ตอนที่ 533 ประกาศอธิปไตย1
ช่างเถอะ เวลานี้ก็ไม่สนแล้วว่าเขาทำหน้าที่เช่นนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็ถือว่าตัวเองได้ปฏิบัติหน้าที่ของภรรยาล่วงหน้าแล้ว
เมื่อเฟยเอ๋อเตรียมการทั้งหมด แต่เป่หมิงโม่ได้ยื่นแขนออกมาถึงเธอไว้อย่างแน่นหนา ถึงแม้พูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย:“ชั้นล่างเกิดเพลิงไหม้แล้ว รีบหนีออกจากที่นี่”
เมื่อได้ยินคำว่าเพลิงไหม้ เฟยเอ๋อก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที ไฟสำหรับเธอนั้นมันมีความทรงจำที่ลึกซึ้งกว่าคนปกติทั่วไป และก็เพราะไฟ ทำให้เธอมีรูปร่างหน้าตาเหมือนตอนนี้
และก็เพราะไฟ เป่หมิงโม่ปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นกว่าเดิม สนใจมากกว่าเดิม
เพราะไฟได้ทุกข์ เพราะไฟได้สุข
แต่ตอนนี้ เมื่อทุกอย่างเสร็จทีละขั้นตอน เหตุใดจึงมีอุบัติเหตุดังกล่าวเกิดขึ้นอีก
สีหน้าของเฟยเอ๋อซีดเหมือนกระดาษ สายตาของเธอเปลี่ยนมาเฉื่อยชา และทั้งร่างกายของเธอราวกับลูกบอลที่ลมซึมอ่อนปวกเปียกกองอยู่บนเตียง
ต่อมา เฟยเอ๋อออกจากห้องนอนกับเป่หมิงโม่โดยไม่รู้สึกตัว มองเห็นกระดานไม้บันไดที่กำลังถูกไฟลุกไหม้ และควันสีขาวก็กระจายออกไปพร้อมกับกลิ่นฉุนจากชั้นหนึ่งขึ้นไปสู่ชั้นสอง……
หมดแล้ว หมดทุกอย่างแล้ว
เฟยเอ๋อคิดถึงสิ่งนี้ รู้สึกดวงตามืดขึ้นในทันที และร่างกายทั้งหมดเป็นอัมพาตอยู่ในอ้อมแขนของเป่หมิงโม่
เมื่อเฟยเอ๋อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่เธอไม่เคยรู้จัก
ผนังสีขาวจะทำให้ห้องสะอาดและหรูหรามากขึ้น ตะเกียงน้ำมันสมัยเก่าวางอยู่บนตู้หัวเตียงเปล่งแสงอ่อนๆ
ในห้องตกแต่งได้อย่างเรียบง่ายมี เตียงนอน โต๊ะเขียนหนังสือ ตู้เสื้อผ้า
ที่นี่ที่ไหน?
ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดหัว เธอก้มศีรษะลง แล้วลูบขมับด้วยมือทั้งสองข้าง
ทันใดนั้นก็เห็นว่าเสื้อผ้าบนเรือนร่างตัวเอง ไม่ใช่เสื้อผ้าเดิมนั้นแล้ว แต่ตัวนี้มันตัวใหญ่เป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสำหรับผู้ชาย
เฟยเอ๋อออกไปอยู่นอกบ้านตลอด อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นผู้มากประสบการณ์
จากรูปแบบที่ละเอียดอ่อนของเสื้อตัวนี้ และผลงานชั้นเยี่ยมจะเห็นได้ว่า สิ่งนี้มาจากฝีมือของอาจารย์ที่มีชื่อเสียง และบนแขนเสื้อยังปักรูปตัว’V’ด้วยด้ายทองคำ
V เฟยเอ๋อเห็นตัวอักษรตัวนี้แล้ว ตะลึงในทันที เธอทราบดีว่า ตัวอักษรตัวนี้เป็นตัวแทนของผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่ทำให้เขารักและเกลียดชังมาก
ก็เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เธอเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ……
“ก๊อกก๊อกก๊อก……”เสียงเคาะประตูดังอีกรอบ
เฟยเอ๋อรีบจัดการตัวเอง จากนั้นพูดคำว่า:“เชิญค่ะ”
ประตูเปิดออก ฉิงฮัวเดินขึ้นมาข้างหน้ากี่ก้าว เห็นเฟยเอ๋อนั่งอยู่บนเตียง พยักหน้าเล็กน้อย:“คุณเฟยเอ๋อครับ อาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ เจ้านายรอที่ห้องอาหารแล้วครับ เหลือแต่เพียงท่านคนเดียวครับ”
เฟยเอ๋อก็พยักหน้าตามมารยาท “โอเคค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอฉันสักครู่นะคะ”
“โอเคครับ” ฉิงฮัวพูดเสร็จถอยหลังมาหนึ่งก้าว แล้วปิดประตูกลับไปเบาๆ
เฟยเอ๋อรีบหาเสื้อผ้าตัวเองบนเตียง แต่ก็หาไม่เจอ
เธอได้เพียงแต่สวมเสื้อเชิ้ตตัวนี้ ยังดีที่ชายเสือยาวพอ หากตรงเอวผูกถุงเส้นหนึ่งก็สามารถทำเป็นชุดกระโปรงได้พอดี
เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แล้วเปิดประตู
ฉิงฮัวยังยืนรออยู่หน้าห้อง
เธอกระตุกแขนเสื้อของฉิงฮัว แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า:“เสื้อผ้าของฉันล่ะ?”
