ตอนที่ 524 ไม่คาดคิด2
เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่กลับตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
กู้ฮอนก็โกรธขึ้นมาทันที:“เป่หมิงโม่ อุตส่าห์ตั้งใจมาช่วยคุณ แต่คุณกลับเฉยเมย โอเค ฉันไป ไม่มีใครช่วยคุณ ก็ปล่อยให้ไฟคลอกตายไปเลย”
หลังจากพูดเสร็จด้วยความโกรธเธอก็ทิ้งไฟฉายลงกับพื้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไปทางอุโมงค์
หลายครั้ง ที่มนุษย์เผชิญกับสถานการณ์วิกฤติ มักจะสูญเสียเหตุผลและวิจารณญาณ กู้ฮอนก็เช่นกัน
เป่หมิงโม่เห็นเงาของกู้ฮอนเดินจากไป กัดฟันด้วยอารมณ์โกรธ ในดวงตาส่องประกายแสงอ่อนๆ
กู้ฮอนเดินออกไปได้ไม่ไกลนักก็ได้พบเจอกับฉิงฮัวที่กำลังวิ่งมาพอดี
เขาเห็นใบหน้าอันบูดเบี้ยวของกู้ฮอน เหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาและเธอเดินสวนกัน ได้กระซิบกับเธอว่า “คุณผู้หญิง ระวังความปลอดภัยด้วย”
ฉิงฮัวเห็นถึงสภาพของเป่หมิงโม่และสถานการณ์ไฟที่กำลังลุกไหม้บันได คิดได้ว่าในห้องครัวมีสายยางเส้นหนึ่ง ปกติจะใช้ล้างพื้น
ถึงแม้จะไม่สามารถดับไฟได้ทั้งหมด แต่สามารถรักษาความปลอดภัยของพวกเขาได้
“เจ้านายครับ คุณและคุณผู้หญิงเฟยเอ๋ออยู่ด้านบนรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบไปรีบกลับ” ฉิงฮัวพูดเสร็จก็กลับหลังรีบวิ่งไปทางห้องครัว เอาสายยางออกมาจากตู้ รีบเชื่อมต่อกับก๊อกน้ำจากนั้นเปิดวาล์วไปยังแรงดันที่สูงสุด
เขาจับปลายอีกด้านรีบวิ่งไปยังทางขึ้นบันได
เขาบีบปลายสายยางเล็กน้อย ให้น้ำแผ่กระจายเป็นรูปพัด พ้นเข้าไปยังพื้นอาคาร
แป๊บเดียวไอน้ำสีขาวก็ปะทุขึ้นมา
“เจ้านายครับ ถือโอกาสนี้รีบลงมาครับ”
เฟยเอ๋อได้หมดสติไปแล้ว เป่หมิงโม่ได้เพียงแต่อุ้มเธอขึ้นมา
ค่อยๆเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง
ฉิงฮัวก็คอยช่วยรดน้ำบันไดด้านหน้าและราวบันได
ในไม่ช้าเป่หมิงโม่ก็อุ้มเฟยเอ๋อลงมาถึงชั้นล่าง
ฉิงฮัวก็ยังคงฉีดน้ำอยู่ตลอด คอยฉีดด้านหน้าเพื่อนำทาง
*****
เมื่อกู้ฮอนตื่นตระหนกวิ่งเขาอุโมงค์ไปช่วยเป่หมิงโม่
เวลานั้นฉิงฮัวทราบดีว่าด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย กลัวแต่ว่าเธอจะเกิดอะไรที่ไม่คาดฝัน แต่ว่าในเวลานี้คุณชายน้อยทั้งสองคนยังต้องได้รับการดูแล
“ลุงฉิงฮัวครับ ลุงไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราครับ พวกเราดูแลตัวเองได้ครับ ลุงรีบไปช่วยคุณแม่กับคุณพ่อเถอะครับ” เสียงนุ่มนวลของเฉิงเฉิงทำให้ปัญหาตรงหน้าของฉิงฮัวได้ถูกคลายลงทันที
ไม่ชักช้า ฉิงฮัวรีบอุ้มหยางหยางขึ้นไปนั่งบนโซฟาก่อน
จากนั้นกำชับเฉิงเฉิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าออกไปจากที่นี่กับหยางหยางโดยเด็ดขาด จากนั้นก็ได้วิ่งตามกู้ฮอนไป
ในห้องใต้ดิน ณ ตอนนี้เหลือเพียงสองพี่น้องเท่านั้น
“เฮ้ เธอดูอะไรเนี่ย ไม่เคยเห็นถูกตีก้น ฮื้ม เธอยังมาสนุกได้นะ มีใจสงสารกันบ้างไหมเนี้ย เชื่อไหมฉันจะลุกขึ้นมาจัดการเธอ” หยางหยางมองเห็นเฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองกำลังหยอกล่อตัวเอง ไม่ทำแล้วเหรอ
