ตอนที่ 523 ไม่คาดคิด1
ฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้างทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เดินไปข้างกู้ฮอนอย่างระมัดระวัง:“เอ่อ คุณหญิงครับ เด็กซนเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ จะตีแบบนี้ไปเรื่อยๆ เกรงว่าคุณชายน้อยจะทนไม่ไหวเอานะครับ ผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดแล้วละครับ เมตตาปล่อยเขาเถอะ”
เฉิงเฉิงก็มาจับมือแม่ไว้:“แม่อย่าตีอีกเลย หยางหยางเขารู้สึกผิดแล้วครับ”
สุภาษิตโบราณ:ตีที่ตัวลูก แต่เจ็บที่ใจแม่
ขณะนี้ใจของกู้ฮอนก็เจ็บปวดจนน้ำตาไหลรินเป็นสายน้ำ:“เธอทำไมต้องทำให้แม่เป็นห่วง ทำไมถึงไม่เชื่อฟังเหมือนเฉิงเฉิงบ้าง……”
เมื่อเสียงหยุดลง เธอนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนแล้วร้องไห้อย่างแรง
เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นหลายวันนี้ เป็นแรงกดดันเธอมานานเกินไป
การแต่งงานแทนจะสิ้นสุดลงในอีกไม่กี่วัน เป่หมิงโม่ก็จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ ตัวเองก็จะต้องเสียลูกชายไปอีกคนป้าฟางที่เหมือนญาติสนิทคนหนึ่งก็เกิดอุบัติเหตุจากโลกนี้ไป แต่ตัวเองไม่สามารถส่งเธอในวาระสุดท้ายของเธอ เรื่องของหยางหยางที่ผ่านมาทำให้เธอเป็นห่วงไม่น้อย……
เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงและเป็นแม่ที่ล้มเหลวที่สุดในโลก
ในเวลานี้เฉิงเฉิงก็เข้าใจถึงจิตใจของเธอ วิ่งออกไปสองก้าว อ้าแขนเล็กๆของเขาแล้วเข้าไปสวมกอดแม่และหยางหยาง “แม่ ใจเย็นครับ หยางหยางรู้สึกผิดแล้วครับ……”
กู้ฮอนก็เอื้อมมือไปกอดเฉิงเฉิงไว้ และแม่ลูกทั้งสามก็กอดกันร้องไห้ด้วยกัน
“คุณกู้……” ฉิงฮัวใบหน้าบูดเบี้ยว จะดึงพวกเธอขึ้นมาก็ไม่เหมาะสม ไม่ดึงขึ้นมาก็ไม่เหมาะสม ได้เพียงแต่อยู่ข้างๆจ้องมองสามแม่ลูก ในใจรู้สึกได้เพียงแต่กระวนกระวายเท่านั้น……
“โครมคราม……”
เสียงดังมาจากอุโมงค์ใต้ดิน
กู้ฮอนที่กำลังร้องห่มร้องไห้อยู่นั้นก็ตกใจเฮือก
เธอนึกถึงเป่หมิงโม่ในเวลานี้อยู่ด้านนอกกำลังช่วยเฟยเอ๋อ ถ้าหากด้านนอกเกิดอะไรขึ้น งั้นพวกเขาทั้งสองก็……
ท่าทีของฉิงฮัวเปลี่ยนมาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
กู้ฮอนหยุดเสียงร้องไห้นั้น รีบลุกขึ้นมา แล้วปาดน้ำตาของเธอ รีบวิ่งไปเข้าในอุโมงค์
“คุณกู้ ด้านนอกอันตราย” ฉิงฮัวคิดอยากจะห้ามกู้ฮอน แต่เธอก็ได้วิ่งเข้าไปในอุโมงค์แล้ว
เพื่อความปลอดภัยของเฉิงเฉิงและหยางหยาง ตอนนี้เขาไม่สามารถตามออกไปได้
ตลอดทางที่วิ่งออกไป ในใจกู้ฮอนก็ได้แต่ครุ่นคิด เป่หมิงโม่ เฟยเอ๋ออย่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอเลยนะ ต้องรอให้ฉันไปช่วยพวกเธอให้ได้นะ
เธอไปถึงประตูทางเข้าอย่างรวดเร็ว แต่ว่า สถานการณ์ตรงหน้าเธอทำให้ไม่สามารถออกไปได้
ตู้หนังสือที่ถูกเป่หมิงโม่ขยับออกไปนั้น ได้ล้มทับทางเข้าไว้ เหลือเพียงช่องทางเล็กเท่านั้น
ห้องด้านนอกได้ถูกไฟลุกไหม้แสงไฟสว่างไสวไปทั่ว
หากจะช่วยพวกเขา จำเป็นต้องขยับตู้หนังสือนี้ออกไป แต่ว่าด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอ ตู้หนังสือที่ทำจากไม้แท้หนักเกินที่เธอขยับไม่ไหว
ชีวิตของเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อตกอยู่ในน้ำมือของเธอผู้เดียว แต่เธอก็ได้เพียงแต่จ้องมองไฟที่กำลังลุกไหม้ด้านนอกที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งแรง แต่ทำอะไรไม่ได้……
