……..คนหนึ่งเป็นผี อีกคนแปลกประหลาด มีนา ล่ะ พวกคุณสองคนถึงต้องหมั้นหมายกัน เพราะเป็นคู่ที่ เหมาะสมกันแบบแปลกฟิลิก …
ยังมีอีกเรื่อง ผมเคยได้ยินมาว่า แรกมี ทั้งหมด 18 ม แต่พ่อน่าต้องตกไปในนรกขุมที่19ถึงจะถูก นะ เพราะที่นั่นเป็นนรกที่มีดที่สุด หนาวที่สุดและน่ากลัว ที่สุดด้วยนะ……
พ่อผีจอมเฮี้ยน พ่อก็อยู่ในนรกคนเดียวไปเลย ไม ต้องขึ้นมาหาพวกเราหรอก คนผีไม่ปะปนกัน…..”เฉิงเฉิงมี งบนอย่างเอือมระอา “คน ต่างกันต่างหากเล่า”
“ฮะๆ……” ก้อ่อนหลุด าออกมาอย่างสุดทนหยาง หยางเปรียบเทียบได้เฉลียวฉลาดมาก อธิบายจากโลก มนุษย์ไปสู่โลกแห่งวิญญาณ
ฉิงช้าแอบยืนปาดเหงื่ออยู่ข้างๆด้วยความกังวล
เป้หมิงไม่ยิ่งฟังยิ่งโมโหจนหน้าเริ่มเขียว “เป่หมิงซี หยาง! ถ้าแน่จริง ก็ลองพูดอีกครั้ง!”เขาเตรียมจัดการกับ ลูกชายตัวแสบ แตกู้ฮอนเอาตัวเข้ามาขวางไว้ ด้วยท่าทีที่ เอาเรื่อง ‘ ก็ลองลงไม้ลงมือดูสิ ฉันก็จะสู้ยิบตาเหมือนกัน” หยางหยาง บอาศัยจังหวะนี้ ถือป้ายวิญญาณและวิ่งเข้า ห้องไป เฉิงเฉิงเองก็วิ่งตามไปติดๆ…..
เขาเห็นลูกๆวิ่งเจ้าห้องเธอไปต่อหน้าต่อหน้า แต่ เขาทําได้เพียงจ้องอย่างไม่สบอารมณ์เท่านั้น!
“เอาล่ะ เป้หมิงโม! ยอมให้เอาป้ายวิญญาณ ของนายไว้ในบ้านฉันก็ได้ ถึงฉันจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่า ไหร่ก็ตามที เพราะฉะนั้นคุณก็ไสหัวกลับไปห้องคุณได้ แล้ว!” เธอพูดเย้ยเสียงเย็น
“แต่คุณคาดหวังว่าฉันจะยอมให้ลูกๆจุดไหว้บ่อยๆนะ เพราะฉันกลัวว่าคุณจะกินอิ่มนอนอุ่นจน ไม่มีอะไรแล้วออกมาหลอกหลอนคนไปทั่ว
คุณฝันไปเถอะ!” เขาค้อนใส่เธอ พวกลูกๆเด็ก ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ หรือคุณก็ใสซื่อเหมือนพวกเขาด้วยเหรอ? ป้ายวิญญาณอันเดียวสามารถใช้แทนตัวผมได้งั้นเห
เมื่อสิ้นเสียงเย็นเยือก เขาก็รีบคว้าเอวบางของเธอ และอุ้มขึ้นมาทันที ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในบ้านของเธอ เขาเดินเข้ามาในบ้านอย่างสบายใจเฉิบ
ท่านโมผู้องอาจ! แน่นอนว่าเขาโอ้อวดความองอาจ ของตัวเอง แต่สามแม่ลูกกลับไม่คิดแบบนั้น! นี่! เป้คุณมันคนไม่มีสัจจะ คุณปล่อยฉันลงมานะ
เธอตะโกนด้วยเสียงที่แหบแห้งฉิงฮัวยืนอึ้งอยู่ ข้างๆประตูอย่างระแวดระวัง อันที่จริงเขาอยากถามเจ้า นายว่า ในเมื่อพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันในบ่อ เดียวกัน เอ้ย ไม่ใช่สิ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา กัน คนพ่อแม่ลูกแล้ว คนนอกอย่างเขาควรจะกลับไปได้ แล้วใช่ไหม?จนแล้วจนรอด ฉิ่งก็ไม่ได้พูดออกไปได้แต่ ยืนแน่นิ่งอยู่ข้างประตูอย่างเงียบๆ
หยางหยางป้ายวิญญาณแนบอก ก่อนจะวิ่ง หุนหันเข้าไปในด้วยความจมูกไว ว้าว หอมจังเลย
ไม่ได้ กินอาหารฝีมือแม่มานานมากแล้วนี่เป็น ความจริงจากใจของหยางหยาง เพราะเขาเคยอยู่กับแม่ มาตั้ง5ปี เรื่องอาหารการกิน กับแม่ของตัวเองพอ วันนี้ ได้กลิ่นอาหารฝีมือแม่อีกครั้ง เด็กน้อยก็พุ่งขึ้นไปนั่ง บนเก้าอี้ทันที ก่อนจะยื่นมือไปหยิบจานอาหารที่ตั้งไว้จน หมดแล้ว……
การกระทำของหยางหยาง ถูกผู้ที่เป็นโรคกลัวเชื้อ โรคอย่างเป่หมิงไม่เห็นเข้า จนต้องรีบพูดชัดขึ้นมาทันที ทันใดว่า “เป้หมิงหยาง! รีบไปล้างมือให้สะอาดก่อน
ซึ่งเวลานี้ เขายังคงอุ้มกู้ยือนไว้ในอ้อมอกฮอน ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะมองไปที่หยางหยางอย่างฉับพลัน เธอเห็นด้วยกับการล้างมือให้สะอาดก่อนกินข้าว แต่เธอ ไม่เห็นด้วยกับวิธีการพูดของเป้หมิงโม! ฉันนะ! พวกเขาไม่คุ้นเคยกับที่นี่ “ไอ้คนเลว ! ปล่อย
ถ้าจะล้างมือก็ต้องเป็นฉันที่พาพวกเขาไปสิ! เป มิงโม่ขมวดคิ้วแน่นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยอมปล่อยกู้ อนลงแต่โดยดีเธอรีบไปคว้ามือน้อยๆของหยางหยางเอา ไว้
“หยางหยางครับ แม่เคยสอนตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่ เหรอครับ ว่าต้องล้างมือก่อนและหลังกินข้าวด้วย หม?”
