ผ่านไปครู่หนึ่ง เฟยเอ๋อถึงหยุดอารมณ์เศร้า นั้นได้ แล้วเธอพูดต่อ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก…แต่ เป็นเพราะวันนี้เจอเรื่องแย่มากต่างหาก……มันเจ็บ ปวดใจมาก…..จริงแล้ววันนี้ เป็นวันสำคัญระหว่าง ฉันกับเขา แต่ว่า…”
เฟยเอ๋อเริ่มพูดไม่ออกอีกครั้ง
“เป็นอะไรไปเหรอคะ เกิดอะไรขึ้น” กู้ฮอน สงสัยและถามด้วยความเป็นห่วง เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากแล้วเริ่มนํ้าตาคลอ
“อือ…..ฉันขอถามคุณหน่อย ถ้าผู้ชายคนหนึ่ง ตั้งใจบรรเลงดนตรีเปียโนให้คุณฟังต่อหน้า คุณจะ รู้สึกยังไงกัน
คําถามของเฟยเอ๋อนี้ ทําให้ปลายนิ้วขอ งกู้ฮอนเหมือนถูกสะกิด
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงความทรงจําในอดีต ที่ เป่หมิงโม่กำลังเล่นเพลง (Steel of Worry) ใน คอนเสิร์ตเปียโนDepmels……
เธอจําได้ หลังจากเป่หมิงโมเล่นเพลงนั้นจบลง เขาถามเธอว่า ฟังเข้าใจไหม
ที่จริงแล้วเธอฟังไม่เข้าใจเลย
หรือ เธอคงไม่สามารถเข้าใจได้เลย……..
กู้ฮอนคิดในใจพักหนึ่ง ถึงตอบกลับเธอ “ฉัน คงรู้สึกว่า บางทีผู้ชายคนนั้นคงอยากจะโชว์ความสามารถของตัวเองมากกว่า…..
“โชว์ความสามารถนั้นเหรอ” เฟยเอ๋อมพูด “ไม่หรอก สําหรับเขาแล้ว ไม่เคยคิดจะโอ้อวดความ สามารถของตัวเองให้ผู้อื่นดูหรอก… ฉันจําได้อย่าง ชัดเจนเลย ในปีที่ฉันเพิ่งรู้จักเขา ฉันเคยแอบได้ยิน เสียงเปียโนที่เขาเล่นอยู่ในห้องคนเดียว ทุกครั้งที่ฉัน เดินเข้าไปในห้อง เสียงเปียโนของเขาก็จะหยุดลง
“ทําไมถึงหยุดล่ะ” กู้ฮอนรู้สึกตงิด ๆ ว่าชายที่ คนข้างห้องเธอพูดถึง มันเหมือนเปหมิงโมไม่ผิด ประเภทเลย
“เฮ้อ….” เฟยเอ๋อ มเศร้า “ตอนนั้นฉันก็ถาม เขาแบบนี้แหละ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพลงเพราะมากเพลง หนึ่ง ทำไมถึงหยุดเล่นล่ะ เธอรู้ไหมว่าเขาตอบกลับ ยังไง”
ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น กู้ฮอนรู้สึกเอะใจอย่างไม่รู้ สาเหตุ คล้ายว่าจะตื่นเต้นกับคําตอบนี้ไปด้วย……
“เขาตอบยังไงเหรอ”
เฟยเอ๋อเช็ดน้ำตาแล้วพูดด้วยเสียงเศร้า……
“เขาไม่ได้ตอบฉันหรอก เพียงแค่บอกกับฉัน ประโยคเดียว คุณรู้ไหม คำว่าบรรเลงเพลงรัก ……หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ฉันถึงกับทำอะไร
ไม่ถูกเลย……
จังหวะการเต้นของหัวใจกู้ฮอนเริ่มเร็วขึ้น
นิ้วมือของเธอเกรงอย่างไม่รู้ตัว
บรรเลงเพลงรักเหรอ”
“โซ่ บรรเลงเพลงรัก สำหรับเขาแล้ว ตอน บรรเลงเสียงเปียโนนั้นก็คือการบอก….ณรู้ไหม ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็หลงรักเขาหัวปักหัวป่าเลย…….. สาบานกับตัวเอง สักวันฉันจะให้เขาบรรเลงเพลงรัก เพื่อฉัน…..”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ เฟยเอ๋อก็ร่ำไห้ออกมา พูดด้วย เสียงกึกก้อง “แต่ว่า….ฮือ ๆ ๆ ….. จนวันนี้ฉันถึงรู้ว่า สุดท้ายเขายอมเล่นเปียโนให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง แล้ว……แต่ผู้หญิงคนนั้น กลับไม่ใช่ฉัน…
กู้ฮอนฟังแล้วรู้สึกสับสนในใจ
ที่จริงแล้วการเล่นเปียโนเป็นการบอกรัก ถ้างั้น ในคืนนั้นที่เป้หมิงโม่เล่นเปียโนใน คอนเสิร์ตและถามเธอว่าฟังเข้าใจไหม
มันคือความหมายเดียวกันไหม
มันคือการบรรเลงเพลงรักไหม
กู้ฮอนมีน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว……
ความรู้สึกเหมือนแน่นที่กลางอก
ที่จริงแล้วมีผู้ชายแบบนี้ในโลกด้วยเหรอ เป็น เพราะบอกรักผ่านการเล่นเปียโน ฉะนั้นถึงไม่ยอม เล่นเปียโนให้ใครฟังเลย…..
