ตอนที่ 518 สองพ่อลูกทำให้ไม่สบายใจ2
แม้ว่าเธอจะรู้จักกับคุณป้าฟางเพียงช่วงเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่วัน แต่ทุกวินาทีกับเธอมันคือความทรงจำ โดยเฉพาะ ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารและตอนที่ตกปลาตอนกลางคืน
ทุกคำพูดของคุณป้าฟางยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ และนึกถึงจี้มงคลที่มอบให้พวกเด็กๆและตัวเธอเอง…
คุณป้าฟางมีความจริงใจให้ตัวเองเป็นเหมือนญาติของตัวเองคนหนึ่ง ทำไมคนดีๆแบบนี้แค่ค่ำคืนเดียว ก็แยกจากกันแล้ว…
“ปัง…” เสียงที่ไม่ชัดเจน ดังขึ้นจากข้างหลังของเป่หมิงโม่แล้วกู้ฮอน
กู้ฮอนปล่อยมือของเขาออก หันมองไปที่ประตู เห็นเพียงเฟยเอ๋อที่ยืนลอยๆอยู่ตรงประตูห้องครัว ข้างเท้าของเธอมีแอปเปิ้ลหล่นลงมาจากมือของเธอ แต่มือของเธอยังคงค้างท่าจับแอปเปิ้ลไว้อยู่
ในขณะนี้ ดวงตาที่เธอมองคนทั้งสองดูค่อนข้างขุ่นเคือง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย
เวลาก็หยุดอยู่เพียงไม่กี่วินาทีในตอนนี้
“กริ๊ด…” เสียงกรีดร้อง สองมือของเธอกุมหัวไว้แล้วหันวิ่งออกไปจากห้องครัว
***
จริงๆเลยเรื่องนี้ยังไม่สงบ เรื่องนั้นก็เกิดขึ้นอีก
ตามองเฟยเอ๋อวิ่งออกไป สีหน้าของกู้ฮอนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เธอรู้ เพราะความสนิทสนมเช่นนี้ของพวกเขา ทำให้เฟยเอ๋อยอมรับไม่ได้
เหลียวไปถลึงตาใส่เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างกาย ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ทำให้ลำบากใจลดน้อยลงจริงๆ
แต่ผู้ชายคนนี้ทำเหมือนคนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กู้ฮอนกังวลว่าเฟยเอ๋อจะเกิดเรื่อง จึงตะโกนเรียก: “เฟยเอ๋อ ฟังฉันอธิบาย…” จากนั้น เธอก็ไล่ตามออกไป
ภายในห้องครัว เหลือเพียงเป่หมิงโม่ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
เฟยเอ๋อในตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เธอต้องการออกไปจากบ้านหลังนี้ ที่นี่แค่วินาทีเดียวเธอก็ไม่ต้องการอยู่ สองวันมานี้เกิดแต่เรื่องมากมาย ได้บอกกับเธอทุกวินาทีว่า:เธอเป็นคนภายนอก…
“ปึก…”
เสียงดังมา เห็นเพียงเฟยเอ๋อและกระทบโดนคนที่เข้ามาจากข้างนอกแล้วร่วงลงพื้น
แต่ร่างผู้ชายคนนั้นแข็งแรงกำยำ ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
เขาโน้มตัวลง สองมือพยุงเฟยเอ๋อขึ้นมา
“คุณเฟยเอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
เป็นฉิงฮัว
มองเฟยเอ๋อที่ร้องไห้ตาแดง ก็ไม่ได้รู้สึกสงสัย
แต่เมื่อเห็นกู้ฮอนที่วิ่งออกมาจากห้องครัว และข้างหลังตามมาด้วยเป่หมิงโม่ที่เดินไม่เร็วไม่ช้าตามออกมาจากห้องครัว
ในใจก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“ปล่อยฉันไป ฉันต้องการออกไปจากที่นี่…” เฟยเอ๋อในเวลานี้เสียงอู้อี้ เธอพยายามดิ้นรนเพื่อหลุดพ้นจากมือใหญ่
ฉิงฮัวในตอนนี้ไม่กล้าคลายมือออก ถ้าหากปล่อยให้เฟยเอ๋อวิ่งออกไปแบบนี้ ไม่แน่อาจจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมาได้
“คุณเฟยเอ๋อ คุณโปรดใจเย็น ตอนนี้ข้างนอกอันตรายมาก ไม่ออกไปจะดีกว่า” ฉิงฮัวพูด และจับเฟยเอ๋อไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ใช้มืออีกข้างล็อกประตูไว้
กู้ฮอนดึงเฟยเอ๋อมาจากมือของฉิงฮัว
“เฟยเอ๋อ ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงตอนนั้น เขากำลังพูดกับฉันถึงคุณป้าฟางว่าเธอ…”
“ฮอนเอ๋อ ไม่ต้องพูดแล้ว!” น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเป่หมิงโม่ได้ตำหนิหยุดสิ่งที่กู้ฮอนกำลังจะพูด
“ชั้นล่างทำไมเสียงดังขนาดนี้ ไอ้พ่อนกตั้งแต่เช้าก็จับเราขึ้นมา จากนั้นก็ไม่เห็นเงาอีก เมื่อเขากลับมาก็เอะอะเสียงดังอีก ยังจะให้เราได้นอนหลับอยู่ไหม” ตรงบันไดมีเสียงที่พูดบ่นของหยางหยางดังมา
บนหน้าผากของเป่หมิงโม่มีเส้นสีดำ คนอื่นๆอยู่ในสนามรบไม่ทิ้งพ่อลูก แต่ตัวเองทำไมถึงกลายเป็นเป็นพ่อลูกสู้กันเอง?
