ตอนที่ 494ความงามของภัยพิบัติ2
เป่หมิงโม่ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาก็เผยให้เห็นแสงสว่างที่เข้าใจยาก
กวาดมองพนักงานผู้อาวุโสที่นั่งอยู่อย่างเย็นชา
“คนนี้เป็นใครกันแน่?!” เขาตะโกนเสียงเยือกเย็น ยกริมฝีปากเยาะเย้ย “ฉันกลับอยากจะรู้ ว่าคนนี้ได้ซื้อพวกคุณกี่คน? หากไม่มีค่าตอบแทนจำนวนมาก พวกคุณใครกล้าทำเรื่องหักหลังบริษัทเป่หมิงเหมือนกับเขา?!!”
ทันทีที่สิ้นเสียง สายตาของทุกคนก็มองไปยังผู้ชายร้องไห้หลั่งน้ำตาที่กำลังกุมหลังมือที่เปื้อนเลือด
แน่นอน บริษัทเป่หมิงปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี
หาดไม่ใช่ผลตอบแทนที่มหาศาล ใครจะเอาอนาคตมาเดิมพันในครั้งนี้?
ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้นี้ จะจัดการได้ยากกว่าที่เป่หมิงโม่คิดไว้!
แต่ในชีวิตของเขา ไม่เคยเจอคำว่า “กลัว” เพียงคาดไม่ถึง ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะมาเร็วกว่าที่คาดเอาไว้มาก!
เขายกมือขึ้น นวดขมับที่ปวดมาก รู้สึกเหนื่อยกับสถานการณ์เช่นนี้อย่างกะทันหัน—
“การประชุมในวันนี้สิ้นสุดเพียงเท่านี้! ในพวกคุณใครเป็นผี อย่าให้ฉันจับได้! ไม่อย่างนั้น…”
ประโยคสุดท้ายนี้ ถูกซ่อนอยู่ในริมฝีปากบางของเขา
ไม่จำเป็นต้องเอ่ยเสียง ก็มากพอที่จะยับยั้งพวกเขาได้แล้ว!
ใบหน้าของผู้อาวุโสตกใจจนขาวซีด ขาสั่นออกจากห้องประชุมอย่างเงียบๆ
*
ครั้งนี้ ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่สุดหรู ก็กลับมาเงียบสงบเช่นอย่างที่ควรจะเป็น
เป่หมิงโม่เดินตรงไปยังตรงหน้าของบานหน้าต่าง แล้วก็จุดซิการ์หนึ่งม้วน มองไปที่วิวแม่น้ำที่เป็นเอกลักษณ์ของเมืองA
วิวด้านหลังนี้ โดดเดี่ยวกว่าเมื่อก่อน…
และเขาก็ยอมรับ ว่าครั้งนี้ เป็นเขาที่ละเลย!
เดือนนี้ เขาหลงระเริงในสัญญาการแต่งงาน ยากที่จะคลี่คลาย…
หากไม่เช่นนี้ เขาก็คงไม่ละเลยต่อบริษัทเป่หมิง…
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง ทำให้เงาของเขายาวขึ้น
เขายิ้มอย่างขมขื่น
ที่แท้ ความงามของภัยพิบัติ กู้ฮอนผู้หญิงคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วคงจะพรากชีวิตของเขาไป…
ดวงอาทิตย์ที่อบอุ่น ส่องแสงยังผืนดินอย่างอ่อนโยน ขจัดความหนาวเย็นในฤดูหนาว
กู้ฮอนจูงเฉิงเฉิงออกมาจากโรงพยาบาลใจกลางเมืองA เป็นครั้งแรกที่สองแม่ลูกจูงมือกันออกมาเดินเล่นบนท้องถนนเช่นนี้
แม่ที่ยังสาวยังสวย ลูกชายที่หล่อเหลาและเชื่อฟัง ดึงดูดผู้คนมากมายให้ชื่นชม
ดึงอารมณ์ของหมอกควันออกไปก่อน เธอมองบนหัวเล็กๆของลูกชาย ด้วยสายตาที่อบอุ่น
“เฉิงเฉิง ตอนนี้แม่จะส่งลูกกลับไปที่โรงเรียน จากนั้นก็รอหยางหยางเลิกเรียนด้วยกัน ดีไหม?” กู้ฮอนถามอย่างอ่อนโยน
เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น เบิกดวงตาสีดำออบซิเดียน ส่ายหัว: “แม่ ผมไม่กลับโรงเรียนแล้ว อีกอย่าง ก็ไม่ต้องรอหยางหยางแล้ว ช่วงนี้เจ้านั่นอยู่โรงเรียนซ้อมละครอายุพลังงานต่ำของพวกเขา”
“โอ้? ละครเรื่องพลังงานต่ำ?” ดวงตาของกู้ฮอนเปล่งประกาย นึกถึงหยางหยางเจ้าเด็กซนนั่น เม้มริมฝีปากและยิ้ม
“อืม” เฉิงเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย อายุยังน้อยก็เปล่งประกายด้านปัญญา “เขาบอกว่าเขาได้แสดงเป็นคนผู้ชายหมายเลขหนึ่งที่หล่อเหลา อ่อนโยน ทำให้คนมากมายหลงใหล”
“หา? ละครเด็กยังมีความดราม่าผู้ชายหมายเลขหนึ่งด้วยเหรอ?” กู้ฮอนเหลือเชื่อ
ใบหน้าของเฉิงเฉิงที่รับไม่ได้กับท่าทางของหยางหยาง ส่ายหัว “ฉันคาดว่าเขาคงจะเป็นอาสามครอบงำ!”