แหะๆ!” หยางหยางยิ้มแลบลิ้นปลิ้นตา โชว์ฟันขาว ที่เรียงสวยงามอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยใส่กู้ฮอน “หยางหนางคิดถึงอาหารฝีมือแม่เกินไปหน่อยอ่ะ ครับ…….แม่อุ้มหยางหยางไปล้างมือหน่อยได้ไหม ครับ………ไหมครับ……..
“ลูกนี่นะ…” ก้ฮอนแตะปลายจมูกของหยางหยาง เบาๆอย่างเอ็นดู ถึงแม้ว่าลูกชายคนนี้จะซุกซนไปบ้าง แต่ เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังและมีเหตุผลเธอคว้าร่างหยางหยางขึ้น อุ้มมือเดียว “โอ้โห หยางหยางของเราสูงขึ้นอีกแล้วใช่ ไหมเนี่ย?
“ใช่ครับ!” หยางหยางตอบอย่างออดอ้อน “มัน แน่นอนอยู่แล้วครับ เพราะหยางหยางจะรีบโตไวๆ จะได้ จีบสาวๆที่ตัวสูงๆได้ไงครับ……
“กู้หยางหยาง ซักเอาใหญ่แล้วนะ ! เจ้าชู้อีกแล้วใช่ ไหมเนี่ย? อายุแค่นี้หยุดคิดถึงเรื่องสาวสวยตัวสูงเดี๋ยวนี้เลยนะ พิม
เธอนหลัง ไปงั้นๆ ก่อนจะหันกลับมาเขม่น สเปน มึงไม่หนึ่งที่ เพราะเชื้อความเจ้าชู้ของเขาแท้ๆเลย! จึงมีลูก ที่มีแววเจ้าชู้ตั้งแต่เด็กแบบนี้ เป้หมิงไม่กลับยืนมองปลาตัว อ้วนพีในตู้ปลาที่วางอยู่ที่ริมหน้าต่างนั้นอย่างไม่วางตา
เพราะในตู้ปลานั้นยังมีดอกเหมยอนเสียบ อยู่เพียงแต่ยังเปหมิงโม่มองตู้ปลานั้น และยิ่งมอง ดอกไม้ในตู้ปลานั้น คิ้วดุจฝักดาบของเขาก็ขมวดแน่นขึ้น เรื่อยๆ
จนเวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่ จนท้ายที่สุดท่านโป ก็เอ็ดตะโรออกมาอย่างสุดทน
“กูฮอน! ให้ตายเถอะ เธอทำอะไรกับพวกมัน เนี่ย?!”เธออุ้มหยางหยางก่อนจะเบะปากอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจะไปทําอะไรพวกมันได้เล่า?
“แล้วทําไมเพียงชั่วค้าคืน พวกมันถึงกลายเป็น แบบนี้ไปได้? !”เขาเอ็ดเสียง า ก่อนจะหวนนึกถึงเมื่อคืน เขาเหมือนคนโง่ที่ถือดอกเหอฮอนที่เขาตั้งใจเลือกสรรมา ด้วยตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ดอกไม้ไร้สาระแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แคว้นเดียวเท่านั้น เมื่อคืนนี้ดอกไม้ที่ เสียไว้ในตู้ปลานี้ ยังเป็นดอกเหอฮอนอันสวยสดงดงาม อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเศษดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาไป เสียแล้ว
เขาก้มลงมองอย่างน่าเวทนาอยู่ข้างตู้ปลา…….ปลา ในตู้ปลายังคงแหวกว่ายไปมาอย่างเริงร่าและอวดดี เฉิง เฉิงเองก็สังเกตเห็นดอกไม้ในตู้ปลานั้นอย่างชัดเจน เอ่อ เศษดอกไม้….ฮอนมองบนใส่เป้หมิงโม่อย่างเอือมระอา
ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าปลาพวกนั้นท่าอะไรลงไป? คุณ ดึงดันที่จะใส่ลงไปในตู้ปลาเองนะ! จะโทษใครได้! เซอะ หยางหยางเฉิงเฉิงครับ ไป เดี๋ยวแม่พาลูกๆไปล้างมือกันก่อนนะ แล้วตอบกลับมากินข้าว …….
เฉิงเฉิงเดินตามไปอย่างว่านอนสอนง่าย…….ยาง หยางเบิกตาโพลง ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย
แม่ครับ……เจ้าปลาพวกนั้นกินดอกไม้พวกนั้นจน ตายหรือเปล่าครับ?””ไม่ใช่สักหน่อย! ดอกไม้พวกนั้นมีพิษ ถ้าปลาน้อยกินเข้าไปก็จะตายได้”
