ตอนที่ 521 เพลิงไหม้1
“เธอคิดว่ามีแต่เธอเท่านั้นหรือที่รู้สึกแย่? ถึงแม้ว่าเธอมีความรู้สึกต่อฉันเป็นเพียงแค่คนภายนอก แต่ป้าฟางแกเห็นฉันเป็นสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งเหมือนกับเธอเช่นกัน ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถเรียกเธอว่าป้า แต่ฉันก็นับถือเธอเป็นสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งเช่นกัน สมาชิกในครอบครัวเกิดอุบัติเหตุพรากชีวิตจากไป แล้วเธอคิดว่าใครรู้สึกดีบ้าง”
ขณะนี้กู้ฮอนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว น้ำตาไหลเต็มใบหน้า แล้วกรีดร้องเสียงดังลั่นต่อหน้าเป่หมิงโม่……
จากนั้นเธอก็หยิบไวน์บนโต๊ะ แล้วเงยศีรษะขึ้น ดื่มไปพร้อมกับน้ำตา
ไวน์มีรสชาติดีตามด้วยรสหวาน แต่ในเวลานี้ทั้งสองได้เพียงลิ้มรสถึงความขมฝาดของมันเท่านั้น
หากสามารถใช้แอลกอฮอล์มาขจัดปัญหาได้จริง ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือเป็นวิธีที่ดีมาก
แต่ว่า เมื่อแอลกอฮอล์เข้าสู่ความโศกเศร้า ความเศร้านั้นก็ยิ่งเศร้า……
ทั้งสองที่อยู่ชั้นล่าง เสียงยิ่งอยู่ยิ่งดัง ทำให้ฉิงฮัวที่อยู่ชั้นสองคิ้วขมวดเล็กน้อย
เขาก็ไม่ทันที่จะดูแลเฟยเอ๋อ แล้วก็รีบลงไปชั้นล่างโดยเร็ว
เห็นเพียงทั้งสองยืนอยู่ตรงกลางห้องโถง กำลังชิมไวน์เข้าปากตัวเอง
เฮ้ย……
ก็นึกว่ากู้ฮอนลงชั้นล่างไปจะสามารถกล่อมเป่หมิงโม่ให้หยุดได้
แต่ไม่คิดว่า: หลังจากพูดไปสองสามประโยค เธอก็ได้ร่วมดื่มด้วย
เรื่องนี้มันค่อนข้างยากจริงๆ ไปยุ่งกับคนที่มีฐานะทางสังคมที่ซับซ้อน ไม่รู้จริงๆว่าจะเกลี้ยกล่อมทั้งสองคนได้อย่างไร
ตอนที่ฉิงฮัวไม่ทราบที่จะทำอย่างไรดีนั้น มีกลิ่นบุหรี่ลัดลอดผ่านช่องประตูเข้ามาในห้อง และยังได้กระจายทั่วไปหมด……
“กลิ่นอะไรเนี่ย……ฉิงฮัวได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ถูกเผาไหม้ และกลิ่นยิ่งอยู่ยิ่งแรง”
เขามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว เนื่องจากแสงไฟสลัวทำให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน
แต่ในไม่ช้า ก็เห็นผ้าม่านสะท้อนแสงไฟสีแดงที่กำลังลุกโชน
ฉิงฮัววิ่งไปถึงข้างผ้าม่านแหวกผ้าม่านเล็กน้อยมองออกไปข้างนอก ไม่เพียงแต่ทำให้เขาสะดุ้งเฮือก
มองออกไปนอกหน้าต่าง อาศัยแสงจันทร์ ที่สลัวๆสามารถมองเห็นอาคารบ้านเรือนหลายหลัง แต่ตอนนี้แสงไฟที่กำลังลุกโชติช่วงพุ่งสูงขึ้น
ฉิงฮัวรีบวิ่งออกไปถึงระเบียง เตรียมที่จะเปิดประตู แต่มือจับไปที่ลูกบิดประตู
“ซีด……” มือเขาโดนความร้อนแล้วปิดประตูกลับไปอีก
ดูลงไปทางประตู เขม่าควันจากด้านนอกพุ่งผ่านซอกประตูเข้ามาในบ้าน
“เจ้านาย แย่แล้ว ไฟไหม้” ฉิงฮัวสีหน้าไม่ดีวิ่งกลับไปที่ห้องโถง
เห็นทั้งสองคนยังกระดกไวน์กันอยู่ เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงพูดของเขา
ต้องจัดการเรื่องเร่งด่วนก่อน ฉิงฮัววิ่งเข้าไปในห้องครัว เปิดก๊อกน้ำใส่ลงไปในถังน้ำ หาผ้าขี้ริ้วเท่าที่หาได้เอาไปแช่ไว้ในถังน้ำ
จากนั้นก็หิ้วถังน้ำออกมา เอาผ้าขนหนูอุดรูที่บานประตู ยังดีที่หน้าต่างปิดได้สนิทเหมือนกับว่าไม่มีควันเข้ามาเลยแม้แต่นิดเดียว
“เห็นสองคนนั้นดื่มจนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ฉิงฮัวสุดจะทน: “ถึงจะถูกดุ ถูกตี ก็ไม่สนแล้ว เจ้านาย คุณกู้ฉันขอโทษ”
ฉิงฮัวกำลังพูดอยู่นั้น มือได้ยกถังน้ำขึ้น สาดไปยังทั้งสอง
“ฟู้……ถุ่ย…… ถุ่ย”
กำลังทะเลาะอย่างดุเดือดเป่หมิงโม่ถูกน้ำสาดเข้าไป ทันใดนั้นก็หายเมาไปเกือบครึ่ง
หันหน้ามามองฉิงฮัว สายตาดุอย่างนกอินทรีกำลังจ้องมอง:“เธอช่างกล้าจริงนะ กล้าเอาน้ำมาสาดฉัน”
กู้ฮอนดื่มน้อยกว่า ดูเหมือนจะหายเมาแล้ว ใช้มือลูบน้ำที่ใบหน้า แล้วจ้องมองฉิงฮัวด้วยสีหน้าที่คาดไม่ถึง
“เจ้านาย คุณกู้ พวกคุณดื่มอะไรกันเนี่ย ถ้ายังไม่ทำให้ฟื้นจากอาการเมา คงเกรงว่าพวกเราต้องตายกันในที่นี้ทั้งหมดแล้ว”
เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความกังวลของฉิงฮัว เป่หมิงโม่กรอกสายตาไปรอบๆบริเวณ เห็นแสงไฟสีแดงเป็นเงาสะท้อนขึ้นบนผ้าม่าน จากนั้นก็ได้กลิ่นไหม้ของไม้
กู้ฮอนก็เริ่มแสดงอาการแล้ว เริ่มแสดงออกถึงความกระวนกระวาย
“ฉิงฮัว เธอดูซิว่ามีทางหนีได้หรือไม่” เป่หมิงโม่คุมสติอารมณ์ไว้ จากนั้นหันไปมองกู้ฮอน “เธอไปพาเด็กลงมาชั้นล่าง”
“ลงมาชั้นล่าง? ตอนนี้ชั้นล่างไฟกำลังลามเข้ามาแล้วนะ ทำไมถึงให้พาพวกเขาลงมา” กู้ฮอนกระวนกระวายแล้ว
“ลงมาถึงชั้นล่างยังมีโอกาสหนีรอดออกไป ถ้าอยู่ชั้นบนจะไม่มีทางหนีได้ ก็ได้เพียงแต่รอไฟคลอกตายเท่านั้น รีบไปสิ” เป่หมิงโม่ตะคอกใส่กู้ฮอนอย่างเสียงดัง
กู้ฮอนเห็นเขาขึ้นเสียงแบบนี้ ก็ไม่กล้าเสียเวลา รีบวิ่งขึ้นชั้นบน เปิดประตูเข้าไปถึงข้างของเด็กทั้งสอง:“ลูกรักจ๋า รีบตื่นเร็ว”
เธอเรียกด้วยเสียงรีบร้อน พร้อมทั้งดึงผ้าห่มออกใช้แรงผลักเฉิงเฉิงและหยางหยาง
เฉิงเฉิงตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ขยี้ตาพร้อมทั้งนั่งลงบนเตียง พูดเหม่อลอย:“แม่ เผาอะไรบนกองไฟเนี่ย เหมือนจะไหม้แล้วนะ”
หยางหยางหลับครึ่งตื่นครึ่ง จมูกเล็กๆกระตุกเล็กน้อย พูดช้าๆว่า: “แม่ ตอนกลางคืนลับหลังพวกเรารื่นเริง ดื่มไวน์ และยังได้กลิ่นปิ้งย่าง แม่ทำตัวไม่ดี”
กู้ฮอนเลือดขึ้นสมอง เด็กพวกนี้ยังมาตำหนิตัวเอง: “ฉันลับหลังไปกินดื่มเมื่อไร เร็วเข้า เร็วเข้า ไม่อย่างนั้นเธอก็จะถูกย่างแล้วนะ”
“ป๊าบ ป๊าบ……” เสียงฝ่ามือดังขึ้นสองครั้ง รอยแดงๆฝังติดอยู่บนก้นของหยางหยาง
“ฉันตื่นก็ได้” หยางหยางคลานขึ้นมา มือข้างหนึ่งยังลูบก้นไม่ปล่อย ตาเล็กมองกู้ฮอนด้วยความโกรธ
รีบใส่เสื้อผ้าเร็ว ตามฉันลงไปข้างล่าง กู้ฮอนหยิบจับได้เสื้อผ้าก็โยนให้พวกเขาทั้งสอง ส่วนตัวเองรีบเก็บสิ่งของจำเป็นยัดเข้าไปในกระเป๋า
“ตุ๊บตั๊บ……” เสียงรีบเร่งของรองเท้าแตะ กู้ฮอนพาเด็กสองคนลงมาชั้นล่าง
พอถึงชั้นหนึ่ง พวกเขาถูกควันที่มุดเข้ามาในบ้านสำลักควันไอขึ้นมา
หน้าต่างห้องรับแขก หน้าต่างบนประตูก็ได้ถูกไฟครอบหมด……
“เพี๊ยะ……เพี๊ยะ……” เสียงแตกของกระจก เศษซากกระจัดกระจายเต็มพื้น
“รีบมาทางนี้ ที่นี่มีห้องใต้ดินสำหรับการหลบภัย” ฉิงฮัวโผล่หัวมาจากห้องที่อยู่ด้านหลังติดกับห้องรับแขก แล้วเรียกทักกู้ฮอนกับเด็กๆให้รีบตามมา
“เด็กๆรีบไปหาลุงฉิงฮัวเร็วเข้า” กู้ฮอนดูแลเด็กไปยังห้องที่ฉิงฮัวอยู่อย่างรวดเร็ว
เห็นเพียง เป่หมิงโม่ที่อยู่ในห้อง ใช้แรงผลักตู้หนังสือออก จากนั้นก็เคลื่อนอิฐที่อยู่ห้องใต้ดินทั้งสองแผ่น เผยให้เห็นถึงอุโมงค์ขนาดเท่าคนหนึ่งคนสามารถเข้าออกได้
