ตอนที่ 522 เพลิงไหม้2
ปากทางที่มืดสนิท พื้นเย็นยะเยือกโชนขึ้น
“นี่มันทางเข้าสู่นรกหรือ?” หยางหยางด้วยความสับสนวุ่นวายจึงพูดออกมาประโยคหนึ่ง
กู้ฮอนสีหน้าอึมครึม เด็กคนนี้นี่ไม่สามารถพูดอะไรที่เป็นมงคลบ้างเลยหรือเนี่ย
เป่หมิงโม่ไม่สนใจคำพูดของหยางหยาง และเอื้อมมือไปเปิดปุ่มบนกำแพง ทันใดนั้นทางเดินก็สว่างขึ้นมาทันที “ฉิงฮัว เธอพาพวกเขาเข้าไป”
ฉิงฮัวพยักหน้าเล็กน้อย:“คุณชายน้อยเฉิงเฉิง คุณชายน้อยหยางหยาง พวกคุณตามหลังผมมา” เขาพูดพร้อมกับคำนับเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไป
สุดท้ายเมื่อกู้ฮอนกำลังเตรียมตัวจะเข้าไป เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างๆสีหน้าอึมครึม:“ทำไมเฟยเอ๋อไม่อยู่?”
เขาเห็นทุกคนเข้าไปในอุโมงค์ แต่ในที่สุดก็ไม่เห็นแม้เงาของเฟยเอ๋อ
กู้ฮอนซึ่งเดินตามหลังเด็กๆพอได้ยิน ทันใดนั้นเหมือนกับนึกอะไรได้ขึ้นมาทันที จากนั้นสีหน้าแสดงถึงความกังวลออกมาทันที
ยุ่งอยู่กับการเรียกเด็กๆให้รีบหนี แต่ลืมที่จะแจ้งเฟยเอ๋อซึ่งขั้นเพียงผนังหนึ่งบาน
สีหน้าที่เต็มไปด้วยคำขอโทษมองไปยังเป่หมิงโม่:“ฉัน ฉันได้แต่ให้เด็กๆรีบวิ่งหนี จนลืมที่จะเรียกเธอ……”
ในขณะนี้ ควันภายในห้องยิ่งอยู่ยิ่งเข้มขึ้น ประตูด้านนอกเริ่มติดไฟแล้ว เปลวไฟพุ่งทะลุบานกระจกเข้าสู่ห้องรับแขก ผ้าม่านก็เริ่มติดไฟแล้ว
เปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ห้องรับแขกเสียงดัง“เพี๊ยะเพี๊ยะ ”
เป่หมิงโม่เพียงแต่ตบไหล่กู้ฮอนเบาๆเท่านั้น ให้เธอไม่ต้องไปโทษตัวเอง:“รีบเข้าไปดูแลลูกๆ ฉันจะไปช่วยเฟยเอ๋อ”
พูดแล้วก็เอาผ้าขนหนูเปียกน้ำที่ข้างกาย ปิดทั้งปากและจมูกหายแว๊บไปกับหมอกควัน……
“แม่รีบมา……” ในอุโมงค์ มีเสียงเด็กลอยมาเรียกหา
กู้ฮอนมองไปทางที่เป่หมิงโม่หายตัวไป ในใจคิดว่า โม่ เฟยเอ๋อ พวกเธอต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ
จากนั้นเขาก็เขาไปในอุโมงค์
หลังจากเดินเข้าไปไม่กี่นาที ด้านหน้าก็ได้ยินเสียงหยางหยางเรียกหา
“อ้าว……ในนี้สนุกมากนี่ ที่นี่มันคือห้องของเล่นชัดๆนี่ ลุงฉิงฮัวครับ ลุงนิสัยไม่ดีนะ ลุงทำไมไม่บอกให้เร็วหน่อยว่าจะพาพวกเรามาที่นี่ ทำให้พวกเราเบื่อแล้วเข้านอนตอนกลางวัน”
“เป่หมิงซีหยาง นี่มันเวลาอะไรยังจะมีกะจิตกะใจคิดที่จะเล่นอยู่”
นี่คือเสียงของเฉิงเฉิง
“ฮ่าฮ่า ทำไมถึงเล่นไม่ได้ ดูผมจะเตะเข้าโกให้ได้……”
“คุณชายหยางหยาง ระวังหลอดไฟทางโน้นนะครับ……” น้ำเสียงของฉิงฮัวแสดงออกถึงความตึงเครียดและความอดทนอดกลั้น
“เปรี๊ยะ……”เสียงหลอดไฟแตก
ทันใดนั้นกู้ฮอนก็เลือดขึ้นหน้า
เด็กหมีพวกนี้ ช่างดื้อจริง
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หยางหยางก่อเรื่องไปมากกว่านั้น เธอก็รีบเร่งฝีเท้าของเธอ
“ลุงฉิงฮัวครับ ลุงยืนบังสายตาผมแล้ว ขยับไปด้านข้างหน่อย คอยดูผมแตะลูกโบว์ลิ่งนะครับ ตอนอยู่ในโรงเรียนผมเป็นนักแม่นลูกโบว์ลิ่งนะครับ……”
มองเห็นของเล่นตัวต่อไม้และขวดที่อยู่ด้านหน้านำมาต่อกันเป็นโกเตี๊ยๆ ใบหน้าเล็กๆของหยางหยางในขณะนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่กระตือรือร้น