เสียง “พูชี” กู้ฮอนหัวเราะออกมา
ใครบ้างจะไม่รู้ว่า คุณชายสามของตระกูลเป่หมิงเป่หมิงยันผู้เป็นดาราที่โด่งดังที่สุด?
แต่ก็แค่เล่นละครดราม่าผู้ชายหมายเลขหนึ่งของน้องสาวตัวน้อย จึงโด่งดังได้!
เฉิงเฉิงมองไปยังถนนตรงข้าม ทันใดนั้นก็พูดออกมา “แม่ คุณรอผมก่อน…”
จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากมือของกู้ฮอน แล้ววิ่งไปถนนตรงข้าม…
“เฮ้ เฉิงเฉิง ระวัง…”
กู้ฮอนเป็นห่วงลูกชาย กำลังจะวิ่งตามไป กลับถูกรถคันหนึ่งมาขวางไว้อย่างฉับพลัน—
เอี๊ยด—
เสียงรถเบรกแสลงหู!
เธอตกใจ และหยุดฝีเท้า เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาจากในหน้าต่างรถกระทบเข้าในสายตา
“….” เธอหยุดไปหนึ่งวินาที
จากนั้นก็หาร่างเล็กของเฉิงเฉิง จนกระทั่งหลานชายถึงฝั่งตรงหน้าอย่างปลอดภัย ร่างกายเข้าไปในร้านเค้ก ดวงตาของเธออบอุ่นขึ้นมา ถึงจะโล่งอก
ผู้ชายลงมาจากรถ ชุดสูทที่ถูกรีดให้เรียบตรง หวีผมเสยไปข้างหลังดูผู้ใหญ่และสง่า ผมเงามัน
“ไฮ ฮอน” เขายิ้มกว้าง น้ำเสียงอ่อนโยน อบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์ในปีนั้น
“ไฮ…” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งๆหน่อย “ยี่เฟิง…”
ทรงผมของยี่เฟิง ภายใต้การหักเหของแสงอาทิตย์ ที่เร่าร้อน
เห็นการแต่งตัวของยี่เฟิง กู้ฮอนรู้สึกว่า เด็กหนุ่มในตอนนั้นเหมือนว่าไกลออกไปแล้ว
ผู้ชายคนนี้ หลังจากได้ผ่านช่วงอายุในทุกปี โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
“หือ ทำไม? เห็นฉันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าไม่ชินกับฉันในแบบนี้ตอนนี้?” ยี่เฟิงหัวเราะเบาๆ เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบ บนใบหน้าที่หล่อเหลา เผยให้เห็นเสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ของผู้ชาย
เขามีความสุข ยังคงอ่อนโยนเหมือนครั้งแรก
“ไม่ ไม่ใช่…” กู้ฮอนไม่คุ้นเคยกับมันสักพัก “สองปีมานี้…นาย สบายดีไหม?”
เธอจำได้ สองปีก่อนหากไม่ใช่เพราะเป่หมิงโม่เข้าใจผิดคิดว่ายี่เฟิงและเธอหนีไปด้วยกัน ชะตากรรมของยี่เฟิงคงไม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลเป่หมิง เพราะเรื่องนี้ เธอจึงรู้สึกผิดอยู่เสมอ
“หึหึ เพราะคำอวยพรของเธอ ดูฉันตอนนี้ แต่งตัวดูดี รถสวยสาวสวย จะไม่มีชีวิตดีได้ยังไง?” ยี่เฟิงยักไหล่อย่างเท่ห์ รอยยิ้มที่สดใสภายใต้แสงอาทิตย์
การแสดงออกนั้นเหมือนจะบอกกับกู้ฮอนว่า เขาสองปีมานี้ ไม่มีทางที่จะเป็นไปตามอย่างที่คนอื่นคาดหวังไว้ หลังจากออกจากตระกูลเป่หมิง ในทางกลับกันเขาได้ใช้ชีวิตตามสไตล์ของเขา!
แต่ว่า ในสายตาที่กู้ฮอนมอง กลับรู้สึกอยากร้องไห้เล็กน้อย
ยี่เฟิงในความทรงจำของเธอ ไม่ใช่แบบนี้
แม้ว่าเขาจะยิ้มได้อย่างสดใส แต่ถูกเธอจับเข้าถึงดวงตาในรูโพรงของเขา
เขาไม่มีความสุข!
ยี่เฟิงไม่มีความสุข!
