ตอนที่ 509 เมื่อไรห่พี่น้องจะได้มารวมตัวกัน1
“ขอโทษ?”
กู้ฮอนตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็รู้สึกอยากจะหัวเราะเยาะ
“ใช่…” ใบหน้าที่ขี้อายและเรียบง่ายของคุณป้าฟาง ทำอะไรไม่ถูก “บางทีเธออาจคิดว่าป้าพูดคำนี้ออกมากะทันหัน แต่ป้าขอร้อง ให้เวลากับโม่โม่หน่อยได้ไหม…”
กู้ฮอนส่ายหน้า พูดขัดคุณป้าฟาง “คุณน้าคุณเข้าใจผิดแล้ว เป่หมิงโม่ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฉัน นอกจากเขาเป็นพ่อของลูก ฉันเป็นแม่ของลูกแล้ว ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใครทำอะไรผิดกับใครทั้งนั้น”
“เสี่ยวกู้…” คุณป้าฟางจับมือของกู้ฮอนไว้แน่น เหมือนว่าอยากจะพูดอะไรต่อ กลับคิดจะพูดแต่ก็ต้องหยุดไว้
กู้ฮอนดึงมือออก พยายามยิ้ม ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “คุณน้า ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้ว หากคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันอยากจะไปพักผ่อนก่อน”
“เฮ้อ…” สุดท้ายคุณป้าก็ถอนหายใจ เมื่อเห็นว่ากู้ฮอนไม่อยากฟัง เธอจึงต้องปล่อยมือ “เสี่ยวกู้ ไม่ว่าเธอจะเชื่อรึไม่ ป้ารู้ ในใจของโม่โม่มีเพียงเธอ…”
*
ในคืนที่เหน็บหนาวราวกับน้ำ
หลังจากที่หยางหยางถูกเป่หมิงโม่ตีก้นแล้ว ไม่มีเสียงร้องไห้โหยหวนขิงหยางหยางแล้ว บ้านไร่ถึงจะเงียบสงบลง
ภายในบ้านอิฐ แสงไฟที่ไม่ค่อยสว่าง
การตกแต่งของตัวบ้าน ยังคงรักษาสไตล์ของชนบทของศตวรรษที่ผ่านมา แต่เฟอร์นิเจอร์ที่คลาสสิกกลับมีความเป็นเอกลักษณ์
หยางหยางนอนอยู่บนฟูกเตียงนอน ถอดกางเกงแล้วยกก้นขึ้นสูงๆ ที่แดงบวมทั้งแผง
หัวของเจ้าตัวเล็กมุดอยู่ตรงหมอน น้ำตาไหลพราก เปียกปอนไปทั่ว
ปากก็พูดบ่น “ฮือฮือ…หากหยางหยางไม่มีพ่อแล้วถูกหัวเราะเยาะ หยางหยางก็ไม่ต้องการไอ้แก่คนนั้น หยางหยางต้องการแค่แม่…แม่พาหยางหยางไปเถอะ…ฮือฮือฮือ หยางหยางต้องการมีชีวิตกับแม่เหมือนแต่ก่อน…”
กู้ฮอนทายาให้ลูก ในขณะนั้นก็รู้สึกเหมือนมีดกรีดหัวใจ
แม้จะรู้ว่าหยางหยางถูกเป่หมิงโม่สั่งสอนไปครั้งสองครั้ง กำจัดความดื้อรั้นของเด็กคนนี้ก็ไม่มีอะไรผิด แต่ในโลกนี้ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกตัวเองบ้าง?
เพียงแต่ ใช้ชีวิตเหมือนแต่ก่อน? “หยางหยางอยากกลับอเมริกาแล้ว?”
ยังจำได้ปีนั้น เธอพาหยางหยางใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ตอนนั้น เธอยังไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงอยู่ที่ไหน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างเป่หมิงโม่…
แต่อยากให้หยูฟืนรักษาโรค แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าหยูฟืนไม่ใช่แม่ของตัวเอง
ยิ่งไม่คาดคิด ต่อมาจะตั้งครรภ์จิ่วจิ่ว..
