ตอนที่ 536 วันสิ้นใจของสุนัข2
กู้ฮอนร้องเรียกหยางหยางอย่างร้อนใจ ในใจเธอรู้ดี หากเข้าไปในป่า หากไม่คุ้นเคยกับพื้นที่ จะสามารถได้รับบาดเจ็บโดยง่าย และอาจจะหลงทางได้
แต่หยางหยางที่วิ่งอยู่ด้านหน้าเหมือนจะไม่ได้ยิน ตามเบลล่าไปอย่างต่อเนื่อง เพียงชั่วครู่เขากับเบลล่าก็หายเข้าไปในป่า
“หยางหยาง หยางหยาง” กู้ฮอนตะโกนร้องอย่างร้อนใจ และรีบเร่งฝีเท้าไล่ตามเข้าไป
เมื่อเข้าไปในป่า หลังจากที่วิ่งไปแล้วหลายสิบเมตร รอบๆนอกจากได้ยินเสียงนกดังมาเป็นบางครั้งแล้ว ล้วนกลายเป็นความเงียบสงบ
ต้นไม้หนาทึบบดบังท้องฟ้า มีเพียงแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านช่องใบไม้ กลายเป็นแสงส่องถนน
ยิ่งเป็นแบบนี้ กู้ฮอนก็ยิ่งร้อนใจ เธอเริ่มเสียใจ เสียใจที่ทำไมตัวเองไม่อยู่ในห้องใต้ดิน ต่อให้ต้องออกไปเผชิญหน้ากับเฟยเอ๋อ แต่ก็ไม่ถึงขั้นตอนนี้แม้แต่ลูกชายก็สูญหายไปแล้ว
“หยางหยาง หยางหยาง…” ไม่ว่ากู้ฮอนจะออกแรงตะโกนร้องดังแค่ไหน สิ่งที่ตอบโต้เธอ มีเพียงเสียงก้องของตัวเอง ดังเสียงสะท้อนอยู่ในป่า
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกู้ฮอนไม่รู้เลยว่าเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว หาจนเธอแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง
ในขณะที่เธอแทบจะหมดหวังแล้ว ก็มีเสียงร้องของสุนัขดังมาจากไม่ไกล
กู้ฮอนมีแรงกระปี้กระเป่าขึ้นมาทันที เหมือนกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง วิ่งไปตามเสียงนั้น
ห่างจากสถานที่มีเสียงสุนัขร้องยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ดูเหมือนจะได้ยินเสียงของหยางหยางด้วย
แต่ในขณะนั้น ฝีเท้าของเธอก็ช้าลง และยิ่งอยู่ยิ่งช้า ยิ่งอยู่ยิ่งระวัง
เพราะเธอพบว่า นอกจากเสียงของเบลล่ากับหยางหยางแล้ว ยังมีเสียงคนอื่นอีกด้วย
“พี่เคย จับไว้ จับไว้…เฮ้อ…ข้าก็นึกว่าสัตว์ร้ายอะไร ที่แท้ก็สุนัขตัวหนึ่งแล้วก็เด็กคนหนึ่ง”
“เฮ้อ… พวกเราใช้เวลาขุดหลุมอยู่ตั้งครึ่งวัน ยังรออีกตั้งหนึ่งคืน กลับได้มาแค่สองสิ่งนี้ ขาดทุน ขาดทุน”
กู้ฮอนค่อยๆแอบเข้าไปใกล้ สุดท้ายแล้วก็แวกดูต้นไม้ด้านหน้าของเธอ มองเห็น ชายร่างผอมคนหนึ่งกับชายอ้วนเตี้ยคนหนึ่ง พวกเขาทั้งสองสวมเสื้อผ้าหลากสีสัน กำลังยืนเรียงหันหลังให้กับตัวเอง
ตรงช่องว่างระหว่างไหล่ของคนทั้งสอง เหมือนจะเห็นตรงหน้าของพวกเขาเป็นหลุมขนาดใหญ่
ฟังคำพูดของพวกเขาแล้ว เบลล่ากับหยางหยางตกอยู่ข้างใน
“แซก แซก…” เสียงจุดไฟแช็กดังขึ้นสองครั้ง หลังจากนั้นก็เกิดควันสีขาวลอยขึ้น
“พี่เขย ข้าว่าวันนี้ไม่มีโชคลาภอะไรจริงๆ อยากที่จะจับสัตว์ปาไปขายในตลาดนัด สุดท้ายกลับถูกสองสิ่งนี้ทำให้สูญเปล่า” ชายอ้วนเตี้ยพูดบ่น
“เฮ้อ ไม่งั้นพวกเราทำอย่างนี้ไหม สุนัขตัวนี้ดูแล้วก็อ้วนดี เราเอาเข้าไปในหมู่บ้าน ไม่แน่อาจจะสามารถขายได้หลายตังค์” ชายอ้วนเตี้ยคนนั้นพูดพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วย