สายหัวไปมา แล้วยิ้มอย่าขมขื่น
ผู้ชายแบบนั้น จะเป็นเปหมิงโมได้ไงกัน วันนี้เขาจะหมั้นกับเฟยเอ๋อแล้วไม่ใช่หรือ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาสองคนสนิทกันถึงไหนแล้ว ขายคนที่เล่นเปียโนคนนั้น จะเป็นการบอกรัก ได้ยังไงกัน
กู้ฮอนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินเสียงร้องไห้ จากห้องข้าง ๆ เธอก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะปลอบใจ
“คุณผู้หญิงคะ บางทีคุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ นะ แทนที่คุณจะแอบนั่งร้องไห้อยู่ที่นี่ คุณออกไป ถามเขาด้วยตนเองดีกว่าไหม……ถามให้ชัดเจนว่า เขาบรรเลงเพลงรักให้ผู้หญิงคนอื่นฟังจริงหรือ
กู้ฮอนยืนขึ้นเมื่อพูดจบ
ที่จริงแล้วเธอเสร็จธุระในห้องน้ำนานแล้ว เพียงแค่อยพูดคุยกับสาวข้างห้องนั้น
ดูเวลา เฉิงเฉิงกับหยางหยางคงใกล้ถึงแล้วล่ะ
ดังนั้น เธอจึงลุกยืนขึ้น กด ชักโครก แล้ว เปิดประตูห้องน้ำ
เธอเดินไปที่อ่างล้างมือด้วยแล้วพูดไป
ด้วย……
“เอ่อ คือว่า ฉันยังมีธุระหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ คุณปรับอารมณ์ของคุณดี ๆ ก่อน…….ฉันเชื่อว่าเขา คนนั้นยังคงรักคุณอย่างแน่นอน พวกคุณก็คบกันมาตั้งหลายปีแล้ว. ……….นลมผ่านฝนมาด้วยกันตั้ง มากมาย ไม่ง่ายหรอก……
ยอนเปิดน้ำในอ่างล้างมือ ล้างมือไปแล้วมอง หน้าตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าเธอ
นานแค่ไหนแล้ว ที่เธอลืมความรู้สึกของความ
รัก
โดยเฉพาะเพลง (แสงจันทร์สีขาว) ที่เธอม เมื่อกี้นี้ ภาพในสมองของเธอตอนนั้นไม่ใช่ยี่เฟิง แต่ กลับเป็น……
เป็นภาพของเป้หมิงโม่…….
เธอถอนหายใจ
มองไปประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่ เธอรู้ว่าผู้หญิงคน
นั้นยังคงร้องไห้อยู่
ทุกคนต้องปกปิดบาดแผลของตัวเอง
เรื่องบางเรื่อง ใช่ว่าทุกคนจะช่วยได้
เธอจึงได้แต่ฟังผู้หญิงคนนั้นระบายความในใจ
อย่างเดียว
มองดูเวลาอีกที เธอก็ถอนหายใจแรง ๆ อีก ครั้ง……
“คุณผู้หญิงตะก้างั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ
หลังจากนั้นอีกสักครู่ เฟยเอ๋อถึงจะฝัน
“อืม……ขอบคุณนะ.…
“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรคะ”
เมื่อกู้ฮอนเปามือแห้งแล้ว กำลังเตรียมตัวจะ ออกจากห้อง……….
มีเงาคนร่างสูงใหญ่กำลังเดินผ่านมา
ใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลา สายตาจ้องมาที่กู้ ฮอนโดยที่ไม่มีโอกาสตั้งตัว
หัวใจเธอสั่นไหวทันที
เป้หมิงโม่
ไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอเขาแบบนี้เลย
และเห็นได้ชัดว่า สายตาขอเปหมิงโม่ก็ แสดงออกถึงความตกใจไม่น้อย
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
แม้สายตาของเขาดูตกใจ แต่เขาดึงสติกลับ มาให้ปกติได้ไวมาก
เสียงที่นุ่มนวลนี้ ในเวลาเดียวกัน ทำให้เฟยเอ๋ อที่หลบอยู่ในห้องน้ำรู้สึกตกใจเหมือนกัน
เฟยเอ๋อหัวใจเต้นรัว
ต่อให้ละลายเป็นเถ้าถ่าน เธอก็รู้ว่านี่คือเสียง ของโ………
เฟยเอ่อกลั้นลมหายใจตัวเอง
กู้ยือนขมวดคิ้วแล้วจ้องมองสีหน้าของเป่หมิง โม่ เธอรู้สึกโกรธขึ้นมา…
“ทําไมฉันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้
เป้หมิงโม่กวาดสายตาไปรอบ ๆ มองดูใน ห้องนําหญิงนั้น ไม่เห็นใครนอกจากเธอเลย
