ตอนที่ 420 ทริปท่องเที่ยวดื่มน้ำผึ้ง พระจันทร์ในโลกแห่งความฝัน2
เขาเอ่ยพูดพลางทำท่าทางจะจูบลงมาอีก “คุณ……..” เธอตระหนักได้ในทันที เดิมไอ้หมอ นี่เห็นว่าเธอเป็นอาหารทะเลที่ว่า เธอรีบร้อน หยิบกุ้งล็อบสเตอร์ตัวหนึ่งยัดเข้าไปในปาก เขาอย่างรวดเร็ว “คนบ้ากาม! อย่างนั้นก็กินกุ้ง ของคุณเสียเถอะ!”
“อุ๊บ…..” ท่านไม่ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้
แล้ว
แซะ
เป็นอีกรูปหนึ่งที่เก็บความงดงามภายใต้ช่วง พวกเขายังไปพื้นที่ป่าสงวนที่มีขนาดใหญ่
เวลานั้นเอาไว้
ที่สุดในโลกที่อยู่ติดกับป่าลิงที่เกาะบอนิโอ “เฮ้เป่หมิงโม่ คุณดูแม่ลิงตัวนั้นสิ แสดงอาการ
ติดสัดมาทางคุณน่ะ……. กู้ฮอนราวกับค้นพบ แผ่นดินใหญ่แห่งใหม่ เห็นแม่ลิงตัวหนึ่งเต้น ไปเต้นมามาทางเป่หมิงโม่ ส่งเสียงตื่นเต้น ประเภทหนึ่งกับเขา เขาเดินไปที่ไหน มัน ก็ตามไปถึงที่นั่น เธอหัวเราะยกใหญ่ ตะโกน เอ่ย ฮ่าๆๆ ที่แท้โลกของลิงก็ตกหลุมรักผู้ชาย ลักษณะแบบนี้หรือนี่ เฮ้ แม่ลิงเอ๋ย ทำไมเธอ ถึงได้ถูกใจคนโง่แบบเขาได้ล่ะ สายตาใช้ไม่ ได้เท่าไรจริงๆ…….
ใบหน้าเป้หมิงโมกระตุกเล็กน้อย “นั่นเรียกว่า เอป ไม่ใช่แม่ลิง
“จะเอปหรือลิงก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ” เธอยัง หัวเราะใส อโบกมือไปทางแม่ลังเอาตัวนั้น “เธอมันชื่อบื่อ!” ริมฝีปากกระตุก “ลิงมีหาง เอปไม่มี ถึงแม้ว่าจะถูกจัดอยู่ในจำพวกสัตว์ เลี้ยงลูกด้วยนมจําพวกวานร แต่ว่ามนุษย์นั้น อยู่ในตระกูลลิงที่ไม่มีหาง ไม่ใช่ตระกูลลิง โลกเก่า!”
“เห ถ้าพูดอย่างนี้ แม่ลิง…………….เอ่อ ไม่ใช่ สี แม่ลิงอุรังอุตังตัวนี้ก็เป็นสปีชีส์เดียวกับคุณ นะสิ” เธอหัวเราะอิอิเอ่ยเสียดสีว่า “อย่างนั้นก็ ขายคุณให้กับพื้นที่ป่าสงวนแห่งนี้ อยู่เป็น เพื่อนกับแม่ลิงอุรังอุตังเป็นไง”
เขาตวัดสายตาราวกับมีดบินลาดมาจนทำให้ เธอสะดุ้งเล็กน้อย แลบลื่นเล็กๆออกมาอย่าง ซุกซน ดึงไปที่ไหล่ของเขา “เอาน่า เอาน่า ไม่ ล้อเล่นแล้ว พวกเรามาถ่ายรูปกันเถอะ ฉิงฮัว” “ครับ!” ฉิงฮัวยกกล้องถ่ายรูปขึ้น
แชะ
เป็นรูปภาพรูปหนึ่งที่ประกอบด้วยกู้ฮอนที่ยิ้ม หวานราวกับดอกไม้ ส่วนเป้หมิงโม่นั้นใบหน้า มืดทะมึน และแม่ลิงอุรังอุตังทที่ยกมือโบกไป มาอย่างตื่นเต้น………
พวกเขายังเดินชมดอกของพืชกาฝากที่ใหญ่ ที่สุดในโลกด้วยกัน ดอกบัวผุด ดอกไม้ดอกนั้น สวยงามจนทำให้ผู้คนประหลาดใจ
“เฮ้เป้หมิงไม่ คุณมาถ่ายรูปเดี่ยวสักรูปสิ!
