ตอนที่481 ลูกๆที่ไม่ได้พบกันนาน1 เธอถูกเขาบิดจนเจ็บ และถูกบังคับให้สบตากับ ดวงตาสดาอันเย็นชาของเขา เธอเห็นเงาสะท้อน ของตัวเองอย่างชัดเจน ในม่านตาของเขา มีความ
รู้สึกราวกับเปล่าเปลี่ยวอย่างน่าสงสาร อย่างที่คาดไว้ มันไปสะกิดโดนต่อมโมโหของเขา ซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามที่เขาเกลียดที่สุด เธอถึงขั้นแน่ใจว่า ถ้าเขามีเขี้ยว คงจะขย้ำเธอ
ตายอย่างไม่ลังเลไปแล้ว
กู้ฮอนอดที่จะตัวสั่นเทาไม่ได้ แขนเรียวบางชนกับหน้าอกหนาของเขา เธอกลืน น้ำลายลงคออย่างระวัง แล้วกล่าวขึ้นด้วยความ กลัว: “เป้หมิงโม่…..นายอธิบายเหตุผลหน่อยได้ ไหม ความแค้นของคนรุ่นก่อน ทําไมนายต้องเอา ไปพัวพันกับคนรุ่นหลังด้วยล่ะ หา……
เขากระชากเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา อ้อม แขนแข็งแรงทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก ไม่ทันที่เธอจะได้โต้ตอบ เขาจับมือของเธอ แล้ว เอามาทาบบนหน้าอกของตัวเอง ——
“งั้นเธอเห็นหรือยัง เห็นรอยแผลนี้ชัดหรือยัง ทําไมไม่ถามเธอแทนฉัน ว่าทําไมต้องเอาความ แค้นของตัวเองมาพัวพันกับคนรุ่นหลังด้วย นิ้วมือเธอสัมผัสกับกล้ามหน้าอกของเขา เธอสั่น
เทาเล็กน้อย เหมือนสัมผัสกับกระแสไฟฟ้าจากนั้น ในหน้าอกเปลือยของเขา เธอก็เห็นรอย แผลเป็นที่ไม่ค่อยชัดเจน
บางทีรอยอาจจะมีมานานมาก บางทีใน ตอนนั้นเขาอาจจะยังเด็ก บาดแผลหายสนิท แล้ว มันจึงไม่สามารถทำให้ความสมบูรณ์แบบ ของเขาในตอนนี้ลดลงไปเลยแต่ก็ยังคงเป็น
จุดด่างพร้อยอยู่เล็กน้อย เมื่อก่อนเธอไม่เคยสังเกตเห็นมันเลย ทุกครั้งที่อยู่ กับเขาก็มักจะเป็นสภาพที่ถูกกระทำ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้ เธอจึงไม่กล้าถาม ที่มาของแผลเป็น
เธอนึกถึงตอนที่อยู่เมืองซาบาห์ ตอนที่โม่ เห็นหวีแววตาเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต แค้น คำกล่าวโทษหวีหรูเจียที่บอกว่า เลือดเย็น จนถึงขั้นลงมือฆ่าลูกชายของ” มันน่าตก
ใจจริงๆ
หรือว่ารอยแผลเป็นนี้เป็นสิ่งที่หวีหรูเจี่ยทิ้งไว้ใน
ตอนนั้น
ทันใดนั้นเธอจุกคอ รู้สึกเศร้าเสียใจ ปลายนิ้วที่สั่นเทาลูบที่รอยแผลเป็นเล็กอีกครั้ง อย่างระมัดระวัง เป็นความแค้นแบบไหนกันแน่ ผู้ เป็นแม่ถึงได้ลงมืออย่างโหดร้ายเช่นนี้
ดวงตาคมของเขา มองเห็นแววตาที่สงสารภายใน
สายตาของเธอ
ดวงตาลึกหดลงอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ของเขา ผลักเธอออกไปอย่างแรง
กู้ฮอนเซไปสองก้าว แล้วล้มลงข้างเตียงเขาหมุนตัวด้วยความอึดอัดใจอย่างรวดเร็ว การก ระทํานี้สามารถที่จะพิสูจน์ได้ว่า เขาไม
ต้องการความสงสารจากเธอ
“หวีหรูเจี่ยก็สำนึกผิดแล้ว ตอนนั้นที่เมืองซาบาห์ ฉันดูออก เธอรู้สึกเสียใจและทุกข์ทรมาน…… พูดยังไง เธอก็เป็นแม่ของนาย ทําไมนายถึงไม่ ยอมให้อภัยเธอล่ะ มันก็ผ่านมานานแล้ว นาย เอาแต่โกรธแค้น ไม่เหนี่อยบ้างหรือไง”
ดวงตาประกายของเธอ จ้องมองแผ่นหลังที่ยโส
