ตอนที่ 506 อยากจะหัวเราะเยาะเขาจริงๆ2
หลังจากเมื่อครู่ที่ผู้ชายคนนี้ได้ระบายความปรารถนาของสัตว์ร้ายตรงกองฟางกับเธอแล้ว จากนั้นก็จูงมือของเธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บอกว่าพาเธอมาทานข้าว
เพียงแค่เขาคิดไม่ถึง ว่าจะได้เจอคุณป้าของเป่หมิงโม่
กล่าวคือ เป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้ว่ามีคุณป้าอีกคนด้วย
“สวัสดีค่ะ คุณน้า” เนื่องจากมีผู้อาวุโส กู้ฮอนไม่สะดวกที่จะโจมตี จึงทักทายคุณป้าฟางอย่างมีมารยาท
“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องเกรงใจ เธอก็เรียกฉันคุณป้าเหมือนโม่โม่เถอะ” คุณป้าฟางมองคู่รักด้วยรอยยิ้ม และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
คำพูดนี้เมื่อเฟยเอ๋อได้ยิน สีหน้าก็ซีดขาว เธอคิดไม่ถึงว่าก่อนหน้านี้เรียกคุณป้าฟางว่า “คุณป้า” ตามเป่หมิงโม่ คุณป้าฟางกลับให้เธอเรียกเธอว่า “คุณป้าฟาง”
แต่ตอนนี้ กู้ฮอนเรียกเธอว่า “คุณน้า” คุณป้าฟางกลับให้เธอเรียกตามว่า “คุณป้า”!
คนที่มีสายตาชัดเจนแค่ได้ยินก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
คำพูดของคุณป้าฟาง ให้หูที่มองไม่เห็นแก่เฟยเอ๋ออย่างไม่ต้องสงสัย
“แม่ รีบมาเร็ว อาหารที่คุณป้าทำนั้นอร่อยมาก..” ปากของหยางหยางเต็มไปด้วยน้ำมัน เจ้าแมวน้อยยิ้มให้กู้ฮอน
กู้ฮอนใช้โอกาสนี้สะบัดมือของเป่หมิงโม่ออก และเดินตรงไปข้างๆของหยางหยาง หยิบกระดาษทิชชูแล้วเช็ดน้ำมันมุมปากของลูกๆ “ซน บอกกี่ครั้งแล้ว เวลากินอาหารไม่ควรกินเลอะเทอะ ได้ขอบคุณการต้อนรับของคุณป้ารึยัง หืม?”
“ใช่แล้ว!” หยางหยางหันไปยิ้มให้คุณป้าฟาง “คราวหลังคุณป้ายังจะต้อนรับหยางหยางอีกไหม? ขอบคุณนะครับ!”
“ซน!” กู้ฮอนขูดจมูกของหยางหยาง ยิ้มและร้องไห้ ยิ้มขอโทษให้คุณป้าฟาง
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” คุณป้าฟางหัวเราะเสียงดัง “ดีดีดี พวกเธอสองพี่น้องมาได้ตลอด คุณป้าต้อนรับเสมอ”
สีหน้าของเฟยเอ๋อซีดขาว แม้ว่าเครื่องสำอางจะปกปิดรอยแผลเล็กๆเหล่านั้น แต่มองแล้วก็ทำให้คนเห็นใจ
ตอนนี้เป่หมิงโม่กำลังคิดจะนั่งข้างๆกู้ฮอน เฟยเอ๋อก็ลุกขึ้นมา คว้าข้อมือของเขาไว้ “โม่ มา รีบมานั่ง”
เป่หมิงโม่ชำเลืองมองกู้ฮอน สายตาของเธอตั้งแต่เข้ามาในบ้าน หยุดอยู่ที่ลูกชายทั้งสอง หรือไม่ก็หยุดอยู่ที่คุณป้าฟาง ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ ไม่ได้ใส่ใจว่าเขาจะนั่งอยู่ตรงไหน
แต่ก็ช่าง เขาไม่อยากอยู่ในสถานการณ์นี้ ทำให้เฟยเอ๋อเสียใจ
นั่งลงแล้ว เฟยเอ๋อก็ตักอาหารให้เขาอย่างกระตือรือร้น เรียกถามอย่างอ่อนโยน เหมือนภรรยาน้อยก็ไม่ปาน
“เฉิงเฉิง แม่ตักซุปปลาให้หนู” แม้ว่าหยางหยางอยู่ข้างกายกู้ฮอนเยอะกว่า แต่เฉิงเฉิงก็เป็นลูกของเธอ เป็นเนื้อของเธอทั้งหมด เธอไม่สามารถไม่รักพวกเขาได้
ระหว่างมื้ออาหาร เธอตักอาหารให้ลูกทั้งสองไปมา และก็ตักอาหารให้คุณป้าฟางด้วย
“ฮ่าฮ่า เสี่ยวกู้ เธออย่าคอยแต่ตักอาหารให้พวกเรา เธอเองก็ต้องกินด้วย” คุณป้าฟางยิ้มและพูด “ดูกระดูกบนตัวเธอ ลำบากเธอที่ต้องคลอดลูกทั้งสองให้โม่โม่ของเรา มามามา บำรุงดีๆ พยายามมีน้องสาวให้สองพี่น้องนี้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า….”
