ตอนที่486 เบอร์โทรศัพท์ของคนหลอกลวง2
ริมฝีปากสวยของเป่หมิงโม่เลิกขึ้น แต่ไม่ได้ตอบกู้ฮอนโดยตรง แค่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ “เบอร์โทรศัพท์ไม่ใช่ของปลอม”
“หา” เธอตามความคิดของเขาไม่ทันอย่างเห็นได้ชัด
ครู่ใหญ่ๆ เธอถึงดึงสติกลับมา “นายพูดว่า เบอร์โทรศัพท์ที่เพิ่งให้พยาบาลสาวคนนั้นไป ไม่ใช่ของปลอมหรือ”
“……” เขานิ่งเงียบ และขับรถต่อ
“ในเมื่อไม่ใช่ของปลอม” กู้ฮอนมองเขาอย่างตกใจ “นาย……ให้เบอร์โทรศัพท์จริงกับเธอไป……”
เบอร์โทรศัพท์นั้นเป็นของใครกันนะ
หรือจะเป็นเบอร์โทรอีกเบอร์ของเป่หมิงโม่นะ
พอคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเธอก็เริ่มผิดปกติ
เธอหันกลับมา จ้องมองไปที่ด้านหน้าของรถ
บรรยากาศของทั้งสองคนก็ตกอยู่ท่ามกลางสภาวะเย็นชา
*
ในมุมที่ไม่ระบุชื่อของเมืองหนึ่ง คนที่ถูกเรียกว่านักเขียน กำลังก้มหน้าเขียนบทความอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
ตอนที่นักเขียนกำลังยิ้มลึกลับอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ นั้น เสียงริงโทนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
นักเขียนไม่คิดอะไรมาก เขารับโทรศัพท์ และได้ยินเสียงหวานของผู้หญิงดังเข้ามาในหู เขาตกใจในทันที——
“ฮัลโหล คุณผู้ชายคะ สวัสดีค่ะ……แหะๆ ฉันคือนางพยาบาลที่เพิ่งฉีดยาให้คุณไปเมื่อครู่ ฉันยังไม่ทันได้บอกชื่อของฉันให้คุณทราบเลย แหะๆ นามสกุลของฉันคือวาง ชื่อเฟยหนึ่งพยางค์ค่ะ จะเรียกฉันว่าเฟยเฟยก็ได้นะคะ……ฮัลโหล ได้ยินไหมคะ ฮัลโหล……”
“ตื๊ดๆๆๆ……”
แกร๊ก นักเขียนกดวางสายทันที
หน้าผากของเขาย่นด้วยความไม่เข้าใจ
เป่หมิงโม่ไอ้คนจอมหลอกลวง
นึกไม่ถึงว่าจะขายเบอร์โทรศัพท์ของนักเขียนจริงๆ
นักเขียนทำดีกับคุณไม่น้อยเลย เนื้อของกู้ฮอนก็เอาให้คุณกิน ร่างกายนุ่มนิ่มของเธอก็เอาให้คุณจัดการ ลูกสาวลูกชายก็ให้คุณให้กำเนิดออกมา
เชอะ ดูนักเขียนยังไม่ฆ่าคุณเลย เชอะๆๆ……
*
จากเมืองSมาถึงเมืองA ขับรถเพียงไม่กี่ชั่วโมง
กู้ฮอนรู้สึกว่าในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงนั้น เพราะคำพูดเป่หมิงโม่ที่ว่า‘เบอร์โทรศัพท์ไม่ใช่ของปลอม’ ทำให้จิตใจของเธอวุ่นวาย
ไม่ใช่เพราะเธอเชื่อว่าเขากับพยาบาลสาวคนนั้นจะไปมาหาสู่กัน แต่ว่า……
เขายังมีเบอร์โทรศัพท์ที่เธอไม่รู้อีก
คนเราก็มักจะเป็นแบบนี้ หมายเลขโทรศัพท์มือถือ ทำให้ได้รู้ว่าคุณเป็นคนสำคัญของอีกฝ่ายหรือไม่
ดวงตามองรถที่วิ่งขึ้นลงจากทางด่วน เข้าไปในเขตของเมืองA
กู้ฮอนกัดริมฝีปาก “คือว่า ฉันขอไปเยี่ยมแม่ก่อนได้ไหม”
เธออยากรู้ว่าแม่พักอยู่ที่โรงพยาบาลไหน เธอจะได้ไปดูแล
“โรงพยาบาลกลางเมืองA เธอคงคุ้นเคยกับที่นั่นดี” เป่หมิงโม่อ่านความคิด
ของเธอออก จึงให้คำตอบที่ชัดเจนแก่เธอ
เป็นเรื่องจริง กู้ฮอนคุ้นเคยกับโรงพยาบาลนั้นดี
เพราะไม่ว่าจะเป็นใครในตระกูลเป่หมิง ขอแค่เจ็บป่วยนิดๆหน่อยๆก็จะอยู่ที่นั่น
และเป็นห้องพิเศษทั้งหมด
ครั้งหนึ่ง เธอเองก็เคยอยู่ดูแลเป่หมิงโม่ที่นั่นด้วย……
