ตอนที่ 530 เวลาตื่นจากความฝัน2
ที่นี่ ไม่มีแสงดาวที่ส่องผ่านทางหน้าต่าง และไม่มีเสียงร้องของกบเขียดแมลงต่างๆ มีแต่ความเงียบสงบ เงียบถึงกับได้ยินเข็มเงินที่ตกกระทบลงบนพื้น
ยังมี ก็คือเสียงที่กระซิบออกมาในความฝันของหยางหยาง
มึนงง เวียนศีรษะ……
ในที่สุดกู้ฮอนก็ได้สงบลง แอลกอฮอล์ในท้องของเธอก็กระจายไปถึงหัวเธออีกครั้ง
ค่อยๆ ค่อยๆหลับไปเรื่อยๆ
“เสี่ยวกู้้……เสี่ยวกู้้……”
กู้ฮอนอยู่ในความมึนงงได้ยินเสียงคนกระซิบเรียกที่ข้างหู
เป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก
เธอลืมตาขึ้นมาอย่างลำบาก พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดินแล้ว แต่ว่า……
แต่ว่านอนอยู่ในห้องของป้าฟาง
แสงแดดที่อบอุ่นส่องผ่านหน้าต่าง ไวน์อยู่ในห้อง ไวน์อยู่บนตัวเธอ
รูม่านตาของเธอหดตัวลงอย่างกะทันหัน
เป็นไปได้ยังไง ที่นี่เมื่อคืนเกิดเหตุเพลิงไหม้ไปแล้วนี่
มองไปรอบๆ ไม่พบร่องรอยของการถูกไฟไหม้แม้แต่น้อย
กู้ฮอนมองตามเสียงไป และเห็นหญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ในมือถือถังน้ำเล็กๆใบหนึ่งกำลังรดน้ำให้กับพืชกระถางหนึ่ง
พืชกระถางนั้นก้านดอกโผล่ขึ้นจากระหว่างก้านและใบ ปลายก้านผลิดอกบานออกมาเป็นดอกสีเหลือง
ดอกไม้นั้นมีหยดน้ำ สะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับ
เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองเห็นเบื้องหน้าเป็นเงาด้านหลังที่ตัวเองคุ้นมาก ในความเป็นจริงเธอเดาแล้วว่าเป็นใคร แต่หลังจากเธอยิ้มอย่างขมขื่นแล้ว ก็ถูกปฏิเสธ
“เสี่ยวกู้้ เธอตื่นแล้วเหรอ เธอดูสิดอกไม้กระถางนี้ดอกบานได้สวยงามแค่ไหน” คนคนนั้นพูดไป แล้วก็นำถังน้ำใบเล็กนั้นวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ค่อยๆหันตัวมา
รูม่านตาของเธอหดตัวอย่างกะทันหัน เกือบจะกรีดร้องออกมา นั่นมันไม่ใช่ป้าฟางเหรอ
“ปา…..ป้า? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณเสีย…….” (ชีวิต) คำนี้ยังไม่ได้พูดออกจากปาก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม จึงใช้มืออุดปากไว้
ป้าฟางส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย เธอไม่พูดอะไร ได้เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ
กู้ฮอนไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ซึ่งมันน่าเหลือเชื่อมาก ที่ตัวเองกำลังสนทนากับป้าฟาง
พบเจอเธออีกครั้ง กู้ฮอนเสมือนได้พบญาติที่หายไปนานแสนนาน ดวงตาของเธอก็เปียกโชกในทันที
“เด็กโง่เอ๋ย ร้องไห้ทำไม เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ต้องเผชิญหน้ากับมัน” ป้าฟางพูดไปด้วย แล้วเดินมานั่งลงข้างเตียง ยังคงมีรอยยิ้มและใจดีเสมอ
“คุณป้าคะ คุณสำหรับของขวัญที่ให้กับเด็กๆนะคะ สำหรับสิ่งที่คุณป้ามอบให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าไม่ควรรับมันไว้ ฉันกำลังจะเตรียมคืนให้กับเป่หมิงโม่ ให้เขานำไปมอบให้กับคนที่เหมาะสมกว่า”
กู้ฮอนยังจะพูดต่ออีก แต่ว่าป้าฟางยิ้มแล้วยื่นนิ้วมือข้างหนึ่งโบกซ้ายขวาเบาๆสองสามครั้ง เพื่อหยุดยั้งคำพูดของเธอ
“เสี่ยวกู้้ ของสิ่งนี้ยังไม่ต้องรีบนำมาคืน เธอก็อย่ารีบพูดว่าเธอไม่สมควรครอบครองสิ่งนี้ ฉันรู้สึกได้ว่าโชคชะตาระหว่างพวกเธอยังไม่แตกสลาย”
ป้าฟางพูดไปด้วยก็ขยับมาแนบชิดด้านข้างของกู้ฮอน ยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้อย่างแน่นหนา
