ตอนที่ 497 จังหวะการรวมตัวกันของครอบครัว1
มันทำให้รู้สึกหวาดกลัวอย่างประหลาด
เขายังเฝ้าดูอย่างนี้ต่อไป อย่างนั้นเธอยังมีความลับอะไรให้พูดต่อหน้าเขาได้?
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความลับที่ใหญ่โตของเสี่ยวจิ่วจิ่ว?
“พ่อ!” เฉิงเฉิงตะโกนเรียกอย่างเชื่อฟัง
ดวงตาหลังแว่นกันแดดของเป่หมิงโม่ ชำเลืองมองสองแม่ลูกบนม้านั่ง “ขึ้นรถ”
“…” กู้ฮอนขมวดคิ้ว อย่างตั้งใจ
“คุณแม่…” เฉิงเฉิงแกว่งมือของคุณแม่ พูดเสียงเล็ก “ที่นี่ไม่ให้จอดรถ”
กู้ฮอนมองลูกชายสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ต่อสายตาของลูกชาย เห็นแก่หน้าของลูก เธอจะยังไม่อยากทะเลาะเรื่องการเฝ้าดูของเขาก่อน!
หลังจากขึ้นรถ เธอก็คาดเข็มขัดนิรภัยของเด็กให้เฉิงเฉิงอย่างระมัดระวัง
เป่หมิงโม่มองสองแม่ลูกผ่านกระจกหลัง และไม่ได้ถามอะไรมาก เตรียมออกรถ และค่อยๆขับออกไปอย่างช้าๆ
บรรยากาศในรถเงียบจนรู้สึกแปลกๆ
“…” เป่หมิงโม่ขับรถไปอย่างเงียบๆ
“…” กู้ฮอนมองออกไปนอกหน้าอย่างเงียบๆ ยังคงจับมือของเฉิงเฉิงไว้แน่น
“…”เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีและเงียบอยู่แล้ว แม้ว่าจะไม่พูด แต่สายตาของเจ้าตัวเล็กก็มองพ่อแม่ไปมา…
ทุกคนเงียบไม่ออกเสียงใดๆ
บางทีก็คิดว่าเป่หมิงโม่จะพาพวกเขากลับไปที่บ้าน
สำหรับเฉิงเฉิงแล้ว ที่ที่มีพ่อแม่อยู่ด้วย ไม่ว่าไปที่ไหน ก็มีความสุข
สำหรับกู้ฮอนแล้ว ที่ที่มีเป่หมิงโม่อยู่ด้วย ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ล้วนเป็นพันธนาการของหัวใจ
*
รอจนรถใกล้จะวิ่งไปบนทางหลวง
หว่างคิ้วของกู้ฮอนขมวดมากขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ในที่สุดก็ต้องทำลายความเงียบ และถาม—
“นี่กำลังจะออกจากเมืองเหรอ? แล้วหยางหยางล่ะ?” เธอคิดว่าจะกลับบ้าน
เป่หมิงโม่หยุดไปชั่วครู่ “ฉิงฮัวจะไปรับเขามาจากโรงเรียน”
“…”
กู้ฮอนไม่ได้ถามมาก
ในสายตาที่สดใสของเฉิงเฉิง มีความอบอุ่น
ดูแล้ว คุณพ่อกำลังจะหาจังหวะการรวมตัวของครอบครัว
กลับคิดไม่ถึง กำลังจะขึ้นทางด่วนเพื่อชำระค่าบริการ มือถือดังขึ้น
เสียงกริ่งนั้นดังอย่างเร่งด่วน
“ฮัลโหล…”
กู้ฮอนเหลือบไปมองหูฟังบลูทูธของเป่หมิงโม่ ได้ยินเขาพูดเพียงแค่ว่า “…เธออยู่ไหน ฉันส่งคนไปรับเธอ…ตอนนี้ฉันไม่มีเวลา…”
ทันใดนั้น เป่หมิงโม่ก็เงียบอยู่ครู่หนึ่ง
กู้ฮอนไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร สุดท้าย เป่หมิงโม่ก็ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “…อืม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากคุยสาย เป่หมิงโม่ก็เลี้ยวกลับ มองกู้ฮอนที่อยู่เบาะหลังครู่หนึ่ง
