ตอนที่ 459 ไม่รักแล้วจะขอทำไม1
ลัวเฉียวจับธนบัตรนั้นแล้วกัดฟันไว้แน่น ๆ ด้วยความลังเล ไอ้เป่หมิงเอ้อเอ้ย ไม่แปลก เลยที่ฮอนต้องตกเป็นเหงื่อเขามาตลอด ที่แท้ นิสัยแบบนี้นี่เอง
“สาม……ฮัลโหล ฉิ่งชัว……
“อ้าย ๆ ๆ ……….
เสียงกรีดร้องดังขึ้น จากนั้นลั่วเฉียวก้มหน้า
แล้วรีบวิ่งกลับไปที่สถานีรถไฟนั้นเหมือน
ความเร็วสายฟ้า……
กู้ฮอนมองลั่วเฉียวที่กำลังวิ่งหนีจากข้างหลัง
แล้วบ่นเสียงเบา ๆ “ลั่วเฉียว…….เธอไม่มีศีล
ธรรมเลยจริง ๆ …….
เป้หมิงโม่หัวเราะเยาะ ถือว่าลั่วเฉียวหนีไปได้
คิดจะแย่งผู้หญิงจากเขานั้นเหรอ ไม่ดูสภาพ
ตัวเองเลย
เขาพูดกับฉิงอ้วในโทรศัพท์นั้นต่อ “ถ้าถึงเมือง S ก็ตรงเข้าไปโรงแรมลิตเติ้ลสวอนเลยนะ เรา จะไปรอนายที่นั่น”
ช่วงฟ้ามืด และแล้ว งฮัวก็พาหยางหยางมา ถึงโรงแรมลิตเติ้ลสวอน
เมื่อหยางหยางเห็นแม่แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ เหมือนหมาป่าน้อยตัวหนึ่ง รีบวิ่งเข้าสู่อ้อม แขนของแม่ “คุณแม่ ๆ ๆ ผมคิดถึงคุณแม่
มาก….
เด็กน้อย ‘จุ๊บ’ ไปกลางหน้าผากของฮอน
หลายรอบ
ท่านโม่ยืนจ้องอยู่ข้าง ๆ ทำไมเธอถูกลูกชาย จูบแล้วดูมีความสุขมาก แต่สําหรับเขาเธอกลับ
ชักสีหน้าใส
แม่ก็คิดถึงลูก ลูกรักของแม่” กู้ฮอนยิ้มแล้ว จูบกลับไปที่แก้มน้อยของหยางหยางอย่าง
อบอุ่น
สายตาของหยางหยางกวาดมองมาที่เป่หมิง
โม่แล้วชักสีหน้าใส่ “ไง พ่อนกกระจอก…… หยางหยางโดดลงจากอ้อมแขนของแม่แล้ว
วิ่งไปเกาะที่ตัวเป้หมิงโม่…….. ท่านไม่แปลกใจ “ไอ่ตัวแสบ คิดจะทำอะไร” “ไอ้หยา เห็นผมจูบคุณแม่แล้วสีหน้าเหมือน กินข็มาเลยนะ น้อยใจอีกแล้วเหรอครับ” หยาง หยาง มพูดอย่างมีความสุข ด้วยปากน้อย ๆ ของเขา “มา หยางหยางจับพ่อที่หนึ่ง……….
วฟ
ริมฝีปากหยางหยางแปะไปที่ใบหน้าอันเย็นชา ของเป้หมิงโม และมีเสียงน้ำลายด้วย……… เป้หมิงไม่ชักสีหน้า “ออกไป……สกปรก
มาก……….
หยางหยางเบะปากมองบน “เห้อ ดอนกิน
นําสายของคุณแม่ไม่เห็นบ่นว่าสกปรกเลยนะ ถ้าไม่ใช่คุณเคยทําข้าวเช้าให้พวกผมกินนะ ผมจะไม่จับหรอก”
เมื่อพูดเสร็จ หยางหยางลงมาจากตัวเขาแล้ว หันเดินไปหาเฉิงเฉิง……
เฉิงเฉิงนั่งดื่มนมเงียบ ๆ บนโซฟา
“เป่หมิงซีเฉิง นายน่ะจริง ๆ เลยนะ…….. แอบหนี ออกมากับน้าเฉียว ๆ ไม่เรียกกันสักคำ……
หยางหยางพูดไปแล้วแย่งแก้วนมของเฉิงเฉิ งมาดื่มจนหมดแก้ว
เฉิงเฉิงชักสีหน้าใส สำหรับเรื่องที่ถูกหยาง หยางแย่งของกินนั่นเขาชนไปนานแล้ว จาก น้นพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้นายอ้วนยิ่งกว่าถึง นํ้ามันเหล็ก แล้วจะเรียกนายมาได้ไง”
“โอ้โห…….คุณแม่ครับ เปหมิงซีเฉิงหาว่าผม เป็นถังน้ำมันเหล็กครับ…..” หยางหยาง
ปากน้อยใจ
กู้ฮอนยังไม่ทันตอบ เป่หมิงโม่มองไปที่เฉิง เฉิงแล้วไม่เห็นด้วยกับคำพูดเฉิงเฉิง “เองสอง คนก็มาจากพ่อคนเดียวกัน แล้วจะเป็นถัง
น้ำมันคนเดียวได้ไง” “นั่นดิ ๆ” หยางหยางรีบออกความเห็น
เฉิงเฉิงกลับคิ้วชนกันแล้วแสดงบุคลิกคล้า ยกับเป้หมิงโม่ไม่มีผิด “ไม่ช้าก็เร็วคุณพ่อคงจะ ไปขอน้าสาวคนอื่น และไม่ช้าก็เร็วคุณแม่ก็คง มีน้าชายคนใหม่อยู่ดี ยังไงผมกับหยางหยางก็ ต้องเป็นถังน้ำมันเก่า ๆ ไม่ใช่เหรอครับ”
กู้สอนหน้า ต
ท่านโม่ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน แต่หยางหยางกลับทําหน้าสงสัยอยู่ “ถ้าเป็น อย่างนี้แล้ว……ไอ้พ่อนกทําไมต้องห้ามไม่ให้ คุณแม่ไปจดทะเบียนสมรสกับอาฝันกันแน่” “เรื่องนี้……” เฉิงเฉิงทําหน้าสงสัย “นายต้อง
ไปถามคุณพ่อเองแล้วล่ะ…….
