“เธอ…” เขาหายใจแรงๆ หน้าผากเป็นแค่ เหงื่อ กัดฟัน เธอมัน…นาง…นางมารยา…รอไว้ เถอะ ….เดี๋ยวฉันจะมาจัดการ…..
ท่านไม่พูดอย่างยากลำบากเสร็จ ก็หลุดเข้าไป
แห่งความมืดมน สลบลงไป….
สถานที่แก๊งสามจํ
กู้ฮอนเดินวนเวียนอยู่ที่ระเบียงเดิน กุมมือไว้
แน่น
โม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋ยนั่งรออยู่ข้างๆ
ห้องนี้ปิดประตูไปตั้งหลายชั่วโมงแล้ว หมอ กําลังอยู่ในห้องทำแผลให้เป้หมิงโม ไม่มีการตอบ สนองอะไร
คุณท่านพ่อโม้. เขาไม่เป็นไรแน่นอน ใช้ มั้ย…” กู้ฮอนยิ่งรอใจยิ่งยุ่งไปหมด
โม้จิ่งเฉิงตบไหลปลอบโยนหล่อนเบาๆ “ไม่ ต้องเป็นห่วง โม่จะต้องไม่เป็นอะไร…. เพราะฉัน ทําให้พวกเธอแบบนี้…..ช่วงนี้ในแก๊งเริ่มมีคนตุกติก 1ฉันก็ควรออกจากตำแหน่งเพราะอายุมากแล้ว 2 ฉัน หาคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ไม่เจอก็เลยมีบางคน ดุกดิกจะแบ่งตําแหน่งฉัน….ถึงขั้นข่าวลือยังบอกว่า ใครได้หัวฉันไป คนนั้นก็แทนที่ฉัน!”
งั้นคุณท่านพ่อโม้ ก็อันตรายสิ?”
ยอนไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ดูจากวันนี้ แล้ว2ปีก่อนที่เห็นเขารับบาดเจ็บ คนที่ใช้ชีวิตอยู่ปาก มีด สู้จริงๆ
ถึงแม้โม้จิ้งเฉิงจะนับหล่อนเป็นลูกบุญธรรม แต่ก็ยังเว้นระยะกับหล่อนไว้ตลอด จริงแล้วก็แค่ไม่ อยากให้หล่อนได้รับอันตราย
“ฮอน เธอไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราชินแล้ว…… คำนี้หวีหรูเจี่ยเป็นคนพูด หล่อนจับมือกู้ฮอนอย่าง อ่อนโยนและตาที่ร้องไห้จนบวมแดง มองกู้ยือนอ ย่างจริงใจ “ฮอน จริงแล้ว ฉันควรขอบคุณเธอ…..
กู้ฮอนอิ้ง ก้มหน้ามองไปที่มือปลอมของหวีหรู เจีย จู่ๆก็รู้สึกบีบใจ “ป้าหรูเจี่ย ทําไมต้องขอบคุณ หนู? จริงๆแล้วหนูไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วยังทำให้ เป้หมิงโมบาดเจ็บอีก…
“ไม่ ลูก…” หวีหรูเจียส่ายหัว “หลายปีมานี้โม้ จิ่งเฉิงช่วยฉันสืบข้อมูลของโม่ตลอด ฉันเพิ่งรู้ว่าเขา นั้นกลายเป็นคนเย็นชาและโหดเหี้ยม ไม่มีความเป็น มนุษย์ นี้ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก….ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน โมคงไม่กลายเป็นแบบนี้…แต่วันนี้ เขาดันปกป้องเธอ ทำให้ฉันซึ้งใจมาก …. ในที่สุดโม่ก็มีคนที่แค……
” กู้ฮอนยิ้มแห้ง ในใจยุ่งเหยิงไปหมด
อีกด้าน หล่อนยอมรับว่าหล่อนซึ้ง แต่อีกด้าน หล่อนก็เกลียดเป้หมิงโม่ แบบนี้ …..เพราะเขายิ่งดี กับหล่อนเท่าไหร่ ก็เท่ากับทำให้หล่อนเจ็บเท่านั้น ไม่ สามารถตัดเขาออกจากใจได้….
ฮอน ไม่นั้นบางครั้งก็เหมือนฉัน ปากแข็ง บางครั้งชาติ เขาอาจจะไม่ให้อภัยฉัน… ” ทวีทรูเจี้ย พูดแล้วตาเริ่มแดงอีก จับมือกู้ฮอน “งั้น ฮอนหนูตอบ ตกลงฉันได้มั้ย ว่าจะรักโม่แทนฉันดีๆ? รักเด็กที่โดด เดี่ยวคนนั้น?”
