ตอนที่ 528 เสือกลายเป็นแมว2
ใบหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชาของเป่หมิงโม่ ปลายคิ้วคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย คำพูดตอนนั้นมันแรงไปหรือเปล่า เลยทำให้เธอรับไม่ได้
เขาอยากจะคุยกับกู้ฮอน แต่เมื่อคำพูดถึงมุมปากก็เปลี่ยนเป็น “เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟยเอ๋อหรือยัง?” น้ำเสียงเย็นชาแบบนี้
กู้ฮอนไม่ตอบ ได้เพียงพยักหน้าอย่างเงียบเงียบ เธอไม่ได้กำลังโกรธเป่หมิงโม่ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ลักษณะท่าทีแบบไหนไปคุยกับเขา
เวลานี้ มีเพียงห้องของทั้งสองคน ที่กระจายไปด้วยบรรยากาศที่เรียกว่าเขินอาย
ฉิงฮัวส่งหยางหยางเข้าห้องนอน จัดการที่นอนให้พวกเขาเรียบร้อยก็เตรียมตัวออกจากประตู เพิ่งจะเปิดช่องประตูได้เล็กน้อย ก็มองเห็นเป่หมิงโม่และกู้ฮอน เค้าก็รีบปิดประตูกลับไปยังเบาเบา
“คุณลุงครับ ลุงทำไมยังไม่ออกไป” เฉิงเฉิงสงสัย
ฉิงฮัวเห็นหยางหยางที่กำลังหลับใหล ใช้ภาษามือให้เบาเสียง แล้วพูดด้วยเสียงเบาเบาว่า “เจ้านายและคุณกู้ฮอนอยู่ในห้องโถง” จากนั้นก็ยกเก้าอี้อย่างเบาๆไปนั่งอยู่ข้างเตียง
เฉิงเฉิงได้ยินว่าพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน ก็รู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาก พูดไปด้วยแล้วก็ใช้ภาษามือให้เบาเสียง จากนั้นก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม
ด้านนอก ไฟไหม้ยิ่งอยู่ยิ่งแรง เป่หมิงโม่ที่อยู่ห้องใต้ดินไม่ได้แสดงออกถึงความวิตกกังวลใดๆ
ที่นี่เป็น “ที่หลบภัย”ที่เขาสร้างขึ้นด้วยน้ำมือตัวเอง เป็นที่รองรับวัยเด็กที่มันหายไปเขา
นั่งเงียบ……
กู้ฮอนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ รู้สึกว่าแต่ละวินาทีนั้นผ่านพ้นไปด้วยเวลาที่แสนยาวนาน
“เธอยืนโง่โง่อยู่ที่นั่นทำไม? มานี่ มานั่งตรงนี้” ในที่สุดเป่หมิงโม่ก็ไปปากพูด เขาพูดไปด้วยแล้วก็ใช้นิ้วชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆตัวนั้น
กู้ฮอน ไม่พูดสักคำแล้วก็เดินมา มาถึงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น แต่ก็ยังกลุ่มหัวอยู่อย่างนั้น
เป่หมิงโม่เห็นสภาพของกู้ฮอน ดวงตาของเขาเปล่งประกายออกถึงความอบอุ่น มุมปากก็ค่อยๆยิ้มออกมา“เมื่อตะกี้ยังเหมือนเสือน้อยอยู่เลย ทำไมตอนนี้ได้กลายเป็นแกะน้อยไปแล้ว”
พูดไปด้วยเค้าก็นั่งตรงขึ้นมา ยื่นมือข้างหนึ่งมาแตะที่ปลายคางของกู้ฮอน ค่อยๆดันหัวของเธอที่กำลังก้มหน้าอยู่นั้นขึ้นมา
ใบหน้าอันขาวซีดของเธอค่อยๆปรากฏตรงหน้าของเป่หมิงโม่ เมื่อมือของเขารู้สึกถึงความเปลี่ยนชื้น ค่อยๆหยุดไปครู่หนึ่ง
เวลาชั่วครู่หนึ่งนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สวยงามของกู้ฮอน น้ำตาของเธอก็ได้ไหลออกมาทั้งสองข้าง
ความอ่อนนุ่มนั้นราวกับดอกสาลี่ที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยละอองฝน เห็นสภาพของเธอแล้ว เหมือนกับกำลังชื่นชมงานศิลปะชิ้นหนึ่ง ไม่อยากแม้แต่จะพลาดรายละเอียดใดๆ
ในที่สุด เขาก็ใช้มืออีกข้าง เช็ดรอยน้ำตาเธอเบาๆ ใช้มืออบเธอเข้ามาในอ้อมกอด
ให้เธอฟังเสียงหัวใจเต้นของเธอยังสงบ
“เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงสร้างที่ตรงนี้ให้เป็นแบบนี้?” เป่หมิงโม่ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์เพลิงไหม้
