ตอนที่ 511 วัยเด็กของเป่หมิง 1
“เด็กผู้ชายเอาใจใส่มาก เรียนรู้มารยาท ความรู้ เรียนรู้ทุกอย่างที่ผู้ใหญ่ชื่นชอบ แม้ว่าจะไม่ได้หลับไม่ได้นอน แม้ว่าจะป่วยเป็นหวัด ในวัยเด็กของเขาคิดว่าแค่ตัวเองดีขึ้น เด็กดีขึ้น เชื่อฟังขึ้น และดีขึ้น ต้องมีสักวัน แม่ของเขาก็จะยอมรับเขา พ่อของเขาก็จะเฝ้าดูเขา…ดังนั้น ต่อมาเขาดีขึ้น ดีขึ้นมากๆ เขาเรียนรู้เป็นหลายอย่าง แต่กลับไม่สามารถเรียนรู้รอยยิ้มที่สดใสและไร้เดียงสาได้…”
นิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเทา
ถูกความโศกเศร้าที่อธิบายไม่ถูกสะกดจิตวิญญาณไว้
เธอรู้ว่าเป่หมิงโม่เกลียดหวีหรูเจี๋ยแม่ของตัวเอง และรู้ว่าพ่อของเป่หมิงโม่รักภรรยาคนก่อนอย่างลึกซึ้ง แม่ของเป่หมิงเฟยหย่วน ยายของยี่เฟิง ดังนั้นท่านปู่เป่หมิงรักหลานชายคนโตเป่หมิงเฟยหย่วนก็ไม่ได้ผิดอะไร
เพียงแต่เธอไม่รู้ ที่แท้เป่หมิงโม่ ในช่วงชีวิตวัยเด็กของเป่หมิงโม่เป็นพ่อแม่ที่ตัวเองรักมากที่สุด
หากไม่มีความรักที่ลึกซึ้งในครั้งแรก ก็จะหม่มีความเกลียดชังเกิดขึ้นในวันนี้?
“ฉันรู้ เด็กคนนั้นหากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วก็จะเกิดเรื่อง…สุดท้ายวันหนึ่ง ก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ” คุณป้าฟางยิ้มอย่างเยือกเย็น “เด็กผู้ชายคนนั้นเกิดเรื่องร้ายแรง…”
หัวใจของกู้ฮอนเต้นไปตามจังหวะ “เขาทำไมเหรอ?”
คุณป้าฟางแหงนหน้าขึ้นมองก้อนเมฆสีดำบนท้องฟ้า—
“ทันใดนั้นวันหนึ่ง เขาวิ่งมาหาฉันที่นี่ด้วยความอับอาย…ใช่ ก็คือที่นี่ ที่ชนบทแห่งนี้ ซึ่งตอนนั้นยังยากจนและล้าหลัง และที่เพียงไม่กี่คน..เขาประหลาดใจมาก พุ่งเข้ามาอย่างโซเซ เลือดทั่วร่างกาย สีหน้าขาวซีดจนน่ากลัวกว่าผี…เขาตอนนั้นอายุเพียงแค่เจ็ดแปดขวบ ฉันไม่เคยเจอเด็กคนไหน ที่ดูน่าหดหู่และน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้…”
ในหัวสมองของคุณป้าฟาง ปรากฏฉากของปีนั้น และยังที่อาการใจสั่นจนถึงตอนนี้ “ฉันจำได้ หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด ตั้งแต่ข้างในจนถึงข้างนอกเต็มไปด้วยเลือด…แต่เขาไม่มีน้ำตาสักหยดเดียว…”
คุณป้าฟางหายใจไม่ออก : “ตอนนั้นที่ฉันเห็นเขา คิดว่าเขาต้องตายแล้วจริงๆ! กลับคิดไม่ถึง เขากัดฟันยืนอยู่ตรงหน้าฉันนิ่งๆ เสียงแหบแห้งเรียกฉันว่า ‘คุณป้า’ จากนั้นก็ล้มลงไป…ล้มลงไปข้างเท้าของฉัน ราวกับไม่มีลมหายใจ…เลือดไหลเยอะมาก เลือดเยอะ…จนทำให้ฉันตกใจแทบตาย ตกใจแทบตายจริงๆ….”
เมื่อกู้ฮอนได้ยินถึงตรงนี้ ใจก็ตื่นตระหนกตามไปด้วย
เด็กที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด สามารถจินตนาการได้ถึงความทุกข์ยาก
“เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอ?” กู้ฮอนไม่รู้ว่าตอนที่ตัวเองถามถึงประโยคนี้ น้ำเสียงนั้นสั่นเทาเล็กน้อย
“ใช่…” คุณป้าฟางพยักหน้า “หน้าอกของเขาถูกมีดแทง แทบจะทะลุปอด! เขาตื่นมาจากโรงพยาบาล แม้แต่แผลยังรักษาไม่หาย ถอดสายออกก็มุ่งมาหาฉันที่นี่….”
กู้ฮอนสูดลมหายใจ!
ฉากชิ้นส่วนเข้ามาในหัวสมอง และได้เชื่อมโยงเข้ากับส่วนอย่างสมบูรณ์ทันที
เธอนึกถึงตอนที่อยู่ซาบาห์ เป่หมิงโม่ได้ตำหนิหวีหรูเจี๋ย ว่าเลือดเย็นฆ่าลูกของตัวเองกับมือ!
