ตอนที่ 517 สองพ่อลูกทำให้ไม่สบายใจ1
“อืม…แม้ว่าผมและหยางหยางจะเป็นครั้งแรกที่ได้เจอท่าน แต่ว่าพวกเราก็ชอบท่าน เราก็หวังไม่อยากให้ท่านเกิดเรื่อง” พูดจบ สองมือเล็กก็จับแก้มไว้
ผ่านไปไม่นานเหมือนคิดอะไรได้ มือเล็กสวมเข้าในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องเล็กๆสีแดงสองกล่องออกมายื่นให้กู้ฮอน
“นี่คืออะไร?” กู้ฮอนรับกล่องแล้วถาม
“อืม…ผมก็ไม่รู้ เป็นของที่เมื่อคืนคุณป้าให้ผมและหยางหยาง หยางหยางซนขนาดนั้น กลัวว่าเขาจะทำหาย ดังนั้นจึงให้ผมเก็บเอาไว้ให้”
“หึ…อย่าคิดว่านอนหลับแล้วจะไม่รู้อะไร นี่! นายพูดอะไรไม่ดีถึงฉันให้แม่ฟัง?” หยางหยางเจ้าเด็กนี่นอนหลับหูก็ยังฟังอยู่ แค่ได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง จิตวิญญาณ(ก็สามารถใช้ประสาทมาอธิบายได้)
เขาลุกขึ้นมา ยื่นหัวออกมาตรงกลางระหว่างกู้ฮอนและเฉิงเฉิง
กู้ฮอนตีหัวของหยางหยางด้วยความเอ็นดู: “ใครกล้าพูดเรื่องไม่ดีของหนูกัน รีบมาดูของขวัญที่คุณป้าให้พวกหนู ถึงตอนนั้นพวกหนูต้องตั้งใจขอบคุณคุณป้านะ”
“รู้แล้ว รู้แล้ว รีบเปิดดูว่าคืออะไรกันเถอะ” หยางหยางกระตือรือร้น
กู้ฮอนค่อยๆหยิบกล่องเล็กที่เขียนชื่อของเฉิงเฉิง และหยางหยางเปิดออก มีจี้มงคลหนึ่งคู่อยู่ข้างใน เครื่องมงคลสีแดงไฟ มีมรกตอยู่ตรงกลาง
เธอหยิบจี้ออกมาอย่างระมัดระวัง ผูกเชือกสีแดง แบ่งให้เฉิงเฉิงและหยางหยางได้สวมใส่
“พวกหนูรู้ไหมว่าทำไมคุณป้าถึงมองสิ่งนี้ให้พวกหนู?” กู้ฮอนอมยิ้มแล้วถามเจ้าตัวเล็กสองคน
หยางหยางเอียงหัว ทำปากห้อย
เฉิงเฉิงสนองตอบได้เร็วกว่า: “คุณป้าอวยพรให้พวกเราโชคดี”
หยางหยางชำเลืองมองเฉิงเฉิง: “นายรู้เหรอ ฉันแค่ไม่อยากจะพูดก็เท่านั้น เฮ้อ แม่ เปิดดูกล่องนั้นว่าคืออะไร?”
มือเล็กของหยางหยางชี้ไปอีกกล่อง ข้างบนเขียนว่าฮอน
กู้ฮอนประหลาดใจ ไม่ได้ให้แค่เด็กสองคนเหรอ ทำไมถึงมีชื่อของตัวเองด้วย
เธอเปิดดู ข้างในเป็นเครื่องมงคลคู่หนึ่งที่เหมือนกับของเฉิงเฉิงและหยางหยาง และยังมีการ์ด
กู้ฮอนหยิบการ์ด และเปิดออก:
ฮอน ฉันดูออกว่าโม่โม่รักเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่จริงเธอก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ แต่มีความเข้าใจผิดระหว่างพวกเธอ ฉันหวังว่าพวกเธอจะสามารถแก้ไขมันได้อย่างราบรื่น ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับเขา มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด และก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดเช่นกัน ยิ่งเป็นสิ่งที่ลูกๆต้องการมากที่สุด ไม่ใช่เหรอ อย่าหาว่าคนแก่อย่างฉันบ่นเลย หาเวลามีลูกสาวให้โม่โม่เถอะ ที่จริงโม่โม่ชอบเด็กผู้หญิงมากๆ จี้นำโชคทั้งสี่นี้มีไว้ให้พวกเธอแม่ลูกและลูกสาวตัวน้อยในอนาคต ตัวโม่โม่เองก็มีหนึ่งอัน อวยพรพวกเธอ โชคดีทั้งครอบครัว
เมื่อกู้ฮอนดูถึงตรงนี้ ทันใดนั้นดวงตาก็พร่ามัว คุณป้าฟางตั้งใจอยากให้พวกเขาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ หญิงชราลำบากเพื่อพวกเขาแล้ว
