เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 526 เข้าใจพ่อผิดไปแล้ว2

ตอนที่ 526 เข้าใจพ่อผิดไปแล้ว2

กู้ฮอนนึกถึงจุดนี้ จงใจหักหน้า:”ฉันตีเขาก็เพื่อให้เขาจำเอาไว้ ช่างทำให้อึดอัดใจมาก แต่ตอนนี้ที่โกรธไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวรวมถึงพ่อเขาด้วย ทำให้ฉันอึดอัดใจด้วยทั้งนั้น

“พ่อ?” เฉิงเฉิงรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ แม่พึ่งออกไปพ่อไม่ใช่เหรอ พ่อทำให้แม่โกรธเร็วขนาดนี้เลยหรือ

“อย่าเอาผมไปพูดพร้อมกับพ่อโอเคไหม” หยางหยางได้ยิน แม่เอาตัวเธอไปพูดพร้อมกับพ่อ ไม่ยินยอมแล้ว

แต่ว่าหลังจากที่ทักท้วงเสร็จแล้ว หัวสมองของหยางหยางก็คิดอีกมุมหนึ่ง เฮ่เฮ่ ที่จริงพ่อก็ทำให้แม่โกรธเหมือนกัน……

อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ว่า เมื่อครู่แม่ถอดกางเกงฉันเพื่อตีก้น แล้วแม่ก็ได้ถอดกางเกงพ่อเพื่อตีก้นด้วยหรือไม่นะ?

หยางหยางคิดไป มุมปากเล็กๆยิ้มไปด้วย เขาเริ่มคิดจินตนาการถึงฉากที่แม่กำลังตีก้นของพ่อ

(ผู้แต่งแอบยกนิ้วให้กับหยางหยาง: ภาพนี้มันช่างสวยงามเหลือเกินฉันยังไม่กล้าที่จะคิดถึงสภาพนั้น……)

กู้ฮอนและเฉิงเฉิงมองหยางหยางอย่างกับโจรผู้ร้าย ไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้แล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่ทำให้เขามีความสุขขนาดนี้

โลกของผู้ใหญ่ทำให้เฉิงเฉิงสับสนจริงๆ เขาจ้องมองกู้ฮอนแล้วถามอย่างระวัง “แม่เมื่อครู่นี้ไปหาพ่อไม่ใช่หรือ ทำไมถึงโกรธเขาล่ะ?

กู้ฮอนนึกถึงสภาพที่เป่หมิงโม่ไม่สนใจตัวเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

เธอจับมือเล็กๆของเฉิงเฉิงไว้ เอาเรื่องที่ตัวเองเสี่ยงชีวิตไปช่วยเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อ และเรื่องที่เป่หมิงโม่ ไม่สนใจตัวเองพูดอย่างละเอียดอีกรอบ

เสียงพูดของกู้ฮอนจบลง หยางหยางทนไม่ไหวเริ่มที่จะช่วยแม่ที่ถูกรังแกหรือไม่ยุติธรรม:

“พ่อทำเพื่อผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้น กล้าที่จะรังแกแม่ ถ้าเป็นฉันก็จะไม่ช่วยเขา ให้เขาถูกเผาเป็นไก่ย่างถึงจะดี “ถึงแม้หยางหยางถูกแม่ตีจนคุณบวม แต่ว่าลึกๆในใจเขาก็ยังค่อนมาทางแม่

เฉิงเฉิง ไม่มีความคิดเห็นอะไรเลย นิสัยที่สงบนิ่งทำให้เขาฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลงแล้ว เริ่มวิเคราะห์เรื่องราวทั้งหมด

หลังจากวิเคราะห์เสร็จ เฉิงเฉิงจ้องมองกู้ฮอน:”แม่ แม่อาจจะเข้าใจผิดพ่อแล้วล่ะ”

เมื่อกู้ฮอนได้ฟัง อึ้งไปชั่วขณะ:”ทำไมฉันถึงเข้าใจผิดเขาล่ะ”

“เอ๊ะเอ๊ะ เป่หมิงซิเฉิง พ่อพูดอะไรและทำอะไรกับแม่เธอก็รู้เหรอ ทำไมถึงเข้าใจผิดเขาล่ะ ปกติแล้วเขาก็หาเรื่องฉันอยู่บ่อยๆ ตอนนี้ยิ่งมาหาเรื่องแม่อีก ฉันว่าเขาเตรียมที่จะไล่พวกเราออกไป เพื่อที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้นอย่างสมใจ “หยางหยางทนความเจ็บปวด แล้วพลิกตัวมานั่งบนโซฟา พูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

เฉิงเฉิงมองหยางหยางด้วยคิ้วขมวด เจ้าน้องชายคนนี้นี่มุงดูไม่พอแล้วยังจะยุแยงอีก ไม่ควรพูดถึงเรื่องส่วนตัวและนินทาคนอื่น