กู้ฮอนรู้สึกพูดไม่ออก
ป่าหรูเจี้ย หนู….
“อย่ารีบปฏิเสธฉัน ฮอน” หวีหรูเจียยิ้มๆ น้ำตา ไหลออกมา “ดูออกว่าเธอเป็นห่วงเขา ไม่เขา……. เพราะว่าฉันเสียช่วงเวลามีความสุขไปฟรีๆ ฉันรู้สึก ผิดมาก….ชีวิตวันหน้า ฉันขอร้องฮอนหนูช่วยให้ ความหวังแต่ความเชื่อมั่นเขาใหม่… ให้เขาปล่อย วางทุกอย่าง…. ฉันหวังว่า จะได้เห็นรอยยิ้มเขาอีก ครั้ง…..
รอยยิ้มของเป่หมิงโม่? กู้ฮอนอึ้ง
ย้อนคิดตั้งแต่รู้จักกับเป้หมิงโม่มา เขายิ้มบ่อย มากเลยนะ
แต่ว่าป๋าหรูเจี่ย….หนูว่าหนูคงทำไม่ได้…” กู้ ฮอนจะกล้าบอกได้ไงว่า จริงแล้วหล่อนกับเป้หมิงโม่ นั้นก็แค่แต่งงานแทนระยะเดียว เดือนเดียว หลังหนึ่ง เดือน คนที่จะทําให้เขายิ้ม นั้นก็คือเฟยเอ๋อแหละ?
“ไม่! หนูทำได้!” หวีหรูเจียมองอย่างเชื่อมั่น มองกู้ฮอนไว้ “ลูก ฉันเชื่อว่าลูกทำได้! สายตาที่ไม่ มองหนู ถึงแม้จะโกหกทุกคนได้ แต่โกหกฉันไม่ได้… ฮอน สิ่งที่ป่าหรูเจี่ยเสียดายที่สุด ก็คือตอนวัยรุ่น เอาแต่คิดแค่ความรัก แล้วละเลยความรักในตัวไปเพราะว่าความรักที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่ยึดติด ไม่ใช่บ้า คลั่ง แต่ความรักสามารถโอบอุ้มทุกอย่างยอมทุก อย่าง และรับการทดสอบของเวลาได้…”
หวีหรูเจี๋ยยิ้มๆ น้ำตาก็ตก “ที่ผ่านมา ฉันเก สยตเปีหมิงเจิ้งเทียน แล้วเอาความโกรธระบายไว้ที่ โม่ พอคิดๆแล้ว คุณแม่อย่างฉันจะไปเหมาะอะไรกับ คําว่ารัก? พอแก่แล้ว คิดได้แล้ว ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเอง นั้นรักลูกตัวเองไปนานแล้วแต่มันก็สายเกินไป…ฮอน หนูเข้าใจความสํานึกผิดและความหวังของฉันมั้ย?”
…”กู้ฮอนเข้าใจ หวีหรูเจี่ยสํานึกผิดที่ตอน แรกทําแบบนั้นกับเป้หมิงเจิ้งเทียน และยังหวังว่า อยากให้เขาสามารถเดินออกมาจากปม….
“ฉะนั้น ฮอน โอโมตื่นขึ้นมา แล้วไปหลังจาก เมืองซาบาห์ อาจจะทั้งชีวิต เขาคงจะไม่ก้าวขาเข้า มาเหยียบตรงนี้อีก…..” หวีหรูเจียหายใจเข้ารู้สึกคัน จมูก “งั้นป้าหรูเจี๋ยฝากลูกชายไว้กับหนูด้วย นะ….เธอเป็นคนที่ฉันยืนยันให้เป็นสะใภ้ของฉัน !
กู้ฮอนองค้าง รีบเอามือออกจากมือของหวีหรู เจี้ย มองอย่างกังวล :” ป้าหรูเจี๋ย ….หน้าที่สำคัญ ขนาดนั้น หนูต้องรับไว้ไม่ได้หรอก …อีกอย่าง สะใภ้ ของท่านในอนาคตเป็นเฟยเอ่อ..”
“เฟยเอ่ย? ใครคือเฟยเอ๋อ? ” หวีหรูเจี่ย ขมวดคิ้ว
ไม้จึงเฉิงส่งสายตาให้กู้ฮอน บ่งบอกว่าอย่าพูด อะไรเยอะ เพราะว่าเรื่องบางเรื่องเขาไม่อยากให้หรู เจียเครียด ฉะนั้นก็เลยปิดบังไว้
