เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่484 ฉีดยา2

ตอนที่484 ฉีดยา2
“คุณหมอคะ รีบมาดูเร็ว มันร้ายแรงกว่าถูกแมวหรือสุนัขข่วนอีกนะคะ……ถึงมันจะมีสะเก็ดแผลแล้ว นั่นเป็นเพราะว่าร่างกายของเขาแข็งแรง เลือดแข็งตัวเร็ว แต่ถึงยังไงเลือดก็ไหลนะคะ ไม่แน่ว่าอาจจะติดโรคหมาป่าไปแล้วก็ได้ หมาป่าก็ถือเป็นสุนัขด้วยใช่ไหมคะ……ตายแล้วๆ โรคพิษสุนัขบ้า……ถ้ายังไม่ฉีดยาให้เขา เขาจะตายตรงหน้าคุณหมอจริงๆนะคะ……หมอทนได้หรือคะ เขาเป็นหนุ่มนิสัยดี ถึงจะนิสัยเหมือนสุนัขบ้างก็เถอะ ยิ่งไปกว่านั้นคนที่หน้าตายอย่างเขา สุดท้ายต้องจบชีวิตด้วยโรคพิษสุนัขบ้า น่าขายหน้าจะตายไป ใช่ไหมคะ……”
เธอจับมือที่บาดเจ็บของเขา เหมือนกำลังถืออุ้งเท้าของสุนัข แล้วแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าอาจารย์หมอ ปากเธอก็พูดไม่หยุด
เธอกังวลจนเกือบลืมว่าเป่หมิงโม่ก็อยู่ตรงนั้นด้วย ในสายตาเธอมีแค่มือที่ได้รับบาดเจ็บของเขา
ใบหน้าหล่อเหลาของเป่หมิงโม่อดที่จะกระตุกไม่ได้
อาจารย์หมอมองกู้ฮอน แล้วก็มองมือที่ได้รับบาดเจ็บของเป่หมิงโม่
“หมอคะ ไม่ต้องลังเลแล้ว รีบสั่งยาให้เถอะค่ะ แล้วฉันจะรีบไปลงทะเบียนแทนทันทีค่ะ……” กู้ฮอนรีบพูดเสริมขึ้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแผลที่มือของเป่หมิงโม่ที่ไปดึงดูดความสนใจของอาจารย์หมอเข้า หรือเป็นเพราะท่าทางรีบร้อนของกู้ฮอนที่ทำให้เขาเห็นใจ ในที่สุด เขาพยักหน้า แล้วพูดกับกู้ฮอนว่า: “ตอนนี้เธอพาเขาไปลงทะเบียนทำบัตรที่แผนกผู้ป่วยนอกก่อน ไม่อย่างนั้นคอมพิวเตอร์จะสั่งจ่ายยาไม่ได้”
“อ๋อ ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” กู้ฮอนเกือบจะร้องไห้ ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เธอหมุนตัวแล้ววิ่งออกมาจากห้องตรวจทันที
เป่หมิงโม่เหลือบมองแขนที่ว่างเปล่า เหมือนว่ายังมีความอุ่นจากปลายนิ้วของเธอหลงเหลืออยู่
ดวงตาลึกและเย็นชา ที่ไม่มีร่องรอยของความอบอุ่นเลย
“พ่อหนุ่ม ภรรยาของคุณดีกับคุณมากเลยนะ” อาจารย์หมอพูด พลางเรียกพยาบาลคนหนึ่งมา “พาเขาไปที่ห้องฉีดยา ทำความสะอาดแผลให้เขาหน่อยนะ”
เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น เขายังคงเย็นชา
แต่คำว่า ‘ภรรยา’ มันสามารถไล่ความเย็นชาในหัวใจของเขาออกไปได้อย่างลึกลับ
การเรียกแบบนี้ ฟังดูแล้วก็ไม่เลวนะ
*
กู้ฮอนลงทะเบียนเสร็จ ก็ไปให้อาจารย์หมอจ่ายยาให้ ตอนที่เธอวื่งหอบไปยังห้องฉีดยา เป่หมิงโม่ก็พับแขนเสื้อขึ้น แล้วนั่งอย่างสง่าอยู่ในห้องพักของพยาบาลแล้ว
ไม่ผิดแน่
มันไม่ใช่ห้องฉีดยาสำหรับผู้ป่วย แต่มันเป็นห้องพักของพยาบาลในห้องฉีดยา
“คุณคะ การตอบสนองต่อการทดสอบผิวหนังค่อนข้างดี งั้นฉันจะฉีดยาให้แล้วนะคะ” พยาบาลสาวพูดเสียงหวาน
“อืม” ผู้ชายคนนั้นทำหน้าตาเฉยๆ แล้วตอบกลับอย่างเย็นชา
“ตอนที่แทงเข็ม อาจจะเจ็บนิดหน่อย อดทนไว้นะคะ……”
“……”
กู้ฮอนยืนอยู่ที่ประตู พอเห็นฉากนี้ เธอก็เหลือบตามองไปที่ถุงฉีดยาในมือ
ใครสามารถบอกเธอได้ว่า ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ผู้ชายคนนั้นฉีดยาโดยที่ไม่ใช้ยาที่เธอซื้อมา
พยาบาลฉีดยาให้เขาโดยตรงเลย
ท่าทางไม่ต้องต่อแถวด้วยซ้ำ ได้รับการดูแลเป็นพิเศษนี่นา