หยางหยางมองไปที่เป้หมิงโม่ “ท่าไมเหรอ ฮะ”
ท่านไม่จ้องไปที่กู้ฮอนด้วยดวงตาที่ร้อนระอุจน เธอต้องรู้สึกกลัวไปด้วย
เธอกลัวว่าเขาจะพูดคำพูดที่ไม่มีความรับผิด ชอบต่อหน้าเด็ก ๆ
จึงรีบอุ้มหยางหยางขึ้นมา “ทำไมทำไมเยอะ ขนาดนี้นะ มะ เดี๋ยวหม่ามี้พาพวกเธอไปอาบ น้ำหอม ๆ จะได้นอนหลับเช้า ๆ ..……….
จากนั้น เฉิงเฉิงเดินไปนั่งบนโซฟา แล้วไม่ ขยับตัวเลย “คุณแม่พาหยางหยางไปก่อน เถอะครับ ผมจะอยู่นี่อีกสักพัก
กู้ฮอนมองไปที่สองพ่อลูกบนโซฟานั้น พยัก หน้าแล้วอุ้มหยางหยางไปห้องอาบน้ำ………. บนโซฟานั้น เฉิงเฉิงนั่งอย่างมีความระเบียบ เรียบร้อยมาก อายุน้อย ๆ แต่บุคลิกไม่เหมือน เด็กทั่วไป
ท่านไม่ยกนิ้วขึ้นเล็กน้อย แม้สีหน้าจะเย็นชา แต่ในใจลึก ๆ เขาก็ยอมรับลูกชายคนนี้ “คุณพ่อ จะขอแม่แต่งงานเมื่อไหร่ครับ” เฉิง เฉิงเปิดปากพูดคําแรกจนทําให้ท่านไม่ตกใจ ผ่านไปไม่นาน เขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกนั้น “ทําไมอยู่ ๆ มาถามเรื่องนี้ล่ะ”
ด้วยสายตาที่สดใสของเฉิงเฉิง มองดูชายรูป ร่างสูงใหญ่หล่อเหลาตรงหน้าที่เป็นพ่อที่เป็น เหมือนเทพพระเจ้าในหัวใจเขา “วันนั้นที่ผม โทรบอกคุณพ่อว่าคุณแม่กับอาฝันไปสํานัก กิจการพลเรือน ผมคิดว่าคุณพ่อจะเข้าใจในสิ่ง ที่ผมกับหยางหยางกำลังจะบอกกับคุณพ่อ แล้ว”
เป่หมิงโม่คิ้วชนกันแล้วจ้องมองเฉิงเฉิ
งด้วยสายตาอันลึกซึ้ง ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าลูกชายคนนี้มีความ
ฉลาดและมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กทั่ว ๆ ไป ซึ่งมันเหมือนเขาในวัยเด็กมาก เมื่อเห็นว่าคุณพ่อไม่ได้ตอบอะไร เฉิงเฉิงจึง พูดต่อ แล้วผมก็คิดว่า ที่คุณพ่อหยุดยั้งงาน แต่งของคุณแม่กับอาฝันไป ผมคิดว่าเราคิด เหมือนกัน ดังนั้นผมถึงถาม ว่าคุณพ่อจะมาขอ คุณแม่แต่งงานเมื่อไหร่”
.” สีหน้าเป้หมิงโม่ยิ่งเครียดลง เขาเงียบไป ครู่หนึ่ง ถึงพูด “เฉิง เธอฉลาดมากนะ” เฉิงเฉิงนั่งตัวตรง แล้วดวงตาแสดงถึงความ คาดหวังขึ้นมา ” คุณพ่อพูดอย่างนี้ หมายถึง จะขอคุณแม่แต่งงานแล้วใช่ไหมครับ” เป้หมิงโม่แสดงสีหน้าที่จริงจัง “ถ้าพ่อบอกว่า พ่อไม่สามารถรับปากได้ แล้วเธอจะผิดหวัง มากไหม”
“ใช่ครับ” เฉิงเฉิงรีบพยักหน้าแล้วตอบ แต่ผม อยากถามว่า เพราะอะไรครับ เป้หมิงโม่หยุดไปครู่หนึ่ง เพราะว่าพ่อเจอ ปัญหาใหญ่………ปัญหาใหญ่นี้ ทำให้พ่อไม่ สามารถรับปากพวกเธอได้……
