ตอนที่ 498 จังหวะการรวมตัวกันของครอบครัว2
“แม่” มือเล็กของเฉิงเฉิงจับมือเธอแทน
กู้ฮอนหันไปมอง ยิ้มบางๆให้ลูกชาย “หืม?”
เฉิงเฉิงใช้ความคิด และพูดไปว่า “คุณจะเป็นแม่ของหนูตลอดไป นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้”
ความหมายภายใต้คำพูด ไม่ว่าพ่อจะแต่งงานกับใคร ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่คุณแม่ในใจของเฉิงเฉิงได้
“แทนที่” สองคำนี้ กู้ฮอนได้ยินแล้วดวงตาเจ็บปวด
เธอนึกถึงเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนที่เป็นแม่อุ้มบุญ ก็ได้ลิขิตไว้แล้วว่าเป็นแค่ตัวแทน
ความคิดของเฉิงเฉิงทำให้เธอซาบซึ้งและปราบปลื้ม “ขอบใจจ๊ะที่รัก หนูและหยางหยาง จิ่วจิ่ว จะเป็นลูกของแม่ไปตลอด ใครก็เข้ามาแทนไม่ได้!”
*
หลังจากนั้นไม่นาน เป่หมิงโม่ก็ขึ้นรถอีกครั้ง
ผู้หญิงยิ้มแย้ม ตรงเข้ามาเปิดประตูรถ ราวกับเป็นเจ้าของ ท่าทางเข้ามาในรถอย่างชำนาญ
เงยหน้า ตอนที่เห็นกู้ฮอนและเฉิงเฉิงนั่งอยู่เบาะหลัง เธอยิ้มเผยให้เห็นฟัน “ไฮ หนูน้อย ที่แท้เธอก็อยู่เหมือนกัน? ดีใจที่เราได้เจอกันอีก!”
เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ อย่างสุภาพและให้เกียรติ ที่บ้านสั่งสอนมาดี ไม่ว่าเด็กคนนี้จะไม่ชอบคนตรงหน้ามากแค่ไหน ยังคงรักษาความสง่าไว้
หันไป เธอก็มองกู้ฮอน สีหน้าตกใจเล็กน้อย และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ “สวัสดี คุณกู้”
“สวัสดีค่ะ” กู้ฮอนพยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย แสดงได้ดีมาก “คุณเฟยเอ๋อ”
“ฮ่าฮ่า ฉันรบกวนตารางเดินทางของพวกคุณรึเปล่า?” เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “งั้นคงต้องขอโทษด้วยจริงๆ…ตอนแรกฉันอยากจะขับรถเล่น และลวดออกเมืองไปพักผ่อน ไม่คิดว่ารถจะมาเสียระหว่างทาง ไม่ได้การจึงโทรให้โม่…โอ้ ใช่แล้ว โม่ ทำไมคุณมาเร็วขนาดนี้ ฉันคิดว่าต้องรอให้คุณออกจากเมืองก่อน ไม่คิดว่าคุณก็อยู่บนทางด่วน
“…” เป่หมิงโม่ไม่ได้ตอบเธอ รถบนเลนฉุกเฉินจอดนานไม่ได้ เขาจึงสตาร์ทรถ มองรถสปอร์ตคันสีแดงจากนอกหน้าต่าง “รถต้องรีบลากไปให้เร็ว จะได้ไม่กีดขวางการจราจร”
“อืม! แล้วแต่คุณเลยค่ะ!” เฟยเอ๋อยิ้มหวาน ด้วยท่าทางของผู้หญิงที่มีความสุข
เพียงแต่ใบหน้าที่ดูสวยงามนั้น แต่งหน้าได้หนาจนไม่เป็นธรรมชาติ
แต่ใครๆก็แอบรู้ ว่าเฟยเอ๋อเป็นคนสวยอยู่แล้ว แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหลุม ไม่สามารถชดเชยได้
จากนั้น เป่หมิงโม่ก็เริ่มโทรให้คนมาลากรถ…
เฟยเอ๋อคว้าช่องว่างของโอกาสนี้ หันตัวไป เริ่มพูดคุยกับกู้ฮอนแม่ลูก—
“คุณกู้ ได้ยินว่าตอนนี้คุณทำงานในบริษัทกฎหมายใช่ไหม?”