คำพูดเล่นของคุณป้าฟาง ทำให้คนหลายคนที่นั่งอยู่ต้องตกตะลึง
มีน้องสาวเพิ่มอีกคน?
“…”เฉิงเฉิงหยุดชั่วครู่ มองคุณป้าแวบหนึ่ง แล้วก็มองกู้ฮอน จากนั้นก็ก้มหัวลง ดื่มซุปปลาอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
คุณป้าฟางหัวเราะได้อย่างมีความสุข
สีหน้าของเฟยเอ๋อหม่นหมอง มือที่ตักอาหารให้เป่หมิงโม่ค้างกลางอากาศเป็นเวลานาน วินาทีนั้นทำตัวไม่ถูก ดูสีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา
แต่เป่หมิงโม่นั้นเงียบสงบมาก ยกมุมปากขึ้นมีรอยยิ้มแอบแฝง ครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกว่า ได้ยินข้อเสนอนี้ของคุณป้านั้นไม่เลว
“เอ่อ…” นิ้วมือที่จับตะเกียบของกู้ฮอน สั่นเล็กน้อย รู้สึกทำตัวไม่ถูก “ฮ่าฮ่า คุณน้าคุณกำลังพูดเล่น…จะเป็นไปได้ยังไง…”
เธอยืนยันที่จะเรียกคุณป้าฟางว่าคุณน้า เธอก็ยอมรับตอนที่พูดคำนี้ ในใจนั้นรู้สึกผิดเล็กน้อย
มันเป็นเรื่องน่าสมเพช ที่ลูกรักเสี่ยวจิ่วจิ่ว แม่ไม่ได้ตั้งใจโกหกจริงๆ
หยางหยางกะพริบตาปริบๆ ชำเลืองมองกู้ฮอน “แม่ คุณพูดแบบนี้ไม่กลัวว่าจิ่ว…อืม..”
น่องไก่ของกู้ฮอนยัดเข้าไปในปากของหยางหยาง คำพูดที่หยางหยางยังไม่ได้พูดออกมาก็ต้องหุบปากไป
“เป็นเด็กไม่ควรพูดแทรก! กินข้าวดีๆ”
กู้ฮอนมองไปที่ลูกชายครู่หนึ่ง เจ้าลูกหมีคนนี้ จะทำลดความลำบากใจให้เธอน้อยลงหน่อยไม่ได้เลยรึไง?
อาววู้ หยางหยางผู้น่าสงสารชำเลืองมองคุณแม่ ก็ได้ ให้อภัยเขาด้วยการยอมจำนนต่อศักดิ์ศรีประหลาดของแม่อีกครั้ง
หยางหยางกัดน่องไก่ไปคำหนึ่ง และคิดในใจ: น้องจิ่ว ต้องขอโทษด้วย ไม่ใช่ว่าพี่ชายไม่ช่วยเธอนะ แต่เพราะพี่ชายยากที่จะพูด(พูดไร้สาระ มีปากไว้กินอาหารแล้ว) รอให้วันหนึ่ง พี่ชาย ชีวิตที่ยากลำบากของเราได้พบเจอกัน พี่จะชดเชยตูดไก่ให้เธอนะ น้องจิ่วอย่าโทษพี่ชายเลยนะ เสียงกระซิบ…
เฉิงเฉิงมองท่าทางที่มีความสุขของหยางหยาง หัวใจที่เพิ่งสะดุ้ง ถึงจะสงบลงมา
อย่าคาดหวังว่าเจ้าเด็กเห็นแก่กินนั่นจะควบคุมปากของตัวเองไว้ได้ เขากังวลว่าสักวันหนึ่งหยางหยางต้องเปิดเผยความลับของน้องสาวออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คุณน้าหัวเราะแล้ว” กู้ฮอนยิ้มขอโทษให้คุณป้าฟาง “เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันจะมีน้องสาวเพิ่มให้เฉิงเฉิงและหยางหยางเองค่ะ”
เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงอีกครั้ง
“หา? ฮ่าฮ่า ดี ดี ดี…” คุณป้าฟางพูดว่าดีอย่างต่อเนื่อง
“…”เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว เมื่อกี้แม่ยังกังวลว่าหยางหยางจะพูดหลุดปากไม่ใช่เหรอ? ทำไมคราวนี้…
“โหย๋ว?” ดวงตาของหยางหยางแทบจะถลนออกมา แก้มเล็กๆที่เต็มไปด้วยน่องไก่ แม่ไม่ใช่คนขี้เล่นแบบนี้นี่นา
“แคร่ก” เป่หมิงโม่กระแอมเสียง มุมปากยกขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าใบหน้าที่นิ่งๆไม่ค่อยแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดนัก แต่วินาทีนี้คุณชายโม่แน่นอนว่า—ปลื้มปีติยินดี!
หลงตัวเอง!
กู้ฮอนหันไปเห็นเป่หมิงโม่ที่ภาคภูมิใจสีหน้าของหยางหยาง มองเขาครู่หนึ่ง
เห็นว่าเขาไม่มีอะไรทำ ยกชาบนโต๊ะขึ้นมาอย่างสง่างาม และจิบชา
ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของเฟยเอ๋อ แค่มองก็แทบจะหล่นลงมา…
