ตอนที่ 395 หลายปีมานี้รบกวนเธอด้วย1
อีกอย่าง หลัง1 เดือน ก็ยังสามารถเอา ลูกชายคนหนึ่งกลับมาได้ด้วย!
หล่อนหายใจเข้าล็กๆ เงยหน้ามอง แล้ว จ้องกับเป้หมิงโม่
“ได้! เป้หมิงโม่! ตอนนี้ฉันสามารถไป แต่งงานแทนและเป็นในฐานะภรรยาเธอได้ ตอนนี้ฉันขอสั่งให้เธอโทรไปหาเพื่อนเธอ เดี๋ยวนี้! ช่วยแก้ปัญหาของแอนนิ
ฉิงฮัวยื่นข้างประตู แล้วอึ้ง อยากยิ้มแต่ก็ ต้องกันไว้
ในสายตาของเป่หมิงโม่เหมือนมีความ หวังเล็กๆเกิดขึ้น แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใจเขา เวลา ที่หล่อนพูดคำว่าภรรยานั้นก็แอบสั่นสะเทือน ตามด้วย กระตุกยิ้มมุมปาก
“เป็นคําขอร้อง ไม่ใช่คำสั่ง!”
ตากลมคู่สวยของฮอนเหมือนกำลัง มองเขาแล้วพูดว่า นายมันก็แค่นั้น อย่ามา ได้ใจ
เป้หมิงโมก็ได้คลายนิ้ว ยื่นมือไปจับมือ
เล็กของหล่อน…..
หล่อนยังไม่ทันหลบ
เขาก็จูงมือหล่อนเดินออกไปที่หน้า
ประตู…
“เห้ย! เธอปล่อยสิ! เธอยังไม่ได้โทร
เลย….”
“ฉิงฮัว รีบไปโทรเดี๋ยวนี้ จำไว้ ทำเรื่องนี้ ให้สวยๆงามๆ” เขาพูดเสียงต่ำ และรู้สึก สบายใจแล้วดีใจ จูงมือเล็กของหล่อนเดิน ออกไป
“เห้ย! เธอจะลากฉันไปไหน? ฉันไม่ ไป…. แอนนิ….”
เป้หมิงโม่หินไป “คุณแอนนิ คนฉันพาไป ละ 2ปีมา รบกวนละ ขออภัย” นิ่งสักพัก ใน ขณะที่แอนนิกำลังอึ้งอยู่นั้น เขาก็พูดอย่างมี มารยาท “สุขสันต์วันตรุษจีน
แอนนิ งมาก จนหาเสียงตัวเองไม่เจอ
ไปชั่วครู….
น คนที่มีมารยาทและสง่าผ่าเผยแบบนี้ ทําให้คนรู้สึกดีอย่างคุณชาย เป็นคนที่ชอนฮอ นบอกว่าเลว ว เป้หมิงโม่หรอ?
ฮอนยุ่งเหยิงไปหมด!
เป่หมิงโม่นายมันปีศาจ เมื่อกี้พูดอะไรนะ
อะไรเรียกว่าสองปีนี้รบกวนแอนนิ?
“เห้ย! เธอจะลากฉันไป
ไหน…ปล่อย …ฉันไม่ไป…
ยังไม่ทันคิด เป้หมังโม่ก็ดันหล่อนเข้าไป
ในลิฟต์
เข้าไป!
หล่อนดึงประตูไว้แน่นไม่ยอม
หล่อนจะอยู่กับตัวน้อย หล่อนไม่อยู่คน
เลวน์หรอก! “เธอบอกเอง ตอนนี้เธอเป็นภรรยาฉัน ถ้าไม่อยู่กับฉันแล้วจะไปไหน?”
“เป้หมิงไม่ เธอพอได้ละ! พวกเราไม่ใช่ สามีภรรยาจริงๆ …เธอไม่สามารถ…
“ทำไมฉันจะทําไม่ได้? ฮอนเอ๋อ ฉัน จริงจัง….”
คำว่าจริงจังของเขา แทงใจหล่อนมาก เขาเงียบแล้วอุ้มหล่อนพาดไหล่ เข้า ลิฟต์ไป….
ตรงนี้ ฉิงฮัวก็ได้พูดลาอย่างมีมารยาท ” คุณแอนนิ ถ้ามีสถานการณ์ใหม่ ผมจะรีบมาบ อกนะครับ”
พูดจบ ฉิงอ้วก็เดินออกไป แอนนินั้นยืนนิ่งที่หน้าประตู
“หม่ามี หม่า….”