ขณะที่กู้ฮอนหมดซึ่งปัญญา รีบร้อนกระวนกระวายอยู่ตรงนั้น
ด้านหลังของเธอมีมือขนาดใหญ่ข้างหนึ่งยื่นเข้ามา ดันตู้หนังสือไว้
“เอี๊ยด……” เสียงเสียดสีดังแทรกเข้าหูอย่างแรง ทางเข้าอุโมงค์ได้ถูกเปิดออก
กู้ฮอนเหลียวมองเห็นเป็นฉิงฮัวนั่นเอง
“คุณผู้หญิงครับ คุณชายน้อยทั้งสองผมได้จัดการที่พักเรียบร้อยแล้วครับ คุณรีบออกไปหาเจ้านายก่อนเถอะครับ ผมจะเก็บกวาดที่นี่ก่อนเดี๋ยวค่อยตามไปครับ คุณเอาอันนี้ไปด้วย มันจะเป็นตัวช่วยสำหรับคุณ ใช้หาพวกเขาก็ง่ายขึ้น” ฉิงฮัวพูดไปด้วย แล้วก็ยื่นหน้ากากชูชีพชิ้นหนึ่งให้กู้ฮอนด้วย และไฟฉายแรงสูงหนึ่งอัน
กู้ฮอนกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง อาคารทั้งหลังในตอนนี้ได้ถูกไฟไหม้ไปเกือบหมดแล้ว ได้ยินเสียง“เพี๊ยะเพี๊ยะ”เต็มไปหมด
ควันเต็มไปทั่ว มองไปทางไหนก็พร่ามัวไปหมด
เธอเปิดสวิตไฟฉายแรงสูง แสงไฟภายใต้หมอกควันก่อตัวเป็นรูปเงาแสงสีขาว
“เป่หมิงโม่……”
“คุณพี่เฟยเอ๋อ……”
เธอเรียกไปด้วย และใช้ไฟฉายสอดส่องไปด้วย หวังว่าพวกเขาอยู่มุมใดมุมหนึ่งบริเวณใกล้ๆนี้
*****
เมื่อเป่หมิงโม่พาเฟยเอ๋อที่กำลังหมดสติ มาถึงทางลงบันได ปรากฏว่าเพดานชั้นบนควันขมุงเต็มไปหมด ผ้าขนหนูของตัวเองที่ชุบน้ำมาจริงแล้วมันใช้การไม่ได้
เขาสำลักควันกลั้นไม่ไหวไอออกมา
ในเวลานี้ เขาเห็นชั้นล่างท่ามกลางแสงไฟและหมอกควัน ปรากฏลำแสงส่ายไปมาไม่หยุดยั้ง ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่สร้างความอบอุ่นให้เขาไม่น้อยคือเสียงที่คอยเรียกหาชื่อของเขา
คิ้วเขาขมวดเล็กน้อย คือกู้ฮอนนี่ เธอไม่อยู่ดูแลเด็กๆทั้งสองให้ดีมาที่นี่ทำไม? ออกมาช่วยตัวเองอย่างไม่คิดถึงความปลอดภัย?
ขณะนี้ในใจของเขา ด้านหนึ่งมีความรู้สึกสบายใจ อีกด้านหนึ่งรู้สึกกังวลต่อสถานการณ์ของเธอในตอนนี้
กู้ฮอนตามหาเสียงไอนั้น มาถึงทางขึ้นบันได ใช้ไฟฉายส่องขึ้นไป เห็นเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋ออยู่ตรงทางลงบันได
เธอดีใจอย่างยิ่ง “พวกคุณอยู่นี่เองหรือ ฉันมารับพวกคุณแล้ว ทำไมถึงไม่ลงมา? เมื่อได้เอ่ยปากพูดเธอก็จะวิ่งขึ้นบันไดเพื่อรับเป่หมิงโม่”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วของเขาและมองดูสถานการณ์ในขณะนี้
เปลวไฟขณะนี้ได้ลามไปติดพื้นบันไดแล้ว แต่ว่าพื้นบันไดยังมีความหนาอยู่บ้าง ยังไม่ได้ไหม้หมด แต่ว่าไม้บางๆที่เป็นราวบันไดได้ถูกไฟลุกไหม้แล้ว
เป่หมิงโม่ถอดผ้าขนหนูออก พูดกับกู้ฮอนที่อยู่ชั้นล่างด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้คุณดูแลเด็กๆให้ดีไม่ใช่หรือ? คุณมาที่นี่มีแต่จะสร้างปัญหาเพิ่มให้ผมเท่านั้น”
ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ ที่พูดมาก็เหมือนน้ำเย็นๆราดอยู่บนหัว
กู้ฮอนไม่รู้จะพูดอย่างไร “ฉัน ฉันมาช่วยพวกคุณไง”
มุมปากของเป่หมิงโม่ปรากฏรอยยิ้ม “ช่วยผมเหรอ เธอมีความสามารถนี้หรือ ไม่เห็นหรือบันไดกำลังถูกไฟไหม้ ยังขึ้นมาไม่ถึงด้านบนเธออาจจะถูกไฟคลอกตายก่อน ทำอะไรเหมือนแมลงวันที่ไม่มีสมองบินชนไปทั่ว ไม่แปลกที่หยางหยางถูกเธอสอนจนเป็นคนทำอะไรไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
คำพูดของเป่หมิงโม่ทำให้เธอรู้สึกทิ่มแทงเข้าไปถึงกระดูก แต่ละคำนั้นเสมือนมีดปลายแหลมทิ่มแทงเข้าไปในใจเธอ
