ตอนที่490 ชะตากรรมของเฉิงเฉิง2
เขามีหัวใจที่ละเอียดอ่อน มีความละเอียดอ่อนกว่าหยางหยาง เอาใจใส่และอ่อนโยน
แต่ก็แบกรับความกดดันมหาศาลและความเศร้าไว้ด้วยเช่นกัน……
ในตอนนั้น เธอก็เข้าใจลูกชาย เข้าใจว่าเขากลัวอะไร เข้าใจว่าเขาอยากร้องไห้เพราะอะไร
เธอดึงเฉิงเฉิงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างตื้นตัน
กอดเขาไว้แน่น
สูดดมกลิ่นนมอ่อนๆจากตัวของลูกชายอย่างแรง
น้ำตาหยดลงไปบนคอเสื้อของลูกชาย เธอกอดเขา แล้วร้องไห้สะอื้น
“ร้องออกมาเลย ลูกรัก……ร้องในอ้อมกอดของแม่นะ……”
เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งด้วยความละอายใจ “ขอโทษนะลูกรัก ที่แม่ละเลยความรู้สึกของลูกในหลายปีที่ผ่านมา ที่แม่ไม่ได้ดูแลลูกให้ดี”
เธอรู้สึกถึงความสั่นเทาของร่างเล็กในอ้อมกอดเล็กน้อย
เธอรู้ว่า ลูกชายกำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
ขนาดร้องไห้ เขายังร้องอย่างเงียบกริบ
เฉิงเฉิงกับหยางหยางแตกต่างกันมาก
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เป่หมิงโม่อบรมสั่งสอนเฉิงเฉิงมาเป็นอย่างดี
ดีจนไร้ที่ติ เหมือนกับหยกที่ไร้ตำหนิ
แต่ทำไมถึงโศกเศร้ากว่าหยางหยางถึงขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคิดเป็นกว่าเด็กในวัยเดียวกัน สุขุมและสง่าไม่เหมือนเด็กเลยสักนิด
“ลูกรัก……อยากร้องก็ร้องออกมาให้พอเลยนะ อย่าเก็บไว้ในใจ ลูกยังเป็นแค่เด็กอายุเจ็ดขวบกว่าเองนะ……”
แต่เฉิงเฉิงกลับร้องอย่างไม่มีเสียงออกมาเลย
แค่เอาหน้าซุกตรงไหล่แม่ แล้วสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง
นั่นเป็นวิธีการร้องไห้เฉพาะตัวของเขา
แม้ว่าจะเจ็บปวดหรือน้อยใจขนาดไหน เด็กคนนี้ก็จะไม่ร้องจนเสียกริยา
การสั่งสอนที่ดีของตระกูลเป่หมิง ได้ค่อยๆซึมซับเข้าไปในไขกระดูกของเขาแล้ว
ทั้งชีวิตนี้ เกรงว่าเขาจะไม่สามารถทำตามใจได้เหมือนกับหยางหยาง
เขาจำได้ว่าเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เขาเศร้าที่สุด คือคืนวันนั้นที่แม่จากไป เขากับหยางหยางกลายเป็นคนคนขี้แย
เฉิงเฉิงกลัวมาก ขนาดในช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เขาไม่ได้เจอแม่ เขายังนับวันรอตลอด
เขากลัวว่ามันจะเหมือนกับเมื่อก่อน ที่แม่ไม่สามารถกลับมาได้แล้ว
“แม่……แม่……ยังจะจากผมไปอีกไหม……” เสียงแหบของเฉิงเฉิง เขาสูดลมหายใจแล้วถามขึ้น
นิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเทา
นึกถึงหกวันหลังจากนี้ ระยะเวลาการแต่งงานแทนกับเป่หมิงโม่ก็จะสิ้นสุดแล้ว
เป่หมิงโม่รับปากว่าจะคืนลูกหนึ่งคนให้กับเธอ
ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ยังไงเธอก็ต้องแกจากอีกคนไป
พอเฉิงเฉิงถามแบบนี้ เธอก็หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
ลูกทั้งสองต่างก็มีความสำคัญกับเธอมาก ไม่ว่าจะเลือกคนไหน เธอก็ปวดใจไม่ต่างกัน
“……” ในตอนนี้ เธอไม่สามารถตอบคำถามได้
***
อาคารบริษัทเป่หมิง
ประตูทางเข้าอาคารที่สวยงาม ในเวลานี้แออัดมาก เสียงผู้คนจอแจวุ่นวาย
เนื่องจากเช้านี้ดัชนีหุ้นของบริษัทเป่หมิงร่วงลงไปสิบหกจุด ทำให้วงการอุตสาหกรรมสั่นสะเทือนอย่างรวดเร็ว
อันดับแรก บริษัทเป่หมิงเป็นบริษัทชั้นนำในเมืองA ผลกระทบจึงค่อนข้างกว้าง แม้แต่รัฐบาลยังให้ความสำคัญมาก อันดับสอง บริษัทเป่หมิงเป็นผู้นำด้านสถาปัตยกรรม พอเกิดความไม่มั่นคง ต้องมีผลกระทบต่อชีวิตและเศรษฐกิจของอีกหลายคนอย่างแน่นอน