ตัวนุ่มๆ งไปที่ขาของแอนนิ ตัวน้อยนั้น นํ้าตาคลอ “น้าแอนนิ หม่ามีโดน (ปีศาจ สุขา) กินแล้วใช่มั้ย? ฮือออ…
แอนนิก้มลง เอาตัวน้อยกอดไว้ในอ้อม กอดแล้วเช็ด ตามห้อน่างงอ่อนโยน “ไม่ร้อง นะลูก หม่า จะกลับมาแน่นอน….
“ชื่อออ….น้า แอนนิ พาจิ่วจิ๋วไปช่วยหมา ได้มั้ย? ว ว ไม่มีหม่ามีไม่ได้….
แอนนิยม : “จิ่วจิ๋วคิดว่าตัวเองจะต่อสู้ กับ [ปีศาจสุขา] ได้หรอคะ?”
“เออ… ” ตัวน้อยร้องอีก ตาหยดใสๆที่ อยู่ตรงขนตา สักพัก ก็ร้องอีกครั้ง “ช้ออออ จิ๋ว จิ่วไม่อยากให้หม่ามีเหม็นๆ ……. หม่ามี…
“เด็กดีนะ จิ๋วจิ๋วไม่ต้องร้อง รอจิ๋วจิ๋วโต แล้ว ก็สามารถไปช่วยหม่ามี้ได้?
เป้หมิงโม่พาดกู้ฮอนที่ไหล่แล้วยัดเข้ารถ
“เป้หมิงโม่ ฉันเคยบอกว่าฉันไม่ไป…..
ไป ฉันจะอยู่ข้ามดรุษจีนกับแอนนิ!” ในใจหล่อนั้น นึกถึงตัวน้อย อุตส่าห์ได้มาเมืองซาบาห์ทั้งที ไม่คิดว่าดันโดนนายนี้มันทำเละหมด!
เป้หมิงไม่กลับไปนั่งที่คนขับอย่างใจเย็น แล้วล็อกประตูทั้งหมด หล่อนไม่สามารถหนี ได้อีก
เขาก้มหน้ามองนาฬิกา : “พรุ่งนี้ตรุษจีน ฉันต้องกลับไปเมืองA แล้วก็เธอก็ต้องกลับกับ ฉัน”
“เป็นไปไม่ได้!”
เขาไม่พูดอะไร นั่งตัวตรงแล้วขับไปด้วย
ความเร็วแสง…….
ระหว่างทาง
กู้ฮอนถาม : ให้ตายเถอะ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ เธอคงจะพาฉันไปที่สนามบินหรอกนะ? ฉัน บอกแล้วฉันไม่กลับเมือง A ! ฉันจะอยู่ที่เมือง ซาบาห์ตรุษจีน! ”
เป้หมิงไมไม่มีหน้าอะไรทั้งนั้น ใบหน้า ยังคงนิ่งและหล่อเหมือนเดิม
เมื่อหล่อนเพิ่งรู้จักเขา ผู้ชายคนนี้ก็ชอบ ทําแต่หน้าแบบนี้!
“เห้ย เป้หมิงโม่ เธอได้ยินมั้ย?!”
นานกว่าเขาจะพูดคำหนึ่งขึ้น
“โม่”
“อะไร?” หล่อนไม่ทันตอบสนอง
“ฉันอนุญาตให้เธอ ตั้งแต่นี้ไป เรียกชื่อ ฉัน เธอสามารถเรียกฉัน ไม่โม่ หรือไม่ก็….. เขามองหล่อนด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วพูด ต่อ “หรือว่าสรรพนามที่ลึกซึ้งมากกว่านี้ ฉันไม่ อะไร”
ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ สายตาแบบนี้
มารยาแค่ไหน….
“ซี้ดด…” หล่อนจาม ใครจะไปเรียกเธอ แบบ น? เธอไม่เลี่ยนขนลุกหรอ?” เขาดันกระตุกยิ้ม ขนลุกหรอ? ฉันไม่ได้
รู้สึก”
“เห้ย เป้หมิงโม่ เธอพอได้ละตกลงว่า เธอจะเป็นไงเนี่ย?” สายตาแบบนั้น จ้อง ให้คนขนลุก หล่อนขมวดคิ้ว ยื่นมือไปจับ หน้าผากเขา “เป็นไข้หรอ?”
ไม่น!
“เรียกฉันว่าโม! ” เขาพูดขึ้นอีกรอบ เสียง อ่อนโยนแบบนี้ยังมีความมุ่งมั่นไว้
หล่อนนิ่ง จู่ปาก หี สายหัว ไม่ ฉันไม่
เอา!
