ตอนที่ 516 สถานการณ์ที่คิดไม่ถึง2
เขาหันตัวเดินไป
และเธอรู้สึกอยากจะร้องไห้
ผู้ชายคนนี้เพิ่งวิ่งออกไป วินาทีแรกคือการส่งลูกชายทั้งสองคืนข้างกายเธอ มันแสดงให้เห็นว่า ในใจของเขามีเธอและพวกลูกๆด้วย?
***
“โฮ่งโฮ่ง…” เบลล่าแคระบิดลำตัว เหมือนว่าเขาก็ได้กลิ่นของบรรยากาศที่ผิดปกติ เดินตามก้นของเป่หมิงโม่ไป
และในขณะเดียวกัน ฉิงฮัวปกป้องเฟยเอ๋อไว้ วิ่งออกมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกล
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” เดินมาถึงข้างกายเป่หมิงโม่ มองเห็นเขาพาเด็กสองคนมา และได้เห็นสายของเขาที่ดูเปล่งประกายมองกู้ฮอน สีหน้าก็แข็งทื่ออย่างอดไม่ได้ แต่ไม่นานก็แสดงถึงความกังวลออกมา
เหมือนว่าเป่หมิงโม่ไม่ได้ยินเฟยเอ๋อพูด เขามีเพียงแค่ใบหน้าที่เป็นกังวลมองกู้ฮอน:
“พาพวกเด็กๆกลับเข้าไปในบ้าน จำไว้ว่าปิดประตูหน้าต่างให้ดี ก่อนที่ฉันยังไม่กลับมาพวกเธอก็ห้ามออกไปข้างนอกง่ายๆ
กู้ฮอนดูอารมณ์ของเขาตอนนี้ออก พยักหน้าและยื่นมือรับหยางหยางไว้ เฉิงเฉิงก็ตามมาอยู่ข้างกายเธอ
เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใช้แรงมองเป่หมิงโม่
สายตาเช่นนี้เพียงพอที่จะทำให้เขาเข้าใจ: เธอต้องการให้ตัวเขาเองระมัดระวังให้มากๆ รักษาความปลอดภัย รีบไปรีบกลับ
เป่หมิงโม่เข้าใจ ทันใดนั้นหัวใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที
เขาหันไปชำเลืองมองฉิงฮัวที่ยืนอยู่ข้างๆและเฟยเอ๋อที่อยู่ข้างกายของเขา จากนั้นก็หันเดินไปตามทิศทางบ้านที่คุณป้าฟางพักอาศัย
ไม่มีการปลอบใจใดๆ ไม่มีคำแนะนำใดๆ แม้แต่คำธรรมดาก็ไม่ถามเฟยเอ๋อเลยสักคำ
มองดูเป่หมิงโม่ที่ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เดินไปไกลให้ตัวเอง ดวงตาของเฟยเอ๋อแดงก่ำ ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดจากใจ
เธอต้องการระบาย เธอต้องการปลอบตัวเอง: “ตัวเองเป็นภรรยาในอนาคตที่ผู้ชายคนนี้จะขอแต่งงาน แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่คลอดลูกชายสองคนให้เขาคนนี้ ผู้หญิงที่มีเพียงข้อตกลงกับเป่หมิงโม่
แม้ว่าเฟยเอ๋อจะเก็บซ่อนความไม่พอใจที่มีต่อเป่หมิงโม่และกู้ฮอนของตัวเองไว้
แต่ว่า ฉิงฮัวที่ยืนอยู่ข้างกาย ด้วยความสังเกตของตัวเอง ก็ยังมองเห็นเบาะแสบางอย่าง
เขาขมวดคิ้วเบาๆและพูดว่า: นี่เป็นเรื่องยุ่งยากที่จะแก้…
เขากระแอมคอ: “อืม อืม…คุณเฟยเอ๋อ คุณกู้ ตอนนี้ข้างนอกค่อนข้างวุ่นวาย เพื่อความปลอดภัยของพวกคุณและคุณชายทั้งสอง โปรดเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อนเถอะ”
ฉิงฮัวเหยียดมือออกแล้วชี้ไปที่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา มันคือบ้านสองชั้นที่เรียบง่าย ผนังด้านนอกมีรอยด่างแสดงให้เห็นว่ามันมีมานานหลายปีแล้ว
ท่าทางที่น่าสงสารของเฟยเอ๋อ เดินไปตามทางที่ฉิงฮัวชี้
