ตอนที่ 519 เมาคนเดียว1
หยางหยางที่หลับใหลถูกปลูกให้ตื่นกะทันหัน แน่นอนอารมณ์เสีย หัวสมองยังเบลอๆ
และยังได้ยินเป่หมิงโม่ตำหนิแม่ของตัวเองอยู่ชั้นล่าง ต้องลุกขึ้นมาช่วยแม่อยู่แล้ว
แต่เหนือความคาดหมายของเขา แม่ไม่ได้อยู่ข้างเขา กลับอยู่ข้างไอ้พ่อนก
ตอนที่ได้ยินว่าให้เขาลงมายอมรับผิด ก็สงสัยว่าแม่กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า
แต่เมื่อแม่พูดออกมาแล้ว ไม่ฟังก็ไม่ได้
เขาทำแก้มป่องแล้วจับราวบันไดเดินตามหลังเฉิงเฉิงลงมา ยังมีตัวอ้วนเตี้ย ‘เชี่ย’ เดินตามลงมาด้วย—‘เบลล่า’ของเฉิงเฉิง
มาถึงชั้นล่าง เขาก็ชะงักกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดทันที เฉิงเฉิงที่เดินลงมาด้วยก็รู้สึกเหมือนกัน
“แม่…” เฉิงเฉิงไม่ได้สนใจหยางหยาง เดินไปข้างๆของกู้ฮอน ยื่นมือเล็กจับเธอไว้
ในเวลานี้ ผู้ใหญ่สี่คนและยังมีเฉิงเฉิงอัดกันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น มีเพียงหยางหยางยืนอยู่นอกประตูห้องนั่งเล่น…
ไม่ ยังมีผู้ติดตามของเขา—‘เชี่ย’
ร่างเล็กๆของหยางหยางสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว
‘เชี่ย’ตอนแรกติดตามหยางหยาง แต่มันได้พบความไม่เท่าเทียมกันระหว่างกองทัพกำลังทั้งสอง
กำลังเงยหน้าขึ้น ‘โฮ่งโฮ่ง’ใส่หยางหยาง[แปลคร่าวๆ: ให้หยางหยางดูแลตัวเองด้วย ตรงไปตรงมา พยายามผ่อนปรน] หลังจากนั้น มองดูขาสั้นของมัน บิดก้นของมัน เดินไปหา’คนส่วนใหญ่’ ไปทีละก้าว
“เฮ้เฮ้… ‘เชี่ย’ นายมีจริยธรรมหน่อยได้ไหม อย่าหักหลังองค์กรสิ…ได้ยินไหม…กลับมา…”
หยางหยางมองมันเดินจากตัวเองไปทีละก้าว…ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึง
ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่าน ทำไมต้องมาร่วงหล่นตรงร่างเล็กๆของเขาด้วย ช่างเป็นอะไรที่เยือกเย็นเช่นนี้…
‘เชี่ย’ ระหว่างทาง มันกำลังคิดถึงการต่อสู้
พยายามกำจัดอิทธิพลของหยางหยางออก และปลอบใจตัวเอง: หยางหยางเจ้านายตัวน้อย ฉันเป็นเพียงแค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้น สุนัขพูดเบาๆ ก็ช่วยอะไรไม่ได้
นี่ไม่ใช่เป็นการหักหลังนายนะ เฉิงเฉิงก็เป็นเจ้านายของฉัน ยิ่งไปกว่านั้นอาหารของฉันยังคงมีท่านโม่เป็นคนจัดสรรให้…
ความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน หยางหยางมึนงง
มุมปากของเป่หมิงโม่ยกขึ้นเล็กน้อย
แม้ว่าเมื่อก่อนมองหมาตัวนี้จะไม่ค่อยถูกชะตา แต่วันนี้มองดูแล้วก็ถูกชะตาเหมือนกัน
“หยางหยาง เมื่อกี้หนูพูดอะไรไป ยังไม่ขอโทษพ่ออีก!” กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย กลัวว่าหยางหยางจะตอบสนองกลับแลบคาดไม่ถึง นำเรื่องที่ไม่ง่ายต่อการสงบลงให้ปะทุขึ้นมาอีก
แม้ว่าปกติปากของหยางหยางจะไม่ประตู อีกอย่างยังพึ่งแม่สนับสนุนเขา รู้สึกอายเล็กน้อย แต่เวลานี้…แม่และหมากลับอยู่อีกฝั่ง…
เฮ้อ…เขาเคยได้ยินอาสามพูดกับเขาประโยคหนึ่งว่า: คนที่รู้สถานการณ์เป็นเช่นไรคือคนฉลาด(ควรรู้สถานการณ์ถึงจะเป็นคนฉลาด ใครใช้ให้หยางหยางเป็นเข้าเด็กเห็นแก่กินล่ะ…)
เป่หมิงโม่อธิบายความหมายคร่าวๆให้เขา…ตอนที่เกิดเรื่องไม่ดีอย่าไปแตะต้อง แบบนี้ถึงจะไม่เสีย….
(คุณชายสามตระกูลเป่หมิง ดูเหมือนว่าคุณจะสอนอะไรหยางหยางไปบ้าง!)
