ตอนที่ 532 พลิกไปพลิกมา2
เธอจะลงจากเตียงนอน เธอจะไปหาห้องนั้น ไปหาป้าฟาง
“กู้ฮอน เธอจะไปไหน?” แขนคู่นั้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด
รู้สึกว่าร่างกายของกู้ฮอนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเองสั่นไหวเล็กน้อย เป่หมิงโม่ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น
ค่อยๆลูบผมยาวๆของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกทำให้ในที่สุดเธอก็สงบลงและร่างกายของเธอก็กลับมาสงบลง
“กู้ฮอน เมื่อครู่เธอเป็นอะไร? อยู่ที่นี่ไม่คุ้นเคยใช่ไหม ฝันร้ายใช่ไหม?” เป่หมิงโม่เห็นคนในอ้อมกอดในใจอดไม่ได้ที่จะช่วย
“ฉันเห็นป้าแล้ว……” เมื่อเขาพูดถึงตอนนี้กู้ฮอนก็ร้องห่มร้องไห้อย่างเสียใจอีกครั้ง
คิดถึงตอนกลางวัน ฝันตอนกลางคืน
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ เพียงแต่เพิ่งมีความฝันที่ดูเหมือนว่าสวยงาม แต่ความฝันนี้ในความเป็นจริงแล้วเธอไม่อยากให้เป็นเพียงแค่ความฝัน
เป่หมิงโม่ใช้คางไปแตะบนหัวของกู้ฮอน เขาก็เคยอยากเป็นเหมือนแบบที่เธอเป็น พบเจอป้าในความฝันอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่ได้มีโอกาสแบบนี้
หลังจากหายใจเข้าลึกๆแล้ว เป่หมิงโม่ใช้สองมือวางบนไหล่ของกู้ฮอน ผลักร่างของเธอออกไปห่างจากตัวเองช่วงระยะหนึ่ง
เขามองไปที่แก้มของกู้ฮอนที่ยังมีน้ำตาอยู่:“เธอฝันเห็นป้าเหรอ นั่นเป็นบุญวาสนาของเธอและเขา เขาจะต้องปลอบโยนเธอในความฝันอย่างแน่นอน ให้เธอไม่ต้องเสียใจต่อการจากไปของเขาใช่หรือไม่”
กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ
“ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอก็ต้องเป็นอย่างที่ป้าได้พูดไว้ เช็ดน้ำตาให้แห้ง จากนั้นไปล้างหน้าเตรียมทานข้าวเช้า” เป่หมิงโม่พูด พร้อมจูบลงบนแก้มของกู้ฮอนที่ยังมีน้ำตาอยู่
เขาได้ลิ้มรสความขมขื่นของน้ำตา เวลานี้ช่างถูกใจเป่หมิงโม่มาก มันก็คือรสชาติขมขื่น
การจูบครั้งนี้ไม่มีความหมายใดๆทั้งนั้น ถ้าหากมี ก็คือเป่หมิงโม่หวังว่าสามารถให้ความสงบสุขแก่เธอบ้าง มีความสามารถและสามารถทำได้สร้างความสงบสุขได้บ้าง
บางที จูบครั้งนี้อาจทำให้เกิดผลในเบื้องต้น อารมณ์ของกู้ฮอนเริ่มสงบลง
เมื่อเป่หมิงโม่และกู้ฮอนทั้งสองปรากฏตัวพร้อมกันที่ห้องอาหารแล้ว หยางหยางได้ทานอาหารเช้าของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแต่เช้าแล้ว
ถึงแม้อาหารฉุกเฉินจะไม่อร่อยเท่าอาหารธรรมดา แต่เมื่อเทียบกับนักกินตัวน้อยนี่ละก็ สิ่งที่ไม่เคยกินอาจกลายเป็นของอร่อยชนิดใหม่
หยางหยางจ้องมองไปบนมือของเฉิงเฉิงที่เหลือคุกกี้อัดไว้ครึ่งหนึ่ง
หลังจากเห็นเฉิงเฉิงดื่มน้ำผลไม้ของตัวเองเสร็จแล้ว เขาลุกลี้ลุกลนใช้ข้อศอกกระทุ้งไปที่ด้านข้างของเฉิงเฉิง:
“เฮ้ ดูเหมือนว่าเธอจะกินสิ่งนี้ไม่ลงแล้วนะ เป็นที่น่าเสียดาย หรือว่าให้ฉันช่วยเธอกินนะ”
เฉิงเฉิงมองหยางหยางด้วยหางตา แน่นอนว่าเขารู้ว่าเจ้าน้องชายนักกินมีแรงจูงใจซ่อนเร้น ที่จริงจะยกให้เขากินแล้วล่ะ แต่ว่าตัวเองยังรู้สึกว่ายังไม่อิ่ม:“ฉันยัง……”
“ได้” ยังไม่ทันฟังเฉิงเฉิงพูดเสร็จ หยางหยางก็ชิงคุกกี้อัดครึ่งชิ้นนั้นไปอย่างมีความสุข จากนั้นก็ก้มหัวดูเบลล่าที่นอนพาดข้างขาตัวเอง
“เชี่ยแม้ว่าเมื่อวานเธอเป็นคนทรยศ จากนั้นฉันก็คิดแล้วคิดอีก ในเมื่อเธอยืนข้างฉัน เธอก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ”
“วูวู……” เบลล่าทำเสียงอย่างหมดอารมณ์
หยางหยางเอาคุกกี้อัดครึ่งชิ้นนั้นโยนตรงหน้าเบลล่า
“เธอมันไร้ซึ่งเมตตากรุณา แต่ว่าฉันจะไม่มีคุณธรรมไม่ได้ ดังนั้นเธอยังมีส่วนร่วม ค่อยๆกิน ของสิ่งนี้รสชาติอร่อยมาก”
“โฮ่งโฮ่ง……”เบลล่ามีความสุขวิ่งไปหาหยางหยางหางปัดแกว่งไปมา
เฮ้ย……คำพูดยังพูดไม่จบ ก็ถูกน้องชายนักกินคนนี้แย่งไปแล้ว ในเมื่อเอาอาหารของเขาไปทำดีตามน้ำ ให้เบลล่ากิน……หรือจะให้ไปแย่งอาหารจากปากสุนัขเหรอ?
