เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 501 อัปลักษณ์1

ตอนที่ 501 อัปลักษณ์1

“หยางหยาง เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ไปมุดรูหมามาเหรอ หรือไม่เล้าไก่มา?” เธอถอนหายใจ นั่งลง วางเฉิงเฉิงลง ดึงหยางหยางมาปัดฝุ่นให้

“ฮือ—”

เสียงร้องไห้ที่ดังเกินจริงจนทำให้สะเทือน หยางหยางรีบเข้าสู้อ้อมแขนของคุณแม่ กอดไว้แน่นหนา น้ำตาน้ำมูก ถูในอ้อมแขนของคุณแม่ ปากยังคร่ำครวญ—

“แม่…ในที่สุดแม่ก็มา หยางหยางคิดถึงคุณมาก…ฮือ…หยางหยางไม่ได้ไปมุดรูหมา หยางหยางก็ไม่ได้ไปเล้าไก่…หยางหยางแค่ไปให้อาหารหมู…ฮือ…ฟูด…”

เจ้าตัวเล็กร้องไห้หนักมาก จนแทบหายใจไม่ออก

“อาววู้…” เชี่ย อาววู้สองครั้งข้างๆขาของหยางหยาง เสียงหึ่ง: “[หยางหยางเจ้าลิงซน!นายแน่ใจนะว่าแค่ให้อาหารหมู แต่ไม่ใช่ไปวุ่นวายในเล้าหมูของคนอื่น เพียงแค่บังคับให้พวกเขาเป็นตือบ้วยก่ายเหรอ? หึ ดูถูกนาย!]

“…”กู้ฮอนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ มิน่าบนตัวเจ้าตัวเล็กจะมีกลิ่นขี้หมู

“ฮือ…หยางหยางไม่ต้องการไอ้พ่อนกนั่น หยางหยางต้องการแค่แม่..แม่อย่าไม่ต้องการหยางหยางนะ…ฮือ….ไอ้พ่อนกเอาแต่ด่าคนอื่น ยังพาให้ตัวน่าเกลียดไปไหนมาไหน หยางหยางเกลียดเขา…หึ…”

หัวของหยางหยางมุดอยู่ตรงขาของแม่และสั่นอย่างหนัก ดวงตายังมิวายมองไปยังเฟยเอ๋อที่ลงจากรถมา หึ!

เฟยเอ๋อกัดริมฝีปาก เห็นได้ชัดว่าสีหน้าซีดขาว

อดทนกับหยางหยางไม่ใล่แค่วันสองวัน แต่เด็กคนนี้เป็นลูกของเป่หมิงโม่ เธอ…จึงทำได้แค่ยอมรับ

“อาววู้…” เชี่ย ทันใดนั้นก็รู้สึกถูกมีส่วนเกี่ยวข้อง ดวงตาของสุนัขจ้องหยางหยาง และกัดฟัน: [ไอ้หยางหยาง ที่แท้นายให้พ่อนายขอคนอัปลักษณ์เหรอ! ให้ฉันทำอะไร? ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ…]

‘เชี่ย’ มองสุนัขขนเหลืองเมื่อครู่อย่างไม่เต็มใจ อาววู้ ที่ไหนยังมีร่องรอยของมัน?

‘เชี่ย’ เกาอุ้งเท้าอย่างไม่เต็มใจ และร้องอย่างเงียบๆ: [อาววู้ คนอื่นเขาแค่ชอบหมาขนเหลืองที่ผอมโซ เป็นหมาอัปลักษณ์ที่ไหนกัน?…คนอื่นเขาแค่ชอบเหลือง…เอ่อ อิอิ แม้ว่าสีนี้จะเป็นสีไปหน่อย แต่คนอื่นก็ชอบ…ยิ่งเหลืองยิ่งดี…และยังชอบความผอม และยังชอบความมีกระดูก หยดขนาดนี้ อาววู้…หยางหยางนายคืนหมาขนเหลืองของฉันมา…]

“ฮือ ฮือ…” ท่าทางหยางหยางที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำให้กู้ฮอนเจ็บปวด

ถอนหายใจ และรีบกอดลูกชายไว้ในอ้อมแขน “พอแล้วลูกรักเด็กดี แม่ก็อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว หืม?”

ไม่ว่าลูกจะร้องไห้จริงรึปลอม แต่สำหรับคนเป็นแม่ ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจแม้แต่นิด!

เฉิงเฉิงท่าทางสง่างาม กลอกตาบน

หยางหยางแสดงละครได้ดีมาก หากไม่แบบนี้ คุณพ่อจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร?