“เรียบร้อยค่ะ” พยาบาลดึงเข็มออก แล้วใช้สำลีก้านห้ามเลือดให้เขา “คุณนั่งก่อนนะคะ ดูว่ามีอาการไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า”
เป่หมิงโม่ไม่ได้ขมวดคิ้ว เขารับสำลีมาจากพยาบาล แล้วกดไว้ตรงที่ฉีดยา ไม่ได้สนใจใบหน้าเขินอายของพยาบาลเลยแม้แต่น้อย
สายตาเขา มองไปเห็นใบหน้าสวยที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสลับเขียวที่ประตูอย่างรวดเร็ว
เขาเลิกมุมปากขึ้น แล้วพูดออกมาสองคำ ที่ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม “เข้ามา”
กู้ฮอนเบ้ปาก เหลือบตามองเขา ก่อนที่จะเดินเข้ามา “ยาของนาย……แต่ดูแล้วคงไม่จำเป็นแล้วสินะ”
ความหมายในคำพูดของเธอนั้น ชัดเจนว่าพยาบาลได้ฉีดให้เขาเป็นการส่วนตัวแล้ว
“ใครบอกว่าไม่จำเป็น” เขาเลิกคิ้วสูง “เธอคิดว่าฉีดยาครั้งเดียวมันจะได้ผลเลยหรือไง เอามาให้ฉัน กลับไปเมืองAยังต้องฉีดอีก”
โดยทั่วไป วัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าต้องฉีดหลายครั้ง
กู้ฮอนเก็บยาเข้าไปในกระเป๋าด้วยความไม่พอใจ
พยาบาลสาวข้างๆพูดว่า “คุณผู้ชายเป็นคนเมืองAหรือคะ บังเอิญจัง เพื่อนฉันก็เป็นคนเมืองAเหมือนกันค่ะ……แหะๆ คุณอยู่เขตไหนของเมืองAคะ”
กู้ฮอนเหลือบตามองพยาบาลสาว หน้าตาเธอสะสวย แค่มองก็รู้ว่าเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน: “เขาอยู่ที่เขตฟู่เฉิง”
เขตฟู่เฉิงเป็นเขตที่มีชื่อเสียงของเมืองA และเป็นเขตที่ร่ำรวยที่สุดด้วย
เป็นอย่างที่คิดไว้ “ว้าว ฉันรู้จักที่นั่นค่ะ……งั้นถ้าต่อไปชั้นไปที่เมืองA ฉันแวะไปหาคุณได้ไหมคะ”
“ได้” คนที่ตอบยังคงเป็นกู้ฮอน
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่น
“จริงหรือคะ ดีจังเลย” พยาบาลสาวดีใจจนออกนอกหน้า “ถ้าอย่างนั้นทิ้งเบอร์คุณผู้ชายไว้หน่อยได้ไหมคะ เบอร์โทรศัพท์ของฉันคือ1390981XXXX……”
“เบอร์โทรศัพท์ของเขาคือ——”
ไม่รอให้กู้ฮอนพูดจบ เสียงทุ้มเหมือนเชลโล่ของเป่หมิงโม่ก็พูดตัวเลขออกมา “1337069XXXX”
“……” กู้ฮอนเบิกตาโต
จากนั้น ร่างสูงของเป่หมิงโม่ก็ลุกขึ้นยืน แล้วก้าวออกไปข้างนอก
นี่เป็นจังหวะที่ต้องเดินไปหรือ
กู้ฮอนรีบตามไป
“ค่ะ ฉันจำได้แล้ว ฉันจะรีบโทรไปนะคะ……” พยาบาลสาวยิ้มจนตาหยี สายตามองเป่หมิงโม่ที่เดินไปนอกประตู เธอจึงรีบตะโกนถามขึ้น “คุณผู้ชายคะ ช่วยบอกชื่อของคุณไว้หน่อยได้ไหมคะ”
“นามสกุลเขาคือ……เอ๊ะ เห้……” กู้ฮอนยังไม่ทันได้บอกกับพยาบาลสาว ก็ถูกแขนแข็งแรงของเป่หมิงโม่ลากออกไป
พยาบาลสาวยืนอึ้งอยู่นอกประตู หากไม่ใช่เพราะสวมชุดพยาบาลอยู่ ไม่สามารถทิ้งหน้าที่ได้ เธอคงจะตามเขาไปจริงๆ……
แต่ว่า เธอมีเบอร์โทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่กลัวหรอก^_^
*
กู้ฮอนถูกเขาฉุดกระชากลากถูออกจากโรงพยาบาล
ระหว่างทาง ลมหายใจของเธอไม่มั่นคง
ผู้ชายคนนี้ลากแรงจัง
ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาเป็นที่ชื่นชอบของพยาบาลสาวนะ ทำไมเธอต้องมาเหนื่อยทำเรื่องลงทะเบียนให้เขาได้ทำการรักษาด้วย
ในใจของกู้ฮอนรู้สึกขุ่นเคือง เมื่อครู่เธอทำตัวเหมือนคนโง่ ที่ไปขอร้องอาจารย์หมอให้จ่ายยาให้เขา
ผู้ชายคนนี้สามารถใช้ใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองได้อยู่แล้ว