“เป่หมิง…ซี…หยาง…” ตอนนี้เป่หมิงโม่อารมณ์เสียมาก
ในเวลานี้ ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมก็ราดน้ำมันลง ไฟกองนี้ก็เตรียมพร้อมที่จะปะทุ
กู้ฮอนปวดหัวมาก เพิ่งจะปลอบเฟยเอ๋อไป ทำไมสองพ่อลูกนี้ก็ทะเลาะกันอีกแล้ว
เธอแอบบ่น หยางหยางนะ หยางหยาง หนูไม่ควรมีแมลงเม่าออกมาในตอนนี้ ทำไมสองพ่อลูกนี้ถึงไม่ลดความลำบากใจให้ฉันบ้างเลย
คลายมือของเฟยเอ๋อลง รีบไปขวางตรงบันไดอย่างรวดเร็ว
เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ คิ้วขมวดเล็กน้อย:
“ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ว่านิสัยของหยางหยาง เมื่อวานถูกคุณตี เขายังจำฝังใจ หากคุณยังตีเขาอีกครั้ง หยางหยางก็จะเนื้อเสียแต่ปากไม่เสีย พ่ออย่างคุณทำไมถึงไม่ร่าเริงหน่อย”
ทุกสิ่งในโลก ของสิ่งหนึ่งสามารถหยุดอีกสิ่งหนึ่งไว้ได้ สิ่งที่สามารถหยุดเป่หมิงโม่ ก็มีแต่กู้ฮอนแล้ว
คำพูดสั้นเพียงไม่กี่คำของเธอ ทำให้ไฟในตอนแรก ทันใดนั้นก็ลดลงไม่น้อย
ความโมโหของเป่หมิงโม่แม้ว่าจะกะทันหันไปหน่อย แต่ก็ต้องหาจุดลงบ้าง โดยเฉพาะในตอนที่ยังมีคนอื่นอยู่ในสถานการณ์
เขาชี้นิ้วขึ้นไปตรงบันได จ้องกู้ฮอนอย่างรุนแรง: “นี่ก็คือเด็กที่เธอสั่งสอนมาเหรอวันนี้หากไม่ได้มีเหตุการณ์กะทันหัน แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการลูกชายคนนี้ ก็จะสั่งสอนให้เขาได้รู้การเคารพผู้ใหญ่ ไม่ควรพูดไปเรื่อย!”
แน่นอนกู้ฮอนรู้ว่าเขากำลังมองหาจุดลง อีกอย่างก็รู้นิสัยของเขา พูดได้ก็ทำได้
ใจเย็นๆ และให้ช่องว่างกับเขา
เธอหันมองขึ้นไปตรงบันได แสร้งทำเป็นพูดโดยใช้อารมณ์: “หยางหยาง รีบไสหัวลงมาขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้! สักวันจะทำติดเป็นนิสัย หากครั้งหน้าได้ยินว่าพูดไปเรื่อยอีก ระวังฉันจะฉีกปากให้ขาด!…ได้ยินไหม!”
พูดเสร็จ เพื่อให้มั่นใจว่าจะสามารถไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เธอรีบจับแขนของเป่หมิงโม่ไว้ ดึงเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น
