ตอนที่ 505 อยากจะหัวเราะเยาะเขาจริงๆ1
“…”เธออดไม่ได้จึงตะโกนออกมา
ร้องไห้ไร้น้ำตา!
ทำไมถึงไม่มีใครได้ยินเธอตะโกนเลยเหรอ?
ทำไมถึงไม่มีใครมาช่วยเธอผู้หญิงที่ใกล้จะโดนฉกความบริสุทธิ์ไป? (แม้ว่าความบริสุทธิ์ของเธอจะถูกทำลายด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้ตั้งนานแล้วก็ตาม)
ความนุ่มนวลของเธอ ความดิ้นรนของเธอ กระตุ้นฮอร์โมนเพศชายของเขาอย่างบ้าคลั่ง กระตุ้นความมุ่งมั่นของเขาที่จะเอาชนะ
“หยุด…หยุด…อืม…” การต่อต้านของเธอเห็นได้ชัดว่าไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้
กลิ่นทุ่งหญ้าผสมกับกลิ่นพืชนานาพันธุ์ที่หอม จับสติของเขาได้อย่างรวดเร็ว
“ฮอนเอ๋อ เธอบอกฉัน แบบไหนถึงจะสามารถเอาเธอให้พอ?” เขาบ่นเบาๆ
ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่เคยพอ
เหมือนเสพติดก็ไม่ปาน สะบัดกลิ่นอายของเธอไม่ออก
เขาใส่ใจอะไรได้ไม่มาก หลังกองฟางนี้ อย่างไม่เกรงใจ
ใช้ชีวิตชาวนาชาวไร่ที่เรียบง่าย เหมือนกับคุณป้าที่ตัดขาดจากทางโลก โยนความโศกเศร้าและความเสียใจทั้งหมดไว้ข้างหลัง ดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ยอดเยี่ยม ชมสายัณห์ของพระอาทิตย์ตกดิน มือข้างหนึ่งจูงภรรยา มืออีกข้างจูงลูกไว้ มีเงาสูงภายใต้แสงอาทิตย์ตกดิน นั่นเป็นความฝันที่เขาหวังไว้แต่กลับไม่สามารถไปถึงได้
และวันนี้ ความฝันของเขากำลังจะเป็นจริง
มีฮอนเอ๋อ และยังมีลูกชายฝาแฝด
ในเขตชนบทนี้ กำลังจะตระหนักถึงชีวิตที่สงบสุขที่เขาใฝ่ฝัน
แม้ว่า ความฝันนี้จะสั้นกว่าที่คิดไว้
…
…
ขอบคุณ? กู้ฮอนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดขอบคุณกับเธออย่างไม่มีเหตุผล? เขาควรขอโทษเธอถึงจะถูก!
เป็นเวลานาน กู้ฮอนถึงจะมีสติกลับมา
เธอกลั้นหายใจ อย่างไม่น่าเชื่อ “ไม่ใช่หรอกมั้ง! เป่หมิงโม่ ที่แท้ความฝันของคุณคือการเป็นชาวนา!!”
เธออยากจะหัวเราะเยาะเขาจริงๆ!
สถาปนิกอัจฉริยะของเทพผู้กล้าหาญในสายตาของคนภายนอก
ผู้นำอันดับต้นๆของบริษัทเป่หมิงอยากเป็นชาวนา!
คุณแกล้งฉันเล่นเหรอ!
คุณเป็นตระกูลของบริษัทเป่หมิงรู้ไหม?
*
แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ตกดินถูกปกคลุมด้วยเวลากลางคืน
ในบ้านไร่มีควันอาหารลอยขึ้นมา ข้างนอกทางเดินมีแสงสว่างของโคมไฟ มีเสียงหัวเราะของคนดื่มดังออกมาเบาๆ
ในห้องหนึ่ง อาหารถูกเสิร์ฟบนโต๊ะแล้ว
“กรุบกรุบ.คุณบอกว่าเป็นคุณป้าของผม?”
