ตอนที่ 51 ตำนาน.. มนุษย์?
หลงเฉินออกเดินทางไปตามพื้นที่รกร้างว่างเปล่านี้มากว่าครึ่งวัน และในที่สุด.. สายตาของเขาก็ได้พบเห็นใครบางคน หรืออาจเป็นบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวได้อยู่ที่ปลายขอบฟ้าไกลๆ เขารู้สึกว่าสิ่งที่เห็นนั้นน่าจะเป็นมนุษย์ หรือไม่อย่างน้อยก็น่าจะเป็นอะไรบางอย่างที่คล้ายคลึงกับตัวเขา…
“ในที่สุดขาก็พบเข้าจนได้!!”
หลงเฉินร้องตะโกนออกมาด้วยความดีอกดีใจ จากนั้นจึงรีบวิ่งตรงเข้าไปหาทันที..
หลังจากที่วิ่งตรงเข้าไปสักพัก ในที่สุดหลงเฉินก็เข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้น และภาพที่เห็นก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งภาพเหล่านั้นก็ได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว
มันดูคล้ายกับมนุษย์ แต่ก็มิใช่มนุษย์.. คนผู้นี้มีรูปร่างคล้ายคลึงกับมนุษย์ มีผิวหนังเช่นเดียวกับมนุษย์ แต่สิ่งที่ทำให้แตกต่างไปจากมนุษย์ก็คือดวงตาที่สามซึ่งอยู่กลางหน้าผาก และรูปร่างที่สูงมากกว่าสามเมตร แต่ค่อนข้างผอมบาง
คนผู้นี่กำลังแบกกระสอบสีแดงไว้บนไหล่ ในมือถือหอกเล่มใหญ่ที่ยังคงมีคราบเลือดหยดอยู่..
ทันทีที่หลงเฉินเข้าไปใกล้.. สิ่งมีชีวิตที่มีสามตาผู้นี้ก็หันมามองหลงเฉินด้วยความสนอกสนใจเช่นกัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันทีที่ได้เห็นหลงเฉิน และถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว
แต่เมื่อพบว่าหลงเฉินยังคงยืนสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว ชายสามตาจึงได้สติ..
“นี่เจ้าเป็นมนุษย์งั้นรึ? เจ้าดูคล้ายกับที่ในตำราของพวกข้าบรรยายไว้มิมีผิด!”
ชายสามตาพิศมองหลงเฉินอย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ
หลงเฉินกลับรู้สึกประหลาดใจยิ่งนักเมื่อพบว่าตนเองสามารถเข้าใจภาษาของคนผู้นี้ได้ เขารู้ว่าคนผู้นี้หาได้พูดทั้งภาษาจีน ภาษาอังกฤษ หรือภาษาใดในโลกที่เขารู้จักเป็นแน่ เพราะที่นี่คือโลกใหม่.. แต่หลงเฉินกลับสามารถเข้าใจในสิ่งที่ชายสามตาสื่อสารออกมาได้
“เอ่อ.. ใช่แล้ว ข้าคือมนุษย์! ที่นี่มีมนุษย์เช่นข้าอยู่ด้วยหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงสงบเยือกเย็น
“ที่นี่จักมีมนุษย์เช่นเจ้าได้อย่างไรกันเล่า? มนุษย์ได้กลายเป็นเพียงแค่ตำนานเล่าขานไปแล้ว จักมีอยู่จริงได้อย่างไรกัน? ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่ามนุษย์เป็นเพียงนิทานปรัมปราที่แต่งขึ้นเท่านั้น..”
ชายสามตาเอ่ยตอบหลงเฉินพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างสนอกสนใจ..
“ห๊ะ.. มนุษย์เป็นเพียงแค่ตำนานงั้นรึ?! เจ้าช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังอย่างละเอียดจะได้หรือไม่?” หลงเฉินรีบร้องขอให้ชายสามตาเล่าให้ตนฟังมากกว่านี้
“แม้เจ้าจักดูเหมือนมนุษย์ แต่ข้าก็หาได้มั่นใจนัก เจ้าอาจเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับมนุษย์ ซึ่งพวกเรามิเคยพบเห็นจริงๆมาก่อนเท่านั้น ฉะนั้น.. เจ้าคงต้องพิสูจน์ให้ข้ารู้ว่าเจ้าคือมนุษย์จริงๆ!”