คนสูงผอมฟังแล้วก็ส่ายหัว “บอกเราเฝ้ารออยู่ที่นี่ตั้งหนึ่งคืน ตอนนี้ท้องร้องหิวแย่แล้ว ผมว่าสุนัขตัวนี้ก็อ้วนพีดีจริงๆ เราฆ่าแล้วกินแทนอาหารเช้าดีกว่า”
“ทานเนื้อสุนัข? ผมทานไม่ลง คุณใช่ว่าจะไม่รู้ ตอนเด็กผมเคยถูกสุนัขกัด…” ชายอ้วนเตี้ยดูเหมือนจะคิดถึงเรื่องร้ายๆในตอนเด็ก
ชายผอมสูงมองเยาะเย้ยเขาแปบหนึ่ง “ขี้ขลาด จะบอกให้เหยาเอ๋อก่าในหมู่บ้านเราบอกว่าเนื้อสุนัขเป็นยาบำรุงร่างกาย โดยเฉพาะบำรุงผู้ชาย เค้ายังพูดอีกว่าคนกวางตุ้งทานอยู่เป็นประจำ”
ชายอ้วนเตี้ยได้ยินแล้ว เกิดสนใจขึ้นมาในทันใด พูดขึ้นว่า “ได้ เอาแบบนี้ก็ได้ พรุ่งนี้พวกเราก็มาลองกันดู ไม่กลัวคุณหัวเราะเยาะ น้องสาวของคุณพูดอยู่ทั้งวันว่าผมไม่ไหว วันนี้บำรุงสักหน่อย ตอนกลางคืนจะได้มีความสุข”
ชายผอมสูงฟังแล้วก็หัวเราะ “ฮ่าๆ ดูคุณสิ ได้ได้ได้ จะให้คุณทานเยอะหน่อย”
“ฮ่าๆ ขอบคุณพี่เขย สุนัขตัวนั้นจะตุ๋นน้ำใสดี หรือจะย่างดี?” ชายอ้วนเตี้ยพูดอย่างน้ำลายไหล
“นี่เป็นสุนัขของผม พวกคุณห้ามทานมัน” หยางหยางได้ยินคนบนหลุมกำลังปรึกษากันว่าจะกิน’เชี่ย’ยังไง จึงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“คิดอยากกินสุนัขของฉันหรือ คิดจะกินมันหรือ ในเมื่อพวกคุณชอบกินขนาดนี้ ผมก็จะให้พวกคุณทั้งสองกินขี้ดินก่อน” หยางหยางโกรธแล้วจริงๆ ถึงแม้เขาจะตัวเล็ก ปีนขึ้นมาไม่ได้
แต่ในหลุมมีขี้ดิน เขาใช้มือเล็กๆกำขี้ดิน แล้วออกแรงโยนไปบนตัวทั้งสองคนนั้น
“ถุย ถุย ถุย…” หลังจากฝุ่นตลบไปแล้ว ทั้งสองคนทั้งปัดขี้ดินบนร่างกาย บนหัว ทั้งถุยขี้ดินที่เข้าไปในปาก
“เด็กคนนี้ ดื้อจริงๆ” หลังจากที่ชายอ้วนเตี้ยด่าแล้ว สายตาของเขาก็เป็นประกาย
เขาเดินไปคุกเข่าตรงข้างหลุม เบิกตาโตมองดูหยางหยาง “เด็กน้อย ผมจะบอกให้ อย่าดื้อนักเลย จัดการกับสุนัขตัวนั้นเสร็จแล้วค่อยกลับมาจากการหนู”
หยางหยางมองดูเบลล่า แล้วเงยหัวพูดว่า “คุณจะย่างผมด้วยหรือ?”
คำพูดนี้ของหยางหยาง ทำให้ชายอ้วนเตี้ยนั้นต้องหัวเราะ “เด็กน้อย หนูคิดว่าพวกเราเป็นมารในป่าหรือ ย่างหนู เห็นว่าหนูอ้วนๆขาวๆ เอาไปขายให้เป็นลูกของคนอื่น”
ได้ยินคนทั้งสองจะเอาลูกชายสุดที่รักของตัวเองไปขาย กู้ฮอนอดทนอดกลั้นต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
ใครก็จะคิดร้ายกับลูกชายของตัวเองไม่ได้
“พวกคุณอย่าคิดที่จะเอาลูกชายของฉันไปขาย” กู้ฮอนตะโกนร้องขึ้นเสียงดัง แล้วในมือก็ถือท่อนไม้แห้งหนึ่งท่อนพุ่งออกมา
แล้วเธอก็ไม่พูดอะไร ใช้ท่อนไม้แห้งทุบตีคนทั้งสองทันที
กู้ฮอนถือท่อนไม้แห้งปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสองคนไม่ทันตั้งตัว
พวกเขาถูกตีจนแพ้ถอยหลัง ไม่ได้ตอบโต้ ยื่นแขนปกป้องหัวตัวเองและร่างกายของตัวเองเท่านั้น
สถานการณ์บนหลุมเปลี่ยนไปทันที กู้ฮอนปรากฏตัวทำให้หยางหยางวางใจขึ้นมาทันที
เขาตะโกนอยู่ด้านล่างว่า “แม่สู้ๆ ตีคนร้ายสองคนนี้เลย พวกเขาจะกินเนื้อ’เชี่ย’ ยังจะเอาผมไปขายเป็นลูกของคนอื่นด้วย”
แปดสิบเปอร์เซ็นต์คงเพราะกลัวความผิด ชายผอมสูงไม่พูดอะไร ชายอ้วนเตี้ยกลับรีบพูดแก้ตัวให้กับตัวเองว่า “เรา เราแค่ล้อเด็กคนนั้นเล่นเอง”
