ตอนที่ 534 ประกาศอธิปไตย2
เป่หมิงโม่ค่อยๆขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงท่าทีค่อนข้างเบื่อหน่าย “พอดีเธอก็เอาสวมใส่เลยและก็ไม่ต้องคืนให้ผมแล้ว”
เฟยเอ๋อได้ยินแล้วในใจก็เบิกบานดั่งดอกไม้ในทันที เธอมองข้ามสีหน้าที่ไม่พอใจของเป่หมิงโม่ เธอรู้ดีว่าเป่หมิงโม่จะเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะข้างกายเขามีผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่…กู้ฮอน
เฟยเอ๋อมองดูเป่หมิงโม่อย่างหลงใหล พูดเสียงออดอ้อนอีกต่อไปว่า “เชอะ เสื้อผ้าของคุณยังต้องคืนหรือ อีกไม่กี่วันหลังจากที่เราสองคนจัดงานแต่งงานกันแล้ว ไม่เพียงเสื้อผ้านี้ แม้แต่คุณก็เป็นของฉันแล้ว”
พูดเสร็จ เธอก็หน้าแดงพร้อมกับยิ้มพูดว่า “แต่ว่า ก่อนหน้านี้จะต้องขอบคุณคุณก่อน”
มองดูเฟยเอ๋อดีดดิ้น เกี้ยวพาราสีอยู่ตรงหน้าเป่หมิงโม่ ใบหน้าของกู้ฮอนเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ในใจของเธอมีความรู้สึกบอกไม่ถูกอย่างหนึ่ง
หลังจากที่เธอรีบดื่มน้ำผลไม้ของตัวเองจนหมด ค่อยๆวางแก้วลงเบาๆ ขนมที่ถูกปิดถุงยังวางอยู่บนจานเหมือนเดิม “ฉันทานเสร็จแล้ว พวกคุณค่อยๆทาน” พูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร
“แม่ แม่จะไปไหน?” เฉิงเฉิงรีบตามออกไป
หยางหยางเห็นแล้วก็หยิบเอาขนมบนโต๊ะ แล้วกระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งตามออกไป เบลล่าก็สะบัดส่ายหางตามออกไป
ตอนที่ผ่านตรงหน้าเฟยเอ๋อ หยางหยางยังตั้งใจทำหน้าผีใส่เธอ
เพราะหยางหยางไม่ชอบเฟยเอ๋อที่สุด ยักคิ้วหลิ่วตากับพ่อคนนั้นของเขาต่อหน้าแม่ ถึงแม้เขาก็ไม่ชอบพ่อ
แต่ก็ไม่มีทางเลือก ลูกไม่รังเกียจพ่ออัปลักษณ์ สุนัขไม่รังเกียจบ้านที่ยากจน
เป่หมิงโม่เห็นกู้ฮอนลุกขึ้นออกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตามออกไป
เขารู้ดีอยู่แล้วว่า การแสดงออกที่ไม่มีมารยาทของเธอนี้เป็นเพราะอะไร
และแล้วเขาก็มองเฟยเอ๋อแว๊บหนึ่ง “คุณหมุนอยู่ที่นี่ทำไม ตาลายหมดแล้ว ยังไม่รีบทานข้าวเช้า”
เฟยเอ๋อเห็นกู้ฮอนออกไปแล้ว ความตั้งใจของตัวเองสำเร็จแล้ว ได้ยินเป่หมิงโม่ที่ตำหนิ ก็ยอมรับไม่พูดอะไร
นั่งลงตรงข้ามเป่หมิงโม่อย่างสงบ ทานข้าวเช้าด้วยจิตใจที่สุขสำราญ
ฉิงฮัวยืนอยู่ด้านข้างเป่หมิงโม่ เขาเห็นกู้ฮอนพาเด็กๆออกไปแล้ว เผชิญหน้ากับเฟยเอ๋อ เขาก็ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว
จึงเดินเข้าไปข้างหน้าสองก้าว ก้มลงพูดข้างหูเป่หมิงโม่ด้วยเสียงเบาว่า “เจ้านาย ผมอยากออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก”
เป่หมิงโม่พยักหัว “จะต้องระวังตัวหน่อย ระวังความปลอดภัยด้วย”
“ผมเข้าใจแล้วครับ เจ้านาย” ฉิงฮัวพูดเสร็จแล้วก็เดินออกไป
ภายในห้องรับแขก กู้ฮอนนั่งอยู่บนโซฟา
“แม่ แม่โกรธแล้วหรือ?” เฉิงเฉิงยืนอยู่ด้านข้างเธอ ดวงตากลมโตสว่างไสวมองดูเธอยังตื่นเต้น
ยังไม่ทันที่กู้ฮอนจะได้พูดอะไร หยางหยางหยิบเอาขนมมาแล้วพูดว่า “นั่นยังต้องพูดอีกหรือ เธอดูคนอัปลักษณ์นั่นสิ หมุนรอบตัวอยู่ตรงหน้าพ่อ แกว่งไปแกว่งมา เธอก็เหมือนกับค้างคาวตัวหนึ่ง”