“เป่หมิงซีหยาง ดูเหมือนแผลที่ก้นของเธอหายดีแล้วใช่ไหม เรื่องของพ่อแม่เธอไม่ต้องมาพูดเลย” เฉิงเฉิงจ้องมองหยางหยาง สายตาที่เปล่งประกายเหมือนกับเป่หมิงโม่ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา แม้กระทั่งน้ำเสียงที่ดุดันของเขาก็ยังเหมือนเป่หมิงโม่มากเลยทีเดียว

“……”หยางหยางตกตะลึง รู้สึกตกใจกับแรงกระตุ้นอย่างฉับพลันของเฉิงเฉิง

กู้ฮอนรู้สึกตกตะลึงเช่นกัน เห็นเฉิงเฉิงราวกับเห็นด้านหลังของเขาที่มีร่างเงาที่สูงใหญ่และหล่อล่ำ–เป่หมิงโม่

เฉิงเฉิงยังไม่รู้ตัว เขาพูดต่อไป:”แม่ แม่บอกว่าข้างนอกไฟแรงมาก แต่ว่าเมื่อถึงชั้นสองกระดานบันไดกำลังถูกไฟลุกไหม้แล้ว”

กู้ฮอนมองไปที่เฉิงเฉิง แล้วก็พยักหน้า

เฉิงเฉิง วิเคราะห์ต่อ:”ฉันคิดว่าเหตุผลที่พ่อทำเช่นนี้ ก็เพราะว่าเขากังวลว่าแม่วิ่งขึ้นมาอาจจะถูกไฟคลอก หรือแม้ว่ามันอาจจะไม่ถูกไฟคลอก แต่หากพื้นกระดานบันไดพังลงมา ถ้าเป็นเช่นนั้นแม่ก็จะตกลงมาได้รับบาดเจ็บ”

กู้ฮอนฟังไปด้วย สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เสียงหัวใจกำลังเต้นตุ๊บๆ ทำไมตัวเองถึงคิดไม่ได้ล่ะ

เฉิงเฉิงพูดต่อ:”พ่อเลือกที่จะไม่รับการช่วยเหลือ และยังไม่ต้องการให้แม่ได้รับอันตรายใดๆ ฉันคิดว่า ถ้าตอนนั้นพ่อกล่อมให้แม่กลับมา แม่คงจะไม่ทิ้งพ่อไว้ ดังนั้นเขาจึงพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังบางคำออกมา จุดประสงค์คือทำให้แม่โกรธแล้วเดินจากไป”

เฉิงเฉิงกล่าวมาทุกคำพูดล้วนมีเหตุผล

แต่หยางหยางฟังไม่เข้าหู:”ฮื้อ เป่หมิงซิเฉิง คำพูดดีๆถูกเธอพูดหมดแล้ว เธอเติบโตกับพ่อมาตั้งแต่เล็ก แน่นอนว่าเธอจะต้องพูดเข้าข้างเขา”

ฟังคำพูดของเฉิงเฉิง กู้ฮอนนึกขึ้นได้ว่า เป่หมิงโม่เคยบังกระสุนให้กับตัวเองจนได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้มาพบกับเหตุเพลิงไหม้ เป่หมิงโม่ไม่อยากให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บใดๆ เขายินดีที่จะเลือกจุดจบเอง

“แม่ แม่เป็นอะไรครับ”

ในขณะนี้ดวงตาของกู้ฮอนเต็มไปด้วยน้ำตา

เธอไม่สามารถปล่อยให้เป่หมิงโม่เกิดเรื่อง ไม่ว่าเค้าจะใช้คำพูดเย็นชากับฉันแค่ไหน แม้ว่าจะต้องใช้ชีวิตตัวเองเข้าแลกก็ตาม ต้องให้เขาปลอดภัยกลับมา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ฮอนเช็ดน้ำตาบนใบหน้า เตรียมที่จะออกจากห้องใต้ดินอีกครั้ง

แต่เมื่อเธอยืนขึ้น เพิ่งจะเดินไปถึงประตูห้องใต้ดิน รู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว

ตรงหน้าของเธอปรากฏเงาที่คุ้นเคย ผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่หล่อล่ำเดินตรงเข้ามาหาเธอทีละก้าว

“พ่อ” เฉิงเฉิง เรียกหาอย่างมีความสุข

คือเขา เขากลับมาแล้ว

เป่หมิงโม่เห็นกู้ฮอนกำลังยืนอยู่หน้าประตู ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะนี้ในมือของเขา ซึ่งกำลังอุ้มผู้หญิงอีกคน–เฟยเอ๋อ

“อย่าขวางทาง” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา