ตอนที่ 495 โชคชะตาลึกโชคชะตาตื้น1
ทันใดนั้น เธออึกอักเล็กน้อย “ขอโทษ ยี่เฟิง…”
ขอโทษ!
ในดวงตาของกู้ฮอนมีม่านหมอกบางๆหนึ่งชั้น หัวสมองปรากฏสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเหล่านั้นกับเป่หมิงยี่เฟิง…
เด็กผู้ชายที่เคยให้ความอบอุ่นในยามที่เธอมืดมน ในตอนนี้ ภายใต้แสงอาทิตย์กลับมีเงามาปกคลุมอีกชั้น
ละอองน้ำในดวงตาของเธอหายไป
“…” ใบหน้าของเป่หมิงยี่เฟิงซีดขาว
รอยยิ้มที่จงใจนั้นมีความแข็งแกร่งอยู่บนใบหน้าที่หล่อเหลา
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดแพร่กระจายจากหัวใจ
เขาพูด: “ฮอน ระหว่างเราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องขอโทษต่อกัน มีเพียงโชคชะตาลึกโชคชะตาตื้น…”
หากโชคชะตาลึก ทำไมเขาและเธอถึงต้องจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า?
รอยยิ้มของยี่เฟิงยังคงเหมือนเดิม เพียงหลังจากฉีกหน้ากากเจ้าเล่ห์ออกไป เขาพบว่าต่อหน้าฮอน แม้แต่ความสามารถพื้นฐานในการปิดบังก็ทำไม่ได้…
เธอใช้ดวงตา มองเค้าโครงของผู้ชายที่กลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว หัวใจเงียบดุจน้ำ…
“แม่—”
เสียงใสแจ๋วดังขึ้น
เฉิงเฉิงถือกล่องเค้กเล็กๆที่ประณีตไว้ในมือ
กู้ฮอนหันไปมอง รีบเดินไปจูงมือของลูกชายทันที นั่งลง พูดอย่างจริงจัง “ลูกรัก เมื่อกี้ลูกเกือบทำให้แม่ตกใจ คราวหลังไม่ควรดึงมือออกจากมือของผู้ใหญ่ วิ่งไปเองอีกนะ!”
“อืม แม่ผมรู้แล้ว” เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อันนี้ซื้อให้คุณกิน…หยางหยางบอกว่าคุณชิบรสบลูเบอร์รี่ ผมถามพนักงานของร้าน อันนี้พวกเขาเพิ่งทำเสร็จออกมาเชียวนะ”
กู้ฮอนมองดูสองมือที่ยื่นเค้กมาให้ของลูกชาย อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
“เมื่อกี้ที่หนูวิ่งไป ก็เพื่อซื้อเค้กให้แม่?”
ในตอนเช้านั่งรถของเป่หมิงโม่จากเมืองSกลับไปเมืองAให้ทัน แล้วก็ตรงไปที่โรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ข้าวสักคำก็ยังไม่ได้กิน
กลับไม่คิดไม่ถึงว่าเฉิงเฉิงลูกคนนี้จะใส่ใจละเอียดมาก
เอาใจใส่จนทำให้คนไม่สามารถต้านทานได้
“อืม” เฉิงเฉิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
ด้วยความตื่นเต้นกู้ฮอนกอดลูกชายไว้ในอ้อมแขน อย่างแน่นหนา ในปากกลับสำลักพึมพำ:
ลูกรักเด็กดีของแม่ คราวหลังไม่อนุญาตแล้วนะ…หากถูกรถชนจะทำยังไง? หากถูกคนร้ายพาตัวไปจะทำยังไง…แม่ไม่ขอกินเค้ก แม่เสียหนูไปไม่ได้…”
“เฉิงเฉิงรู้แล้ว…” เด็กน้อยถูกแม่กอดไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าที่ขาวและอ่อนโยน เผยรอยยิ้มที่เขินอายเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่า เขายังคงปรับตัวให้เข้ากับจังหวะของการโอบกอดนี้
แม้ว่าใบหน้าเล็กที่หล่อเหลายังเป็นอารมณ์ที่สงบนิ่งไม่เปลี่ยน ดวงตาใสๆก็เปล่งประกายขึ้นมา จ้องมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงไม่ละสายตา
“พี่ชายยี่เฟิง!” เฉิงเฉิงเรียก “พี่ชาย” สองคำนี้ใช้แรงเป็นพิเศษ
“…” ยี่เฟิงอ้าปาก สุดท้ายก็พยักหน้า และยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “เฉิงเฉิง”
“พี่ยี่เฟิงกลับมาแล้ว กำลังเตรียมตัวไปหาคุณปู่เหรอ?” เฉิงเฉิงถาม
ยังไงที่นี่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลใจกลางเมืองA เขาและคุณแม่ก็เพิ่งออกมาได้ไม่นาน
“อืม” ยี่เฟิงพยักหน้า และตอบ
ภายในรูม่านตา เต็มไปด้วยความเสียใจ
กู้ฮอนถึงจะปล่อยลูกชายออก หยิบเค้กจากมือลูกชาย ลุกขึ้นมา มืออีกข้างจูงมือเล็กของเฉิงเฉิงไว้ และพูดกับยี่เฟิงว่า: “ยี่เฟิง งั้นเราไม่รบกวนนายแล้ว นายรีบไปเถอะ ฉันคิดว่าเมื่อคุณปู่ของคุณได้เจอคุณต้องดีใจมาก”
นึดถึงตอนเช้าฉากที่เป่หมิงโม่พาเธอไปพบคุณท่านเป่หมิง กู้ฮอนหัวเราะอย่างขมขื่น
ตัวเองจะเพราะคำพูดนั้นของเป่หมิงโม่ [พ่อ วางใจ ผมไม่ทีทางขอเธอแต่งงาน] ร้องไห้เสียใจมาก…
กู้ฮอนไม่มีความหนักแน่นเลย!