“ไม่เอา! ” เขาปฏิเสธ
“เหตุผลล่ะ”
“สาวไป!” ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งถ่ายรูป ท่ามกลางทะเลดอกไม้ มันใช่หรือไง “ไอ้หยา ถ่ายสักรูปเถอะนะ! นี่เรียกว่า เจ้าชาย นักรัก เข้าใจหรือไม่” เธอฉีกยิ้มเห็นฟัน ออกแรงผลักเขาไปอยู่กลางทะเลดอกไม้ อย่างสุดชีวิต
แชะ
เก็บภาพถ่ายท่ามกลางทะเลดอกไม้ที่สาวมาก
ที่สุดในชีวิตนี้ของท่านไม่เอาไว้
จริงๆเลย ดอกไม้งดงามยิ่งกว่าคน คน บอบบาง……ยิ่งกว่าดอกไม้ เอ่อ พวกปากไม่ ตรงกับใจน่ะ
เหมือนกับว่ามหาสมุทรและเมืองแห่งนี้ไม่อาจ
แยกออกจากกันได้
ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ก็จะสามารถมองเห็น คลื่นทะเลเขียวมรกตภายใต้ผืนฟ้าที่มีเมฆสี
ขาว
ดังนั้น การดา จึงกลายเป็นกิจกรรมการเที่ยว เล่นที่พวกเขาจะขาดไปไม่ได้
กู้ฮอนที่ใส่ชุดนักประดาน้ำ สวมหน้ากากดำน้ำ และท่อออกซิเจนก็ถูกโยนลงไปในทะเล ไม่นานนัก ฉิงอ้วก็นํากล้องถ่ายรูปกันน้ำ
กระโดดตามลงไป
ใต้ผืนน้านั้นกว้างใหญ่ไพศาล แขกผู้มีสีสัน งดงามที่พักอาศัยอยู่นั้นดึงดูดสายตาขอ งกู้ฮอนเป็นอย่างมาก
พระเอกในการ์ตูนสุดคลาสสิกเรื่องนี โ……ปลาเล็ก หัวใจโ…….โต ปลาการ์ตูน แดงค่าขาวสลับกัน นีโม ในตอนนี้แหวกว่าย ลอยไปลอยมาอยู่ต่อหน้าเธออย่างเป็นความ
จริง
ยังมีแมงกะพรุนหลากชนิดที่สวยงามดึงดูด ผู้คนให้ไม่สามารถละสายตาจากไป แต่กลับ
ไม่สามารถแตะต้องได้เพราะมีพิษ
ยังมีทากทะเลตัวเล็กหลากสีสันแสนฉลาดที่ แอบซ่อนอยู่ตามแนวปะการัง……..
แชะ
แชะ
เธอถ่ายรูปคู่กับสัตว์ทะเลหลากหลายชนิดอยู่
ใต้ผืนน้ำ………
น่าเสียดาย เพราะเป้หมิ่งโมได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถลง น้ำได้ ทำได้เพียงแค่นั่งอยู่บนท้องเรือ แล้ว จ้องมองไปยังผืนน้ำทะเล
ในที่สุด กู้ฮอนก็มีใจเมตตา โผล่ขึ้นมาจากใต้ ผืนนา ถอดหน้ากากออก ว่ายไปอยู่ข้างเรือ “ฉิงอ้ว มา มาถ่ายรูปรวมให้พวกเราหน่อย
แชะ
รูปคู่ท่าทางประหลาดที่ประกอบไปด้วยฮอ นที่สวมชุดประดาน้ำลอยอยู่บนพื้นน้ำทะเล กับ เป้หมิงโม่คนดึงต้องที่มียา ลดอาการอักเสบ แขวนอยู่นั่งอยู่บนท้องเรือที่ทำจากไม้
*
ขอเพียงแค่เป็นสถานที่ที่สวยงามในเมืองซา บาห์ จะต้องถูกพวกเขาทิ้งร่องรอยเอาไว้อย่าง แน่นอน……
แต่ทว่า ช่วงเวลาที่งดงามนั้นมักจะผ่านไป อย่างรวดเร็ว ไม่เคยหยุดเพื่อใคร สีของผืนฟ้าใกล้เข้าสู่ช่วงเวลาพลบค่ำโดย ไม่ทันรู้ตัว กู้ฮอนนั่งอยู่ในรถ หลับตาลง ศีรษะพิงอยู่บน ไหล่ของเป้หมิงโม่ เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน…… หลายวันมานี้เป่หมิงโมราวกับว่าร่างกายถูก สร้างขึ้นมาจากเหล็ก ไม่เคยรู้สึกถึงความ เหนื่อยล้า
ทั้งสามคนกลับมาถึงโรงแรม
รถยนต์จอดนิ่งสนิท ฉิงฮัวลงจากรถก่อน เป้หมิงโม่อุ้มกอดกู้ฮอนที่นอนอยู่จนหลับไป
แล้ว
“เจ้านาย คุณมีบาดแผลอยู่ ให้ผมทำแทน เถอะ!” ฉ่งฮัวเอ่ยพูด อย่างไรก็ตาม กลับคาดเดาได้ว่าเจ้านายจะ
ต้องปฏิเสธ
เป้หมิงโมอดทนต่อความเจ็บปวดบริเวณ กระดูกสะบัก ยึดมั่นต่อการอุ้มเธอขึ้นมาไว้ใน
อ้อมแขนของตัวเอง
“อือ…… กู้ฮอนงมง่าเสียงเบา ลืมตาขึ้น “ตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงเป่หมิงโม่เผยให้เห็น
ความอ่อนโยน
ทั้งร่างของฮอนราวกับแยกออกจากกัน เหมือนกับแมวตัวหนึ่งที่ซุกเข้าไปในอ้อมกอด
ของเขาอยู่บ้าง
หลายวันมานี้ในที่สุดเธอก็คุ้นชินกับความคิด หนึ่งก็คือ เมื่อขึ้นรถก็นอนหลับ พอหยุดรถก็ เข้าห้องน้ำ ลงจากรถก็ถ่ายรูป กลับโรงแรม
นอนหลับ
“พวกเราไปชายหาดกัน ได้หรือไม่……. เธอ
พิมพาเสียงเบา
เป้หมิงโม่หยุดฝีเท้า ตอบรับอย่างอ่อนโยน
“ได้”
ฉงชัวตกตะลึง
ตอนนี้มาถึงโรงแรมแล้ว พอคุณกู้พูดว่าอยาก จะไปชายหาด เจ้านายก็ไม่พูดอะไร โอบกอด
เธอแล้วหักรถกลับเลย
ฉิงฮัวมองรถที่กำลังขับ “หิ้ว” ออกไปจาก
โรงแรม
ตะลึงเป็นเวลานานก็ยังพูดอะไรไม่ออก เจ้า
นาย…….ชางเอาอกเอาใจคุณกู้มากจริงๆ