*
ในเวลานี้ กำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายทำภาพยนตร์ชุดใหม่Heirs from the Earthผู้ชายหมายเลขหนึ่ง แอนโทนี่กำลังนอนอาบแดดบนเก้าอี้เพื่อรับลมทะเล ในมือถือสคริปต์ไว้
ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นวาบที่ด้านหลัง
“ฮัด…เช้ย…” เขาดึงกระดาษทิชชูจากโต๊ะที่อยู่ข้างๆ
หลังจากถ่ายทำเสร็จ เขาก็กระโดดขึ้นรถด้วยความเร่งรีบ และเหยียบเร่ง200ฟุตก็พุ่งไปที่บังกะโลเล็กๆที่ตั้งอยู่ด้านข้างถนนระหว่างทางแยกของชานเมืองและชนบท
“ปังปังปัง…” ประตูถูกทุบอย่างแรงสะเทือนไปถึงหลังคาสีเทาร่วงหล่นลงมา
สองนาทีผ่านไป
“แอ๊ด..” ประตูเปิดออก
เขาเห็นผู้คน และโกรธ
เอื้อมมือไปเขย่าไหล่ของคนที่กำลังแปรงฟันอยู่ตรงหน้า: “ผู้เขียนบท ใครขอให้คุณจัดการฉันแบบนี้ ฉันสั่งสอนหยางหยางแบบนี้เหรอ ฉันต้องการประกาศ…”
ผู้เขียนบทคายฟองออกจากปาก พูดยิ้มๆว่า: “ระงับความโกรธ มันแสดงให้เห็นว่าพวกนายอาหลานสนิทสนมกันไม่ใช่เหรอ”
พูดเสร็จ หันไปมองประตูของตัวเอง หลังจากนั้นก็ค่อยๆเขย่าไปสองที “แครก” กลับตกลงมา
“คุณชายสามตระกูลเป่หมิง คำถามของนายฉันตอบไปหมดแล้ว งั้น…คำถามของฉันนายก็ควรจะแก้ไขบ้างแล้ว นายดูเมื่อกี้นายทำประตูฉัน…”
เมื่อพูดแล้วผู้แต่งก็รวดใช้มือหยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าชุดสูทสมุดหรูของเป่หมิงยัน หลังจากเขียนได้ไม่กี่คำยังให้เป่หมิงหย่วน “ขออภัย คุณช่วยเซ็นข้างหลังให้ก็โอเคแล้ว”
เป่หมิงยันรับไปดู สีหน้าหม่นหมอง: “อะไรกัน! หนึ่งหมื่นหยวน! เฮ้อ มันก็แค่ประตูเหล็กรักษาความปลอดภัยไม่ใช่เหรอ มากสุดก็ห้าร้อยหยวน คุณกำลังขูดเลือดขูดเนื้อกันเหรอไง!”
ผู้แต่งยิ้มด้วยฟองในปาก: “พูดได้ไม่ผิด ห้าร้อยหยวนเป็นเงินค่าประตู เงินเก้าพันสองร้อยห้าสิบหยวนเป็นเงินที่ตอบคำถามนาย และยังมีสองร้อยห้าสิบหยวน…”
ผู้แต่งหยิบปลอกแขนสีแดงออกมาจากกระเป๋า สะบัดต่อหน้าเป่หมิงยัน: “เสียงที่รบกวนผู้คนจะต้องเสียค่าปรับ ฉันมีใบแจ้งหนี้…”
เป่หมิงยันมองด้วยความโกรธ จากนั้นก็เซ็นชื่อลงบนตั๋วเงินอย่างสั่นเทา
“นี่ เป็นใบแจ้งหนี้”
เป่หมิงยันคว้ามันมา หันไปขึ้นรถ จากนั้นก็ขย้ำใบแจ้งหนี้สองร้อยห้าสิบบาทให้เป็นวงกลม แล้วโยนลงพื้น และเหยียบคันเร่งไปทันที
“นี่! ปาของไปเรื่อย ปรับยี่สิบหยวน!”
***
“หยางหยาง ยังไม่รีบยอมรับผิด เรื่องนี้แม้ว่าจะผ่านไป” กู้ฮอนพูดแล้วเดินไปตรงหน้าของหยางหยาง นั่งลงไป ขยิบตาให้เขา
ทันใดนั้นหยางหยางก็เข้าใจทันที: “ไอ้พ่อนกเฒ่า ฉันยอมรับผิดแล้ว…” จากนั้นก็แสร้งทำท่าทางน่าสงสาร ดวงตาคู่โตเปล่งประกายมองไปทางเป่หมิงโม่
ไม่มีพ่อคนไหนที่รู้ว่าลูกของตัวเองนิสัยอย่างไร เป่หมิงโม่ก็ดูออกว่าหยางหยางกำลังแสดงละครให้เขาดู
แต่วินาทีนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์มาต่อกรกับเจ้าเด็กคนนี้
“เอาล่ะ เอาล่ะ ต่อไปก็ตั้งใจเรียนดีๆ เรียนรู้การเป็นเด็กดีกับเฉิงเฉิงให้มากๆ” เป่หมิงโม่พูดเสร็จก็นั่งลงโซฟา แหงนศีรษะพิงหลัง สองมือนวดขมับ