กู้ฮอนจะไม่รู้ความคิดของเฟยเอ๋อได้อย่างไร
เพียงแต่ว่า ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาอธิบายให้เธอฟัง และรับรองความปลอดภัยให้พวกเด็กๆ ไม่ให้พวกเขาต้องตกใจกับสิ่งใดๆเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุด
“ถอนหายใจเบาๆ อุ้มหยางหยาง และจูงมือของเฉิงเฉิงให้เดินตาม
เบลล่าแลบลิ้น กระดิกหาง บิดไปมาเดินตามหลัง
ฉิงฮัวก้าวเท้ายาวเดินไปตรงหน้าของเธอ เดินเข้าไปในบ้านหลังนี้ก่อน
แต่ได้สังเกตตรวจสอบทุกซอกมุม หลังจากไม่มีความอันตรายหรือความน่าสงสัย เดินออกไปบ้านพยักหน้าให้เฟยเอ๋อและกู้ฮอน”
“โปรดคุณทั้งสองวางใจไว้ในบ้านหลังนี้ ผมไปดูเจ้าของบ้านดูว่ามีรับสั่งอะไรไหม” ฉิงฮัวพูดเสร็จก็หันเดินออกไป
ภายในห้อง เหลือเพียงสี่คนกับหมาหนึ่งตัว
โดยเฉพาะได้สบตาเข้ากับเฟยเอ๋อ กู้ฮอนรู้สึกอึดอัด
“เกิดเรื่องแต่เช้า เด็กยังไม่ได้พักผ่อนดีๆ ฉันว่าคุณก็เหมือนกัน แทนที่จะรอพวกเขากลับมา มาพักผ่อนให้ดีๆเถอะ เมื่อถึงตอนนั้นมีความต้องการอะไรเราก็สามารถมีแรงช่วยเหลือได้” กู้ฮอนที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องรับแขก อุ้มหยางหยางไว้ มองเฟยเอ๋อที่นั่งอยู่บนโซฟาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง
“…”
“…เฟยเอ๋อ?…” กู้ฮอนเห็นว่าเธอไม่ตอบ จึงค่อยๆเดินเข้าไปข้างกายเธอ ตบไหล่ของเธอเบาๆ
“…หืม? โทษที เมื่อกี้ฉันกำลังใช้ความคิด ไม่ได้ยินที่เธอพูด” เฟยเอ๋อขอโทษ
กู้ฮอนยิ้มเบาๆ: “ไม่เป็นไร ใครก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ตอนนี้เรายังไม่ต้องไปช่วยเหลือ พาพวกเด็กๆนอนก่อน รอพวกเขากลับมาค่อยดูอีกทีว่ามีอะไรให้ช่วยรึเปล่า”
เฟยเอ๋ออมยิ้มและพยักหน้าเบาๆ และลุกขึ้น: “ได้ ตามที่เธอพูด”
บ้านสองชั้นเรียบง่ายหลังนี้ ทั้งหมดมีสี่ห้อง เฟยเอ๋อเลือกมาหนึ่งห้อง กู้ฮอนพาเด็กๆเลือกห้องที่ใหญ่หน่อยมาหนึ่งห้อง
หลังจากเยลล่าเดินตามเข้ามาในบ้าน ก็นั่งอยู่ตรงประตู แม้ว่าปกติมักจะเห็นท่าทางที่ขี้เกียจของมัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลืม ‘หน้าที่’ ที่แท้จริงของมัน
***
กู้ฮอนโน้มตัวค่อยๆวางหยางหยางลงเตียง
เมื่อคืนสภาพของเขาแล้ว ก็กลิ้งเข้าไปข้างในทันที หาที่ที่สบายมากที่สุด อ้าแขนอ้าขาออก และนอนกรนต่อ
เฉิงเฉิงไม่ได้ไปพักผ่อน แต่นั่งอยู่ขอบเตียง เงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอน ด้วยท่าทางที่รอบคอบ
กู้ฮอนกล่อมหยางหยางเสร็จ หันไปมองเฉิงเฉิง มุมปากเผยรอยยิ้มออกมา: “หนูดูสิ หยางหยางนอนหลับแล้ว ทำไมหนูยังไม่นอน?”
“แม่ ข้างนอกคนมากมายเอะอะโวยวาย พ่อก็เรียกอาฉิงฮัวออกไปด้วย คุณป้าจะเกิดเรื่องไหม?”
เมื่อได้ยินเฉิงเฉิงถามแบบนี้ กู้ฮอนยกมือมาจับใบหน้าของลูกชายอย่างเบามือ: “วางใจ คุณป้าเป็นคนจิตใจดี เธอไม่เป็นอะไรหรอก”