โชคชะตา ราวกับว่าจะไม่เคยช่วยตัวเอง
“เอ่อ งั้นก็ไม่ใช่….” หยางหยางร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำเป็นเล่น อเมริกามีแต่งผู้หญิงต่างชาติ แม้จะมีผมทองตาเป็นสี รูปร่างสูงโปร่ง จะไร้เดียงสาและสนุกเท่าผู้หญิงบ้านนอกได้อย่างไร “หยางหยางชอบที่นี่ แม่พาหยางหยางกลับบ้านเถอะ หยางหยางไม่อยากอยู่ตระกูลเป่แล้ว…”
มือที่ทายาอยู่ของกู้ฮอนก็หยุดชะงัก
ไม่รอให้เธอตอบ กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเข้ม: “ไม่ได้”
เฉิงเฉิงเป็นคนพูดประโยคนี้
เขาวางผลิตภัณฑ์ไฮเทคอิเล็กทรอนิกส์บนมือลง จึงหันมา “แม่ยังต้องดูแลเสี่ยวจิ่วจิ่ว นายอยู่ตระกูลเป่หมิงกินดีอยู่ดี ก็อย่าเพิ่มความยุ่งเหยิงให้แม่อีกเลย”
“หึหึ…ฉันก็สามารถดูแลน้องจิ่วได้…” หยางหยางชำเลืองมองเฉิงเฉิง พูดอย่างไม่พอใจ
“นาย?” เฉิงเฉิงพูดประชดประชัน
“เฮ้! เป่หมิงซีเฉิงเฉิง นายแสดงออกอะไร! ดูถูกฉันเหรอ? ไม่เชื่อว่าฉันจะสามารถดูแลน้องจิ่วได้เหรอ?” หยางหยางบ่น
เฉิงเฉิงเบ้ปาก “ไม่ได้ดูถูก ไม่ได้อยู่ในสายตาต่างหาก”
“อ๊า แม่ดูสิ…คนนามสกุลเป่หมิงไม่มีใครดีเลยสักคน! พวกเขารังแกผม…” หยางหยางงอแงบิดตัวไปมา เช็ดน้ำตาอย่างเสียใจ
“เป่หมิงซีหยาง นายพอได้แล้ว” เฉิงเฉิงกำชับ
ความหมายในคำพูดคือ: ประการแรก หยางหยางตัวนายเองก็นามสกุลเป่หมิง เห็นได้ชัดว่านายเองก็ไม่ใช่คนดีเหมือนกัน
ประการที่สอง อย่าคิดว่างอแงกับแม่จะใช้ได้ผลอีก ก็ไม่ดูว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้ว ไม่อายเหรอ ขายหน้าตระกูลเป่หมิงจริงๆ
“พอได้แล้วหยางหยาง ควรเก็บอารมณ์ได้แล้ว หืม?” กู้ฮอนถอนหายใจเบาๆ ความรอบคอบของหยางหยางคนเป็นแม่ทำไมถึงจะดูไม่ออก?
เด็กคนนี้ก็คิดว่าหากติดตามเป่หมิงโม่จะไม่อิสระ อยู่ตระกูลเป่หมิงกฎระเบียบมากมาย ทาสมากเกินไป หยางหยางชินกับอิสระแล้วจะรับได้อย่างไร?
“เกลียด…” น้ำตาของหยางหยางคิดจะเก็บก็เก็บ ย่นปากเล็ก มองกู้ฮอนอย่างน่าสงสาร “แม่คิดว่าจะไม่เอาหยางหยางแล้วใช่ไหม?”
“…”กู้ฮอนเจ็บปวดหัวใจ จากนั้นก็หันกลับไปมองใบหน้าที่เชื่องๆสดใสของเฉิงเฉิง “เด็กโง่ ใครบอกว่าแม่ไม่เอาหยางหยางแล้ว? ไม่ว่าจะเป็นหยางหยาง เฉิงเฉิงหรือว่าจิ่วจิ่ว แม่ต้องการทั้งนั้น ไม่ให้น้อยเลยสักคน ดีไหม?”
“เย่ สุดยอดไปเลย! รู้อยู่แล้วว่าแม่เท่ห์มาก..”หยางหยางตื่นเต้นจนกระโดดไปกระโดดมาเหมือนลิง จนลืมก้นที่ถูกเป่หมิงโม่ตีจนแดง จึงร้องออกมาด้วยความเจ็บ “อ๊า…”
“อย่าซ่า นอนลงไปให้ดี!” เธอยิ้มและพูดออกมาอย่าอดไม่ได้ ยกมือขึ้น ค่อยๆห่มผ้าให้หยางหยาง “ก็ดี สองวันนี้เจ้าลิงป่าในที่สุดก็หยุดได้สักที!”
“หนูรู้ก็ดี!” เธอขูดจมูกของหยางหยาง แล้วถอนหายใจอย่างโล่งใจ
เมื่อพูดถึงน้องสาวทารก เฉิงเฉิงก็ขยับมา ดวงตาสีเออบซิเดียนก็จ้องมองกู้ฮอนอย่างไม่ลดละสายตา
“แม่จะรับน้องสาวกลับมาเหรอ?”
ความหวังเล็กๆน้อยๆนั้น ทันใดนั้นก็ทำให้หัวใจของกู้ฮอนละลาย
เธออมยิ้มแล้วดึงเฉิงเฉิงเข้ามากอด “แม่อยากสิ…อยากมากๆ…”
นึกถึงใบหน้าเล็กๆที่น่ารักไร้เดียงสาของเจ้าตัวเล็กจิ่วจิ่ว มุมปากของเธอก็ยกขึ้นอย่างมีความสุข “เพียงแต่…” เธอขมวดคิ้ว “ยังต้องรอเวลาอีกครั้ง รอเวลาอีกไม่กี่วัน แม่ก็จะรับจิ่วจิ่วกลับมารวมตัวกับพวกหนู หืม?”
“ยังต้องรออีกเหรอ?” หยางหยางเกามือเล็กๆด้วยความผิดหวัง
