ตอนที่ 531 พลิกไปพลิกมา1
กู้ฮอนตกใจ “คุณป้าคะ คุณจะไปที่ไหนคะ?” เธอรีบกระโดดลงจากเตียง แล้วตามไป
แต่ว่า อยู่กับป้าฟางระยะห่างเพียงนิดเดียว แต่ไม่ว่ากู้ฮอนจะทำอย่างไรก็ยื่นมือไปจับเธอไม่ได้
บ้านที่อยู่ด้านหลังค่อยๆจางหายไป กลายเป็นความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด มีแต่เส้นแสงที่วนอยู่บนตัวของป้าฟาง และยังมีดอกไม้กระถางนั้นที่เธอเคยรดน้ำ
“เสี่ยวกู้้ เธอรู้หรือไม่ว่าดอกไม้กระถางนี้เรียกว่าอะไร? มันเรียกว่าหญ้าลืมทุกข์ หวังว่าเธอกับโม่โม่สามารถลืมความทุกข์ทั้งหมด และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
คำพูดของป้าฟางจบลง เห็นเพียงร่างของเธอลอยขึ้นอย่างช้าๆไปตามเส้นแสง หิ่งห้อยระยิบระยับบินระบำขับแสงไปพร้อมกับเธอ
ร่างกายของกู้ฮอนเหมือนถูกอะไรบางอย่างสะกดไว้ เธอได้เพียงแค่ยืนห่างไม่ไกลจากป้าฟาง เฝ้าดูป้าฟางด้วยสายตาที่ค่อยๆห่างเธอไปทีละนิด
“คุณป้า……”
ในที่สุดกู้ฮอนก็ได้นำความในใจที่เก็บซ่อนไว้กับการเรียกป้าฟางและได้เรียกมันออกมาแล้ว น้ำตาก็ได้พังทลายออกมา หยดน้ำตาคริสทัลก็ได้กระเด็นไปทางป้าฟาง
ตาของเธอทั้งคู่ได้ถูกน้ำตาไหลผ่านจนพร่ามัวไปหมด มองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของป้าฟางยังคงแสดงถึงความใจดี เธอโบกมือให้กู้ฮอน ในที่สุดก็หายตัวไปเป็นแค่จุดแสงสว่าง
กู้ฮอนเข้าไปในห้องนอน ฉิงฮัวก็ถอนออกมา เขาปิดประตูเบาๆ
“เจ้านายครับ คุณผู้หญิงและคุณชายน้อยทั้งสองได้พักผ่อนแล้วครับ” ฉิงฮัวรายงานต่อเป่หมิงโม่ด้วยเสียงเบาๆ
เป่หมิงโม่พยักหน้า
ฉิงฮัวพยักหน้า หยิบที่รองสองอันจากตู้เก็บของ ต่อจากนั้นนำเตียงพับกางออกมา
จากนั้นเขาก็ได้หยิบผ้าห่มผืนหนึ่งวางไว้บนโซฟา:“กลางคืนอากาศเย็น เวลาที่ท่านพักผ่อนห่มผ้าบ้างนะครับ”
เป่หมิงโม่พยักหน้า:“โอเค เธอไปพักผ่อนเถอะ”
แสงไฟที่ห้องโถงปรับจางไปหน่อย
เป่หมิงโม่เอนกายลงบนโซฟา ในมือหนีบบุหรี่ไว้หนึ่งมวน ควันไฟสีฟ้าอ่อนๆลอยผ่านอากาศแล้วจางหายไป
บิดคิ้วพลิกไปพลิกมาทั้งคืน การเสียชีวิตของป้าฟางและเหตุเพลิงไหม้ ดูผิวเผินแล้วเกิดขึ้นจากอุบัติเหตุทั้ง
แต่ว่า หากทั้งสองเรื่องนี้เกิดขึ้นในวันเดียวกัน จะไม่สามารถระบุได้โดย อุบัติเหตุ และ บังเอิญ
เขารู้สึกว่า ในบางสิ่งที่เทียบเท่ากัน ทั้งสองเรื่องนี้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องในการเชื่อมโยงบางส่วน
แต่เขาก็คิดไม่ตกเหมือนกัน ว่าการเชื่อมโยงภายในของพวกเขาอยู่ที่ไหน
จนถึงเวลาตีสี่กว่า หลังจากหานไปครั้งหนึ่ง เขาก็เอนกายลงบนโซฟาค่อยๆหลับไป
เช้าตรู่ ฉิงฮัวตื่นก่อนที่ทุกคนจะตื่นขึ้นมา
แม้ว่าที่นี่เป็นเพียงห้องใต้ดิน แต่ว่าที่นี่ด้านหนึ่งเป็นที่เก็บรักษาความทรงจำวัยเยาว์ของเป่หมิงโม่ ยังมีอีกด้านหนึ่งใช้ประโยชน์เป็นที่หลบภัย
ดังนั้น อุปกรณ์ฉุกเฉิน อาหารและน้ำดื่มจะต้องไม่ให้ขาดแคลนแม้แต่น้อย และยังสามารถพอที่จะประทังชีวิตผู้คนในนี้ได้มากกว่าหนึ่งเดือนโดยไม่มีปัญหา
ยิ่งไปกว่านั้น อากาศที่นี่ยังมีท่อพิเศษที่เชื่อมต่อกับโลกภายนอก เพื่อให้อากาศบริสุทธิ์ตลอดเวลา
