ตอนที่ 507 ทฤษฎีตูดไก่1
กลับได้ยินกู้ฮอนพูดอีกครั้ง—
“รอให้เจอผู้ชายที่เหมาะสม ฉันก็จะมีน้องสาวแม่เดียวกันแต่ต่างพ่อให้พวกเขาสองพี่น้อง”
เธอยิ้มเบาๆ ประโยคเบาๆที่พูดออกมาจากปากของเธอ ราวกับหวานเหมือนน้ำผึ้ง
โดยเฉพาะรอยยิ้มบนใบหน้าสวย ราวกับเปล่งประกายแสงสีขาว นั่นเป็นออร่าความรักจากคนเป็นแม่
“นี่…” คุณป้าฟางอึ้งไปชั่วครู่
มองดูใบหน้าของเป่หมิงโม่ที่เปลี่ยนเป็นหม่นหมองทันที
น้องสาวคนละพ่อ?
เฟยเอ๋อที่น้ำตาคลอเบ้า ก็ต้องหยุดชะงัก แทบจะหัวเราะออกมา และถอนหายใจโล่งออกอย่างแรง
“แล้วเธอ…”
หยางหยางคางที่ค้างไว้หลายวินาทีในที่สุดก็หุบลง
ปากเล็กๆที่เต็มไปด้วยน้ำมันก็รีบยิ้มออกมาอย่างสดใสทำให้คนหลงใหล
ในปากยังมีกลิ่นของน่องไก่ติดอยู่ พูดไม่ชัดเจน “แม่จริงเหรอ? จะมีน้องสาวให้เราอีกใช่ไหม? เย้ มันเท่ห์เกินไปแล้ว!”
รอยยิ้มของหยางหยาง เปล่งประกายจนแทบจะทำให้เป่หมิงโม่ตาบอดได้
กู้ฮอนตอบกลับรอบยิ้มที่สดใสของลูกชาย และพูดอย่างเอ็นดู “มีน้องสาวให้มาคุมหนู จะได้ลดปัญหาให้แม่ลงบ้าง!”
คำพูดของเธอ ทำให้หัวใจที่กำลังลุกไหม้ของเป่หมิงโม่อย่างไม่ต้องสงสัย
ร้อนระอุ
แต่คุณชายโม่เป็นคนอย่างไร วางฟอร์มไม่มีใครเหนือกว่าเขา!
ทั้งๆที่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นกระตุกไปทั่วแล้ว แต่คุณชายยังคงวางมาด ทำเป็นเย็นชา และแสร้งทำต่างๆ
ดูเหมือนคุณป้าฟางที่ดูเป่หมิงโม่เติบโต ทำไมจะดูไม่ออกถึงความคิดของเป่หมิงโม่?
เพียงแค่เจ้าเด็กโม่คนนี้รักศักดิ์ศรีเกินไป แม้ว่าคนที่เป็นคุณป้ามีใจอยากจะช่วยเขา เขารู้ว่าความรักไม่สามารถบรรจุเม็ดทรายได้เพียงครึ่งเม็ด
ในขณะนี้ เฟยเอ๋อก็คือเม็ดทรายเม็ดนี้ และยังเป็นเม็ดที่ใหญ่มาก
คุณป้าฟางส่ายหน้าถอนหายใจ ไม่มีทางเลือกนอกจากพูด—
“หยางหยาง คุณป้ารู้สึกว่า ลูกที่พ่อแม่เดียวกันความรู้สึกจะดีกว่านะ”
สายตาของคุณป้าฟางกลับมองไปที่กู้ฮอน
กู้ฮอนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “คุณน้า แบบนี้ก็ไม่แน่ เด็กบางคนไม่มีความสัมพันธุทางสายเลือด ก็มีความรู้สึกดีๆต่อกันได้เช่นกัน”
“เมื่อเป็นเช่นนี้…” ใบหน้าหล่อเหลาแก้มอมชมพูของเฉิงเฉิง ยิ้มเล็กน้อย มีความสดใสเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดอย่าใจเย็นว่า “งั้นผมก็ไม่รังเกียจที่จะมีน้องสาวแบบนี้หลายคน”
สวยงาม
คำพูดนี้พูดได้ตรงใจกู้ฮอนมากจริงๆ
เธอมองลูกชายด้วยความชื่นชม ในเวลานี้ เธอดีมากที่ลูกชายทั้งสองยืนอยู่ข้างเธอ!
อย่างไรก็ตาม สายตาที่เยือกเย็นคู่นั้นของเป่หมิงโม่ ก็ทรุดลงทันที
เขาเหลือบมองเฉิงเฉิงอย่างเงียบๆ ในเวลานี้เด็กคนนี้เมฆนั้นเบาและลมแรง สมถะ ดูสดชื่น ได้เขามาเต็มๆ!