เฉิงเฉิงจ้องมองเบลล่าที่อยู่ต่อหน้าตัวเอง กำลังกินอาหารของตัวเองจนหมดด้วยความเพลิดเพลิน
ในพริบตาเดียวก็เห็นเป่หมิงโม่และกู้ฮอนกำลังมา
“พ่อ แม่” เฉิงเฉิงเรียกไปคำหนึ่ง จากนั้นกระโดดลงจากเก้าอี้ถึงแขนกู้ฮอนไว้
แม้ว่ากู้ฮอนจะเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าแล้ว แต่สภาพจิตใจของเขายังไม่ได้ปรับคืนมา
แน่นอนเฉิงเฉิงมองออก แต่เขาเพียงคิดว่าแม่ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ เพราะว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องหลายสิ่งหลายอย่างมากมาย
เฉิงเฉิงจูงแขนของกู้ฮอนไว้ พาเธอมาถึงด้านหน้าที่นั่ง
“เจ้านายครับ ผมไปเชิญคุณเฟยเอ๋อมาทานข้าวร่วมกันนะครับ” ฉิงฮัวเดินไปด้านข้างของเป่หมิงโม่ โค้งคำนับเล็กน้อย กระซิบที่ข้างหูของเขา
เป่หมิงโม่กำลังทานอาหารสนาม พยักหน้าเบาๆ
*
“ก๊อกก๊อกก๊อก…..”
เสียงเคาะประตูเบาๆปลูกเฟยเอ๋อตื่น
เฟยเอ๋อจำได้ว่า คืนนั้นตัวเองได้หลับไปแล้ว และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนทุบประตูอย่างแรง และจากนั้นเป่หมิงโม่ก็วิ่งเข้ามาในห้องนอน
เขาเดินกี่ก้าวก็ถึงหน้าเตียงเฟยเอ๋อแล้ว ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ตัวเอง
เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรีบเร่ง มือทั้งสองข้างจับมุมผ้าห่มอย่างแน่นหนา
ถึงแม้เฟยเอ๋อจะมีความสงสัยเล็กน้อย กู้ฮอนในขณะนั้นก็อยู่แค่ฝั่งตรงข้าม แต่ในใจตัวเองยังไม่เข้าใจ เป่หมิงโม่เหมือนกับดีต่อกู้ฮอนบ้างเล็กน้อย
แต่เรื่องมาถึงตอนนี้ เธอยังเหมือนกระต่ายน้อยที่ยังตื่นตระหนกอยู่ หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้น
ในเวลานี้ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่แรงมากเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเป่หมิงโม่
เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเริ่มสงสัย “เป่หมิงโม่ที่ดูแลตัวเองเยี่ยงกับแขก เวลาน่าเสียวน่าขวัญแบบนี้ยังมีพฤติกรรมแบบนี้ หรือเพราะแอลกอฮอล์ในร่างกายนี้?”
จากนั้น เธอส่ายหัวและหัวเราะอย่างขมขื่น
จริงแล้ว เรื่องที่เธอคาดหวังไว้เวลานี้ได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ แต่ว่ามันเกินขึ้นได้อย่างไร้สาระมาก ช่างน่าหัวเราะจริง
หลังจากที่เธอหัวเราะผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกเสียใจกับตัวเองอีกครั้ง
เพราะว่า เธอรู้ตัวเองดี ตัวเองยังคงรักเป่หมิงโม่
แม้ว่ากู้ฮอนจะให้กำเนิดลูกให้เขาแล้ว บางทีก็อาจจะอยู่ในใจเขาบ้างไม่มากก็น้อย
แต่อย่างไรก็ตามอีกไม่กี่วัน เป่หมิงโม่ก็จะแต่งงานกับตัวเอง ในฐานะภรรยาของเขา และในที่สุดตัวเองก็เป็นผู้ชนะ