กู้ฮอนมองดูหยางหยางที่พูดไปด้วยทำท่าทางไปด้วย เดิมทีที่อารมณ์ไม่ดี ถูกเขาล้อเลียนจึงอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
แต่ก็ยังตีก้นหยางหยางหนึ่งที แล้วก็ทำหน้าเคร่งขรึมพูดกับเขาว่า “อย่าว่าร้ายคนอื่น เจ้าลูกคนนี้จำได้แต่ทานไม่จำที่ถูกตี เมื่อวานทำไมลูกถึงถูกตี ไม่ใช่เพราะลูกพูดจาไปเรื่อยหรือ”
หยางหยางลูบก้นของตัวเองด้วยสีหน้าน่าสงสาร ถึงแม้เมื่อวานจะเอาน้ำแข็งประคบจนไม่บวมแล้ว แต่ก็ยังคงเจ็บอยู่บ้าง
“แม่ ช่วยแม่ระบายความโกรธก็ผิดด้วยหรือ”
กู้ฮอนมองดูท่าทีของหยางหยาง สีหน้าอ่อนโยนลงบ้าง ค่อยๆลูบหัวของเขาเบาๆ “ลูกระบายความโกรธแทนแม่ แม่ขอบใจลูกมาก แต่ลูกจะพูดว่าร้ายคนอื่นไปเรื่อยไม่ได้ เด็กแบบนี้จะไม่มีคนชอบ รู้หรือไม่”
หยางหยางพยักหัว “แม่ครับ ผมรู้แล้วครับ” พูดเสร็จ เขายื่นมือเล็กๆ “แม่ แม่ยังทานข้าวเช้าไม่หมดเลย นี่ผมเอามาให้แม่”
“หยางหยางเก่ง แม่ทานอิ่มแล้ว อันนี้ลูกกับเฉิงเฉิงแบ่งกันเถอะ”
หยางหยางได้ยินแล้วก็ดีใจเป็นอย่างที่สุด กำลังจะหักขนมแบ่งครึ่งให้กับเฉิงเฉิง เขาเงยหัวดูก็เห็นฉิงฮัวเดินออกมาจากห้องอาหาร “คุณอาฮัว นี่คุณอาจะไปไหนหรือ?”
ฉิงฮัวชี้ไปที่ปากทางใต้ดิน “ผมจะออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก”
หยางหยางได้ยินแล้วก็เกิดความสนใจ วิ่งไปสองก้าวแล้วกอดขาของฉิงฮัวไว้ ทำสีหน้าอย่างอ้อนวอนรอคอย “พาผมออกไปด้วยดีไหม อยู่ที่นี่จนจะขึ้นราอยู่แล้ว”
“นี่…” สีหน้าฉิงฮัวดูลำบากใจ เขาหันไปมองกู้ฮอนอย่างขอความช่วยเหลือ หวังว่าเธอจะช่วยพูดอะไรบ้าง
ที่จริงกู้ฮอนก็ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่แล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเฟยเอ๋อ
นางเดินไปตรงหน้าฉิงฮัว ก้มหัวมองดูหยางหยางอย่างดุ “หยางหยาง ปล่อยมือ ยุ่งวุ่นวายกับคุณอาฉิงฮัวไม่ได้”
หลังจากดึงหยางหยางออกมาแล้วก็ยิ้มให้กับฉิงฮัวอย่างเกรงใจ แล้วก็พูดอย่างมีความคิดว่า “ที่จริงฉันก็อยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ถึงแม้ที่นี่จะมีทุกอย่างแล้ว แต่ว่าผ่านไปเป็นเวลานานก็ยังคงรู้สึกทรมาน”
ฉิงฮัวขมวดคิ้ว เขาเข้าใจความรู้สึกของกู้ฮอนในตอนนี้ดี แต่เพราะตอนนี้ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไร หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตนเองจะอธิบายกับเจ้านายยังไง
กู้ฮอนมองท่าทางฉิงฮัวที่ลำบากใจ ก็สามารถเดาออกว่าเขากำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร
เธออมยิ้ม “คุณวางใจเถอะ พวกเราจะตามคุณไปถึงปากทางใต้ดิน หากยังมีอันตราย พวกเรากลับมาก็ได้ ต่อให้ออกไปแล้ว พวกเราก็แค่เคลื่อนไหวร่างกายอยู่ด้านนอกเท่านั้น”
กู้ฮอนพูดแล้วชี้ไปที่เบลล่า “คุณดูเบลล่าสิ มันไม่ได้ถ่ายมาทั้งคืนแล้ว หากมันถ่ายเรี่ยราดที่นี่ ไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่จะทำยังไงกับมัน”
“โฮ่ง…”ตอนนี้เบลล่าก็ร้องขึ้นมาหนึ่งที พร้อมท่าทีที่ไม่รู้จะทำยังไง
