ตอน 335 ลูกชายเผากงเต็กให้พ่อที่เสียไป
“ไม่!” ซูยิ่งหวั่นส่ายหน้าอย่างไม่ยินยอม ไม่มีอะไร สมควรหรือไม่สมควร! ทำไมพวกคุณทุกคนถึงคิดว่ามัน เป็นเรื่องที่สมควร? เหตุการณ์ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น! ไม่มีใครอยากให้ เกิดขึ้นทั้งนั้น…..ฮือๆ…ถกป้าย คุณเห็นหรือยัง? คืน นี้ ที่งานแสดงเปียโนของDepmels เขาได้ขึ้นไปเล่นเพลง (Steel of Worry) ……เป็นเพลงที่เขารักมาก เขาแต่ง ขึ้นมาเพื่อคุณแม่ของเขา ….หลายปีมานี้ เขาไม่เคยยอม เล่นเพลงนี้ต่อหน้าผู้คนเลย คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้ เขากลับ เล่นเพลงนี้ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น………ป้าย คุณเห็น
ป่ายปูขียกมือหยาบหนาขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ อย่างเบามือ “ยิ่งหวั่น อย่าคิดถึงเรื่องพวกนี้อีกเลยนะ……
“ฉันจะไม่คิดได้อย่างไร? ก็ฉันรักเขา………รักเขา มาก รักเขามากจริง….แต่ทําไมเขาถึงไม่เคยขายตามา มองฉันบ้างเลย? เพราะอะไรกัน…” ซูยิ่งหวั่นร้องไห้พรั่ง พรูออกมา ก่อนจะคว้ามือของป่าย ซีขึ้นมาฉับพลัน “คถณปาย คุณจะช่วยฉันใช่ไหม……
ป้ายมู่ซี้ตกตะลึงกับสายตาที่ร้อนรนของซูยิ่งหวั่น
ก่อนจะรีบชักมือกลับ “ผมช่วยคุณแน่นอน แต่ยิ่ง หวั่น คุณอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยนะ ม?”
“อือๆ คุ ณปาย………เหลือแค่คุณคนเดียวแล้ว เหลือแค่คุณคนเดียวแล้วจริงๆ …..
ซูยิ่งหวั่นร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของป่ายมู่ซีอีกรอบ หนึ่ง ประหนึ่งพบท่อนไม้ที่ลอยอยู่กลางทะเลกว้าง กอดแน่นไม่ยอมปล่อ………กอดจนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ
วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลเปหมิง
ข่าวที่เป่หมิงโม่ขึ้นไปเล่นเปียโนที่งานแสดงเปียโน ของDepmelsนั้น ดังกระฉ่อนไปทั้งเมืองAแล้ว
คุณชายสามตระกูลเป้หมิงเป้หมิงยัน ก็บ่าว ประกาศข่าวเด่นประเด็นร้อนนี้ ให้กับคนในตระกูลเป่หมิง แต่เช้า
ซึ่งเวลานี้ เป็นเวลาที่สมาชิกทุกคนทั้งหัวหงอกหัว
ลูกเล็กเด็กแดงของบ้านตระกูลเป้หมิง กำลังรับ
ประทานมื้อเช้ากันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
“อ้าว ทําไมทุกคนถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ? ดู ไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่าเปหมิงเอ๋อจะเล่นเปียโนเก่งขนาด ……….หมิงเอ๋อมาบริษัทผมเถอะ ผมจะปั้นให้นายเป็นนัก เปียโนเลย…..
เป้หมิงยันยิ้มกรุ้มกริ่ม พร้อมดึงเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงไป
เป้หมิงโม่เลิกคิ้วอย่างไม่แยแส ก่อนจะขายตาไป มองเป่หมิงกันอย่างไม่ไยดี “คุณชายสาม อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” คุณท่านเป็น ถึงตำหนิขึ้นมา จากนั้นก็มองไปดูสีหน้าของเป่หมิงโม่ ก่อน
จะแอบถอนหายใจ ความจริงแล้ว เรื่องที่คุณชายสองเล่น
เปียโนได้นั้น เขาก็รู้มาโดยตลอด เมื่อเป้หมิงยันโตนดแบบนั้น ก็ได้แต่หันไปหาเจ้าตัว แสบทั้งสองที่อยู่ข้างๆ โต๊ะ
เฉิงเฉิงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ราวกับข่าวที่เป่หมิงยันพูด เมื่อสักครู่นั้น เป็นข่าวพยากรณ์อากาศอย่างไงอย่างงั้นเลย ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ใช้ หลานรักทั้งสอง พ่อของพวกเธอเล่นเปียโนได้ ยั่วยวนขนาดนั้น พวกหลานๆไม่ดีใจเหรอ?”
หยางหยางเอียงคอมองเปหมิงยืน ก่อนจะจิ้ม แซนด์วิช ใหญ่ใส่เข้าไปในปาก ปากน้อยๆ ยังไม่ลืมที่ จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ยืดชัดว่า “เขายั่วยวนแล้วมันเกี่ยว อะไรกับพวกเราไม่ทราบว่
เป้หมิงยืนกวาดตามองเด็กน้อยทั้งสองที่ดูเย็นชา นั้น จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เจ้าสองแสบ ยังงอน เรื่องงานหมั้นของพ่อเธอกับน้าเฟยเอ๋ออยู่ใช่ไหมเนี่ย?