ของเขา
แผ่นหลังนี้ แทบจะเป็นที่พอใจในจินตนาการของ ผู้หญิงทุกคน มันแข็งแกร่ง หนักแน่น เผด็จการ และดุร้าย แต่กลับเซ็กซี่จนน่าใจหาย
ทันใดนั้น รอยกระสุนปืนที่บริเวณหัวไหล่ของเขา ก็บีบหัวใจของเธอไว้แน่น
ชั่วพริบตาความทรงจําก็หวนกลับเข้ามาในหัว เธอจําได้ ตอนที่อยู่เมืองซาบาห์ เขาเคยพุ่งตัวเข้า มาบังกระสุนให้เธออย่างไม่เกรงกลัว
“…” พอนึกถึง หัวใจของกู้ฮอนก็สั่นเทา ผู้ชายคนนี้ เมื่อช่วยเธอ เขาไม่เกรงกลัวอันตราย
ใดๆทั้งสิ้น
เมื่อทําร้ายเธอ ก็บาดเจ็บไปทั้งตัวจนไม่มีชิ้นดี เมื่อตอนที่โอ้เธอ ก็โอเธอจนถึงที่สุด มองเขาที่หันหลังให้ เก็บเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาอย่าง
เงียบๆ แล้วใส่มันกลับเข้าไปทีละชิ้นๆด้วยท่าทีที่
สง่า
แต่เธอก็ยังคงรู้สึกถึงความเย็นชาที่กระจายออกมาจากตัวเขาได้อย่างชัดเจน
ร่องรอยบนแขนของเขา เหมือนเคยถูกส่งของ อะไรบางอย่างจับเอาไว้ มันค่อนข้างน่าตกใจ ความเงียบ เป็นคําตอบที่เขามอบให้เธอ ในเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับหวีหรูเจี้ย คงไม่มีวันที่ จะหาจุดกึ่งกลางระหว่างพวกเขาได้
มือของนาย จะไปให้หมอดูหน่อยไหม ฆ่าเชื้อ โรคหรือว่าจะ…. ขมวดคิ้วไม่ได้ ” เธอทําลายความเงียบ อดที่จะ
จากนั้น เขาใส่เสื้อคลุมตัวสุดท้าย ขายาวก้าวตรง ไปยังประตู เขาชะงัก แล้วพูดทิ้งท้ายด้วยเสียง เย็นชา “ถ้าเธอยังอยากเจอแม่ ก็รีบแต่งตัวให้เร็ว ที่สุดและลงไปข้างล่าง”
พูดจบ เขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เหลือไว้เพียงห้องที่ระเกะระกะและบรรยากาศ
เย็นเฉียบ
ร่องรอยแห่งความรักของพวกเขาเมื่อคืน ก็ได้ อันตรธานไปหมดแล้วเช่นกัน
ไม่สงสัยเลยว่าทําไมผู้คนมักกล่าวว่า ผู้ชายนั้น เร่าร้อนและอ่อนโยนขณะอยู่บนเตียง พอลงจาก
เตียงก็กลายเป็นเย็นชาไร้ความรู้สึก
แต่ผู้หญิงหลังลงจากเตียง ก็จะเริ่มนึกถึงความ สัมพันธ์แสนหอมหวานเหล่านั้น…….
หลังจากที่เป้หมิงโม่หมุนตัวเดินจากไป กู้ฮอนก็รีบ เปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วกดโทรหาทารกน้อยคนรับสายคือแอนนี———
“ฮัลโหล กูชอน เมื่อครู่เธอไม่สะดวกคุยหรือถึงกด วางสายจิ่วจิ่วไป ตอนนี้ตัวน้อยกำลังร้องไห้อยู่ใน ห้องน้ำ…เอาแต่ถามฉันว่า แม่ไม่ต้องการเธอแล้ว หรือ
พระเจ้า….. พอกู้ฮอนได้ยินว่าลูกสาวกำลัง ร้องไห้ หัวใจของเธอก็แตกเป็นเสี่ยงๆ “แอนนิ เมื่อ ครูเป้หมิงโมอยู่ด้วย ฉันเลยต้องวางสายจิ๋วจิ๋วไป เธอไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำหรือ ร้ายแรงหรือ เปล่า….”
“เหอะๆ ฉันก็เดาว่าเป่หมิงโม่น่าจะอยู่ ไม่อย่างนั้น เธอจะยอมวางสายลูกได้ยังไง แต่เธอไม่ต้อง กังวลนะ ตัวน้อยฉลาดมาก เธอรอดูนะ ฉันจะให้ แกมารับสายเธอ……
ไม่นาน กู้ฮอนก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นทาง
โทรศัพท์——
ก๊อกๆๆ
จากนั้นก็เป็นเสียงของแอนนิ “จิ๋วจิ๋ว แม่โทรมา
แกร๊ก ประตูเปิดออก