ภายใต้แว่นกันแดด เธอไม่เห็นการแสดงออกของเขา
ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้
เฉิงเฉิงรู้สึกได้ว่าสายนั้นเหมือนจะทำให้คุณพ่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เป็นเวลานาน เป่หมิงโม่เม้มริมฝีปาก “…”
สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร นิสัยที่เย็นชา รถขับผ่านทางชำระค่าบริการแล้ว ก็เข้าสู่ทางด่วน…
*
บนทางด่วน เห็นได้ชัดว่ารถได้ขับเร็วกว่าขับในเมืองเยอะมาก
ความเงียบ
ความเงียบที่นานแสนนาน
สำหรับพ่อลูกบริษัทเป่หมิงแล้ว ความเงียบดูเหมือนจะกลายเป็นวิธีสื่อสารของพวกเขาที่เป็นเอกลักษณ์
แม้ความเงียบแบบนี้ เป็นความเข้าใจโดยปริยายของพวกเขาในระดับหนึ่ง
แต่สำหรับกู้ฮอนแล้ว ความเงียบแบบนี้เป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปลายสายเมื่อครู่นั้นเป็นใคร?
สายตาภายใต้แว่นกันแดดของเป่หมิงโม่ หมายถึงอะไรกันแน่?
กู้ฮอนมองวิวนอกหน้าต่าง ทางด่วนที่กว้างและยาวที่คดเคี้ยวผ่านภูเขาและน้ำ
เธอนั่งอยู่เบาะหลัง ก็มองหลังผมสีดำสั้นของเป่หมิงโม่ เธอจำสัมผัสเส้นผมของเขา ที่นุ่มและหยาบได้
สายตาของเขามองไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว ราวกับว่ากำลังหาบางอย่าง…
ในไม่ช้า กู้ฮอนได้เห็นเลนฉุกเฉินอยู่ข้างหน้า มีรถสปอร์ตสีแดงเปิดไฟฉุกเฉินจอดอยู่คันหนึ่ง
ถัดจากรถสปอร์ต มีรั้วกั้นอยู่บนทางด่วน มีผู้หญิงสวมเสื้อโค้ตสีขาวยืนอยู่…ผู้หญิงหันหลังให้ถนน เหมือนกำลังชมวิวนอกรั้ว
ดูเหมือนรถสปอร์ตคันนั้นจะขัดข้อง
รถของเป่หมิงโม่รีบขับลงมา ค่อยๆขยับเข้าใกล้รถสปอร์ตสีแดงคันนั้น
ปิ๊บปิ๊บปิ๊บ—
เป่หมิงโม่กดแตรสามครั้ง
ผู้หญิงชุดขาวข้างรั้วกั้นจึงหันมา—
ใบหน้าที่ขาวจากระยะไกลนั้น เค้าโครงใบหน้าสวยงาม สะท้อนเข้ามาในรูม่านตาของทั้งสามคนที่อยู่ในรถ
“…”เป่หมิงโม่คิ้วขมวดอย่างเป็นนิสัย
“…” เฉิงเฉิงสีหน้าหม่นหมองลง
“…” นิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเล็กน้อย
เป่หมิงโม่จอดรถลงบนทางฉุกเฉิน
พูดไปหนึ่งประโยค “พวกเธอรอฉันบนรถ!” เอาเข็มขัดนิรภัยออก และลงจากรถ
แม่ลูกนั่งเคียงกันอยู่เบาะหลัง สายตามองเขาที่วิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น…
วินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มออกมา ราวกับผีเสื้อก็ บินเข้าไปตรงอกหนาของเป่หมิงโม่…