ดังนั้น เขาจึงเตรียมอาหารเช้าของทุกคนได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเฉิงเฉิงและหยางหยางตื่นขึ้นมา เห็นว่าแม่ยังคงหลับสนิท สวมเสื้อผ้าของพวกเขาอย่างเงียบ ๆและลงจากเตียงนอน หลังจากออกไปแล้วปิดประตูอย่างเบา ๆ
“คุณชายน้อยทั้งสองท่านครับ พวกเธอล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็สามารถมาทานข้าวได้แล้วครับ” ฉิงฮัวทักทายพวกเขาให้มาทานข้าว
ห้องอาหารตั้งอยู่ด้านในสุดของห้องใต้ดิน มีโต๊ะอาหารแปดที่นั่งที่ได้จัดเตรียมอาหารสดๆร้อนๆเต็มไปหมดและเครื่องดื่มพร้อมรับประทานแล้ว
ฉิงฮัวกลัวจะรบกวนต่อการพักผ่อนของคนอื่น แม้ว่าเขาจะลดเสียงของเขาค่อนข้างต่ำ
แต่ว่า เป่หมิงโม่ก็ถูกรบกวนจนตื่นขึ้นมา เขายื่นข้อมือมาดูนาฬิกา ตอนนี้หกโมงเช้าแล้ว
เอนกายบนโซฟาทั้งคืน ไม่สะดวกสบายจริงๆ
ทั่วร่างกายรู้สึกแข็งไปหมด ขาและเท้าก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด
เขาเหยียดขาและเท้า เอาผ้าห่มที่คลุมตัววางไว้ด้านข้าง
ยืนขึ้น แล้วขยับแขนและคอ
ฉิงฮัวเดินไปข้างๆเป่หมิงโม่ “เจ้านายครับ อาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ”
เป่หมิงโม่ตามหลังฉิงฮัวไปยังห้องอาหาร
เมื่อเขาเดินผ่านห้องนอนที่กู้ฮอนพักผ่อนอยู่ ได้ยินด้านในห้องราวกับมีเสียงการเคลื่อนไหว แล้วเขาก็ได้เปิดประตูห้องนอนออก……
*
“คุณป้า……”
กู้ฮอนหลับตาแน่นสนิท ยื่นแขนทั้งสองข้างออกมา ไต่ขึ้นไปข้างหน้า ปลายนิ้วใช้แรงเหมือนกับจะจับอะไรสักอย่าง
หลังจากที่ตะโกนเสียงดังออกมา เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง
เมื่อเธอพยายามใช้แรงอย่างที่สุดเพื่อลืมตา หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ หายใจแรงราวกับว่าหัวใจจะเต้นหลุดออกมาข้างนอก
เธอพยายามใช้มือทุบที่หน้าอกด้วยความเร็ว มองไปรอบเห็นแต่ความมืด ยื่นมือมามองไม่เห็นนิ้วมือทั้งห้าของตัวเอง
ในเวลานี้ แสงสีขาวส่องเข้ามาจากด้านนอก แสงจ้าเลยทำให้กู้ฮอนยกมือขึ้น บังไว้ด้านหน้าของดวงตา
ส่งผ่านซอกระหว่างนิ้ว เธอมองไปที่ท่ามกลางแสงที่สว่างจ้าปรากฏเงาร่างสูงใหญ่อย่างเลือนราง
หรือว่าตัวเองก็ต้องตามป้าฟางไปด้วยแล้วเหรอ?
หมดสติ อยู่ท่ามกลางความมึนงง มือขนาดใหญ่หนึ่งคู่เข้ามาประคองร่างที่กำลังจะล้มลง
“กู้ฮอน กู้ฮอน……”
เสียงที่คุ้นเคยดูเหมือนอยู่กันคนละภพชาติ วนเวียนอยู่ข้างหูของกู้ฮอน
ในเวลาเดียวกัน เธอก็ได้กลิ่นรสชาติที่คุ้นเคย รสชาตินี้ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว และหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับได้อาบแดดและความปลอดภัยอย่างหนึ่ง
ค่อยๆ เธอค่อยๆตื่นขึ้นจากท่ามกลางเสียงเรียกหาเบาๆ
เธอค่อยๆลืมตา แสงไฟสลัวในห้อง ทำให้เธอรู้สึกแสงไม่สะท้อนตา
กู้ฮอนตื่นมาสิ่งแรกคือ ไม่ได้ดูว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ใครอยู่ข้างกายตัวเอง แต่แสดงท่าทีที่เร่งรีบ บิดเนื้อบิดตัวพยายามที่จะดิ้นให้ตัวเองหลุดพ้น