“ค่ะ ได้ลาไว้ล่วงหน้าแล้ว อีกสองวันค่อยกลับไปทำงาน”
“คุณสุดยอดไปเลย!” เฟยเอ๋อยิ้มจนตาหยี ดวงตาเปล่งประกาย “อิจฉาผู้หญิงปกขาวอย่างพวกคุณจัง มีความสามารถมาก! ไม่เหมือนฉัน เหมือนว่าอะไรก็ทำไม่เป็น สามวันวิ่งไปโรงพยาบาลสองหน ใกล้จะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว ฮ่าฮ่า…”
กู้ฮอนเม้มริมฝีปาก “คุณเฟยเอ๋อชมเกินไป ฉันก็เป็นแค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่ง”
“คุณกู้ช่างอ่อนน้อมถ่อมตน ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าคุณกู้จะเก่งเรื่องการฟ้องร้องคดีแพ่งรึเปล่า? ตอนที่ฉันอยู่บ้านพักคนชราได้รู้จักเพื่อนไม่กี่คน ถ้าหากได้ อยากจะให้เธอช่วยเหลือพวกเขาจริงๆ…พวกเขาช่างน่าสงสารจริงๆ…” เมื่อพูดถึงเพื่อผู้ป่วยที่บ้านพักคนชรา เฟยเอ๋อแสดงสีกน้าทนไม่ได้
“…” กู้ฮอนเหลือบไปมองหลังหัวของเป่หมิงโม่ เขาไม่รู้ได้วางสายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ขับรถอย่างเงียบๆ หัวใจ รู้สึกเหนื่อยอธิบายไม่ถูก เธอดึงริมฝีปาก พยักหน้าให้เฟยเอ๋อ “ได้ ว่างๆคุณก็ให้พวกเขามาที่สำนักงานกฎหมายหยินซือหาฉัน ฉันจะแนะนำนักกฎหมายที่เหมาะสมเพื่อช่วยพวกเขาต่อสู้คดี”
“อย่างนั้นต้องขอบคุณจริงๆ คุณกู้” เฟยเอ๋อยิ้มแย้มและพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองเป่หมิงโม่ “โม่ คุณดูสิคะ คุณกู้ช่างเป็นคนดีจริงๆ! อนาคตเมื่อเราแต่งงานแล้ว…ควรจะไปมาหาสู่กับคุณกู้ถึงจะดี”
แต่งงานประโยคนี้ เหมือนจะเป็นตัวแทนทางชีวเคมีที่มองไม่เห็น ได้กระจายไปในรถอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดการตอบสนองที่น่าเหลือเชื่อ
มือของเป่หมิงโม่ที่จับพวงมาลัย ก็ลื่นโดยไม่ทันระวัง
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเฉิงเฉิง ทั่วทั้งใบหน้านิ่วขึ้นมา
สีหน้าของกู้ฮอนขาวซีดชั่วครู่
เพียงเฟยเอ๋อ ที่ยังคงดื่มด่ำกับความสุข และพูดต่อเนื่อง “ประการแรก ยังไงคุณกู้ก็เป็นแม่ของเฉิงเฉิงและหยางหยาง เราคงไม่ควรที่จะไม่ให้พวกเด็กๆได้เจอแม่บังเกิดเกล้า ใช่ไหม? ประการที่สอง ฉันรู้สึกได้ว่าฉันกับคุณกู้สามารถแนเพื่อนกันได้! คุณกู้ทั้งสวย นิสัยก็อ่อนโยนมาก ฉันค่อนข้างชอบคนแบบนี้ นอกจากนี้ในอนาคตยังสามารถเรียนรู้การดูแลเด็กๆ สถานการณ์แบบนี้มีเยอะ ใช่ไหม โม่?”
“…” ใครจะรู้ มือคู่นั้นจับพวงมาลัยไว้แน่น กล้ามเนื้อปูดออกมา ได้ใช้แรงแอบระบายออกมา
ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดของเขา ชำเลืองมองกู้ฮอนผ่านกระจก เห็นได้ชัดว่าหน้าเธอขาวซีดทำให้เขาขมวดคิ้ว
ไม่ถูกต้อง!
แม้ว่าในใจของเขาจะมีคำตอบแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้าที่เป็นมิตรและมีความสุขของเฟยเอ๋อแล้ว พบว่าเขาไม่สามารถตอบคำว่า “ใช่” ได้ แต่ก็สมควรตายที่พูดคำว่า “ไม่ถูก” สองคำนี้! ออกมาไม่ได้
เขาเกลียดความรู้สึกที่ไร้พลังแบบนี้!
เป็นครั้งแรกที่รู้สึก แม้ว่าตัวเองจะแข็งแกร่งและอยู่ยงคงกระพัน แต่ก็สู้กับคำว่า ‘ความรัก’ ไม่ได้!
“เฟยเอ๋อ คุณจะไปไหน ผมไปส่งคุณก่อน…” เขาพยายามเบี่ยงเบนหัวข้อที่ทำให้เขาอยากจะทุบหน้าต่างรถ
“ฉันไม่กลับไป!” เฟยเอ๋อรีบส่ายหน้า “โม่ ฉันไม่กลับไป…พวกคุณไปไหนกัน ก็พาฉันไปเที่ยวด้วยกัน ดีไหมคะ?”
“ผมจะส่งคุณกลับโรงพยาบาล!” น้ำเสียงเข้มของเป่หมิงโม่ ในน้ำเสียงไม่มีการประนีประนอมเลยสักนิด ท่าทางที่แข็งกระด้างของเขา
บรรยากาศก็ลดลงจนถึงจุดเยือกเย็นทันที
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ของเฟยเอ๋อ ทันใดนั้นก็น่าสงสารทันที
น้ำตาคริสทัลหมุนวนอยู่ในดวงตา แค่มองก็แทบจะร่วงหล่นลงมา กลับกัดริมฝีปาก บังคับตัวเองบีบรอยยิ้มที่แย่กว่าการร้องไห้ออกมา ยกแขนเสื้อขึ้น ยกข้อมือของตัวเองขึ้นมา ยื่นไปตรงหน้าของเป่หมิงโม่ “โม่คุณดูสิคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว…รอยแผลหายดีมากแล้ว ไม่ต้องกลับไปโรงพยาบาลอีก….”
มุมที่เฟยเอ๋อยกมือขึ้น รอยแผลนั้นก็เข้ามายังสายตาของกู้ฮอนและเฉิงเฉิง