กู้ฮอนถึงจะเข้าใจได้ทันที
น้ำเสียงที่สั่นเทา เธอถามคุณป้าฟาง “แม่ของเขาเป็นคนแทง…ใช่ไหม?”
คุณป้าฟางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย น้ำตาที่ไหลมองกู้ฮอน พยักหน้าด้วยความเจ็บปวด
มือคู่เหี่ยวจับเบ็ดตกปลาไว้แน่น ก็สั่นเทาอย่างอดไม่ได้: “ใช่…เด็กผู้ชายคิดไม่ถึงว่าแม่ที่เขาต้องการความรักมากที่สุด จะยกมีดคมขึ้นและแทงไปที่อกของเขา พาเขาลงนรกไปด้วยกัน…โหดร้ายขนาดนั้น ใช่ไหม? อย่าว่าแต่เด็กผู้ชายจะคิดไม่ถึง ใครก็คิดไม่ถึง ใช่ไหม?”
“…เพราะอะไร?” หัวใจของกู้ฮอนเจ็บปวด
เธอจำป้าหรูเจี๋ยในความทรงจำ เธออยู่ข้างๆพ่อบุญธรรมโม้จิ่งเฉิงดูจิตใจดี และมีความสุขมาก…
แต่ทำไมปีนั้นถึงต้องทำแบบนี้? ทำไมต้องลงมือฆ่าลูกชายของตัวเองกับมือ?
ทำไมจิตใจโหดร้ายเพียงนี้?
คุณป้าฟางถอนหายใจยาวๆ: “ผู้หญิงบางคนเกิดมาแข็งแกร่ง วันหนึ่งถูกพรากความสุขของตัวเองไปกะทันหัน ถูกคนพรากความบริสุทธิ์ไป เธอทนไม่ได้ และไม่เต็มใจ เด็กสำหรับเธอแล้ว กลัวว่ามันจะเป็นบาป หรือรอยเปื้อน ด้วยอารมณ์ที่แข็งแกร่งของเธอ ไม่มีทางเลือกแสวงหาความสมบูรณ์แบบ มีเพียงจะทำลายคราบนี้ด้วยมือของเธอเอง ใช้มีดแก้ไขปัญหา ชีวิต”
หากไม่ใช่เพราะปีนั้นหวีหรูเจี๋ยไปคล้ายกับภรรยาเก่าของคุณท่านเป่หมิง คุณท่านเป่หมิงก็ไม่มีขอหวีหรูเจี๋ยเป็นภรรยา แยกคู่เป็ดแมนดารินออกจากกัน ก็จะไม่มีโศกนาฏกรรมเล่นนี้
“แต่นี่ช่างน่ากลัวเกินไป…” กู้ฮอนถอนหายใจ “เด็กนั้นไร้เดียงสา”
ปีนั้น เธอออกเงินเพื่อให้หวีฟืนรักษาอาการป่วย จึงรับจ้างเป็นแม่อุ้มบุญให้กับคนแปลกหน้า ไม่มีความเกลียดเลยแม้แต่น้อย เกลียดก็เกลียดที่โชคชะตา เธอใช้ชีวิตทั้งหมดจ่ายไปให้คนที่ไม่ใช่แม่ผู้กำเนิดเธอ
“ความรักสองคำนี้ มีทั้งเห็นแก่ตัวและไม่เห็นแก่ตัว เพียงแต่วัยหนุ่มสาว มีสักกี่คนที่มองความรักได้อย่างเข้าใจ? ไม่ว่าชีวิตจะเกิดจะตาย ไม่งั้นก็ตัดขาดจากความรัก….”คุณป้าฟางหันไปมอง มองกู้ฮอนอย่างตั้งใจ “ถ้าหากเป็นเธอ เธอจะเต็มใจอยู่เคียงข้างของโม่โม่โดยไม่เรียกร้องอะไรเพื่อลูกไหม?”
“….” กู้ฮอนพูดไม่ออก
“ใช่ไหม? ป้ารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องไม่เต็มใจ” คุณป้าฟางถอนหายใจยิ้มอย่างขมขื่น “สมมุติ หากเขาขืนใจเธอล่ะ? เธอจะเป็นเหมือนแม่ของเขาแบบนั้นไหม ต่อต้านให้ถึงที่สุด? แม้ว่าเธอจำไม่ทำลายลูกของตัวเอง ก็จะทำลายโม่โม่หรือตัวเอง?”
“ฉัน…” กู้ฮอนตะลึงไป และพูดพึมพำ “ฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ…”
“ดังนั้น ฉันรู้ว่าโม่โม่ทำดีที่สุดแล้ว” คุณป้าฟางพยักหน้าอย่างระมัดระวัง
“หืม?” เพียงแต่กู้ฮอนไม่เข้าใจ
คุณป้าฟางก็พูดกับตัวเองอีกครั้งว่า: “ที่นี่สำหรับเขา ก็เหมือนหัวใจที่มืดมนของเขา ซ่อนแสงสว่างตรงหน้าต่าง น้อยมากที่เขาจะเปิดหน้าต่างให้คนอื่นเห็น แต่เขาเต็มใจที่จะแสดงให้เธอเห็น เธอเข้าใจไหม เสี่ยวกู้?”