หยางหยางกัดปีกไก่ทอดไปด้วย และพูดไม่ค่อยชัดเจนจ้องมองคุณยายใจดี
คุณป้าฟางยิ้มพยักหน้า ลูบหัวของหยางหยางด้วยความเอ็นดู “เป็นครั้งแรกที่หยางหยางได้เจอคุณป้าใช่ไหม? พ่อของหนูก็จริงๆเลย ไม่น่าเชื่อถือ ดูหนูสองพี่น้องสิปีนี้ก็เจ็ดขวบแล้ว เพิ่งจะพามาให้ยายแก่เจอ”
พูดเสร็จ คุณป้าฟางก็ตบบ่าของเฉิงเฉิงๆที่นั่งข้างๆอย่างเบามือ “คนหนึ่งเรียกเฉิงเฉิง อีกคนเรียกหยางหยาง ชื่อนั้นสุดยอดมาก มา ให้คุณป้ามาดูหน่อยสิ…โหย๋ว พี่น้องสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก…”
คุณป้าฟางยิ้มไม่หุบปาก เห็นได้ชัดว่ารอยตีนตาตรงหางตาอ่อนโยนเป็นพิเศษ
“คุณป้าเป็นน้องสาวของคุณปู่เหรอ?” เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น ถาม
“ใช่” คุณป้าฟางพยักหน้าด้วยความเอ็นดู
“แล้วทำไมคุณปู่ถึงไม่เคยพูดถึงคุณป้า?” เฉิงเฉิงสงสัย
รอยยิ้มบนมุมปากของคุณป้าฟาง แข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นก็อ่อนลงมา “เพราะว่าปีนั้นคุณป้าทำเรื่องที่ทำให้ตระกูลเป่หมิงไม่พอใจ ถูกตระกูลเป่หมิงไล่ออกจากบ้าน “ดังนั้นคุณปู่ของหนูกับฉันให้ตายยังไงก็ไม่เจอกันอีก”
“ทำเรื่องที่ทำให้ตระกูลเป่หมิงไม่พอใจ?” หยางหยางถามอย่างประหลาดใจ “เพราะว่าคุณป้าผสมพันธุ์หมูอยู่ที่นี่เหรอ?”
เมื่อคุณป้าฟางได้ยิน ก็หัวเราะออกมา “ไม่ใช่ผสมพันธุ์หมู แต่เป็นเลี้ยงหมู แต่หยางหยางทายถูกได้ครึ่งหนึ่ง เพราะว่าคุณป้าไม่สนใจคำคัดค้านของครอบครัว หนีมาที่นี่กับคนชนตอนที่ไม่มีอะไรเลย ดังนั้นจึงมาอยู่ที่นี่เลี้ยงหมูทำไร่”
“แล้วคุณลุงชาวชนบทคนนั้นล่ะ?” หยางหยางก็กัดปีกไก่ทอดอีกคำ
“เขาน่ะ…” มีความเศร้าภายในแววตาของคุณป้าฟาง “จากไปหลายปีแล้ว หากเขายังอยู่ ต้องชอบพวกเธอสองพี่น้องอย่างแน่นอน”
“คุณป้า…”
เฉิงเฉิงสังเกตได้ถึงความเศร้าของคุณป้าฟาง
“ คุณป้าไม่เป็นไร ต้องขอบคุณพ่อของพวกเธอ หลายปีมานี้คอยดูแลคุณป้ามาโดยตลอด”
เฟยเอ๋อนั่งอยู่อีกด้านของโต๊ะ ฟังบทสนทนาของคุณป้าฟางและเด็กฝาแฝดสองคนนั้นอย่างเงียบๆ ภายในใจ ที่แท้หญิงชราคนนี้เป็นคุณป้าแท้ๆของเป่หมิงโม่
ทันใดนั้นในใจของเฟยเอ๋อก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
หากเธอไม่ได้สแบถามเกี่ยวกับการเดินทางของเป่หมิงโม่ก่อน หากก่อนหน้านั้นบนทางด่วนเธอขวางเขาไว้ไม่ทัน เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะพลาดอะไรไปบ้าง!
เธอมีลางสังหรณ์ใจว่า คุณป้าฟางคนนี้ที่เคยถูกตระกูลเป่หมิงไล่ออกจากบ้าน และบ้านไร่แห่งนี้ที่ห่างไกลจากความวุ่นวาย สำหรับเป่หมิงโม่แล้ว ต้องมีความสำคัญเป็นพิเศษ
“คุณป้า”
เป่หมิงโม่เดินเข้ามา ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณป้าฟางและลูกๆ
“คุณป้าฟางเงยหน้าขึ้น “โม่โม่ มาแล้วเหรอ” ตามมาด้วย คุณป้าฟางมองผู้หญิงที่เป่หมิงโม่จูงมาเข้ามาด้วย
แก้มของผู้หญิงนั้นอมชมพู ทำให้มีเสน่ห์
แต่การแสดงออกของผู้หญิงคนนี้ ดูท่าทางเหมือนไม่พอใจ
“ฮ่าฮ่า โม่โม่ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าคนนี้คือแม่ของเฉิงเฉิงและหยางหยางใช่ไหม?”
“ใช่ครับ คุณป้า”
เป่หมิงโม่เม้มริมฝีปาก ดวงตาสีเข้มเปล่งประกาย
นั่นเป็นสีหน้าความภาคภูมิใจของผู้ชายหลังจากได้ทำอะไรสักอย่างแล้ว มือกู้ฮอนที่ถูกเขาลากไว้ บิดมือของเขาด้วยความโกรธ
เกลียดจนอยากจะหักของเขา!