“ตามตำนานเล่าขานว่า.. มนุษย์เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่! ข้าจักสู้กับเจ้าดู หากเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้อย่างง่ายดาย ข้าก็จักเชื่อว่าเจ้าเป็นมนุษย์จริงๆ!”
ชายสามตาร้องบอกหลงเฉินพร้อมกับวางกระสอบบนบ่าลง และยกหอกในมือของตนเองขึ้นเตรียมพร้อม..
“อะไรกัน? นี่เจ้าต้องการจะสู้กับข้าจริงๆงั้นรึ? อย่างน้อยเจ้าก็ควรต้องบอกนามของเจ้าให้ข้ารู้ก่อน..” หลงเฉินร้องบอกชายสามตาด้วยสีหน้างุนงง
‘ฉิบหายแน่!! ชายร่างสูงใหญ่ถึงเพียงนี้ ข้าจักสามารถเอาชนะได้อย่างไรกันเล่า? ว่าแต่.. เหตุใดเขาจึงได้คิดว่ามนุษย์จักต้องเก่งกาจถึงเพียงนั้น?!’ หลงเฉินครุ่นคิดอยู่เงียบๆในใจ
“ข้านามว่าเทอร่า.. เข้าสู่อาณาจักรบูรพาสวรรค์ระดับสามแล้ว” ชายสามตาร่างสูงตระหง่านราวกับภูเขาเอ่ยตอบ
‘อาณาจักรบูรพาสวรรค์งั้นรึ? ดูเหมือนที่นี่จะแบ่งแยกระดับอาณาจักรบ่มเพาะแตกต่างจากโลกของข้า’ หลงเฉินครุ่นคิดในใจด้วยความงุนงง
“ข้านามว่าหลงเฉิน แต่อาณาจักรบ่มเพาะพลังของข้านั้น ดูเหมือนจักแตกต่างจากของเจ้า ต่อให้ข้าบอกไปเจ้าก็คงหาได้เข้าใจไม่ ในเมื่อพวกเราก็จักสู้กันอยู่แล้ว เจ้าก็สืบดูจากการต่อสู้ครั้งนี้ก็แล้วกัน..”
หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จากนั้นจึงนำดาบราชันออกมาเตรียมพร้อมต่อสู้กับชายสามตา..
ทันทีที่หลงเฉินหยิบดาบราชันออกมา รัศมีที่แข็งแกร่งของดาบพลันแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้วงอากาศ แม้แต่เทอร่าซึ่งอยู่ไกลออกไปยังสามารถสัมผัสถึงรัศมีนี้ได้
“ช่างเป็นอาวุธที่เยี่ยมยอดมากทีเดียว! แม้จะยืนอยู่ห่างจากเจ้ามาก แต่ข้ากลับสัมผัสได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งของมันได้อย่างชัดเจน สมแล้วที่เป็นอาวุธของเหล่ามนุษย์!” เทอร่าจ้องมองดาบราชันในมือของหลงเฉิน พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความชื่นชม
“เอาล่ะ.. มาดูกันว่าเจ้าจักแข็งแกร่งพอที่จะครอบครองอาวุธในมือหรือไม่?” เทอร่ากระชับหอกในมือของตนพร้อมกับกระแทกปลายหอกลงกับพื้นทันที
หลงเฉินมิเข้าใจว่าเหตุใดเทอร่าจึงต้องจู่โจมเขาด้วยการทิ่มปลายหอกลงบนพื้นดินเช่นนั้น!
‘หรือนี่จะเป็นการยอมแพ้หลังจากที่ประกาศท้าสู้กับข้าอย่างนั้นรึ?!’ หลงเฉินครุ่นคิดด้วยความรู้สึกงุนงง
แต่แล้วหลงเฉินก็ต้องเปลี่ยนความคิดในทันที เมื่อจู่ๆ พื้นดินบริเวณนั้นได้เริ่มสั่นสะเทือนขึ้น..
“ก้าวพริบตา!”
หลงเฉินใช้วิชาเคลื่อนไหวที่ว่องไวหลบหนีการจู่โจมของอีกฝ่ายทันที และในจังหวะนั้นเขาก็ได้เห็นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งปรากฏขึ้น และรากไม้มากมายก็ด้งอกทะลุผืนทะเลทรายออกมาในตำแหน่งที่เขายืนอยู่ก่อนหน้า
“ห๊ะ?! นี่มันอะไรกัน? เหตุใดจึงมีต้นไม้และรากไม้งอกออกมาจากผืนทะเลทรายได้ ก่อนหน้านี้มิเห็นมีต้นไม้อยู่เลยสักต้น!” หลงเฉินพึมพำออกมาด้วยความงุนงงเมื่อจู่ๆก็มีรากไม้งอกออกมาจากผืนดินเบื้องล่าง
“อย่าได้ละสายตาจากคู่ต่อสู้หากการต่อสู้ยังมิสิ้นสุด!”