“เราไปก่อนนะ บายบาย” จูงมือของเฉิงเฉิงไว้ เธอพยักหน้ายิ้มให้ยี่เฟิง และเดินผ่านเขาไป
คำพูดที่ติดอยู่ในลำคอของยี่เฟิง ก็โพล่งออกมาจากปาก: “ฮอน ไม่สนใจวิสัยทัศน์ของโลก ไม่สนความลึกตื้นของโชคชะตา ถ้าหากสามารถกลับมาเริ่มต้นใหม่ เรา…สามารถ…”
ฝีเท้าของกู้ฮอนหยุดชั่วขณะ
เฉิงเฉิงกลับหันกลับไปก่อน: “พี่ยี่เฟิง ผมและหยางหยางจะเรียกคุณว่าพี่ชายตลอดไป!”
พูดเสร็จ เจ้าตัวเล็กจับมือของคุณแม่ไว้แน่น และหันตัวเดินไปข้างหน้า
ในไม่ช้าร่างของสองแม่ลูกก็หายเข้าไปในฝูงชนที่เดินไปมา
ยี่เฟิงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้ม คำว่าพี่ชายของเฉิงเฉิง ให้คำตอบที่โหดร้ายที่สุดกับเขา…
ผู้หญิงที่รักมากที่สุด กลับต้องคลอดลูกออกมาเพื่ออาสองของตัวเอง
ในโลกใบนี้มีอะไรที่น่าขันไปมากกว่าเขารึเปล่า?
ทั้งๆที่เขารู้จักก่อนอาสอง เพียงแต่เสียดายช้าไปหนึ่งก้าว แพ้ไปหนึ่งก้าว และก็แพ้ในทุกๆก้าว…
ความรักนั้นลึกซึ้ง ทำไมโชคชะตาถึงตื้น…
*
สวนสาธารณะริมถนน
“แม่…คุณกินเถอะ…ผมไม่ชอบกินรสเปรี้ยวหวาน…” เฉิงเฉิงชำเลืองมองกู้ฮอนที่ยื่นเค้กหนึ่งช้อนเล็กมาให้ แล้วก็ขมวดคิ้ว
เมื่อกี้สองแม่ลูกเดินจนเหนื่อยแล้ว ก็นั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ยาวของสวนสาธารณะริมถนน
พอดีที่กู้ฮอนหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ จึงลวดนำเค้กที่ลูกชายซื้อมาแกะกิน
“น่าแปลก หยางหยางเจ้าตัวเล็กนั่นชอบกินรสเปรี้ยวหวานเหมือนฉัน…” กู้ฮอนกินเค้กไปหนึ่งช้อน ยัดเข้าเต็มปาก และบ่น: “หนูนะ เหมือนพ่อของหนูมากเลย กินอาหารเหนือไม่ให้ใส่ซอส กินอาหารเสฉวนไม่ให้ใส่พริก กินอาหารเซี่ยงไฮ้ไม่ใส่น้ำตาล กินอาหารกวางตุ้งไม่ใส่ซุป! มีใครที่เรื่องมากเหมือนพ่อของหนูอีกไหม? กินน้ำผสมข้าวไปเลยดีกว่า!”
“…” เฉิงเฉิงเบิกตากวางน้อย มองท่าทางกินเค้กของแม้อย่างจริงจัง ฟังแม่บ่นถึงเรื่องของพ่ออย่างเงียบๆ เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้
“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนที่เป็นเลขาให้พ่อของหนู พ่อของลูกเอาใจยากมาก!” กู้ฮอนกินไปด้วย มองหน้าลูกแล้วยิ้มไปด้วย จากความคาดหวังในสายตาของลูกชาย เธอรู้ ว่าเจ้าตัวเล็กต้องการรู้เรื่องของคุณพ่อให้มากกว่านี้ “เขา บีบให้ฉันเป็นวัวเป็นม้าให้เขาทุกวัน ไม่เพียงแค่ทำงานหนัก ยังต้องกินข้าวด้วยกันกับเขา ให้ความบันเทิงกับเขาหลากหลายรูปแบบ…ตอนนั้น แม่รู้สึกว่าพ่อของหนูเป็นเพียงแค่นายทุนที่ชั่วร้าย เกลียดจนต้องผูกเชือกสีขาวไว้บนหน้าผาก เขียนว่า ‘ระบบทุนนิยม’…”