๋ อ เรื่องของฉันกับโม่มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้กลับมาเป็นเพื่อนกัน ฉันรู้สึกสบายใจ มาก แต่ฉันจะไม่เดือนเธอไม่ได้ เมื่อสองปี ก่อนเธอสามารถแยกฉันออกจากไม่ได้ สองปี ต่อมา อาจจะแยกเธอจากไม่อีกก็ได้.
รูม่านตาเฟยเอ๋อหดลง สายตาเธอ ปรากฏความตกใจ เธอจับมือของซูยิ่งหวั่น แบบ—
“ยิ่งหวั่น…………..
“ไม่ต้องกลัว เฟยเอ๋อ ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะ ไม่ให้เธอผิดพลาด เหมือนฉันอีก ฉันอยาก เห็นเธอเป็นเจ้าสาวของโม่อย่างมีความสุข พวกเธอควรอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ หรือไง”
ซูยิ่งหวั่นตบมือของเธอเบาๆ ยิ้มอย่าง อ่อนโยน
รอยยิ้มนั้น เฟยเอ่อมองแล้ว เหมือนเห็น ตัวเองในอดีต น่าอิจฉาเหลือเกิน…….
ยิ่งหวั่น……………….
เฟยเอ๋อจับมือของซูยิ่งหวั่นแน่น เหมือน กับจับท่อนไม้ที่กำลังลอยอยู่ แล้วเธอก็หลับ ไปอีกครั้ง……
ซูยิ่งหวั่นมองเฟยเอ๋อที่กำลังนอนหลับ อยู่ สายตาก็ยิ่งเย็นชาขึ้น……. ตอนที่เป้หมิงโม่มาถึง ซูยิ่งหวั่นได้กำชับ หมอไปแล้ว ว่าให้ฉีดยาลดไข้ให้เฟยเอ๋อ…….
“เธอเป็นยังไงบ้าง”
ประโยคแรกที่เขาถามตอนเข้ามา คือ ถามอาการของเฟยเอ๋อ