เฉิงเฉิงค้อนใส่เป้หมิงยัน “คุณอาสามคิดว่าแค่การ งอน จะสามารถเปลี่ยนใจพ่อได้เหรอครับ?
…เหมือนจะไม่ได้…..” เป้หมิงยันตอบพร้อม
เกาห้วยิกๆ
“เพราะงั้น จะงอนไปให้ได้อะไรขึ้นมาอีกล่ะครับ?” เฉิงเฉิงตอบพร้อมยักไหล่ ก่อนจะกินต่ออย่างสุภาพ
หยางหยางกลับยื่นนิ้วน้อยๆ ออกมา กวักเรียกเห มิงยันให้เข้าไปใกล้
“หา?” เป้หมิงยันยิ้มกริ่มพร้อมยื่นหัวเข้าไปหาเด็ก
น้อย
ตบ
“โอ๊ย….” เปหมิงนกุมหน้าผาก พร้อมมองส้อมใน มือของหยางหยาง “เจ้าตัวแสบ มาจิ้มหน้าผากฉันทําไม?
“คุณอาสามครับผมมีของบางอย่างให้ดู!” หยาง หยางเล็บซอสมะเขือเทศ นมืออย่างชุกชน จากนั้นก็ดึงแผ่นไม้แผ่นยาวออกมาจากใต้กัน
เสียงดัง ปัง ปันมาหนึ่งที
เขาฟาดมันลงบนได้ อาหา
ดังลั่นจนผู้ใหญ่หลายคนตกอกตกใจกันใหญ่
เป้หมิงยีนสูบหน้าผาก ก่อนหยิบแผ่นไม้ขึ้นมา ถลึงตามองดูตัวอักษรตๆ เบี้ยวๆ ที่สลักไว้บนแผ่นไม้นั้น เป้หมิง นอ่านออกมาเสียงดังลั่น” ป้ายวิญญาณของเป มิงเย่เชย
คุณท่านเป่หมิงถึงกับพ่น ขาออกมาจากปาก…… เจียงฮุย นรีบหยิบผ้าให้คุณท่านเช็ด!
ทันใดนั้นเอง สมาชิกของตระกูลเปหมิงก็นิ่งแข็ง เป็นหินไปกันหมด!
ใบหน้าคมสันของเป่ามิงโม่เหยเกเล็กน้อย
ดวงตาดุจตาเหยี่ยวจ้องไปที่แผ่นไม้นั่นอย่างไม่ วางตา โดยเฉพาะตัวอักษรที่สลักไว้บนนั้น น่าเวทนาเกิน
กว่าจะทนดูได้! เป้หมิงยันตะลึงงันไปสามวินาที ก่อนจะหัวเราะ
ออกมาดังลั่น “ฮ่าๆๆๆๆ
หยางหยางเหลือบมองเป่หมิงยืน ก่อนจะยื่นมือ น้อยๆ ไปแย่งแผ่นไม้มาจากมือของเป่หมิงยัน ก่อนจะพูด อย่างจริงจัง
“คุณอาสามครับ คุณอาเป็นคนไม่รู้หนังสือหรือ เปล่า? ก็เห็นกันอยู่ว่ามันเขียนว่าเป้หมิงโม มันเขียนว่าเปห มิงเย่เฮยซะที่ไหนเล่า? อีกอย่าง รบกวนสํารวมกิริยาต่อ หน้าป้ายวิญญาณของพ่อผมด้วย! ผมยังไม่ได้ทำฐานวาง ป้าย เพราะฉะนั้นป้ายวิญญาณนี้จึงยังตั้งขึ้นไม่ได้..………
หยางหยาง ดอย่างว้าวุ่น โดยไม่ได้สนใจเปีหมิง ไม่ที่นั่งหน้าเขียวอยู่ตรงข้าม
“าๆๆ….. หมิงเอ๋ย ก า นาย….. ๆๆ สุด ยอดไปเลย…. เปหมิงยันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองดูท่าทางที่จริงจังของหยางหยาง
คุณท่านเป่หมิงขมวดคิ้วตาหนีขึ้นมาว่า “คุณชาย สาม หยุดก่อความวุ่นวายได้แล้ว!”
ข่าๆๆ….พ่อ คนที่ก่อความวุ่นวายน่าจะเป็นหลาน ชายสุดที่รักของฟอนะครับ…… เป้หมิงยันหัวเราะจน น้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว
ตั้งแต่ต้นจนจบเป้หมิงโมนั่งเก็บอาการโดยไม่พูด อะไรเลย แต่ส้อมในมือเขานั้นเริ่มบิดงอแล้ว
เฉิงเฉิงชายตาดูแผ่นไม้ในมือของหยางหยาง ก่อน จะพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า “ตัวเฮยกับตัวกู่สลักกันห่าง เกินไป สลักให้ชิดกันอีกหน่อย ถึงจะเป็นตัวโม่ (อักษร จีน) ”
“ออ! ครั้งหน้าผมจะระวังให้มากขึ้น!” หยางหยาง ตอบอย่าเชื่อฟัง
“ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอ? ฮ่าๆ……” เป็นมิ่งบันพูด พลางเช็ดน้ำตาไปด้วย “โอ้โห หยางหยาง ยอดเยี่ยมไป เลย……จะแข่งพ่อตัวเองให้ตาย ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ หรือเปล่า…..