แต่เนื่องจากก้นอันเล็กๆปวดแสบปวดร้อนมาก แขนเล็กๆของเขาดันไว้สักครู่ ก็หมดแรงแล้ว
“เธอควรจะเชื่อฟังบ้างนะ เวลาไหนไม่ก่อนเรื่อง ดันมาก่อเรื่องในช่วงเวลานี้”
เฉิงเฉิงพูดพร้อมกระโดดลงจากโซฟา เดินไปถึงหน้าห้องน้ำเก็บผ้าขนหนูผืนนั้นขึ้นมา แล้วนำก้อนน้ำแข็งบางส่วนออกจากตู้เย็นแล้วห่อด้วยผ้าขนหนูนี้ไว้ เดินมาใกล้ๆหยางหยาง ตั้งใจเหวี่ยงไปมาตรงหน้าเขา
เมื่อผ้าขนหนูเย็นๆแตะถูกก้นที่ปวดแสบปวดร้อน หยางหยางหนาวสั่นไปทั่วร่างกายโดยไม่รู้ตัว
“เป่หมิงซิเฉิง นี่มันอะไรกัน เธอจะทำร้ายฉันตอนแม่ไม่อยู่อย่างนั้นเหรอ ……หา ”
“ทำดีไม่ได้ดีจริงๆ ดูก้นเธอมันบวมขึ้นมาแล้ว ถ้าไม่หายบวมสองวันนี้เธอก็ต้องนอนพาดแบบนี้แหละ ฉันอุตส่าห์ใจดีหาน้ำแข็งมาช่วยเธอให้หายจากอาการบวม เธอไม่เอาก็ช่างเถอะ ยังบอกว่าฉันทำร้ายเธอ หากรู้ว่ามีผลลัพธ์แบบนี้ ฉันน่าจะเอาพริกเกลือที่ปกติเธอชอบโรยมันบนสเต็กแกะนั้นมาโรยให้เธอดีกว่า”
เฉิงเฉิงตั้งใจทำหน้าบูดเบี้ยว กำลังหันกลับและออกไป
“เฮ้ เดี๋ยวเดี๋ยว……” หยางหยางยื่นมือไปจับเสื้อเฉิงเฉิงไว้
“เฮ่เฮ่ ฉันยังเป็นเด็กนักเรียนตัวเล็กนะ ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก นี่คือนักเรียนระดับสูงอย่างเธออย่าได้ถือสาฉันเลย” หยางหยางยี่ฟันขาวๆเล็กๆ เบียดรอยยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา
พูดตามตรงนะ เขากลัวเฉิงเฉิงจะทำแบบนี้จริงๆ ตอนนี้เจ็บจนปวดแสบปวดร้อนไปหมดละ หากใส่สิ่งของพวกนั้นลงไป……
เมื่อนึกถึงแบบนี้ เขาก็รู้สึกตัวสั่นอย่างไม่ตั้งใจ
เฉิงเฉิงส่ายหัวโดยทำอะไรไม่ถูก น้องชายคนนี้ ปกติแล้วจะดื้อรั้น สร้างปัญหาไปทั่ว ในฐานะที่เป็นพี่ชาย ควรที่จะช่วยพ่อแม่สั่งสอนเขาบ้าง
สีหน้าเหมือนผู้ใหญ่พูดว่า:“มีบางคำพูดที่ฉันต้องพูดวันนี้ เมื่อกี้ถูกแม่ตี เธอก็อย่าไปโกรธเธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอก่อเอง”
“ทำไมถึงว่าฉันก่อเอง ฉันทำผิดอะไร?” หยางหยางทำปากงอน สีหน้าเหมือนถูกตัดพ้อ
“เช้านี้ เธอไม่เห็นหรือว่าใบหน้าของพวกเขาไม่ค่อยสดใสไม่ว่าจะเป็นแม่ พ่อ หรือลุงฉิงฮัว” เฉิงเฉิงเริ่มวิเคราะห์”
หยางหยางเงยหัวขึ้นครุ่นคิดสักครู่ แล้วก็เกาผมตัวเอง:“ฉันดูไม่ออกนี่”
เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่งพูดอะไรไม่ออกจริง น้องชายคนนี้ช่างประหม่าจริงๆ:“สมควรแล้วที่เธอโดนตี สีหน้าของผู้ใหญ่ก็ดูไม่เป็นเลยสักนิด”
พูดไป เขาก็ยกเก้าอี้ไปนั่งตรงหน้าหยางหยาง
“เช้านี้สีหน้าของพ่อไม่ดีเลย พาพวกเราไปหาแม่แล้วแกก็เดินจากไป จากนั้นลุงฉิงฮัวก็ตามออกไป หลังจากพวกเขากลับมาช่วงตอนเที่ยง สีหน้าก็ยิ่งดูไม่ดี ในเวลานี้ เธอยังไม่รู้สึกตัวอีกยังเรียกพ่อว่าพ่อนกตาย ไม่ใช่เพราะแม่ช่วยเธอไว้ เธอคงโดนตีตั้งแต่เช้าแล้ว”
หยางหยางค่อนข้างไม่ค่อยพอใจ:
“ฮื้ม เมื่อตอนเที่ยงหากไม่ใช่พวกเขาเอะอะเสียงดังอยู่ชั้นล่าง รบกวนความฝันอันแสนหวานของฉัน……”