มือสั่นเล็กน้อย มองดูจี้สองอัน อันหนึ่งเก็บไว้ให้จิ่วจิ่ว และอีกอันที่เหลือ… เธอถอนหายใจเบาๆ หลังจากห้าวันระหว่างพวกเขาก็ถึงเวลาสิ้นสุดลงแล้ว
เกรงว่าความปรารถนาของคุณป้าฟางจะล้มเหลวเสียแล้ว
***
เสียงดังจากข้างนอกหน้าต่างค่อยๆลดลง สุดท้ายก็กลับคืนสู่ภาวะปกติเงียบสงบอีกครั้ง เฉิงเฉิงและหยางหยางตื่นเช้ามาก ตอนนี้สองพี่น้องก็กอดผ้าห่มนอนหลับไป เบลล่าก็เหยียดขานอนลง
ความเงียบสงบเช่นนี้ทำให้กู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ
ยิ่งไปกว่านั้น กู้ฮอนพบว่า ตั้งแต่หลังจากพวกเขามาถึงห้องของบ้านหลังนี้ เฟยเอ๋อที่อยู่อีกห้องหนึ่งก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ
เธอดูนาฬิกา เวลาเที่ยงแล้ว ทุกคนยังไม่ได้ทานข้าว โดยเฉพาะเป่หมิงโม่และฉิงฮัว เธอเปิดประตูเบาๆ เดินออกจากห้อง
ลงมาห้องครัวชั้นล่าง เปิดตู้เย็น มองดูผักต่างๆค่อนข้างครบ และยังสดใหม่ ดูเหมือนจะมีคนมาเปลี่ยนให้ทุกวัน
เธอหยิบแอปเปิ้ลไม่กี่ลูกมาล้างก่อน วางไว้บนจานแล้วเสิร์ฟไว้บนโต๊ะอาหารนอกห้องครัว ตามมาด้วยหยิบผักและเนื้อสัตว์ออกมาวางไว้ตะกร้าเล็ก ล้างผัก
ผ่านความยุ่งเหยิงในตอนเช้า เป่หมิงโม่กลับมาถึงบ้านสองชั้นที่เรียบง่ายพร้อมกับความเหนื่อยล้า
เขาเปิดประตูเดินเข้ามา เมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากห้องครัว
เขาย่องเดินไปดู กู้ฮอนหันหลังให้ประตูที่กำลังยืนตรงหน้าอ่างล้างจาน กำลังล้างผัก
รูปร่างเพรียวบางของเธอ สวมชุดกันเปื้อนลายดอกไม้ ทำให้ดวงตาที่หม่นหมองแต่แรกของเขา ส่องประกายความอบอุ่นออกมา
ภาพนี้เป็นความอบอุ่นของบ้านที่เขาจินตนาการไว้มากกว่าหนึ่งครั้ง
เขาเดินไป โอบกอดเอวของเธอไว้ทันที หัววางไว้บนบ่าของเธอเบาๆ หนวดอันน้อยนิดบนคางถูตรงคอขาวๆของเธอเบาๆ
“กริ๊ด…” กู้ฮอนที่กำลังล้างผัก ทำให้กรีดร้องด้วยความตกใจ ตัวสั่น ผักที่อยู่ในมือตกลงอ่าง…
“คุณ คุณเป็นแมวเหรอไง ทำไมกลับมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง จะทำให้ฉันตกใจตายเลยรึไง” กู้ฮอนพูดระบาย บิดตัวต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา ขณะเดียวกันก็เก็บผักที่ร่วงหล่นลงขึ้นมาใหม่
แต่ว่า มือของเป่หมิงโม่ก็เหมือนกุญแจ เธอยิ่งอยากหลุดพ้น ก็ยิ่งถูกรัดไว้แน่นขึ้น
“ปล่อย ปล่อย…ฉัน ฉันหายใจไม่ออก…” ตอนนี้แก้มของกู้ฮอนแดงก่ำ
เมื่อเป่หมิงโม่ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ จึงคลายมือออก แต่ยังคงกอดเอวเธอไว้อยู่
“คุณป้าฟาง…เธอไม่เป็นไรใช่ไหม…” ตอนนี้กู้ฮอนเป็นห่วงสถานการณ์ของคุณป้าฟางมากที่สุด
“…”
“? ทำไมเหรอ?” กู้ฮอนรับรู้ถึงความเงียบของเป่หมิงโม่ในตอนนี้
“คุณป้าเธอ…เสียแล้ว…” ชัดเจนว่าเสียงของเป่หมิงโม่นั้นดูโศกเศร้ามาก
“คุณป้าฟาง เธอ ทำไมเธอถึง…” กู้ฮอนรู้สึกใจหาย ทันใดนั้นก็รู้สึกดวงตาพร่ามัว มือยกขึ้นมาปิดปากไว้อยากจะร้องไห้ เพียงแต่ไหล่ของเธอยังคงสั่นเล็กน้อย