“อ่อ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ เสื้อผ้าของคุณได้ซักเรียบร้อยแล้วครับ แต่ว่าสภาพที่นี่มีจำกัด เสื้อผ้ายังไม่แห้ง ดังนั้นเจ้านายช่วยคุณเปลี่ยนชุดลำลองของท่าน” ฉิงฮัวพูด
เฟยเอ๋อตกใจ และจากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก้มหัวลงเล็กน้อย พูดพึมพำ: “จริงแล้วเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”
ฉิงฮัวได้ยิน แล้วคิ้วขยับเล็กน้อย เห็นทีคุณเฟยเอ๋อน่าจะเข้าใจผิดแล้ว เขารีบอธิบาย:“คุณเฟยเอ๋อครับ คุณอย่าพึ่งเข้าใจผิดนะครับ ไม่ใช่เจ้านายช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ แต่เป็นเขาให้คุณกู้ช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ”
“อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง……” เฟยเอ๋อได้ยินว่ากู้ฮอนช่วยตัวเองเปลี่ยน รู้สึกหมดหวัดทันที
กู้ฮอน กู้ฮอนอีกล่ะ ในสองวันที่ผ่านมาผู้หญิงคนนี้และลูกๆของเธอ ทำให้ตนเองอับอายหลายครั้งแล้ว
นึกถึงตอนนี้เฟยเอ๋อรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ:เพราะว่ากู้ฮอนช่วยตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้า บางทีอาจจะเห็นในมุมที่ตัวเองไม่อยากให้เห็น
ไม่ทราบว่าเธอจะหัวเราะเยาะตัวเองไหม เธอจะทำให้ตัวเองน่าเกลียดต่อหน้าเป่หมิงโม่หรือไม่?
“คุณเฟยเอ๋อครับ คุณเฟยเอ๋อครับ?” ฉิงฮัวเห็นท่าทีของเธอแลดูไม่เป็นธรรมชาติ
เฟยเอ๋อรีบปิดบังตัวเองอย่างรวดเร็ว มือเรียวลูบท้องเธอ และยิ้มเบาๆให้กับฉิงฮัว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหิวแล้ว อย่าปล่อยให้เป่หมิงโม่รอเรานานเกินไป”
ฉิงฮัวพยักหน้าเล็กน้อย หันไปพาเฟยเอ๋อมายังห้องอาหาร
“คุณมาแล้วเหรอ รู้สึกว่าร่างกายตรงไหนผิดปกติไหม?” เป่หมิงโม่มองดูเฟยเอ๋อแล้วถาม
เฟยเอ๋อยิ้มเล็กน้อย “ร่างกายของฉันดีมากค่ะ อาจเป็นเพราะว่าสำลักควันเมื่อวาน ดังนั้นเลยหมดสติไป ฉันยังต้องขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้ มิฉะนั้นฉันอาจไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วค่ะ”
เป่หมิงโม่พยักหน้าเล็กน้อย ใช้มือชี้ไปตำแหน่งตรงหน้าเขา “คุณนั่งทานตรงนี้นะ”
เฟยเอ๋อพยักหน้าเล็กน้อย ฉิงฮัวยกตำแหน่งเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเป่หมิงโม่ออกเพื่อให้เธอนั่ง
เฟยเอ๋ออมยิ้มแล้วมองดูเป่หมิงโม่ที่ดื่มน้ำผลไม้อย่างสง่างาม
ต่อมา เพียงชั่วพริบตาก็เห็นกู้ฮอนอยู่ข้างกายเขา ในใจไม่สบายขึ้นมาทันใด ตำแหน่งข้างกายเป่หมิงโม่ สมควรที่จะเป็นของตนเอง
ถึงแม้ในใจจะมีความไม่ยินยอมเป็นร้อยเท่า เธอก็ยังคงรักษารอยยิ้ม และก็พยักหัวให้กู้ฮอน
กู้ฮอนก็พยักหัวให้เขาเพื่อเป็นมารยาท
“โม่ คิดไม่ถึงว่า เสื้อผ้าของคุณฉันใส่แล้วจะเหมาะพอดีขนาดนี้ เฉพาะตรงปากแขนปักสัญลักษณ์ของคุณไว้”
เฟยเอ๋อพูดพร้อมกับยืนขึ้นมาหมุนรอบให้เป่หมิงโม่ดูอยู่ตรงหน้า ดังตั้งใจที่จะให้‘V’ เคลื่อนไหวอยู่ในสายตาเขา
