ตอนที่340 หมาป่ากับลูกแกะ2
ขณะที่กู้ย้อนกำลังกระวนกระวายที่จะสลัดตัวเอง ให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชของชายคนนี้อยู่นั้น
ทันใดนั้นเอง
ผบ!
เสียงแผ่นไม้ฟาดหาหนักดังขึ้นเ
เป้หมิงโม่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่นหลังของ
ตัวเอง!
“โอ้ย….” เขาร้องโอดโอยเสียงต่ำ …..
เขาผละตัวออกทันที
และปากที่ประกบริมฝีปากของฮอนอย่างดูดดื่มก็ คลายออกโดยปริยาย……
จากนั้น
เสียงแผ่นไม้กระทบพื้นดังลั่นขึ้นมา
เป้หมิงโม่หันกลับมาโดยอัตโนมัติ และเฉงเฉิงก็ได้ มายืนอยู่หลังเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เป่หมิงโม่จ้องเขม็งไปยังแผ่นไม้ที่ตกอยู่บนพื้น ด้วยสายตาที่ดุดัน
“เป้หมิง เฉิง! แกกล้าต่พ่อของตัวเองเขียวหรือ?” ที่สําคัญคือ ยังกล้าเอาป้ายวิญญาณที่สาปแช่งเขา
มาฟาดเขา!
“อุ้ย เฉิงเฉิง……”
ก่อนพิมพ์ขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบผลักอก เป้หมิงไม่ออกอย่างเต็มแรง
เป็นมิ่งโมเอาอยไปเล็กน้อย
เธอรีบโอบกอดเฉิงเฉิงเข้าสู่อ้อมอกอย่างแนบแน่น
อ๊าก แม่ครับ……” เสียงหยางหยางดังขึ้นมาติดๆ
งามหยางหยางที่คิดค้นเป็นหนอน ขึ้นมาจาก บันไดทีละชั้น
หยางหยาง… พอกู้ฮอนขึ้นมา น้ำตาก็ไหลพราก 88 ลงมาอาบแก้มทันที
แม่ครับ…. หยางหยางในอ้อมกอดของฉ่งฮั้ว น แรงกว่าเดิมด้วยความดีใจ ปล่อยผมนะ ปล่อยผม…
ฉิงฮัวมองไปยังเจ้านายที่ยืนหน้านิ่ง ก่อนจะรีบ ปล่อยมือออกทันที………
หยางหยางรีบกระโดดลงบนขั้นบันได ก่อนจะโผ เข้าไปในอ้อมกอดของแม่
ร้าว แม่ครับ…..
หยางหยางเบียดเฉิงเฉิงออกไปอีกข้างเลยทีเดียว ลูกๆ ทั้งสองเศร้าโศกเสียใจอยู่ในอ้อมอกแม่
“แม่ครับ แม่ครับ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว ดีไหมครับ… ” หยางหยางพูดอย่างออดอ้อน
“ผมคิดถึงแม่ครับ..……..” เฉิงเฉิงพูดออกมาเบาๆ ก่อน หดตัวเข้าไปให้อ้อมอกแม่
ฮอนน้ำตาไหลอาบหน้า ไม่แยกจากกันอีก …แม่ไม่อยากแยกจากลูกๆไปอีกแล้ว… เธอเม้มปากแน่น จะมีใครเข้าใจความเจ็บปวดจากการที่ต้องแยกจากลูกไปครั้งแล้วครั้งเล่า แบบเธอต้อง ประสบพอเจอมา ว่ามันทุกข์ทรมานใจมากเพียงใด?
เธอแหงนมองเป่หมิงด้วยความคับแค้นใจ
เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่น เขาให้เวลาสามแม่ลูกได้ อยู่ด้วยกันเพียงครู่เดียว ก็พูดขึ้นอย่าง
กอดกันพอแล้ว ร้องไห้กันพอแล้ว ก็กลับห้องใคร
ห้องมันได้แล้ว”
สามแม่ลูกชะงักงันทันที
เฉิงเฉิงหันกลับไปจ้องหน้าพ่อของตัวเองอย่างไม่ เกรงกลัว นัยน์ตาเย็นเยือกเหมือนสายตาของราวกับแกะ!
กู้ฮอนจับมือน้อยของลูกๆ ก่อนจะลุกยืนขึ้นจ้อง มองเข้าไปในดวงตาค่ายลับของ
เป้หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างยียวน ราวกับ
รอคําตอบจากเธออยู่
ถ้าอยากอยู่ด้วยกันกับลูกๆ เธอย้ายไปห้องของ เขา ก็ต้องเป็นที่ย้ายมาห้องของเธอ!
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างหนักใจ เธอไม่อาจ ลืมความจริงเรื่องที่เขาจะหมั้นหมาย
ชีวิตนี้เธอเจอความทุกข์ของการเป็นลูกเมียน้อย มามากพอแล้ว โดยเฉพาะวันนี้ ที่เธอไปเจอเข้ากับโดยบังเอิญ….เรื่องราวในอดีตที่แสนจะ โศกเศร้าก็ได้ผุดขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง การต้องแบก รับคําครหาว่าเป็นลูกนอกคอกนั้น เธอจะไม่มีวันยอมให้ ประวัติศาสตร์อีกครั้งเป็นแน่!