ในตอนนั้น เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อของลูกเธอ；ในตอนนั้น เธอยังไม่รู้ว่าเขามีเฉิงเฉิงอยู่ด้วย
เพียงชั่วพริบตา ก็ผ่านไปสองปีกว่าแล้ว
ไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว
ความคิดของเธอค่อนข้างจะเรื่อยเปื่อย เธอพยักหน้า “ได้ งั้นนายส่งฉันลงข้างทางก็ได้ ฉันจะไปโรงพยาบาลกลางเอง ค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่ของฉัน……ฉันจะคำนวณให้……”
คำพูดนี้ ทำให้เขาโกรธ
คิ้วที่ขมวดแน่น ดวงตาที่เย็นชา ไม่ได้มองไปที่เธอ แน่นอน เขาไม่มีความคิดที่จะจอดรถด้วย
ตอนที่รถของเป่หมิงโม่จอดที่ประตูโรงพยาบาลกลางเมืองA กู้ฮอนก็รู้สึกเหมือนไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว
ที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ มีความทรงจำที่ลบไม่ออกอยู่มากมายในโรงพยาบาลแห่งนี้
ที่เธอคิดไม่ถึงอีกก็คือ เป่หมิงโม่ลงจากรถ
จูงมือเธอเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
“จะไปเยี่ยมแม่ของฉันหรือ”
เธอยังคงถาม เขาไม่ตอบ
ราวกับความบ้าบิ่นและดิบเถื่อนทั้งหมดของผู้ชายคนนี้มอบให้ในเวลากลางคืนหมดแล้ว
พอตอนกลางวัน เขาจะแปลงร่างเป็นผู้ชายสูงส่งและเยือกเย็น
เธอเหมือนรู้สึกว่า เขายังโกรธเธออยู่
เพราะความขัดแย้งเรื่องหยินปู้ฝัน เขาจึงยังคงโกรธเธอ
เห็นได้ว่า ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับหวีหรูเจี๋ย เป่หมิงโม่จะไม่พอใจทุกคน
และไม่ใช่ความไม่พอใจธรรมดาด้วย
เป่หมิงโม่จูงมือเธอตรงมายังชั้นหก
ห้องผู้ป่วยVIP
“คุณชายรอง” พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ประตูโค้งคำนับอย่างเคารพ แล้วผลักประตูเปิด
เป่หมิงโม่พยักหน้าเบาๆ จูงมือกู้ฮอนเข้าไปในห้อง
เป็นอย่างที่คาดไว้ ห้องผู้ป่วยที่เหมือนกับห้องครอบครัว
ตกแต่งอย่างอบอุ่นและสง่างาม เฟอร์นิเจอร์พร้อมใช้งาน
กู้ฮอนมองไปรอบๆ เธอแอบตกใจ ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลย
ถึงแม้ในใจจะรู้สึกซาบซึ้งที่เป่หมิงโม่ดีกับแม่ของเธอ แต่ว่า……มันแพงเกินไปแล้ว เธอครุ่นคิดว่าตัวเลขในสมุดเงินฝากจะพอใช้คืนได้หรือไม่
เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมความตื่นเต้นเล็กน้อย เธอแค่อยากจะเรียก “แม่” แต่ก็ต้องตกใจกับคนที่อยู่บนเตียง
เสียงหนาของเป่หมิงโม่ดังขึ้นมาข้างหู: “พ่อ——”
คุณท่าน คุณท่านเป่หมิง
กู้ฮอนเบิกตากว้าง โชคดีที่เธอกลืนคำว่า”แม่”ลงไปได้ทัน
เพียงแต่ เธอมองไปที่ชายบนเตียงผู้ป่วยด้วยความตกใจ
เขาผอมจนเห็นเส้นเลือดชัดเจน มีเข็มบนหลังมือ และให้น้ำเกลืออยู่
เธอนึกไม่ถึงเลย ว่าชายชราที่เคยแข็งแรงมากในอดีต คุณท่านเป่หมิงที่เปี่ยมด้วยอำนาจ จะมานอนอย่างอ่อนแรงบนเตียงผู้ป่วยในวันนี้
หน้าซีด ซูบผอม เป็นไม้ใกล้ฝั่ง
และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
พอเห็นเป่หมิงโม่มา คุณท่านเป่หมิงทำได้แค่เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก “เอ้อ……เอ้อ……”
ขนาดจะพูดให้เป็นคำยังไม่ได้เลย
