ตอนที่ 514 การรักษา 2
คุณป้าฟางยิ้มแย้ม พิงไหล่ของเป่หมิงโม่และลุกขึ้นมา ก่อนจะไปเธอได้ชำเลืองมองกู้ฮอนอย่างมีเลศนัย
*
หลังจากคุณป้าฟางไปแล้ว เป่หมิงโม่ก็เงียบ
กู้ฮอนเงียบไม่เอ่ยเสียง
ราวกับว่าโลกทั้งใบได้เงียบสงบลง
สายลมเย็นกระซิบข้างหู เสียงพลิ้วไหวของรำข้าว เสียงคลื่นน้ำ ธรรมชาติกำลังเล่นดนตรีอย่างกลมกลืนที่สุด
เป่หมิงโม่หายใจเบาๆ หลับตาลงช้าๆ…
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของทุ่งไร่และบ่อน้ำ ก็รู้สึกราวกับว่ามีคุณลักษณะรักษาที่อธิบายไม่ถูก สามารถทำให้อารมณ์ที่บ้าคลั่งของเขาค่อยๆสงบลงได้
เขาซึมซับกับวินาทีนี้
โดยเฉพาะในอ้อมแขนยังสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวของฮอนเอ๋อ
เพียงแต่ว่า ทุกสิ่งอย่างที่กู้ฮอนได้ยิน ก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่
ไร้สาระ
กลางดึก ที่รกร้างและน่ากลัว นอกจากนิสัยแปลกๆของเป่หมิงเอ้อแล้ว ยังจะมีใครที่ชื่นชมกับวิวแปลกๆแบบนี้ได้?
“เป่หมิงโม่ ได้โปรดปล่อยมือของคุณออก ได้ไหม?” เธอทนไม่ไหวแล้ว
ร่างกายที่นุ่มนวลบิดไปมาในอ้อมแขนของเขา
ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา
ทั้งที่วินาทีก่อนเธอยังเห็นใจประสบการณ์ในวัยเด็กที่เขาพบเจอ แต่วินาทีนี้ ในการเผชิญหน้ากับความหยาบคายและความหน้าด้านของเขา เธอไม่โกรธไม่ได้
“ฮอนเอ๋อ…” เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือ กลับกันยังกอดแน่นขึ้นไปอีก เอาริมฝีปากของเขาไว้ตรงหูของเธอ “บอกฉัน การอยู่กับฉัน เป็นความทุกข์ทรมานจริงๆเหรอ?”
“ใช่!”
เธอพูดอย่างไม่ลังเล
เขาบังคับให้เธอแต่งงาน บังคับให้เธอยอมจำนนใต้ร่างของเขา บังคับให้เธอคอยบริการเขาดังเช่นภรรยา หรือว่าไม่ใช่การทรมานเหรอ?
คุณป้าฟางเพิ่งพูดไปหยกๆว่าเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะบังคับผู้หญิง นั่นเพราะคุณป้าฟางไม่รู้ว่าในใจของตาคนนี้ดำมืดแค่ไหนก็เท่านั้นเอง!
ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเทาทันที แพร่กระจายเหยี่ยวที่กำลังล่าเหยื่อ
ไม่รู้ว่าเบ็ดตกปลาไปวางอยู่ในรูที่วางเบ็ดข้างๆถังไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่
มือใหญ่ที่ขยับมาของเขา เคลื่อนไหวอย่างไม่เกรงใจ…
“ซีด….เป่หมิงโม่! คุณอย่ามากเกินไปนะ!” ตัวของเธอสั่นอยู่ครู่หนึ่ง
มันทำให้เธอตกใจ
กลางค่ำกลางคืนที่กองฟางเขายังไม่พออีกเหรอ?!!!
พระเจ้า นี่ผ่านไปแค่ไม่นานเอง?
“ฮอนเอ๋อ ฉันคิดมาตลอดนึกว่าเธอจะซึมซับช่วงเวลาที่อยู่กับฉัน คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเธอพูดว่าเป็นความทุกข์ทรมาน” น้ำเสียงที่เข้มและเย็นชาของเขา ชัดเจนว่ายังใส่ใจกับเรื่องนี้อยู่
“ปล่อยมือ! อย่าเหมือนหมาป่า กัดคนไปทั่ว!” เธอใช้แรงผลักมือของเขาออก
“ฮอนเอ๋อ ปากเธอพูดว่าทรมาน แต่ร่างกายของเธอไม่ได้พูดแบบนี้กับฉัน…ดูสิ มันรู้สึกดีแค่ไหน…”
เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ริมฝีปากก็มุดลงไประหว่างคอที่ขาวของเธอ…
เธออ้าปากค้าง: “สารเลว! เชื่อไหมว่าฉันจะเตะคุณลงไป?”
