หวีหรูเจี่ยคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น เหมือนกับว่าแค่ ดีดนิ้วก็ผ่านไปหลายปีแล้ว……..
บางที โมในตอนนั้นก็คงได้รับอิทธิพลจากฉันไป ล่ะมั้งนะ….” ในที่สุดหวีหรูเจี้ยก็ยิ้มทั้งน้ำตา “ฉัน นึกว่า เขาน่าจะเกลียดจนถึงกับว่าถ้าเห็นเปียโนก็ จะพังมันซะอีก…….
..” กู้ฮอนทอดถอนใจเงียบๆ เดินเข้ามานั่งข้าง หวีหรูเจีย ปลายนิ้วสั่นระริก กดไปตาม ท่วงทํานองของหวีหรูเจี้ย กดตัวโน้ตเสียงต่ำออก
มา ยิ้มจืดๆ “ฉันคิดว่า เขาน่าจะทั้งเกลียดคุณ และในเวลาเดียวกันก็รักคุณมาก……. มือทั้งคู่ของหวีหรูเจี่ยสั่นระริก กดตัวโน๊ตผิดไป
สองสามตัว
น้ำตารินไหลอาบแก้ม หวีหรูเจี๋ยฟุบอยู่บนเปียโน ร้องไห้โฮพูดอย่างไม่เป็นภาษา……..
“ฮอน…ฉันเสียใจมาก…..ฮือๆๆ…..เสียใจ ที่ในปีนั้นทำร้ายโม่ขนาด………เสียดายที่สาย ไปแล้ว เขาคงจะไม่สามารถให้อภัยฉันได้ตลอด ไป…….และจะไม่เรียกฉันว่าแม่อีกตลอดไป
แล้ว…….
กู้ฮอนขอบตาแดงระเรื่อ ตบไปที่ไหล่ของหวีหรู เจี่ยเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะปลอบเธออย่างไรดีจู่ๆก็รู้สึกว่า จริงๆแล้วเป้หมิงโมนั้นรักมารดาของ เขามากๆ รักมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะเกลียดได้ อย่างลึกล้าขนาดนั้นได้อย่างไรกัน
ยิ่งรักอย่างลึกซึ้ง ก็เจ็บปวดอย่างแท้จริง เกลียด คิดถึงคืนวันสิ้นปี เขาพึมพำประโยคนั้นข้างหูเธอ
ยิ่งลึกล้า…
‘ผมรักคุณ’ แท้จริงแล้วมันคือความจริงหรือเรื่อง
โกหกกันแน่
ถ้าอย่างนั้นเปหมิงไม่
เฟยเอ่อของคุณล่ะ
คุณ………… กับเธอเหมือนกันใช่หรือไม่
ฉิงฮัวมองแกรนด์เปียโนแกะสลักจากไม้สนแดง ตัวใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า อดไม่ได้ที่จะตะลึง “คุณกู้เรียกผมขึ้นมา…คือต้องการให้ผมส่งเปีย ในตัวนี้จากเมืองซาบาห์กลับเมืองA ไปทางอากาศ ใช่ไหมครับ”
“แน่นอน! คุณป้าหวีหรูเจี่ยมอบให้เลยนะ ! ไม้สนสี แดงด้วย! แกะสลักอีก! ทั้งยังแกะสลักเป็นภาพ หงส์ร่อนมังกรรำด้วย! ของชิ้นนี้ราคาไม่เบาเลย นะ!” หางคิ้วกู้ฮอน ไม่ยกขึ้นเลยแม้แต่น้อย “ยิ่งไป กว่านั้น นี่เป็นของที่คุณแม่ของเจ้านายคุณมอบ ให้ คุณว่ามันล้ำค่าหรือไม่ล้ำค่าล่ะ”
“เอ่อ……” ฉงฮัวหนังศีรษะซาวาบอยู่บ้าง ไม่ใช่ว่า ผมไม่ยินยอม แต่ผมกลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์ไม่
“คุณว่าที่นี่ นอกจากเจ้านายโง่ของคุณแล้ว ยังมีใครอีก จะได้ใช้เปียโนตัวนี้” “……” ฉิง วส่ายหน้า
“อย่างนั้นก็จบแล้วไง! ” เธอเอ่ยเสียงเด็ดขาด ส่ง กลับไป ฉันจะเก็บรักษาไว้ให้ก่อน ชั่วคราว……อาจจะมีสักวันหนึ่งที่พวกเขาแม่ลูก ปรับความเข้าใจให้อภัยกันได้ เปียโนตัวนี้ยัง สามารถมีที่ให้มันแสดงความสามารถได้อยู่!”
..” ฉิงฮัวมองอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้เพียง แค่ยินยอม
*
เป้หมิงโม่นั่งรออยู่ในรถตั้งนานแล้ว
หลังจากกู้ฮอนบอกลากับสามีภรรยาตระกูลโม้ แล้ว ก็เข้ามานั่งในรถอย่างยิ้มกริ่ม มองใบหน้ามึนตึงของเป่หมิงโม “เฮเฟ่หมิงโม่ ขอ ถามคุณอีกครั้งนะ สรุปว่าคุณโยนเพชรที่คุณป้า หวีหรูเจี๋ยรักเป็นอย่างมากทิ้งไปแล้วหรือยัง” เป่หมิง โม่เหลือบมองเธอรอบหนึ่ง ขมวดคิ้วอย่าง อารมณ์ไม่ดี ยังคงเอ่ยตอบสองคําด้วยน้ำเสียง
เย็นซารังเกียจว่า “ทิ้งแล้ว!” กู้ฮอนตุ๊ๆสองรอบ “คุณทำร้ายคนไม่เบาเลยจริงๆ ทําร้ายฉันชั่วชีวิตนี้ให้ต้องติดค้างคุณป้าหวีหรู
เขาเลิกคิ้ว
เธอเอ่ยต่อไปว่า “แต่ว่าช่างมันเถอะ! อย่างไรก็ เป็นลูกชายของตัวเองที่โยนทิ้งไป ดังนั้นคุณป้า หวีหรูเจี้ยคงไม่เอาความอะไรกับฉันหรอก!” ใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของเขาปรากฏรอยเส้นเลือดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด!
เอ่ยเสียงต่า “ผมเคยพูดไปแล้วว่า ผมไม่ใช่ ลูกชายของเธอ! แม่ของผมเสียชีวิตไปนานแล้ว!” “OK! Ok! ใจเย็น!” เธอละล่าละลักออกมาอย่าง ยาว “เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่โต้เถียงกับคุณแล้ว ! พูดคุยอย่างไรก็ไม่ได้บทสรุป……แต่ว่านะเปหนึ่ง โม่ สําหรับประสบการณ์ที่ผ่านมาในวัยเด็กของ
คุณนั้น ฉันเห็นอกเห็นใจคุณเป็นอย่างมาก…. “สมควรตาย ใครต้องการให้คุณมาเห็นใจกัน” ท่านไม่พิโรธแล้ว!
แท้จริงแล้ว ภายในใจของเขารู้สึกอับอายกับ ประสบการณ์ช่วงนั้นจนไม่อยากจะให้ใครได้รู้ ใครจะไปหวังให้ตัวเองมีประสบการณ์แบบนี้ใน ชีวิตกันล่ะ
เธอพิจารณามองเขาอย่างถี่ถ้วนชั่วครู่ จู่ๆ ก็ยื่นปลายนิ้วลูบผ่านคิ้วของเขา “ชอบขมวดคิ้ว อยู่เรื่อย ไม่น่าดูเลยนะ!” เขาตะลึงเล็กน้อย
ยื่นมือออกไปคว้ามือขาวเนียนของเธอ “ถ้าอย่าง นั้นก็อย่าทําให้ผมโกรธบ่อยๆสี! กลับไปเมืองAกับ
ผม เป็นไง
เธอกัดริมฝีปาก เผยรอยยิ้มที่สวยงามราวกับ ดอกไม้ที่เบ่งบานทว่าไร้เรี่ยวแรงไปบ้าง เป้หมิง โม่ ถึงแม้ว่าจะกลับไป อย่างไรก็ต้องรอบาดแผล ของคุณดีขึ้นก่อนค่อยว่ากัน ได้หรือไม่”
รอยยิ้มของเธอ ปรากฏในนัยน์ตาดำเข้มทั้งคู่ของ เขา งดงามจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว”ดูเหมือนว่าคุณจะคาดหวังให้ผมอยู่ที่นี่เป็นอย่าง มาก….. มุมปากเขายกขึ้น “ไหนๆก็เป็นแบบนี้ ถ้า อย่างนั้นก็ถือซะว่าเป็นการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ก็ แล้วกันนะ”
“การดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์” เธอตาโต หัวใจเต้นไม่ เป็นจังหวะอย่างบ้าคลั่ง!
เขาพยักหน้า ลูบแหวนเพชรที่สามอยู่บนนิ้วนาง ของเธอเบาๆ นัยน์ตาฉายแววลึกซึ้ง “เป็นเรื่องที่คู่ แต่งงานทุกคู่ล้วนทํากัน ถึงแม้ว่าพวกเรากำลัง สร้างความฝันกันอยู่ ก็สร้างให้สุดๆสักหน่อยก็ แล้วกัน……. เมืองซาบาห์เป็นเมืองท่องเที่ยวแห่งหนึ่งที่ทำให้
ผู้คนใจเต้นมากที่สุดของประเทศมาเลเซีย ดังนั้น นี่เป็นเกมส์การแต่งงานฉากหนึ่ง และก็เปิด ฉากการเริ่มต้นที่งดงามที่เมืองซาบาห์ แม้ว่าร่างกายของเป้หมิงโม่จะมีบาดแผล แต่ก็ไม่ ได้กระทบต่อความกระตือรือร้นของกู้ฮอน เธอสากเขาไปเดินที่มัสยิดลอยน้ำ ซึมซับ วัฒนธรรมของศาสนาอิสลาม
ฉิงฮัวรับหน้าที่เป็นช่างถ่ายภาพประจําตัว เก็บ ภาพบันทึกความหวานซึ้งของพวกเขาไม่หยุด “ฉิงฮัว รีบมาถ่ายรูปให้พวกเราเร็วเข้า ! ” เธอคล้อง แขนเป่หมิงโมอย่างใกล้ชิด “ฉันต้องการวิว ทิวทัศน์ทั้งหมดของมัสยิดลอยน้ำแห่งนี้นะ!” แชะ
ในเลนส์กล้อง เธอยิ้มแย้มแจ่มใส ทว่าเป่หมิงไม่ กลับมีใบหน้าแข็งทื่อหล่อเหลาราวกับเป็นอัมพาตเพียงแต่ว่า มุมปากของเขามีร่องรอยยกขึ้นบางๆ พวกเขาเดินผ่านตรอกซอกซอยเล็กน้อยของเขต โคตาคินาบาลู เพลิดเพลินไปกับของกินขึ้นชื่อ
ของมาเลเซียหลากหลายชนิดที่อยู่เบื้องหน้าจน ลืมกลับบ้าน “เป้หมิงคนโง่ คุณรู้หรือไม่ว่า ร่างกายมีบาดแผล
กินอาหารทะเลจะมีอาการแพ้นะ!”
“ไม่สน ผมอยากให้คุณป้อน (เสียงพ้องกับคำว่า ฮัลโหล/สวัสดี ในภาษาจีน) !” “ฮัลโหลๆๆ (เสียงพ้องกับคําว่า ป้อน ในภาษา จีน) !”
“ไม่ใช่ให้คุณเรียก ต้องการให้คุณ…” พูดไปก็ ครอบครองริมฝีปากของเธออย่างกะทันหัน จูบ กลางถนน “ป้อนแบบนี้….. แชะ
ฉิงฮัวรีบจับภาพที่ทำให้ผู้คนหน้าแดงในชั่ววินาที ผ่านไปชั่วครู่ เธอผลักเขาออกอย่างแรง ใบหน้า แดงก๋าอย่างโมโห แต่ก็ไม่กล้ามองสบสายตา ผู้คนที่เดินไปมาบนถนนมองมา
“เป่หมิงโม่ คุณกินเต้าหู้ (กินเต้าหู้ แต๊ะอั๋ง ลวนลาม) ฉันอีกแล้ว! มีการป้อนแบบนี้ที่ไหน กัน!”
เขากลับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสัพยอก “ดูคุณสิ ใบหน้ารูปไข่แดงก่ำราวกับกุ้งต้มสุก ถึง แม้ว่ากินแล้วจะมีอาการแพ้ ผมก็อยากจะกินแล้ว กินอีก……”