หลงเฉินได้ยินเสียงร้องตะโกนดังขึ้น และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางเทอร่า ก็พบว่าร่างของเทอร่าและหอกในมือของเขากำลังพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของตนอย่างรวดเร็ว
เคร้ง..
หลงเฉินยกดาบราชันในมือขึ้นสะกัดกั้นไว้ได้อย่างรวดเร็ว ทันทีที่อาวุธทั้งสองปะทะกัน ร่างของหลงเฉินก็กระเด็นถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว ในขณะที่ร่างของเทอร่ากลับกระเด็นถอยหลังออกไปไกลนับสิบก้าว ก่อนจะสามารถทรงตัวยืนนิ่งได้ดังเดิม..
‘นี่มันอะไรกัน?! เขาหาได้แข็งแกร่งดังที่ข้าคิดไว้ไม่? แม้จะมีร่างกายกำยำสูงใหญ่ถึงเพียงนั้น แต่เพียงแค่ถูกการจู่โจมที่มิได้หนักหน่วงนักของข้า เขาถึงกับกระเด็นถอยหลังออกไปไกลนับสิบก้าวเชียวรึ? ในขณะที่ข้าเองกลับถอยหลังไปเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น..’
‘ดูเหมือนว่าอาณาจักรบูรพาสวรรค์ระดับสามของเขา จักด้อยกว่าอาณาจักรผสานวิญญาณระดับห้าของข้าเสียอีก..’ หลงเฉินครุ่นคิดอยู่ในใจ
“เจ้าแข็งแกร่งมากก็จริง แต่นั่นยังมิเพียงพอที่จะเอาชนะข้าได้!”
เทอร่ากล่าวออกมาในขณะที่ปักปลายหอกแหลมของตนลงไปบนผืนดินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หลงเฉินสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างออกไป นอกเหนือจากแรงสั่นสะเทือนบนผืนดินเช่นเดิมแล้ว ครั้งนี้กลับมีต้นไม้นับสิบต้น และรากไม้มากมายกว่าเดิมโผล่ขึ้นมาจากผืนดิน และกำลังพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของหลงเฉิน ในขณะที่หอกของเทอร่าก็กำลังพุ่งตรงเข้าใส่ทางด้านหน้าของเขาเช่นกัน
“ปีกมารสวรรค์!”
ปีกงดงามทั้งสองข้างปรากฏขึ้นบนแผ่นหลังของหลงเฉิน ข้างหนึ่งสีทอง ข้างหนึ่งสีดำ และกำลังนำพาร่างของหลงเฉินเหาะทะยานขึ้นสู่ห้วงอากาศอย่างรวดเร็ว
ในทันทีที่เทอร่าเห็นหลงเฉินบินขึ้นไปบนท้องนภาเช่นนั้น เขาก็ถึงกับตกใจอย่างที่สุดจนถึงกับหยุดชะงักการจู่โจมไปทันที พลันต้นไม้นับสิบต้น รากไม้มากมายที่กำลังพุ่งตรงออกไป ก็ได้อันตธานหายไปเช่นกัน
“เอาล่ะ.. หมดเวลาเล่นสนุกแล้วเทอร่า ได้เวลาที่ข้าจักต้องเอาชนะเจ้าจริงๆเสียที!”
หลงเฉินร้องตะโกนบอกเทอร่าพร้อมกับจ้องมองไปยังร่างของเขาที่อยู่บนผืนดินเบื้องล่าง และเวลานี้เทอร่าก็ถึงกับใจสั่นสะท้านเมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีที่แข็งแกร่งของหลงเฉิน
“เพลงดาบยอดเซียนเจ็ดกระบวน วิถีที่สอง – คลื่นสังหาร!“
หลงเฉินร้องตะโกนออกไปพร้อมกับเงื้อดาบในมือขึ้นกลางอากาศ แล้วฟันผ่าห้วงอากาศพุ่งรัศมีโจมตีเข้าใส่ร่างของเทอร่าในทันที!