กู้ฮอนอยู่ในอ้อมกอดเขา ได้แนบกายของเขาเป็นจริงเป็นจังอีกครั้ง
หัวใจ ที่เงียบสงบแต่มีจังหวะเต้นที่ดังขึ้นอยู่ข้างข้างหู ทำให้เธอรู้สึกว่าเวลาอันสั้นนี้มันสงบสุขและปลอดภัย
คำพูดของเป่หมิงโม่ทำให้เธอตะลึง เธอทราบแต่เพียงว่าที่นี่เป็นแค่ห้องใต้ดิน ที่นี่ตกแต่งไปด้วยข้าวของที่มีราคา ไม่เคยแม้แต่จะก้าวมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยสำรวจอย่างละเอียด
ไม่ใช่ว่าไม่มีใจจะไปดู แต่ว่าเรื่องทุกอย่างมันได้ถาโถมเข้ามา ทำให้เธอไม่มีกะจิดระใจแบบนี้
กู้ฮอนหันหน้าไปดูสิ่งของพวกนั้นที่จัดเรียงรายอยู่บนตะแกรงไม้ ข้าวของที่มีราคาพวกนั้นเกือบถูกหยางหยางทำเสียหาย และถังไวน์อีกหลายใบ
ในใจคุณคิด ว่าพูดถึงของพวกนี้ทำไม เพื่อที่จะโอ้อวดว่าตัวเองมีรสนิยมสูงขนาดไหน ให้ฉันชื่นชมคุณเหรอ? ฮื้อ ไม่ได้ดั่งที่เขาคาดหวังหรอก
กู้ฮอนลุกขึ้น มองดูถังไวน์หลายใบพวกนั้นแล้วเอ่ยออกจากปากคำหนึ่ง “ แค่มองเห็นสิ่งของพวกนี้ก็รู้แล้วว่าคุณเป็นนักดื่ม”
คำพูดออกจากปาก สีหน้าของเป่หมิงโม่ที่เย็นชาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที หรือว่าเธอยังเกิดข้อสงสัยถึงเรื่องเมื่อก่อนที่ตัวเองดื่มเหล้า
หลังจากที่สายตาของกู้ฮอนมองเห็นถึงถังไวน์หลายใบนั้น เขายืนยันการตัดสินครั้งก่อนของเขา
มุมปากของเขายิ้มออกมาด้วยความขมขื่น แล้วส่ายหัวเบาๆ ไม่อยากจะอธิบายอะไรใดๆ คนเรามีคำพูดที่พูดบ่อยๆว่า:คำอธิบายก็คือการปิดบัง
เป่หมิงโม่ลุกขึ้นอย่างช้าๆ “หรือว่าเธอชอบถังไวน์พวกนี้ ไม่อยากดูสิ่งของอื่นๆเลยหรือ?”
เหมือนกับว่าคำพูดเขาจุดประกายให้กับกู้ฮอน เธอก็รู้สึกว่ามาถึงที่นี่แล้ว แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย
เธอหันหน้ามาสำรวจทั่วห้องใต้ดิน ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ:
ออกจากประตูด้านข้างมีถังไวน์หลายใบและชั้นวางตะแกรงไม้ มีเฟอร์นิเจอร์รูปการ์ตูนที่สามารถมองเห็นได้ทั่วห้อง ภาพวาดฝาผนังที่มีสีสดงดงาม และที่แขวนอยู่บนฝาผนัง มีหน้ากากรูปการ์ตูนรหลายแบบหลายอย่าง ด้านหลังของโซฟา บริเวณเล็กๆส่วนด้านล่างของผนังห้องนอน รวมไปถึงตัวต่อไม้และฟุตบอลที่กองเต็มไปหมด……
หากจะพูดว่าที่นี่คือห้องใต้ดิน น่าจะบอกว่ามันเป็นสนามเด็กเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นมากกว่า
กู้ฮอนเห็นชั้นวางติดผนังที่อยู่ตรงข้ามโซฟา วางเรียงรายด้วยกรอบรูปหลายอัน
เธอเดินเข้าไป หยิบกรอบรูปชิ้นตรงกลางที่วางเรียงรายอยู่นั้น และก็เป็นชิ้นที่ใหญ่ที่สุด
จากภาพสามารถมองเห็นได้ว่าสมาชิกทั้งสามคนในครอบครัวกำลังมีความสุข
เธออดไม่ได้ที่จะใช้มือข้างหนึ่งไปเช็ดถูคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง เป็นเด็กผู้ชายซึ่งมีหน้าตาและรอยยิ้มคล้ายคล้ายกับเฉิงเฉิงและหยางหยาง และยังมีที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายมือของเขา เป็นคุณนายหญิงที่สง่างามมีรอยยิ้มที่อ่อนหวานต้องใจผู้คน ยังมีที่ยืนอยู่ฝั่งขวามือ เป็นชายที่มีหน้าตาหล่อเหล่าเคร่งขรึม
จ้องไปบนรูปถ่าย กู้ฮอนรู้สึกอย่างไม่รู้ตัวว่าเวลานั้นช่างไร้ความเมตตาและโหดร้าย ผู้ชายและผู้หญิงที่อยู่บนนี้แก่ตัวลงแล้ว และเด็กผู้ชายคนนั้นก็ได้เติบโตมาเป็นผู้ชายที่อยู่ในห้องในขณะนี้