เพราะฉะนั้น ในวันนี้จึงยิ่งกระสับกระส่ายมากขึ้น
กล้องถ่ายภาพจำนวนมากหันไปทางตึกสูงบริษัทเป่หมิง
ผู้สื่อข่าวจากแวดวงเศรษฐกิจ การเมือง ชีวิตความเป็นอยู่ แม้แต่ผู้สื่อข่าวจากสถานีบันเทิงต่างก็มาประสมโรงด้วย
ไม่ใช่เพราะเหตุอื่นใดเลย แต่เพื่อที่จะได้สัมภาษณ์กับท่านประธานสูงสุดของบริษัทเป่หมิง——เป่หมิงโม่นั่นเอง
เพื่อขุดคุ้ยเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด
แต่ทว่าวันนี้ มันต่างไปจากวันปกติก็คือ นอกจากการสกัดกั้นพวกนักข่าวและสื่อมวลชนแล้ว ยังมีการรวมตัวกันเป็นจำนวนมากของผู้ถือหุ้นอีกด้วย
เรียกได้ว่าเป็นฝูงชนจำนวนมหาศาลในชั่วพริบตาเดียว
บริษัทเป่หมิงส่งพนักงานรักษาความปลอดภัยออกไปจนเกือบหมด จึงจะสามารถหยุดคนที่พยายามจะสร้างปัญหาที่ประตูได้
แม้แต่ที่จอดรถใต้ดินของบริษัทเป่หมิงก็ยังไม่เว้น มีผู้คนรวมตัวอยู่เป็นจำนวนมากเช่นเดียวกัน
ในเวลานี้ ห่างจากอาคารของบริษัทเป่หมิงไปหนึ่งร้อยเมตร รถสีดำราคาแพงคันหนึ่งค่อยๆจอดอยู่ข้างทาง
“คุณชายรอง ดูสถานการณ์ตอนนี้สิครับ ยังจะเข้าไปอีกไหม……” เหล่าลี่คนขับรถของตระกูลเป่หมิงพูดขึ้นอย่างลำบากใจ
เหล่าลี่มองกระจกหลัง คุณชายรองที่นั่งอยู่เบาะหลังสวมแว่นกันแดดสีเข้มบนใบหน้าเย็นชา เป็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์เช่นเคย ไม่สามารถเดาความคิดของเขาได้เลย
“ไม่จำเป็น” เป่หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา “โทรหาฉิงฮัว แจ้งผู้บริหารระดับสูงของบริษัทว่าให้รีบมาประชุมที่โรงแรมแมนดาริน”
“ครับ คุณชายรอง”
เหล่าลี่พยักหน้า ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ คุณชายรองไม่จำเป็นต้องไปสนใจกับนักข่าวพวกนี้
หลังจากนั้น รถเก๋งคันสีดำก็กลับรถอย่างเงียบๆ จนแทบไม่มีใครสังเกตเห็น แล้วค่อยๆเคลื่อนหายไปจากถนนที่ชุลมุนวุ่นวายอย่างรวดเร็ว ขับมุ่งหน้าไปยังทิศตรงข้าม……
*
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
โรงแรมแมนดาริน
ภายในห้องประชุมชั้นสามสิบสองของโรงแรม นอกหน้าต่างสูงมีผู้ชายสูงหล่อคนหนึ่งยืนอยู่
นิ้วเรียงยาวคีบซิการ์หนึ่งมวน แล้วพ่นควันออกมาเบาๆออกมาจากริมฝีปากบางเย็น รสชาติที่ชวนหลงใหลลอยออกมา
เสื้อนอกสีเทาเงินราคาแพงของเขา สวมทับเสื้อกั๊กแบบอังกฤษรุ่นใหม่ล่าสุดที่ถูกรีดจนเป็นจีบสวย
เสื้อนอกถูกโยนลงบนพนักเก้าอี้
ตึกระฟ้าแห่งนี้ตั้งอยู่ในใจกลางที่เจริญที่สุดของเมืองA ไม่น่าแปลกใจเลย นี่เป็นฝีมือของสถาปนิกที่มีพรสวรรค์อย่างVicent.Q
มันแตกต่างจากบริษัทเป่หมิง ที่นี่มีป้ายชื่อของเขา
แน่นอนว่าผลงานของเขามีอยู่ทั่วโลก แต่เพียงมีคำว่า‘แมนดาริน’เท่านั้น ถึงจะเป็นผลงานเดี่ยวของเขา
ภายในห้องประชุม มันเงียบสงัดจนน่ากลัว
บนโต๊ะประชุมยาว ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเป่หมิงนั่งอยู่อย่างลุกลี้ลุกลน
“……”
ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง พวกเขาชำเลืองมองอย่างระวังไปที่ประธานใหญ่ที่ยืนหันหลังให้พวกเขาตรงด้านหน้าของหน้าต่าง
ในระหว่างนั้น มีผู้บริหารหลายคนที่หวาดกลัว จนต้องแอบหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับเหงื่อ