บ่อปลาใต้ขาของพวกเขา จะลึกก็ไม่ลึก จะตื้นก็ไม่ตื้น
เพียงแค่เพิ่งจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ โดยเฉพาะเวลากลางคืน น้ำเย็นมาก
กลับคิดไม่ถึงปากของเขาจะเรียกเธอตรงหูบางๆ พูดว่า: “ได้ยินแล้วถือว่าไม่เลว ยังไงก็ยังไม่เคยได้ลองดูว่ารสชาติของในบ่อปลาจะเป็นยังไง….”
“คุณ…อืม…”
“ฮอนเอ๋อ รู้ไหม หมู่บ้านที่ยิ่งดั้งเดิมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเพิ่มความดุร้ายของผู้ชายได้มากเท่านั้น ฉันอยากจะลากเธอไปทุกหนทุกแห่ง ทุกตารางนิ้วของผืนดิน ทำรักกับเธออย่างดุเดือดสักครั้ง…ไม่ ครั้งเดียวไม่พอ…ไม่พอ….”
“ไสไป…ไอ้โรคจิต…”
บางทีเธออาจไม่เคยรู้เลย หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ สำหรับเด็กผู้ชายที่เคยรักษาบาดแผลแล้ว เป็นความฝันที่สวยงามที่สุด
แต่น่าเสียดาย สิ่งที่แดกดันที่สุดคือ สุดท้ายเขาให้สัญญาที่มีค่ามากที่สุดให้กับผู้หญิงอีกคน
ดังนั้น เขาจึงอยากใช้เวลาไม่กี่วันที่เหลือ รักเธอให้ดีสักครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…
***
นับถอยหลังห้าวันของการทดแทนการแต่งงาน
เสียงไก่ขันข้างทุ่งนา เช้าแล้ว
หมอกในตอนเช้าค่อยๆจางหายไป แสงของดวงอาทิตย์ส่องไปยังรำข้าวของทุ่งนา เป็นสีทองเหลืองทั้งแถบ
คนงานในบ้านไร่ตื่นขึ้นมา ก็เริ่มอีกวันของการทำงานหนัก
ตอนที่กู้ฮอนตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเป่หมิงโม่
ไม่ หากพูดให้ชัดเจน เป็นเป่หมิงโม่ที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่สามารถดิ้นได้
ทั้งสองคนเปลือยกาย เธอหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่เพียงถอนหายใจเงียบๆ เมื่อพูดเยอะก็มีแต่น้ำตา…
โดยเฉพาะนึกถึงเมื่อคืนที่เขาอุ้มเธอขึ้นมา จูบเธอเข้าไปในห้องตลอดทาง แม้ว่าห้องจะถูกปกคลุมด้วยความมืดระหว่างทาง แต่ลองนึกถึงความกล้าหาญของเขา เธอก็อดแก้มร้อนเผ่าไม่ได้
ช่างขายหน้าจริงๆ
เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่หน้าอดที่แข็งแรงของเขา มีรอยแผลจางๆบนอก แม้ว่ามันจะค่อยๆหายจางไปตามกาลเวลา แต่ยังคงไม่รวมกับผิวบริเวณรอยๆที่ยังไม่สมานกันอย่างสมบูรณ์
เธอนึกภาพไม่ออก เด็กเล็กคนหนึ่ง ต้องเผชิญหน้ากับแม่ที่รักมากที่สุดใช้มีดแทงตัวเอง ทนมาได้อย่างไรกัน?
เงาที่น่าสยดสยองขนาดนี้ เติบโตมากับเขาเป็นเวลาหลายปี กลัวเพียงแค่ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่หายไปจากชีวิต
ในเวลานี้ เธอถือว่าได้เข้าใจแล้วว่าปีนั้นทำไมถึงเย็นชาและไม่สนใจเฉิงเฉิง เลี่ยงที่จะไม่เจอ
แต่เฉิงเฉิงก็เหมือนเป่หมิงโม่ในตอนนั้นมากเลยไม่ใช่เหรอ?
เธอคิด เป่หมิงโม่คงกลัวว่าทุกครั้งที่เจอเฉิงเฉิง ก็จะนึกถึงวัยเด็กของตัวเอง และจำมีดที่อยู่ตรงอกของเขา?
จะไม่กลัวได้อย่างไร?
เธอถอนหายใจต่ำๆ เมื่อคืนตัวเองรู้สึกผิดจริงๆ จึงเสียใจที่ประนีประนอมกับเขา ตามนิสัยของเธอแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เขามาไปเรื่อยแน่นอน