แต่ทำไม เขาถึงยิ่งดูยิ่งขัดตา?
หยางหยางพูดไปเรื่อยก็ช่าง คิดไม่ถึงว่าเฉิงเฉิงก็จุดไฟด้วย!
ยกคิ้วขึ้น เขาลงเสียงต่ำเผยถึงความอันตรายที่แอบแฝง “เฉิงเฉิง กินอิ่มรึเปล่า?”
ความหมายในคำพูด: กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ เริ่มกลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายแล้ว?
“…”เฉิงเฉิงเงียบไม่พูดอะไร ในเวลานี้ เขารู้ดีว่าจะไม่สะบัดตาชั่งของพ่อ กลัวจะกลายเป็นอาหาร
แน่นอน เฉิงเฉิงรู้ดีกว่าใคร ยังมีเด็กโง่อีกคนที่จะเป็นอาหารสัตว์แทนเขา
แน่นอน หยางหยางก็หันไปตะโกนใส่เป่หมิงโม่—
“เฮ้อฉันจะบอกว่าคนแก่อย่างคุณ อย่ามาแทรกได้ไหม! เรากำลังพูดคุยปรึกษาเรื่องแม่มีน้องสาวให้เรา ทำเรื่องนกของคุณไปสิ?”
_!
ทำเรื่องนกของคุณประโยคนี้ของหยางหยาง จี้จุดถึงผู้ชายหลายคน
และยังเป็นการจี้จุดที่เจ็บปวดที่สุด!!
เพราะกู้ฮอนจะคลอดน้องสาวต่างพ่อให้ แน่นอนว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ ‘นก’ ของเป่หมิงโม่จริงๆ…
‘(*^_^*)’
แน่นอน หน้าผากของผู้ชายนั้นปกคลุมไปด้วยเมฆดำ!
วางมาดสง่างามอะไรกัน ความเย็นชาที่สูงส่ง ถูกคำพูด ไม่เกี่ยวอะไรกับ ‘นก’ของเขาคำนี้ของหยางหยาง ฉีกละเอียด!
“เป่หมิง ซี หยาง!”
ความคุ้นเคยนี้ เสียงที่น่าขนลุก ออกมาจากปากของเป่หมิงโม่ทีละคำ
ทำให้คนที่นั่งอยู่ต้องตึงเครียดขึ้นมา
แน่นอน นอกจากหยางหยางแล้ว เจ้าเด็กคนนี้ไม่มีประสาท ดังนั้นเขาก็ไม่มีทางเป็นโรคทางประสาท ตัวอย่างเช่นโรคประสาท?(เอ่อ เป็นตลกที่ไม่ตลก _!)
ทันใดนั้น ร่างสูงใหญ่ของเป่หมิงโม่ก็ลุกขึ้นมา แขนยาวก็ยกร่างเล็กของหยางหยาง “ดูแล้วถึงเวลาที่ต้องสั่งสอนนาย อะไรเรียกว่าเคารพพ่อ และรักแม่แล้ว!”
เมื่อพูดแล้ว ก็ยกหยางหยางขึ้นมา แล้วแบกออกไปข้างนอก!
การกระทำนี้ช่างรวดเร็ว ช่างโหดร้าย แล้วช่างแม่นยำเกินไป!
ในความมึนงง หยางหยางก็เหมือนเข้ากระต่ายตัวน้อย ถูกเป่หมิงโม่ใช้มือลาก รีบหมุนออกไปอย่างรวดเร็ว…
เร็วจนกู้ฮอนไม่ทันได้ตั้งตัว เธอไม่คาดคิดว่าเป่หมิงโม่จะระเบิดออกมาท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้!
นี่ไม่เหมาะกันนิสัยของเจ้านั่นเลย! คนที่สูงศักดิ์สง่างามเย็นชามีเหตุผลหายไปไหนแล้ว?
“เป่หมิงโม่ คุณหยุดนะ คุณจะทำอะไรหยางหยาง—”
กู้ฮอนต้องการลุกขึ้นมาหยุด แต่กลับถูกคุณป้าฟางกดมือไว้ คุณป้าฟางส่ายหน้าให้เธอ ยิ้มแล้วพูด “แล้วแต่พวกเขาเถอะ บางเรื่อง ให้พวกเขาใช้วิธีของผู้ชายจัดการเถอะ”
กู้ฮอนขมวดคิ้ว ต่อหน้าคุณป้าฟาง เธออดทนไว้
มองหยางหยางถูกเขาทารุณกรรม คนเป็นแม่จะทนได้อย่างไร?
คุณป้าฟางเห็นถึงความกังวลของเธอ “มามามา นั่งลง ให้พวกผู้ชายทั้งสองไป เรามาทานต่อ…”
กู้ฮอนควบคุมอารมณ์ไว้