ฉิงฮัวยืนอยู่ด้านข้างได้เพียงแต่จ้องมองเท่านั้น ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“กู้หยางหยาง หยุดเดี๋ยวนี้”
ขณะที่เสียงลอยมานั้น กู้ฮอนก็กระเสือกกระสนมาปรากฏตรงหน้าหยางหยาง
ทันใดนั้นฉิงฮัวและเฉิงเฉิงก็ได้โล่งอกขึ้น
กู้ฮอนใช้มือเดียวเท้าสะเอวหายใจเฮือกหอบ ด้านหลังโก มีถังไวน์ที่ทำมาจากไม้ขนาดใหญ่เรียงรายเป็นระเบียบ
ด้านข้างถังไวน์ยังมีชั้นวางที่ทำขึ้นจากไม้ ด้านบนเรียงรายลักษณะสูงต่ำเต็มไปหมด นั่นก็คือภาชนะที่ทำมาจากเครื่องปั้นดินเผามีรูปทรงที่แตกต่างกันไป เธอเองก็เรียกชื่อสิ่งของเหล่านั้นไม่ได้เหมือนกัน
กู้ฮอนเห็นของเหล่านี้แล้ว ทำให้เธอเองเหงื่อแตกหมด โชคดีที่มาหยุดยั้งได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นฝีเท้าของพวกเด็กหมีก็จะสร้างปัญหาใหญ่โตแน่เลย เรื่องของกลางวันได้สงบลงแล้ว ตามอารมณ์ของเป่หมิงโม่แล้ว ถ้าไม่เอาเรื่องหยางหยางถือว่าแปลกมาก
ในขณะนี้ฉิงฮัวได้เห็นกู้ฮอน ราวกับได้พบพระเจ้าผู้ที่จะมาช่วยตัวเอง และความกังวลนั้นก็ได้โล่งอกขึ้น
ถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าผาก ที่จริงแผ่นหลังเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหงื่อเช่นกัน
เฉิงเฉิงรีบวิ่งไปด้านหน้าหยางหยางเอาระเบิดลูกนี้โยนออกจากที่นี่
หยางหยางเป็นคนที่ร่าเริงมาก หลังจากถูกแม่ตำหนิไปก็เหมือนกับลิงน้องที่ต้องคำสาป ทันใดนั้นก็ซึมๆไม่ร่าเริง
กู้ฮอนหายใจไม่ทั่วท้อง คิ้วขมวด หน้าบึ้งดวงตาจ้องมองพร้อมเดินเข้าไปตรงหน้าของหยางหยาง
อารมณ์ของเธอในขณะนี้ มันไม่งามในสายตาของเป่หมิงโม่ ฉิงฮัวและเฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ พวกเขาก็เห็นเธอครั้งแรกที่มีอารมณ์โกรธแบบนี้
หยางหยาง เธอทำให้พวกเราเห็นดีในตัวเธอแล้ว
กู้ฮอนก้มหน้ามองหยางหยางไปสักพัก จากนั้นไม่พูดไม่พร่ำอะไรหิ้วเขาขึ้นมา พาไปยังบนเก้าอี้ตัวหนึ่งมือด้านหน้ากดให้เขานอนคว่ำหน้าลงไป มืออีกข้างถอดกางเกงในของเขาออกมา
หยางหยางก็รู้สึกถึงสถานการณ์ไม่ดีและรีบขอความเมตตาอย่างรวดเร็ว
“แม่ปล่อยฉันไปเถอะ……”
กู้ฮอนไม่ฟัง ง้างมือขึ้น เสียงลู้ลมตกกระทบไปยังก้นของหยางหยาง
“เพี๊ยเพี๊ย……” เสียงดังชัดเจนมาก ขณะนั้นบนก้นของหยางหยาง ก็ได้ปรากฏรอยแดงรูปมือสองรอย
อีกด้านหนึ่งฉิงฮัวและเฉิงเฉิงก็มีอาการเนื้อตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
“โอ้ย คุณแม่ยกโทษให้ฉันด้วย” หยางหยางร้องขอความเมตตาด้วยเสียงดังลั่น เสียงนั้นทำไมถึงใช้คำว่า อนาถ มาบรรยายได้
มืออันเล็กๆของเขาอุดปากไม่หยุด ขาเล็กทั้งสองข้างก็ถีบเตะไปมาไม่หยุด
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งทำให้กู้ฮอนนั้นเพิ่มความโกรธมากยิ่งขึ้น
“เพี๊ยเพี๊ย……”จากนั้นก็ตีเข้าไปอย่างแรงอีกหลายที
เสียงดังฟังชัดจนฉิงฮัวและเฉิงเฉิงที่อยู่ด้านข้างตกอกตกใจอีกครั้งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“ว้าว…ว้าว…แม่ปล่อยฉันไปเถอะ……” หยางหยางร้องไห้จนเสียงแหบแห้งหมด น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองลงสู่พื้น ในไม่ช้าพื้นด้านล่างก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