“เบลล่า—” เฉิงเฉิงลดสายตาลง ชำเลืองมองอุ้งมือที่เกาพื้นของสุนัข

“อาววู้…” เบลล่าเงยหน้าขึ้นมาเฉยๆ ใบหน้าเสียใจนอนลงที่ข้างขาของเฉิงเฉิง ถูแรงๆ ส่งเสียงคร่ำครวญ: [นายน้อย นายดีกับฉันที่สุด ชื่อเบลล่านี้ดูไฮโซขนาดไหน! คนอื่น…เอ่อไม่ สุนัขไม่เอาชื่อ ‘เชี่ย’ บ้านนอกแบบนี้หรอก!]

หยางหยางยังคงอยู่แกล้งตายอยู่ในอ้อมแขนของคุณแม่

“ฮือฮือ แม่ ผมไม่ต้องการเห็นหน้าตายของไอ้พ่อนกคนนั้น!”

กู้ฮอนชำเลืองมองใบหน้าที่หม่นหมองของเป่หมิงโม่ และอดถอนหายใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เกิดมาหล่อเหลา แต่ทำไมต้องมีนิสัยที่ไม่ดีด้วย!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่โหดร้ายหรอกเหรอ? “ได้ได้ได้ ไม่เจอก็ไม่เจอ หยางหยางไม่ต้องร้องไห้แล้ว…”

เป่หมิงโม่กำปั้นแน่นขึ้น

หยางหยางโลภไม่พอ ดวงตาโตนั้นฉลาดมาก มองเฟยเอ๋อเป็นครั้งคราว ส่งสายตามีดบินไป “ฮือ ผมก็ไม่ต้องการเห็นคนอัปลักษณ์นั่น!!!”

สุดท้าย เฟยเอ๋อเพราะคำว่าอัปลักษณ์ ทำให้ร้องไห้…

“หยางหยาง อย่าเสียมารยาทแบบนี้!” กู้ฮอนดุเสียงเบา หยักหน้าขอโทษเฟยเอ๋อ “เด็กไม่รู้เรื่อง คุณอย่าใส่ใจ”

เฟยเอ๋อยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา “ฮ่าฮ่า ฉันไม่เป็นไร…”

ร้องไห้ขนาดนี้ ยังพูดว่าไม่เป็นไร?

“เจ้านาย คุณมาแล้ว—” ฉิงฮัวเดินออกมาจากในบ้านพอดี เห็นได้ชัด ว่าเขาได้พลาดฉากช่วงครึ่งแรก ไม่รู้ว่าครอบครัวนี้เกิดอะไรกันขึ้น “คิดว่าเจ้านายจะมาก่อน คิดไม่ถึงว่าเราจะมาก่อน”

ฉิงฮัวไม่รู้ว่า เพราะเป่หมิงโม่ต้องไปรับเฟยเอ๋อกะทันหัน ดังนั้นจึงต้องอ้อมทาง

ไม่เพียงแค่นั้น ก็เป็นเช่นเดียวกับหยางหยาง ที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยดินโคลน หัวเทาหน้าเปื้อนดิน ช่างน่ากลัว…

“เฮ้ อาฮัว คุณเหม็นมาก….” หยางหยางรีบอุดจมูกไว้ มองฉิงฮัวด้วยสายตารังเกลียด

ฉิงฮัวเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ทำเรื่องไม่ดี ใบหน้าที่สง่างาม…กระตุกครู่หนึ่ง!

คุณชายน้อยหยางหยาง ตัวหนูเองก็เหม็นเหมือนกัน!

“แคร่ก…” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วและกระแอมเสียง กลิ่นนี้ อบอวลถึงคุณชายโม่แล้ว เขาจ้องฉิงฮัวและหยางหยาง “เมื่อกี้พวกนายสองคนทำอะไรมา?”

ฉิงฮัวมองหยางหยางด้วยความลำบากใจ “เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ เพราะคุณชายน้อยหยางหยางไม่เคยเจอเล้าหมูในชนบท ดังนั้นจึงชอบเล่น…ขอโทษครับนาย เป็นผมเองที่ไม่ปกป้องคุณชายน้อยไว้ให้ดี!” แน่นอนฉิงฮัวไม่ได้พูดถึงเรื่องที่หยางหยางไปสร้างปัญหาในเล้าหมู โยนความผิดไว้ที่ตัวเอง สวรรค์รู้ เมื่อกี้เขาเพิ่งให้ข้อเสนอที่ดีกับคุณชายน้อย

เมื่อกู้ฮอนและเฉิงเฉิงได้ยิน ในใจก็ชัดเจนดี

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีแสงบนหัวของฉิงฮัว

เวลานี้ “ประชาคมเจียงหนาน” พนักงานของบ้านไร่รีบวิ่งมา—

“คุณเป่หมิง คุณมาถึงแล้ว! นายหญิงรอคุณอยู่ข้างในแล้ว”

พระอาทิตย์ค่อยๆตกดิน เมฆสีชมพูถูกปกคลุมด้วยกลางคืน

ในหมู่บ้านชนบทบนภูเขาแห่งนี้ห่างไกลจากความวุ่นวาย ประดับไฟ