กู้ฮอนเม้มปากแน่น นัยน์ตาสุกใสประกายผยองเขามีความโอหังอวดดีของเขา เธอเองก็มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีเหมือนกัน
น้ำเสียงแผ่วเบา เอ่ยออกมาจากริมฝีปากบวมแดง
ของเธอ
เธอ /ฮอนจะไม่ยอมเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับ ชายหนุ่มที่กําลังจะมีภรรยาแล้วเด็ดขาด!
เป้หมิง โมตกตะลึงกับค่าตอบของเธอ! เขาคิดว่า ลูกชายทั้งสองนั้นทําให้ตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ไม่ว่า อย่างไร เธอก็ต้องยอมจํานนอย่างแน่นอน…..กลับคิดไป
ฉิงฮัวยืนตาโตอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ
“ผมขอคัดค้าน!” หยางหยางตะโกนอย่างไม่พอใจ
“ผมไม่เห็นด้วย!” เฉิงเฉิงขมวดคิ้วต่อต้าน
“อะไรคือการบอกให้กลับห้องใครห้องมัน? ผมไม่ สน! พวกเราจะอยู่กับแม่!” หยางหยางจับเสื้อฮอนอย่าง แน่นหนีบ ดวงตากลมดิกใสแป้วกับหัวน้อยๆ แหงนขึ้นไป จ้องเป่หมิงไม่อย่างเอาเรื่อง
เป้หมิงโม่พ่นลมออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเอามือ กอดอกพร้อมปรายตามองกู้ฮอนเล็กน้อย และพูดว่า
“อยากไปอยู่ด้วยกันกับแม่ของพวกเธอ ก็ใช่ว่าจะ ไม่ได้! แต่มีข้อแม้ว่า ต้องมีพ่ออยู่ด้วย พวกเธอถึงจะอยู่ ด้วยกันได้!”
เขาพูดด้วยท่าทางยโสโอหังอีกครั้ง ถึงเธอจะไม่ ยอมย้ายไปห้องเขา แล้วยังไง?
ลูกชายทั้งสองของเขาจะไม่อยากอยู่กับแม่เลยงั้น
หรือ?
งั้นก็ให้ลูกๆ เป็นคนเลือกแล้วกัน!
ใครจะคาดคิดว่า ขณะที่เป้หมิงไม่ยืนมั่นอกมั่นใจ ว่าลูกๆต้องยอมตกลงแต่โดยดีนั้น
“ไม่เห็นจะยากเลย! หยางหยางกลอกตามองบน อย่างเอือมระอา ก่อนจะก้มลงไปเก็บแผ่นไม้ที่อยู่บนพื้น ขึ้นไปมา “แม่ครับ ขอแค่เรามีคุณพ่อจอมแสบอยู่ด้วย พวกเราก็จะสามารถอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหมครับ?
ยอนพยักหน้า กา
เธอก้มลงมองไปยังแผ่นไม้ที่มีตัวอักษรบูดเบี้ยว แผ่นนั้น
ป้ายวิญญาณของคุณพ่อเป้หมิงเฮยเย่! ฮอนตะลึงงันไปสักพัก……
เห็นไหมล่ะเป๋หมิงเฉิง! ฉันบอกแล้วว่าให้พกป้าย วิญญาณของพ่อติดกระเป๋าเอาไว้ เพราะจะต้องมีวันที่ ต้องใช้ประโยชน์จากมันอย่างแน่นอนใช่ไหม?
กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่า ลูกชายจะเตรียมป้าย วิญญาณให้เป๊หมิงโมล่วงหน้าตั้งแต่ตอนนี้เ
จังหวะที่เธอยังคงตะลึงพรึงเพริดอยู่นั้น หยาง หยางก็ได้ชูป้ายวิญญาณวิ่งเข้าไปในห้องของเธอ เรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยลูบไล้ป้ายวิญญาณนั้นพลางพูด พึมพ่าขึ้นมาว่า
พ่อจอมแสบ เอ้ย ไม่ใช่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าพ่อ ผีจอมเฮี้ยนแล้ว!
ถึงแม้ว่าตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่นั้น จะใจร้ายกับพวก เรามากก็ตาม แต่เห็นแก่ที่พ่อได้ตายและตกนรกหมกไหม้ แล้ว ผมก็จะอโหสิกรรมให้ก็แล้วกันนะ
มามามา ตอนนี้ผมจะอัญเชิญวิญญาณเข้าบ้าน ของแม่ผมแล้วนะ หากในนรกมีอะไรขัดสน ก็เข้าฝันมาแจ้งให้ผมทราบได้เลยนะ เดี๋ยวผมจะเผาไปให้พ่อเอง……
อ้อ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ผมจะไม่ลืมให้เป้หมิงซีเฉิง วาดรูปคุณน้าหน้าประหลาดคนนั้นขึ้นมา หลังจากนั้นก็จะ เผาไปให้พ่อด้วยนะ พ่อก็จะได้ไม่ต้องเหงา………