ความรู้สึกแบบนี้กู้ฮอนไม่เคยได้รับมาก่อน ราวกับไฟช็อต รู้สึกถึงความชาเบาๆ เธอรู้สึกไม่ได้ถึงอุณหภูมิบนมือของป้าฟาง แต่ยังคงรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องจริง
กู้ฮอนมีเรื่องบางเรื่องที่ไม่ได้บอกป้าฟาง นั้นเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกกังวล และเป็นห่วงว่าถ้าสมมติว่าเป่หมิงโม่ทราบเรื่อง จะนำมาซึ่งผลลัพธ์แบบไหน เธอก็ไม่รู้จะจินตนาการอย่างไร
แต่ในตอนนี้ เธอสามารถนำสิ่งที่เก็บกดอยู่ในใจ คุยให้กับป้าฟางฟังแล้ว:“คุณป้าคะ ท่านหวังให้ฉันตั้งครรภ์ลูกสาวให้เป่หมิงโม่คนหนึ่ง” พูดถึงตรงนี้ สีหน้าตรงแก้มเริ่มมีสีแดงเกิดขึ้น “อันที่จริงแล้วฉันได้ให้กำเนิดลูกสาวมาให้เขาคนหนึ่งแล้ว ชื่อว่าจิ่วจิ่ว เธออายุขวบกว่าแล้ว และตอนนี้เริ่มเดินได้แล้ว พูดได้แล้ว แต่ยังพูดได้ไม่คล่องมาก ”
ทันทีที่พูดถึงเรื่องของจิ่วจิ่ว ใบหน้าของกู้ฮอนสะท้อนออกมาถึงท่าทีแห่งความสุขและรอยยิ้ม
ป้าฟางรู้สึกประหลาดใจก่อน จากนั้นก็ปรากฏรอยยิ้ม “เฮอเฮอ ดีดี จิ่วจิ่ว เป็นเชื่อที่ดีนะ ตอนนั้นบนโต๊ะอาหารได้คุยกับเธอว่าเพิ่มลูกสาวให้โม่โม่คนหนึ่ง ก็เห็นเธอแสดงอาการแปลกไป นึกว่าต่อหน้าเฟยเอ๋อเลยรู้สึกเขินอาย ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”
ป้าฟางพูดไปด้วย ใบหน้าก็ปรากฏความสงสัย “ในเมื่อเธอและโม่โม่มีลูกสาวแล้ว แล้วทำไมถึงไม่บอกเขา? หรือว่าเธอไม่อยากให้ลูกรู้จักพ่อของตัวเองเหรอ?”
กู้ฮอนก้มหัวยิ้มด้วยความขมขื่น “ทำไมฉันไม่ต้องการให้ลูกรู้จักพ่อล่ะคะ เพียงแต่ว่า……” เธอนึกถึงเป่หมิงโม่เมื่อก่อนพรากลูกของเธอไปตั้งสองคน เธออยากพูดแต่ก็ไม่ได้พูด
“เฮ้ย……” ป้าฟางเห็นสภาพของกู้ฮอน ถอนหายใจแรงๆครั้งหนึ่ง:“ฉันคิดว่า เธอไม่บอกโม่โม่เธอต้องมีความจำเป็นบางอย่างแน่นอน โม่โม่สมัยก่อนทำร้ายเธอได้เจ็บปวดมากเกินเยียวยา ทำให้เธอต้องทำแบบนี้ ฉันเข้าใจเธอดี”
“คุณป้าคะ ขอบคุณสำหรับความเข้าใจของท่าน” กู้ฮอนพูดจบ ก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ “แต่ว่า คุณป้าคะท่านวางใจได้นะคะ ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัวจนพาลูกสาวไปซ่อนหรอกค่ะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมฉันจะบอกเรื่องลูกสาวให้เป่หมิงโม่ทราบเองค่ะ”
ป้าฟางพยักหน้าอย่างสบายใจ:“ได้ยินเธอพูดอย่างนี้ ฉันก็โล่งใจแล้ว”
ป้าฟางพูดเสร็จก็แสดงออกถึงความเศร้าใจบ้างเล็กน้อย:“ฉันไปครั้งนี้ คนที่สามารถคุณเรื่องในใจก็ไม่มีใครอีกแล้ว”
เธอเอื้อมมือออกไปลูบผมกู้ฮอนเบาๆ
“เสี่ยวกู้ ถึงแม้ในอนาคตโม่โม่จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ เขาทำแบบนี้ต้องทำให้เธอเสียใจแน่นอน ถึงแม้เธอไม่ยอมรับมันก็ตาม แต่ว่าอย่างน้อยพวกเธอก็ยังมีลูกสาวด้วยกัน ความรู้สึกของพวกคุณมีพื้นฐานแล้ว ฉันคิดว่า เขาก็คงไม่อยากให้เฉิงเฉิง หยางหยางและจิ่วจิ่วเหมือนโม่โม่ในสมัยนั้น ขาดพ่อหรือขาดแม่ ”
ป้าฟางพูดเสร็จลุกขึ้นยืน ค่อยๆเดินไปทางหน้าต่าง ชะโงกหัวออกไปดูทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง
ในเวลานี้ขอบฟ้าปรากฏเส้นแสงที่มีสีสัน ราวกับสายรุ้งที่สีสันฉูดฉาด
ป้าฟางหันหน้าไปมองกู้ฮอนและยิ้มเล็กน้อย:“เสี่ยวกู้้ เวลาของฉันหมดแล้ว ต่อไปต้องฝากโม่โม่ไว้กับเธอแล้วนะ”
